علی‌رغم اینکه مدت قابل توجهی از زمان برخط بودنم به زیر و رو کردن صفحات این کتاب ناتمام گذشته و می‌گذرد و خواهد گذشت،
علی‌رغم اینکه ساعت‌ها به این تکه‌های کوچک شعبانعلی برروی صفحه نمایش نگریستم،گاهی تکه هارا سرهم کردم.باایشان بارها خندیدم و ترسیدم و گریستم.
کمتر زمانی شده که به خود اجازه دهم تا اینجا بنویسم. بیشتر اجازه ندادنی که از روی خجلت است و خجلتی که از روی درک فاصله زیاد محمدرضا وممتازْشاگردانش از من است.

امشب شب قدر هست و تصمیم گرفتم بیدار بودنم را صرف همان کنم که معلمم می‌کند، مطالعه درباره آیین زیستن و نوشتن و نیایش. و اینجا را برای هر سه انتخاب کردم.
آمدم و دوباره خواندم آیین‌نامه‌ی توسعه‌ی اختیار حداقلی را، رفتم و خواندم درس‌های سرشت و سرنوشت را.
کمی خسته هستم که چرا بعد یک‌سال باز چنان تغییر نکردم و ناراحت که چرا هنوز گرداب جبر حداکثری، ثانیه های عمرم را می‌بلعد. ولی بگذریم که الان و اینجا جای ابراز اینها نیست.

در این شب قدر این جا آمدم تا قدردانی کنم:
آقای شعبانعلی. قطعا شما دوست داشتنی محمدرضای زندگانی من هستید. روز های متمادی از پشت این پنجره ها شما را درآیینه کلامتان نگاه کرده ام. با ولع هر جا اثری از شما یافته‌ام، شتافته‌ام.
نه به آن‌ حالت که شما چون مراد و من چون مرید، بلکه صرفا نادانی‌گریز پای هستم که زمزمه محبت و علم بیشتر شما، مرا جمعه ها هم به مکتب آورده و می‌آورد.
شما به من آموختید دنیای ما دنیای سیاه و سفید نیست.
شما به من آموختید سازوکار جهان و عناصرش پیچیده تر از آن است که بتوان به آنها به‌راحتی برچسب خوب و بد زد.
شما به من کمک کردید که عزت نفسم را بیشتر کنم.
شما مرا به مطالعه علاقمند کردید. و شما به من آموختید بازی محبت هم ساده نیست،من میتوانم شما را بسیار دوست داشته باشم ولی هنوز از نزدیک ندیده باشم و کلامی هم صحبت نکرده باشم و حتی شاید برایتان ناشناس باشم. (احتمالا اگر اشتباه نکنم احساسی که شما زمانی که هم‌سن من بودید نسبت به دکتر شریعتی داشتید.)
سه سال است که شادی‌آور ترین عیدی های نوروزام آموزنده‌ترین ها هم هستند و آن هم از سوی شما شاید لازم و جا نباشد که تمام آموخته هایم از شما را اینجا بنویسم.

و همچنین ممنونم از علیرضاداداشی،علی کریمی، شاهین کلانتری، معصومه و بقیه بزرگوارانی که از قلم کوچکم افتادند. از تک تک این بزرگوران هم در این مدت آموخته ام.

برای دعا هم اینجا آمدم و دوست دارم شما را دعا کنم، حتی اگر امشب قرار باشد تنها همین یک دعایم مستجاب شود:
شنیده ام نسبت معلم و شاگردانش چیزی شبیه باغبان و باغ است. شنیده ام باغبان‌ها از دیدن ثمرات زیبا بسیار شاد می‌شوند.
صاحبان تک‌تک اسامی‌ اینجا جزو شاگردان شماهستند و درختی از باغ شما. از خداوند می‌خواهم باغبان این باغ را روز به روز با دیدن رشد و ثمرات شیرین درختانش، با ندیدن خشکی و آفت‌زدگی‌شان، شاد و شادتر کند.

سلام
دعا خیلی قشنگ بود
در مورد این اختیار حداقلی من تجربه ای دارم که با خودندن این متن برام یادآدوری شد
یه مدت تو یه فروگاه بزرگ صندوق دار بودم و برای کسب پول بیشتر ۱۲ ساعت کار می کردم تا ۲ شب و صبح ها هم به خاطر خستگی زیاد دیرتر بیدار می شدم
تقریبا یک ساعت در روز در اختیار خودم بودم اما نمی تونستم ازش استفاده کنم
تو اون یه ساعت به هر چیزی فکر می کردم و تقریبا اکثرش نگران آینده بودم و به همین الان توجه نمی کردم
بعد ها به این نتیجه رسیدم که آینده ای که بیشترش دست من نیست رو چرا باید نگرانش باشم
ممنون از محمدرضا

این ازون موضوعاتی بود که برام دغدغه شده بود و مطرح کردنش توسط شما برام نوعی تسکین بود. نکته مهم در اینجا همونطور که فرمودید این بود که در زمان محدودی که برای سپری کردنش حق انتخاب داریم بهترین گزینه رو انتخاب کنیم و این انتخاب برتره که مسئولیت آدمه … حتی اینکه مثلن اون لحظه به چه موضوعی فکر کنم هم میتونه خیلی اثرگذار و مهم باشه. امیدوارم هدایت الهی شاهد حال همه مون بشه، ناخودآگاه یاد آیه های آخر سوره ی حمد افتادم: ما را به راه راست هدایت کن، راه کسانی که به انها نعمت بخشیدی، نه آنها که بر ایشان غضب کردی و نه گمراهان…. آمین

سلام محمدرضا جان
امین
محمدرضای عزیز و دوست داشتنی , من یه خواهشی دارم تمام گروه های مجازی را بیخیال شو بیا همین دست نوشته ها و متمم , مطلب بنویس چون همه دوستانی که میان دست نوشته هاتو میخونن با عشق و علاقه میان میخونن و تلاش میکنن مسیر بهتری در زندگی بسازند ولی گروه های مجازی ، افراد میان فقط عکس نگاه می کنن و رد می شوند و حتی ثانیه ای برای خواندنش وقت صرف نمی کنند.
http://www.rezaalamir.ir

درباره ” جبار!”
محمدرضای عزیز. همنشینی ” قاهر” در کنار ” جابر” از کودکی در ذهن ماست که درنوشته امروز شما جاری شد؛ من هم مثله شما فکر می کردم تا آموختم ” جبار = جبران کننده!” کاری که امروز شما در متمم می کنید عملا جبران کمبودها ونواقص سیستم آموزشی است.. شما هم “جبار!” هستید ( جهت اطلاع بیشتر رجوع شود به المفردات راغب)
ارادتمندم

در فیلم«قفس غواصی و پروانه» مرد جوان سکته کرده، همه‌ی بدن‌اش فلج شده و تنها پلک چشم چپ‌اش قادر به حرکت است.با کمک پرستار و روش رمزگذاری او، داستان زندگی‌اش را با باز و بسته کردن یک پلک روایت می‌کند.
آدمی همان باز و بسته کردن یک پلک است؛ تن ندادن به چیرگیِ بی‌رحمانه‌ی بیماری، ایستادن در برابر باد زمان، آن‌چه جبر جغرافیا، ضرورت تاریخ یا مشیّت الاهی می‌خوانند. مساحتِ انسان بودن هر کس به اندازه‌ی آگاهی و باور او به اختیار و مسئولیتِ خود است. زندانی حبسِ ابد در سلول تنهایی که یک نفس با مرگ فاصله دارد، به اندازه‌ی یک نفس آزاد است؛ می‌تواند دم را فروبرد یا نه، و اگر فرو می‌برد با چه خیال و خاطره‌ای آن کشیده‌ترین شعله‌ی شمع جان‌اش را تماشا می‌کند.
قربانی، چه فرد یا گروه، واقعیتی در بیرون نیست؛ بل‌که تعریف خود به مثابه‌ی قربانی است؛ کسی قربانی نیست؛ خود را قربانی می‌پندارد. گفتن ندارد که هرگز ستم‌گر و ستم‌دیده در یک رده نیستند، ولی ستم‌دیده نیز می‌تواند از تخته‌بند کردن خود در چارچوب «قربانی» بپرهیزد. قربانی یعنی آن گوشت و چربی کریه و کرختِ واداده‌ای که سطری از سرنوشتِ خویش را ننوشته است. فکر قربانی بودن، البته که التیامی برای رنج است؛ نشستن به کینه‌ی دیگری بسی آسان‌تر است از برخاستن به مسئولیتِ خویش. به میزانی که از تصویر خود در مقام قربانی دور می‌شویم، آدمیتِ ما غنی‌تر و واقعی‌تر می‌شود. انسان یعنی آگاهی و آزادی.(از صفحه فیس بوک مهدی خلجی).

این مطلبی که نوشتی خیلی برای من مفید واقع شده و از اینکه با یکی دیگر از قوانین زندگی آشنایم کردی خیلی ازت ممنونم…i love you mohammadreza

یادم هست که قبلا تو یه فایل صوتی راجع به ریسورس الوکیشن یا همون تخصیص منابع حرف زده بودید. و این نوشته همون مفهومو تو دلش داشت. با همون چیزی که داریم باید دست به کار بشیم. بی غُرغُر. 🙂

محمدرضاي عزيز
كه البته هميشه معلم من هستي و به اصرار شخص عزيزت “محمدرضا” خطابت ميكنم. اميد دارم حمل بر جسارت يا گستاخي من نشه. 🙂
اينكه دقيقاً مطلبي رو ميذاري كه مدتها ذهنم رو به خودش درگير كرده واقعاً برام دوست داشتنيه و مثل هميشه : ” مرسي كه براي ما مي نويسي”
اما يك سوال دارم، من حداقل روزي ٦٠ صفحه مطالعه دارم اما به بعضي از اقدامات مربوط به اهدافم نميرسم. اين حرف تكراريه و من مزاحم زمان ارزشمندت نخواهم شد، امكانش هست لطف كني و من رو راهنمايي كني كه ” حالا كه من از خستگي فكري و انرژي هاي منفي طول روزم يا مشغله ها و استرس هاي (كمتر قابل كنترلم) قادر به تمركز نيستم، ايا راهي رو ميتوني به من معرفي كني كه شبها هم از وقتم سودمند استفاده كنم؟”
درمجموع آدم آروم و بيخيالي هستم اما بعضي از موضوعات واقعاً تمركزم رو ميگيرند كه نميتونم حذفشون كنم، لااقل موقتاً نميتونم.
مرسي مرسي مرسي
با آرزوي سلامتي براي مادر عزيزت

بین متن های تکراری و شعارگونه که این شبا دست به دست می چرخه و ادم میلی به خوندنشون نداره متن شما چقدر به دل میشینه…
ممنون

درین لحظات گرانقدر، از صمیم قلب برات رضایت از زندگی، آرامش و عاقبت خیر طلب می کنم.
اینها ارزشمندترین ارزش ها در ذهن من هست و امیدوارم که برای شما هم ارزشمند باشه. از خداوند سپاس بیکران دارم که سالی که گذشت رو همراه نوشته هات بودم و امیدوارم شب قدرم رو طوری رقم بزم که هم قدردان تو و امثال تو باشم و هم بیشتر بشه در پای صحبت همچون تو عزیزی شاگردی کنم

محمدرضا نمیدونم این پستت چه حکمتی داره.
امروز صبح به این فکر میکردم که تو جریان روزمره ی زندگی اختیاراتم چقدر کم شده.

برای من که سنگین ترین جملاتی که تو زندگیم خوندم ، وصایای امام بود؛ اوایل متن (پیش نوشت ها) خیلی کمرشکن بود ولی با شروع اصل مطلب ، خوشبختانه به تموم کردن متن امیدوار شدم!
محمدرضا جان به نظر من شما، قبل از اینکه یک مذاکره کننده قهار یا یک معلم دلسوز، باشید یک مترجم بی همتا هستید که سنگین ترین مفاهیم رو به ساده ترین جملات و آشناترین مثال ها ترجمه می کنی و همین هم باعث دلنشین شدن حرفاتون میشه.
و به اصطلاح در “دام دانش خودتون” نمی افتین.

به شخصه با دیدن قسمتی از نوشته های مرحوم مطهری ، اگر ۱ % قصد مطالعه کتابی از ایشان رو داشتم، الان به یقین میدونم که اصلا سراغش هم نخواهم رفت!

ای خدای بزرگ. صفات تو به اراده تو و توسط همه اجزای عالم هستی که خود آفریده‌ای و ما هم بخشی از آن هستیم در تمام عالم جاری می‌گردد. اجازه بده که قاهر بودن و جابر بودنت سهم ما نباشد. سخت است و دشوار و طاقت فرسا. اجازه بده که رحمان بودن و رحیم بودنت سهم ما باشد و اگر قرار است کسی خیر یا خوبی یا نعمت‌های تو را تجربه کند، عامل‌اش ما باشیم. و در این زمینه هم، ما را در موقعیتی بیشتر از ظرفیتمان قرار نده تا آبرویمان پیش تو حفظ شود. آمین
بدون اغراق باید بگم توی زندگیم خیلی موثر و مفید بودی و با نوشته هات خوبی ها رو بهم انتقال دادی و خیلی از تنهایی و هدر رفت لحظه هام فاصله گرفتم. محمد رضای عزیز بخاطر حضورت از خدا متشکرم
با آرزوی سلامتی برای تو معلم خوبم و همه عزیزانت

مثل همیشه عالی…ای کاش همه ی ما یاد بگیریم که بجای ناله کردن و مرثیه سرایی بابت نداشتن وقت و کارهای زیاد برای انجام دادن از همون بر فرض ۲قیقه وقتمون جوری استفاده کنیم که بهره ای داشته باشد..بیشترین وقت این روزهای ما به جای بودن با خانواده و دوستان رسیدگی به دوستان مجازیست…باز هم متشکرم استاد عالی بود و تاثیر گذار..

” رنج بزرگ یک انسان این است که عظمت و شخصیت او ، در قالب فکر های کوتاه در برابر نگاه های پست و پلید ، و احساس او ، در روح های بسیار آلوده و اندک و تنگ قرار گیرد .
علی در میان پیروان عاشقش نیز تنهاست ! او را همچون یک قهرمان بزرگ ، یک معبود و اله می پرستند ، اما نمیشناسدش و نمی دانند کیست ، دردش چیست ؟ حرفش چیست ؟ رنجش چیست و سکوتش چراست؟
در زبان فارسی ما ، هنوز نهج الباغه ای که مردم بخوانند وجود ندارد! ”
به همه ی دوستان خوبم پیشنهاد میکنم که اگر فرصت دارید ، در این شبها به جای قرآن سر گرفتن ،متن سخنرانی ها و نوشته های دکتر شریعتی رو در این شبها مرور کنیم. به خصوص هیوا و zoorba.booda که قبلا در نوشته هاشون دیدم که قبلا علاقه ای به شریعتی نداشتن و یا اگر علاقه ای بوده ، حسش رو نداشتن .امیدوارم این علاقه شکل گرفته باشه و این شب ها حس و حال خواندن این نوشته ها رو داشته باشین .
علی تنهاست
زندگی علی پس از مرگش
علی انسان تمام
علی حقیقتی بر گونه ی اساطیر
مکتب ، وحدت ، عدالت ، علی
روش برداشت از قرآن
و …..

محمدرضا! مرسی که بطور رسمی دعا کردی،حتی دعا کردن رو هم باید ازت یاد گرفت.بنظرم فردی که هدف داره و عاشق رسیدن به هدفش هست کمتر اتلاف وقت داره چون از هر فرصتی برای تلاش استفاده می کنه اما اونی که فکر می کنه هدف داره و در اصل آرزویی بیش نداره اتلاف وقت زیادی داره و اصلا نمی دونه داره چکار می کنه فقط روز و شب رو میگذرونه این هم برای خودم پیش آمده و هم در اطرافم زیاد دیدم، یک مدت کوتاهی خیلی درگیر بازی های کامپیوتری شده بودم برای امور روزمره هم وقت نداشتم وقتی به خودم آمدم و روش زندگیم رو تغییر دادم دیدم چقدر زندگی نکردم و الان خیلی خوب این متن رو درک می کنم.بازم ممنون.

به نظر من این بحث مربوط به هزینه منابع هستش. اینکه شخصی از منابع هر چند کوچک که در دسترس خودش هست استفاده نمی کنه و معتقد هستش که حتما باید برای انجام کاری منابع بیشتری داشته باشه. یادم هست شما تو فایل مدیریت منابع در رادیو متمم ( http://www.motamem.org/?p=8001 ) این موضوع رو به خوبی توضیح می دید و اشاره می کنید: “زمانی به دنبال جذب سرمایه ی جدید باشید که سرمایه ی قبلی رو درست مصرف کرده باشید”

نقل قول استاد مطهري منو ياد يه جمله از لنين انداخت كه ميگه: از آدم دولتي نه انقلابي خوبي در مياد نه ضد انقلاب خوب .