اومدم بنویسم که خاطرم شوریده است و از این روی برایت می‌نویسم، به خودم گفتم نه ننویس. بعد تصمیم گرفتم که تو وبلاگم با خاطرِ شوریده چیزی بنویسم و اسمش رو بگذارم شعر. اما شوریده‌تر از آن بودم که بنویسم، نمی‌دونم چطور شد که خاطر شوریده رو سرچ کردم و به آهنگ “شوریده خاطر” از وحید تاج رسیدم و گذاشتم روی تکرار و لذت می‌برم و به شعر زیر که دوست داشتم برای شما بگذارمش.(معمولا بهم غر می‌زنن که بنویس بذار نه بگذار، منم گوش نمی‌دم : ) )
**
«روی بنمایی و دل از من شوریده ربایی

تو چه شوخی که دل از مردم بی‌دیده ربایی

حُسن گویند که چون دیده شود دل برباید

تو بدین حُسن دل از دیده و نادیده ربایی

خاطر خلق بدین روی پریوار ستانی

طاقت جمع بدین موی پریشیده ربایی

آن که او را نتوان دل به دو صد شیوه ربودن

تو بدین روی خوش و خوی پسندیده ربایی

با چنین لعل لبان پیش درخت گل سوری

گر بخندی تو دل از غنچۀ خندیده ربایی

دیگر از چهرۀ تابان تو در دست دل من

نیست تابی که بدین گیسوی تابیده ربایی

تو که خود فاش توانی دل یک شهر ربودن

دل «شوریده» روا نیست که دزدیده ربایی».
از شوریده‌ی شیرازی
**
پی‌نوشت: دیروز زیر کامنتی که برای سامان نوشته بودید، آنچه در ادامه می‌گم رو نوشته بودم ولی ارسال نکردم، الان می‌نویسم که یکم کامنتم شاد بشه. ” با اون توضیحات ریزی که در مورد کتاب‌خونه‌ها دادید احساساتم جریحه‌دار شد، خبر می‌دادید خودم میامدم هم پول وانت رو می‌دادم هم پول دوتا از قفسه‌ها رو شما هم یه چای وانیلی بهم می‌دادین : ) (البته چای وانیلی نخوردما، بستنی لیوانی وانیلی دوست دارم، هر وقت تو جمع از اینا سفارش می‌دادم بقیه شبیه پوکر فِیس می‌شدن، شایدم حق داشتن فکر کنم خیلی بی‌کلاسیه وقتی همه می‌گن مگنوم تو بگی بستنی لیوانی وانیلی، شانس آوردم بستنی زی‌زی‌گولو دیگه تولید نمی‌شد وگرنه تاکید می‌کردم اگر لیوانی نداشت زی‌زی‌گولویی : D ”
سخن کوتاه کنم، ” خوشحالم که هستید. “

محمدرضای بزرگوار سلام
یه سوالی داشتم که مدت هاست می خواستم خواهش کنم درباره اش مفصل مطلب بنویسی یا از هر دیدی که صلاح میدونی تحلیل کنی.
آیا گرفتن سود بانکی و گذراندن زندگی از راه سود بانک اخلاقی یا از نظر سیستمی درسته یا خیر؟
من خودم برداشتم از مدل ذهنی شما اینه که باید درآمد حاصل از کار و اندیشه باشه، نه دلالی و نشستن یه گوشه
ولی اگه ایشالا بازش کنی موضوع رو واقعا ممنونم

سلام
محمدرضای عزیز
دیدن کتاب خونه جدیدت یه لذتی داره و دیدن کسی که در کنارشون وایساده و همه اون کتاب های جدا از هم رو خونده و بیینشون بی نهایت ارتباط برقرار کرده، لذت بخش تره.
تجربه دیدن کتاب خونه ای که قدش از قد خود ما بلندتر باشه رو یا در کتاب خونه داشتم و یا در جایی که کتاب خونه جزوی از دکور محیط محسوب میشده.
وقتی یه کتاب جدید می خونم و بعد از خوندنش دو دستی تو سرم میزنم که چرا من این رو زودتر نخونده بودم، درک بیشتری از این پیدا می کنم که خوندن این همه کتاب یعنی چی ( به علاوه همه اون کتاب ها و حرف های خونده شده ای که یا در این کتاب خونه نیستند و یا قاب عکس فرصتی برای نمایششون نگذاشته)
راستی با کامنتی که در جواب سامان نوشتی خیلی خندیدم، مخصوصا اون قسمت قابلی نداره 🙂

نه آقا ! اینجوری نمیشه . دیگه عکس ات ما رو راضی نمیکنه . باید فیلم اش رو بزاری .:)))))

سلام بر محمدرضای عزیز

و او به سبک درخت
میان عافیت نور منتشر شد
همیشه کودکی باد را صدا می کرد
همیشه رشته ی صحبت را
به چفت آب گره می زد
برای ما ،یک شب
سجود سبز محبت را
چنان صریح ادا کرد
که ما به عاطفه ی سطح خاک دست کشیدیم
و مثل لهجه ی یک سطل آب تازه شدیم