استاد گرامی
جناب مهندس شعبانعلی
امیدوارم از مطلبی که خصوصی درباره حضورتان در فرهنگسرای ارسباران نوشته بودم ، ناراحت نشده باشی.
اعتقاد دارم ، یکی ازمشکلاتی که ما داریم ، تعارفات و نگفتن هاست .
بی اغراق می گویم که به شخصه از وقتی که با شما و روزنوشته هایتان اشنا شدم ، تحولی در من اغاز شد .
از به روز بودن شما ، از قدرت قلم تان ، از هوش و سواد بالایتان و ازهمه مهمتر از این دغدغه تان شگفت زده شدم.
به شخصه اصلا دوست ندارم حرف هایی که پشت سرتان توسط ادم های کوته فکر و تنگ نظر که دغدغه انها بیش از انکه انجام کار باشد ، پرورش و بزرگی نامشان است ، بشنوم.
هر چند که تمامی این حرف ها چیزی از محمدرضا شعبانعلی کم نمی کند ، ولی برایم سنگین است.
اصلا درد اور است .
و بسیار هم خوشحال شدم که مطالب سرشت و سرنوشت را که اکنون حال عوض شده ، قال را عوض نکردیده اید و انرا به اشتراک می گذارید.
به هر حال من هم به عنوان مدیری نصفه و نیمه ، بسیارعلاقه مندم که طعم خوش قهوه ایی را در فرصتی که خودم به مرحله ارامش رسیدم ، با شما بچشم و لذت برم.
در ضمن هم برایتان ارزوی موفقیت دارم و می دانم که شما از بزرگان این کشور هستید و باید منتظر کتابها و مقاله هایی عالی از شما بود…..

در این ۳۲ سالی که از سن جسمانی‌ام می‌گذره فقط چند سالی است که دست از مطلق‌گرایی برداشتم. از اون موقع به بعد دنیا برام خیلی رنگارنگ و نسبی شده. آدما رو راحت‌تر درک می‌کنم وقتی به این فکر می‌کنم که باید به کارهاشون نگاه کنم و چیز تازه ببینم نه اون چیزی که تا حالا دیدم یا دوست دارم ببینم. وقتی دنیا رو انقدر منتوع می‌بینم دلیلی نمی‌بینم که خودمو جور دیگه‌ای به دیگران معرفی کنم. دنیای من شده پر از نفهمیدن‌ و شک فهمیدن. تحیر به آدم می‌گه همیشه چیزی برای یادگیری هست. چه‌قدر خوبه دنیا مطلق نیست!

سلام محمدرضای عزیز
پاراگراف وسط متن فوق العاده بود. چقدر زیبا و روشن حالت گوینده و شنونده توصیف شده بود . چندین بار خوندم و هر بار نکته ای از متن در ذهنم درخشید و bold شد. این تکه از متن رو با فونت نستعلیق برای خودم پرینت گرفتم . اینطور خیلی راحت تر میشه تصمیم گرفت کجا و کی چی گفت و یا نگفت.

آخ گوش شنوا، چقدر خوبه.
گوش شنوا هم مصداق همون “حالت شنیدنه.”
کاشکی بیشتر مواقع همدیگه رو بشنویم، نه اینکه نقد و پذیرش داشته باشیم.
اینجوری خیلی از انرژی هامون هدر نمی ره و در جاهای ثمربخش تری به کار گرفته می شه.

محمدرضای عزیز
مثل همیشه، متن نوشته ات را چندین بار خواندم، متنی که نکات ارزنده و قابل تأملی در بر داشت، دلم میخواد از چیزی بگویم و از چیزی بنویسم که دوست دارم شنیده شود…محمدرضای عزیز، فضای شنیدن این روزها، کمیاب و ارزشمند شده.. نمیخواهم از آنچه قلباٌ دوست دارم شنیده شود سخن بگویم، چون برایم اندوهی بزرگ است…اما دلم میخواهد بگویم گاهی نبودن فضای شنیدن، چه لطمات جبران ناپذیری در پی دارد، جامعه ای که اصل پذیرش را تبلیغ میکند، خانواده ای که اصل پذیرش را پرورش میدهد، سیستم آموزشی که دنبال رو معیار پذیرش است و در نهایت حاصل این نوع نگاه، نسلی میشود که دوست دارد، در گوشه ای تنها بنشیند و بنویسد و بخواند و اندوه سالهای درازی را با نوشتن کلمات و گاهی فقط سکوت از دل بیرون کند… نسلی که بیشتر با تناقض ها برخورد میکند، نسلی که حتی مدارک و سطوح بالای علمی برایش هیچ جذابیتی که ندارد ترس و دلهره برایش به ارمغان آورده.. نسلی که امروز همت را بر این گذاشته تا تغییراتی را در نوع نگرش خود و سپس شاید اطرافیان ایجاد کند که این نیز هم راهی سخت و دشوار است….

یک الگوی ذهنی دیگرهم میتوان به لیست فوق افزود:
وآنهم حالتی ست که مخاطب هیچ تمایلی به شنیدن حرفمان ندارد وآنچه البته به جایی نرسد، فریاداست.

۱۵ سالم بود فکر می کردم نقشه گنج دنیا رو دارم و از همه چی می تونم رمز گشایی کنم
۲۵ سالم بود فکر میکردم یه پوستر دارم
۳۵ سالم بود فهمیدم اون پوستره یه پازله که تازه کاملم نیست
۴۵ سالمه و فقط به چینش ۴ قطعه ای که در ۴ گوشه های پازلم هستند اعتماد کامل دارم
چفدر نیاز به یادگیری دارم!
ولی حالا که بحث مدلهای ذهنیمون از دنیا و ایده ها و باورها پیش اومد جا داره بگم : متوجه شدم من و خیلی آدمای دیگه زمانی مدل مخروط برعکس داریم ( /\ )…. مثالی که می تونم بزنم اعتقاد به خدا…اسلام…تشیع
که سلسله مراتبی فرضش کنید… متاسفانه اونقدر که وقت و انرژی صرف شیعه بودنمون و اثبات اون کردیم برای مسلمون بودنمون نکردیم و اونقدر که دلیل می خوایم بیاریم که اسلام از همه ی دینا برتره ، اون مقدار اندیشه و دلیل برای اثبات و تثبیت خدا در ذهن و زندگیمون نکردیم … الانا یاد گرفتم مخروطای باورامو برعکس نسازم …..قاعده باید وزین تر از راس باشه (\/ )

سلام

چه طور میشه حرف و کامل زد در حالی که کمیته تحت بررسی همه چیز ها رو چاپ نمی کنه؟

سلام به دوستای عزیزم و محمدرضای عزیز
در تمام نوشته های شما ، تمام تلاشم رو می کنم که بتونم اصل مطلب رو درک کنم و باهاش ارتباط برقرار کنم و فکر می کنم همونطور که در آخرین پاراگراف هم بیان کردید :
“منتظر نیستم بگویید حرف‌های من درست است یا نه. من خودم هم حرفهای خودم را کامل نمی‌فهمم. چه برسد به شما! اما خیلی خوشحال می‌شوم شما هم حرف‌هایتان را بنویسید. نه در رد حرف من و دیگران و نه در تایید آنها. حرف‌های خودتان. فقط برای اینکه شنیده شود. می‌گویند دنیای امروز دنیای تعامل است. من هم قبول دارم. اما در این مورد خاص، امیدوارم هر کس فقط حرف‌هایش را بنویسد و حرف‌های دیگران را بخواند و تعامل و تضارب و نقد و ترکیب آنها، در مغز مخاطب روی دهد و نه در زیر نوشته‌ها.”
هرگز تلاش نکردم که کاری غیر از تعامل انجام بدم و امیدوارم نوشته هام هم بیانگر همین دیدگاهم باشه . از این به بعد هم تمام تلاشم رو می کنم که شنوندۀ خوبی باشم و حرف های خودم رو در مورد اون مطلب یا نوشته بیان کنم
ممنونم که هستید و خانه ای به این باصفایی برای ما تدارک دیدید
به امید دیدار در ۶/۶

چ جالب که یکی به متقاعد کردن فکر نکردو فقط شنونده بودنو و احترام به شنونده قائل شد

به قول علیرضا روشن: یکی سکوت می کرد، دیگری هیچ نمی گفت!