شاگردان تازه کار شیطان به تازگی از نخستین مأموریت در زمین، بازگشته بودند. همه حلقه زده بر گرد شیطان. هر کسی گزارشی میداد از آنچه کرده و از فریبهایی که در شبها و روزهای گذشته بر آدمیان رفته است. یکی از شاگردان اما، دل خسته و نومید، با لحنی سرشار از شکایت گفت:
همه آنچه به ما گفتی، خوب بود و عملی. هر آدمی را ابزاری به کار می‌آمد و لذت فریفتن، آتش وجود ما را گرم و شعله ورتر می ساخت. اما بودند گروهی کارآزموده، که خطا را از صواب به خوبی تشخیص میدادند:
آنها میدانستند که دروغگویی خطاست و میتواند تخم کینه و دام شکست بپراکند.
آنها میدانستند که غرور خطاست و حس نفرت را در اطرافیان بیدار میکند.
آنها می دانستند که خیانت خطاست و میتواند تناورترین درختهای دوستی را بشکند.
آنها می دانستند که دزدی خطاست و آنکس که می دزدد، زودا که بیش از آنچه به دزدی برداشته، از اعتبار خود بر زمین نهد.
آنها میدانستند که …
شیطان سخنان آن شیطانک را قطع کرد. لبخندی زد و با آرامش کامل گفت:
در گوش آنها بخوان: «اینها همه خطاست. اما برای هر خطایی،‌ فرصت جبرانی هست».*
جمله دوم

با تو که حرف میزنم،
دیگر فراموش میکنم که کجا هستم،
فراموش میکنم که ساعت چند است،
فراموش میکنم که کدامین روز از کدامین ماه از کدامین سال است
فراموش میکنم که در اطرافم چه میگذرد،
فراموش میکنم که از کجا آمده ام خسته و مرده تا اینجا
فراموش میکنم که کجا باید بروم در مسیری سرد و طولانی تا کجا.

با تو که حرف می زنم،
فراموش نمیکنم آن ثانیه ها و لحظه ها را
حک میشوند تک تکشان در ذهنم برای همیشه
در حافظه ام، نقاطی را ساخته ای که می درخشند تا همیشه،
و به دست فراموشی سپرده نمیشوند به دست هیچ حادثه ای.
با تو ابدی بودن لحظه ها را تجربه میکنم.

تو باعث شدی که بفهمم،
تقسیم برابر و بی تفاوت زمان، به سال و ماه و روز و ساعت و دقیقه و ثانیه،
ابتکار کسانی بوده که هیچگاه در زندگی، عشق را تجربه نکرده اند.
برای فراموش کردن اولین جمله امشب

سلام به همه
یلداتون مبارک… @};-

***

خسته ام از آرزوها ، آرزوهای شعاری
شوق پرواز مجازی ، بالهای استعاری

لحظه های کاغذی را، روز و شب تکرار کردن
خاطرات بایگانی،زندگی های اداری

آفتاب زرد و غمگین ، پله های رو به پایین
سقفهای سرد و سنگین ، آسمانهای اجاری

با نگاهی سر شکسته،چشمهایی پینه بسته
خسته از درهای بسته، خسته از چشم انتظاری

صندلی های خمیده،میزهای صف کشیده
خنده های لب پریده ، گریه های اختیاری

عصر جدول های خالی، پارک های این حوالی
پرسه های بی خیالی، نیمکت های خماری

رو نوشت روزها را،روی هم سنجاق کردم:
شنبه های بی پناهی ، جمعه های بی قراری

عاقبت پرونده ام را،با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزی ، باد خواهد برد باری

روی میز خالی من، صفحه ی باز حوادث
در ستون تسلیتها ، نامی از ما یادگاری

زنده یاد قیصر امین پور
***
از یک جمله بیشتر شد ببخشید…

یلدا بهونه ای کوچیکه برای جمع شدن های بزرگ.
جمع شدن های بزرگ برای میزبانی از یه مهمون عزیز و دوست داشتنی.
خوشحالم که این بهونه ی کوچیک ،بهونه ای بزرگ شد برای دیدار دوستای عزیز و دوست داشتنیم.
ممنونم به خاطر میزبانی امشبتون.
خیلی ی ی ی ی ی ی ی ی ی ی ی ی.

امشب تولد عشقمه عاطفه
شب یلدا همه دوستان به خیر ونیکی چقد دلم تنگ اینجا شده بود من میخام چند تا نظر بزارم امشب بعله