مرگ چنین خواجه نه کاریست خرد

گفت کسی خواجه سنایی بمرد

مرگ چنین خواجه نه کاریست خرد

کاه نبود او که به بادی پرید

آب نبود او که به سرما فسرد

شانه نبود او که به مویی شکست

دانه نبود او که زمینش فشرد

گنج زری بود در این خاکدان

کو دو جهان را بجوی می‌شمرد

قالب خاکی سوی خاکی فکند

جان خرد سوی سماوات برد

جان دوم را که ندانند خلق

مغلطه گوییم به جانان سپرد

صاف درآمیخت به دردی می

بر سر خم رفت جدا شد ز درد

در سفر افتند به هم ای عزیز

مرغزی و رازی و رومی و کرد

خانه خود بازرود هر یکی

اطلس کی باشد همتای برد

خامش کن چون نقط ایرا ملک

نام تو از دفتر گفتن سترد

خیلی عکس زیبایی از استاد کیارستمی انتخاب کردین. به ندرت عکس بدون عینک دارن. توی عکس انگار دارن با خودشون میگن: این ماهی افتاده در تنگ تماشا را/ پس کی به آن دریای آبی رنگ می خوانند؟ خدا رحمتشون کنه.
خوشحالم قبلا اینجا بارها از ایشون خوندم و باعث شد الان هم که این نوشته رو می خوندم حس بسیار بهتری نسبت به سوگواری های متداول دیگران در این روزها داشته باشم.

آره موافقم سال خوبی نیست.تا حالاش که چندتا هنرمند خوب رو از دست دادیم.
اما در مورد کیارستمی،دلم خیلی گرفت.مثل وقتی حبیب رفت.علت هر چی باشه (که محمدرضای عزیز بعد فوت حبیب نوشت)،این احساس بد رو درمان نمی کنه.و تنها چیزی که می تونه کمی درد رو کاهش بده بازم گذر زمان و عادت هست.کیارستمی برای من با فیلم کوتاه “قضیه شکل اول ،شکل دوم” خیلی خوب به خاطرم میاد.خیلی خوب و واضح به من یادآوری کرد که هر قضیه شکل دیگری هم داره و این ما هستیم که انتخاب می کنیم کی باشیم و چی باشیم.
با اینکه به نظرم کیارستمی می تونست با دقت بیشتر افراد در حرفه اشون،خیلی بیشتر در کنار ما باشه،ولی الانم جایگاه بسیار بزرگی رو در تاریخ هنر و سینمای ایران و جهان و در قلب دوستدارانش اشغال کرد و رفت.

خدايش بيامرزد…