سلام…
بابا جان مردیم از بس که اومدیم و سایتو دیدیم و خبری از شما نشد…
عزیز دل برادر،حداقل یه کامنتی بذار…باباجان ما هم دل داریم.
(۱۰۰بار آمدیم خانه نبودید)

سلام، من جوون ۲۳ ساله ایرانی که که تنها ۱٫۵ ماهه که با شما و سایتتون آشنا شدم ۸۰% مطالب وبلاگتون و خوندم و فکر میکنم تمام مطالب سایت تلخی و حس نکردم شاید به این جهت که سالهای سال برامون تکرار شده که واقعیت تلخه و ما هم پذیرفتیم برای شنیدن واقعیت باید تلخیشو بپذیریم.فکر میکنم این سایت اتفاق خوبی تو دنیای مجازی این روزهای من و سایر دوستان باشه چون کمتر پیش اومده مطالب سایتیو با این دقت بخونم و سعی کنم بهش فکر کنم و بعد نظر بدم، با اندیشه های کسی آشنا شدم که از موفق ترین های حرفه خودش بوده خوبی رشته شما اینه که طیف گسترده ای و تحت پوشش قرار میده که تخصصی بودنش برای من و امثال من عمومیت پیدا میکنه، اندیشت رو تحسین میکنم ولی تقلید نمیکنم چون شرایط زندگی و خیلی چیزهای دیگه آدمها رو از هم متمایز میکنه.
فقط اینکه فکر میکنم اگر گاهی در کنار تلخی هایی که واقعیت زندگی ما رو تشکیل میده به نشاط و نقطه امیدی برخوردید که این احساس به وجود اومد که میتونه برای من و امثال من جذاب باشه بنویسید.
هر روز همینجا منتظر مطالب خوبتون هستم چه تلخ و چه شیرین، تلخیش با شیرینی کلامتون مطمینا شیرین خواهد شد.

سلام جناب شعبانعلی..خسته نباشید
خیلی خوب و بجا نوشته اید ومن هم طبق معمول با عقایدتون موافقم..
من هم مثل شما معلمم ولی از نوع مدرسه ایش.خیلی از اوقات برام پیش اومده که در کلاس لحن تند و حتی تلخی داشته ام.
اگر در آن لحظه از خود دانش آموز،احساسش را بپرسی و جویای نظرش شوی،شاید هفت جد و آباد من معلم رو به باد فحش و ناسزا بگیره،ولی در دراز مدت قدردان همین کتک ها و تندی لحنم خواهد شد…
دقیقا میشه گفت مصداق همین صحبت شماست که امیدهای واهی و لحن مشوق گونه-بدون در نظر گرفتن واقعیت-که امروزه بیشتر افراد تحت تاثیر کتابهای موفقیتی و شادکامی،بیشتر به دام این تشویق ها گرفتار شده اند، افراد را بیشتر به سمت خوش خیالی سوق می دهند تا تلاش و سخت کوشی.
من،به عنوان معلم آموزش و پروش،سبک آموزشی ۱۰-۲۰ سال قبل را با همه کتک زدن ها و تنبیه های بدنی اش،بیشتر میپسندم.چون اشخاص عالی رتبه امروز را که میبینم،پی به نظام آموزشی غنی وسخت آن دوران میبرم.جالب اینجاست که همین اشخاص موفق وعالی مقام،بیشتر موفقیتهایشان را مدیون کتک های معلمان آن زمان میدانند و از آنان سپاسگذارند.
ولی امروزه،انواع متد آموزشی و تربیتی را در مدارس شاهد هستیم و در کمال ناباوری میبینیم که بازدهی دانش آموزان،افت قابل ملاحظه ای داشته است.افزایش ترک تحصیل ها و کاهش نمرات و معدل،پذیرش ۱۰۰% در دانشگاهها و …
نتیجه:
کتک معلم گله،هر کی نخوره خوله.
«تلخی قهوه» با «تلخی زهر» فرق دارد. یکی جان می بخشد و دیگری جان می ستاند…

توی این تلخ نوشته ها بقول خودتون…میشه دوتا قضیه رو جستجو کرد..اولیش آگاهیه.اینکه ما آگاهتر بشیم نسبت به محیط و شرایط اطرافمون تو پستاتون به بعضیهاش اشاره کردید از نوع نقد و انتقادات تا رانندگی تا ساده لوحی تا…..و یه بعد دیگش راهکاره مثلا د رمورد چیزایی که به عنوان خبر تو فیسبوک میاد دقیق تر عمل کنیم و یک مقدار دورتر رو هم ببینیم …….خیلی وقتا شما فقط یه قضیه رو مطرح میکنید و راهکاری داده نیمشه ولی خوب تو بخش نظرات گاها کامنتای جالبی دریافت میشه که میشه روشون عمیق شد….من اسم این و نمیذارم تلخ نویسی یا قهوه تلخ (هرچند عاشق طعم تلخیم) اسمشو میذارم آگاهی …..آگاهی هم صفر و یک نیست یک طیف می مونه….یک زمانی آدم یک کار ی میکنه اصلا متوجه نیست این کار چیه مثلا سبقت غیر مجاز…یک زمانی سطح آگاهیش به اینجا میرسه که من الان دارم سبقت غیر مجاز انجام میدم……یک زمانی یه این سطح میرسه که د رمقابل اعتراض و آلارم بقیه که یکیش می تونه نوشته های شما باشه شروع کنه به موضع گیری(این خودش آغاز درده)…..یک زمانی سطح آگاهیش به یک جا میرسه که آیا واقعا نیاز که من سبقت غیر مجاز انجام بدم اینقدر عجله دارم؟؟…یک زمانی سطح آگاهیش به این نتیجه میرسه که اصلا چیزی به اسم سبقت غیر مجاز از فهرست کاراش حذف میشه…خب این نوشته ها برای هرکس می تونه یک سطح از آگاهی رو ایجاد کنه..نکات ریزی که شاید کمتر جایی بهش پرداخته شده و همین نکات ریز میتونه تا یه حدی تعمیم داده بشه به کل جامعه …مثل اون پست ساده لوحی….و این کار قابل تقدیره من احساس نمیکنم داره سیاه نمایی میشه یا انگیزه گرفته میشه من احساسم اینه که آگاهی که داره داده میشه….د رمورد کتابها یا فیلمها ی خارجی خب اونا نیاز به بومی شدن دارن د رمور خیلی از کتابا ی خارجی میشه اینو گفت..عذر خواهی میکنم به عنوان یه جواب بالای ۲۵ سال تو این پست نظر گذاشتم 🙂

محمدرضای عزیز
به عنوان یک جوانِ زیر ۲۵ سال، به نظرم نه تنها لحنتون تلخ نیست بلکه سرشار از امید و انرژیه! تو این حدود ۱.۵ ماهی که با شما آشنا شدم تغییر تو خودم را کاملاً احساس می کنم! همه نوشته هاتون را تاحالا خوندم از پست های وبلاگ و نقشه راه موفقیت تا رادیو مذاکره! حداقلش اینه که الان اولویت هامو می دونم و ر راه رسیدن به اونا تلاش های شما داره خیلی کمکم می کنه، هرچند در مواردی نظرم با نظر شما تفاوت داشت و خیلی موارد هم نه!
منتظر نقشه راه موفقیت و رادیو مذاکره هستم مشتاقانه و همچنین شدیداً منتظر مشتاق همایش انتخاب!
خیلیییییییی خدا قوت!
خیلیم دوستتون دارم.
ارادت.