من قابل ستایشم…..تو هم ……….

من ستودنی ام… تو هم!

یادم باشد که…

من می توانم خوب، بد، خائن، وفادار، فرشته خو یا شیطان صفت باشم.

من می توانم تو را دوست داشته یا از تو متنفر باشم.

من می توانم سکوت کنم، نادان یا دانا باشم.

چرا که من یک انسانم و این ها صفات انسانی است.

و تو هم به یاد داشته باش…

من نباید چیزی باشم که تو می خواهی، من خودم را از خودم ساخته ام.

منی که من از خودم ساخته ام آمال من است.

لیاقت انسان ها کیفیت زندگی را تعیین می کند، نه آرزوهایشان

و من متعهد نیستم که چیزی باشم که تو می خواهی !

و تو هم می توانی انتخاب کنی که من را می خواهی یا نه!

ولی نمی توانی انتخاب کنی که از من چه می خواهی!

می توانی دوستم داشته باشی همین گونه که هستم و من هم.

می توانی از من متنفر باشی بی هیچ دلیلی و من هم

چرا که ما هر دو انسانیم و این جهان مملو از انسان هاست.

پس این جهان می تواند هر لحظه مالک احساسی جدید باشد.

تو نمی توانی برایم به قضاوت بنشینی و حکمی صادر کنی و من هم .

قضاوت و صدور حکم بر عهده نیروی ماورایی خداوندگار است.

دوستانم مرا همین گونه می یابند و می ستایند.

حسودان از من متنفرند و مرا می ستایند.

دشمنانم کمر به نابودیم بسته اند و همچنان می ستایندم .

چرا که من اگر قابل ستایش نباشم؛

نه دوستی خواهم داشت، نه حسودی، نه دشمنی و نه حتی رقیبی!

من قابل ستایشم و تو هم!

“نمیدونم نویسندس کیه ! “