به نظرم میانه رو بودن هم یک انتخاب هست. به شرطی که این انتخاب آگاهانه باشه ممکنه ارزشمند هم باشه. مشکل این هست که ما معمولا تن به میانه رو بودن می دهیم و همواره بین دو انتخاب حرکت می کنیم بدون اینکه دلیل و هدف مشخصی از این کار داشته باشیم. ممکن هست کسی واقعا دوست داشته باشد که میانه رو باشد ( البته اگر میانه ای وجود داشته باشد، چون در مثال نام گذاری چیزی در میان دو اسم وجود ندارد و بین دو اسم چیزی نیست جز عدم)
در بعضی موارد ما واقعا می توانیم دو گزینه را با هم داشته باشیم و فکر کردن در مورد اینکه من باید یکی را از بین چند گزینه انتخاب کنم شاید فکر کردنِ عبثی باشد. مثل کسی که می تواند در جیبش چند میوه بگذارد و وقت و انرژی خود را تلف می کند تا حتما یکی از میوه ها را از مهمانی بیرون ببرد. البته ممکن هست بگویید انتخاب های بزرگ زندگی از نوعِ میوه های بزرگ هستند که یک و فقط یکی از میوه ها در یک جیب جا می شود. می خواهم بگویم در بعضی جاها می توان چند گزینه را با هم داشت و داشتن دغدغهِ انتخاب و فکر کردن در مورد آن، زحمتی بیش نیست. عاقل کسی که بداند کجاها موقع انتخاب هست و کی باید تنها یکی را داشت .
بعضی مواقع هست که شرایط آنقدر مبهم هست که انتخاب کردن ، عینِ دیوانگی است. راننده ای را فرض کنید که در فضای مه آلود باید مسیری را بپیماید اما مه آنقدر زیاد هست که انتخاب بینِ راست و چپ ممکن هست مساوی با مرگ باشد . شاید انتخاب های دیگری هم باشد مثل ایستادن در کنار جاده تا مه برطرف شود.
فردی که در تصمیم گیری عاجز هست و یا ترسو است را نباید تشویق و تهییج به اقدام سریع و قاطع در انتخاب کرد. زیرا جرئتِ این شخصِ ناتوان با بزدلی اش ، لزوما چندان فرقی ندارد. اگر کسی آنقدر عاقل هست که با توصیه و تذکر به انتخابِ قاطع بین خدا و خرما در نهایت یک انتخاب خوب می کند( آنطور که خود می پسندد) بدون این توصیه ها هم انتخاب خود را خواهد کرد. چون او می داند چه می خواهد و فقط ما به او یک تذکر دادیم مثل همه تذکر ها. اما اگر کسی نداند که چه می خواهد و فضا برایش غبار آلود هست و توانایی انتخاب ندارد با توصیه و تذکر راه به جایی نخواهد برد. او مشکلات بیش تری دارد نه فقط ضعف در قدرت تصمیم گیری و انتخاب. (البته همه علوم تصمیم گیری دارند به انسان کمک می کنند که انسان آنچه را که می خواهد و در نهایت رضایتش را جلب می کند به دست بیاورد و من منکر آن نمی توانم باشم)

به نظرم غالب افرادی که در رشته های خود متمایز هستند و بزرگانِ دنیای انسانی هستند مبتلا به درجاتی از جنون هستند .اگر از آن ها بپرسیم بیش ترشان حرف از عشق در انتخاب هایشان می زنند . شاید همین مردمانی که شما آن ها را میانمایه می خوانید تصمیماتی به ظاهر بسیار منطقی تر و معقول تر می گیرند . کسانی که مبتلا به جنون و شیدایی هستند تصمیم های بهتری می گیرند . مثل کودکی که بی هیچ ترسی راهی را می رود که هیچ عاقلی آن را نمی رود و جالب آن که دنیای ما را همین دیوانگان می سازند. نمی دانم کجا خواندم که می گفت: « اکثرِ مردم آن قدر عاقل هستند که دنبال آرزوهای خود نمی روند ».

عاشق شو ار نه روزی ، کارِ جهان سرآید
ناخوانده نقش مقصود از کارگاه گیتی

شاید باید تنها جرئت رفتن در پی معشوق را داشته باشیم و دانستن و درکِ تفکر سیستمی و تصمیم گیریِ استراتژیک به ما ارزشِ یوسف های زندگی مان را یادآور می شود . چیزهایی که در جریان زندگی یادمان می رود.

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آن که یوسف به زر ناسره بفروخته بود

ببخشید اگر جریان زلال را گل آلود کردم. وقتی حرف از انتخاب می زنید برایم همیشه یادآور درد و ناراحتی هست . نمی دانم چرا. شاید من هم از آن میانمایگانی باشم که گفتید.
همیشه می گویم چرا باید بین خدا و خرما یکی را انتخاب کنم . چرا گزینه سومی نیست که من آن را بپسندم ؟ آیا خدا و خرما دانستن انتخاب ها ناشی از همان ذهنِ انسان غارنشین نیست که همه را یا دوست می بیند یا دشمن و هیچ طبقه بندی دیگری ندارد؟ چرا دنیا را باید همیشه طبقه بندی کنیم و بعد خود را مجبور به انتخاب بینِ گزینه ها ببینیم؟ ( البته می دانم تمثیلِ خدا و خرما برای بیان عمق مطلب تعبیرِ زیبایی است اما کاش تمثیلی هم بسازیم که تصویری از انتخاب های خوب را به ما بدهد و بدانیم انتخاب خوب چگونه انتخابی هست و قرار هست چه دنیایی را با انتخاب خود بسازیم. همیشه حرف از دشواریِ انتخاب می زنیم اما هیچ وقت نمی گوییم که دنیایی که بعد از این جنگ درونی برایمان ظاهر می شود چگون دنیایی است . همیشه تکرارِ تلخی جنگ برایمان پیروزی نمی آورد. باید بدانیم یا حداقل تصوری از غنایمِ بعد از جنگ داشته باشیم. شما گام مهمی برداشته اید در اینکه برایمان خبرِ جنگ را داده اید و به ما تذکر می دهید که شما در گیرِ جنگِ نفس گیرِ انتخاب هستید . شما حتی اصول مبارزه را هم در این جنگ -در متمم و اینجا-به ما یاد می دهید . شاید رویاهای هر فرد تصویر زیبای غنایمِ بعد از جنگ باشد. اما مثل ها و تمثیل های مشترک و رویاهای همگانی در این مورد نمی دانیم- حداقل من نمی دانم-. همه اش در مورد خدا و خرما می گویند(شرک آمیز ترین و تلخ ترین تمثل دنیا) شاید قدم های بعدی بعد از فتح بابِ شما پیدا کردن همین تمثیل ها باشد که به نظرم در جرئت و قدرت انتخاب تاثیر می گذارد.
تکرارِ دشواری انتخاب خیلی خیلی کام مرا تلخ می کند. شبیه سوالی است که جوابی ندارد. شبیه قمار می ماند . هر از گاهی می گویم ذهن خطاسازِ انسان باعث می شود ما متوجه قمارهایی که می کنیم نشویم و راحت مشغول بازی شویم. به هر حال گریزی از این تلخی نیست و برای نچشیدن زهرِ تلخ ناکامی های بیشتر باید تذکر ها و نصحیت های خدا و خرمایی را بشنویم و تکرار کنیم.