ساناز جان.
فکر می‌کنم سال قبل برای همه‌ی ما سال عجیبی بود. تجربه‌هایی که انتظار نداشتیم و تهدیدهایی که منتظرشان نبودیم.
مواجهه‌ی نزدیک با مرگ، به گمانم اگر فقط برای خودمان بود، باز هم ساده‌تر و پذیرفتی‌تر بود. اما تهدید دائمی از دست دادن عزیزان، اگر چه همیشه هست اما پررنگ‌تر و زنده‌تر، به گمانم تجربه‌ی عجیب‌تری بود.
من به شخصه «مرگی را که ناگهان از راه می‌رسد» به «مرگی که ابتدا در می‌زند و سپس وارد می‌شود» ترجیح می‌دهم.
این را وقتی فهمیدم که مادرم به من زنگ زد و بعد از یک احوال‌پرسی کوتاه گفت: «محمدرضا. نترسیا. من کرونا گرفته‌ام.» چند هفته‌ای که دوران بیماری مادرم طول کشید و توانست از آن گذر کند، واقعاً تجربه‌ای متفاوت بود.

اما در مورد این مواجهه‌ی فلسفی با زمان و تقسیم کردنش به قطعه‌های کوچک و اعلام «آغاز و پایان» برای آن، برای من هم باعث شگفتی بوده.
اساساً مفهوم Milestone‌ برایم عجیب است. این‌که در یک مسیر طولانی، سنگ‌‌نشانه‌هایی جا بگذاری (یا بگذارند) و عبور از آن‌ها را جشن بگیری.

زمانی با دوستی حرف می‌زدم که تجربه‌ی زندان انفرادی داشته است. پرسیدم از آن سلول‌های تنگ و تاریک چه خاطره‌ای داری؟
اولین خاطره‌اش این بود که در آن‌جا عمیقاً منتظر یک سوسک یا مورچه و مگس هستی و وقتی می‌آیند، نگرانی که «مبادا زود بروند و دوباره تنهایی به سراغت بیاید.»
اما دومین خاطره به نوعی به همین مفهوم Milestone نزدیک است.

می‌گفت هر روز روی دیوار را با ناخن خراش می‌دادم. خطی کوتاه و افقی. خط‌ها گاهی تنها نشانه‌ی زنده بودنم بودند. چون بعد از نخستین روزها، بارها شک می‌کنی که زنده‌ای یا صرفاً به توهم زنده بودن گرفتار شده‌ای.

خط‌ها افقی بودند و هر روز یک بند انگشت پایین‌تر، خط بعدی را ترسیم می‌کردم. کمی پایین‌تر، نزدیک کف سلول یک برجستگی سیمانی بود که به دیوار چسبیده بود؛ توقف‌گاهی در میانه‌ی مسیر.
به شکلی نبود که مانع مسیر خراش‌های من شود. اما به هر حال، دیوار بلند و پیوسته‌ی سلول را به دو بخش تقسیم می‌کرد.

می‌گفت روزی که خط خراش من به موازات آن سنگ رسید، شور و شعف وجودم را فرا گرفت. فکر نمی‌کردم رسیدن به «ارتفاع سیمانی» را ببینم. هیچ اتفاق تازه‌ای قرار نبود بیفتد و من هم از فردا، خراش‌هایم را ادامه دادم و جلوتر رفتم. اما آن روز «عید» من بود.

بعد از آن خاطره با خودم می‌گویم شاید Milestone‌ها و نشانه‌های میانه‌ی راه،‌ در سختی‌ها و فشارها و ناامیدی‌ها بیشتر معنا پیدا می‌کنند و مهم‌تر می‌شوند. این بود که امسال، پیام‌های تبریک سال نو را بیشتر از هر سال جدی گرفتم؛ برای ما مردمی که این چند دهه نابخت‌یاری‌مان را چیزی جز رویش و ریزش برگ‌ها از هم جدا نمی‌کند.