محمدرضای عزیز
یکی از آرزوهایم این بود که روزی محضر ایشان را درک کنم. اما حیف که نشد و این حسرت هم به لیست بلند بالای حسرت هایم اضافه شد.
اما نوشته ات باعث شد که خاطره ای در ذهنم زنده شود. یادم می آید ۱۲-۱۳ ساله بودم که با وجود اینکه خانواده با گوش دادن موسیقی مخالف بودند کاست آلبوم حسرت محمد اصفهانی را گرفتم و شیفته و شیدای او شدم. بعد ها هم سیاوش قمیشی هم همراه آن روزهایم شد. یادم می آید که حدودا بیست ساله بودم که با خودم به روزهایی فکر می کردم که دیگر اصفهانی و سیاوش نخوانند و غم و قصه نخواندنشان را می خوردم. اما حالا با تعجب غرق در لذت هنرنمایی همایون شجریان می شوم و خوش سلیقگی انتخاب اشعار چاوشی! بعد از آن مدتها ست که فکرم درگیر تک تک استعداد هایی است که در گوشه کنار این دنیا به هدر می رود جلوگیری از هدر رفتنشان هم آنقدرها کاری سخت و نشدنی نیست!
مدت هاست که یقین دارم کائنات به سمت جلو می رود. مدتها ست هرگاه کسی امروزمان را عقب تر و پست تر از گذشته مان می بیند و با نا امیدی شروع به گلگی می کند و خبر از آینده ای تاریک می دهد، بی درنگ از پای صحبت هایش بلند می شوم و او را در ذهنم بی عرضه ای می بینم که از روی ناتوانی برای ایجاد تغییر، پای منقل خاطره بازی در حال نوشخوار حسرت خاطره های قدیمی است و پس از آن هم نئشه آن روز ها می شود و بعدش هم هیچ و هیچ!
خوش به سعادت دکتر حیدری که معلم بود و توانست آنچه به دست آورده را به شاگردانش انتقال دهد. دارایی آدم ها فقط مال و اموال نیست. چه دارایی ای با ارزش تر از دانایی وجود دارد؟ و چه لذتی بالاتر از این می تواند باشد که ببینی توانسته ای دانایی ات را به شاگردانت بیاموزی؟ چه حالی خوش تر از اینکه وقتی که داری می روی ببینی هیچ چیز را برای خودت نگه نداشته ای و به معنای واقعی کلمه سبک بال عازم سفری؟
محمدرضا من هم چون تو به تحقق آرزوی دکتر حیدری یقین دارم و خوش به سعادتت که قدم در مسیر تلاش برای تحقق این آرزوی زیبای استادت برداشته ای! کاش ما هم چون تو شاگرد خوبی برای استادانمان باشیم! محمدرضای عزیز استاد های بزرگ در ایران کم نیستند. این روزها شاگرد کم است. البته شاید هم شاگرد کم نباشد و آنکه آداب شاگردی کردن را بلد باشد کمیاب باشد!
خداوند این مرد بزرگ را از دریای رحمتش سیراب گرداند.