«قرچ. قرچ. قرچ دکتر شریعتی در حال خوردن خیار».
این اس ام اسی است که امروز صبح، وقتی هنوز در رختخواب هستم، برایم ارسال شده تا نخستین پیامک روزانه ام باشد. مدت زیادی است که این سبک اس ام اس ها رواج یافته است.
نمیدانم احساس شما نسبت به شریعتی چیست. حرفی که اینجا میخواهم بنویسم مستقل از موضع شخصی من نسبت به شریعتی است. همواره احساس میکنم که «بزرگان» یک ملت را نمیتوان به سادگی کوچک کرد. هر چند راه و رسم آنها را نپسندیم. هر چند آنها را دوست نداشته باشیم. خوانده ام که میگویند یکی از ویژگیهای توسعه فرهنگی این است که گذشتگان خود را بپذیریم و به آنها احترام بگذاریم.
من شریعتی را دوست داشته باشم یا از او نفرت داشته باشم، این مرد یکی از بزرگترین سخنوران معاصر کشور من بوده است. سخنوری چنان بزرگ، که هنوز هم، هر جمله عمیقی میشنویم و گوینده اش را نمیدانیم، میگوییم: «حتماً شریعتی گفته است» و سخنوری چنان با نفوذ که کلاسهایش در ارشاد از کلاسهای دانشگاهی متراکم تر و پرطرفدارتر بوده است و چنان تأثیرگذار، که زیبایی کلامش در بسیاری از موارد، ضعف استدلالهایش را سالهای سال پوشش داده است. چگونه میتوانم چنین فردی را از تاریخ کشورم حذف کنم یا به تمسخرش بپردازم؟
من همین مشکل را با حکومتها و دولتهای قبلی هم دارم. کسی که هدایت سکان این کشور را چندین دهه بر عهده داشته است، ضعیف یا قوی، مرحوم یا ملعون، بخشی از تاریخ این کشور است. چگونه به تمسخر تاریخ خود می نشینیم؟
ایمان دارم که ملتی که بزرگان خود را به تمسخر بنشیند، هرگز طعم بزرگی را مزمزه نخواهد کرد…
پی نوشت اول) روزی در جلسه ای خارج از ایران، یکی از دوستان فرانسویم انتقادهای بسیار تندی از پیامبر اسلام کرد. به من گفت نظر تو چیست؟ دیدم فضا و حوصله، فضا و حوصله ی بحث و گفتگوی منطقی نیست. گفتم: «من معلمم. خودم را قوی میدانم اما به ندرت میتوانم ۳۰ نفر دانشجوی سر کلاسم را با خودم همراه کنم. چگونه در مورد کسی نظر بدهم که یک میلیارد نفر را با خودش همراه کرده است؟»
پی نوشت دوم) در یکی از اداره کل ها در راه آهن، تصویر تمامی مدیرکل ها از بدو تأسیس راه آهن تا امروز، نصب شده است. بعضی از آنها خارجی هستند. بعضی خدمتگزار بوده اند. بعضی به خیانت متهم شده اند. اما عکس تمامی آنها با توضیح کوتاهی در مورد نام و نام خانوادگیشان، بر روی دیوار نصب شده. از معدود جاهایی است که فرهنگ عمیق و قدرتمند را میشود حس کرد. انسانها بزرگ و کوچک دارند. محبوب و منفور نیز دارند. اما هیچ انسان بزرگی را حتی در صورت منفور بودن، نمیتوان از تاریخ یک کشور حذف کرد.
پی نوشت سوم) بزرگش نخوانند اهل خرد، که نام بزرگان به خردی برد…
چند مطلب پیشنهادی:
با متمم:
فایلهای صوتی مذاکره آموزش زبان انگلیسی آموزش ارتباطات و مذاکره خودشناسی
دکتر شریعتی انقدر آدم بزرگ و سیاست مداری بودن که الانم ک سالهاست جاشون خالیه دشمنان خودشونو دارن.این پیامکهای پوچ کار کسی نیست جز بدخواهان ایشون و این مملکت که میخوان جوونارو نسبت به تاریخ کشور و بزرگان قهرمانش بدبین کنن.من واقعا برای همچین آدمایی متاسفم
پدرم میگه تا کوچیکی نکنی به بزرگی نمیرسی و کسی کوچیکیتو نمیکنه…!
از مردمی که قهرمانشان جومونگ و خرم سلطان است انتظاری بیشتر از این نمیره.
“نظریه امت و امامت” و “تفسیر انقلابی از تشیع” و تاثیر این دو مقوله بر آینده ایران! باعث شده بود که نظرم منفی باشه نسبت به شریعتی . شریعتی رو یه شعبده باز(سخنور) میدونستم که سعی میکرد شمع رو به عنوان خورشید به ما قالب کنه(میدونم نگاه دقیق و عمیقی نیست، جامعه و کلا علوم انسانی پیچیده تر از این حرفهاست که بتونیم نظرات قطعی در موردش داشته باشیم مگر در موارد مشخصی. ).
احتمالا تفسیرهای افرادی چون عباس میلانی و امثالهم رو در این مورد شنیده ای.
اما با خواندن پستهای تو در مورد شریعتی (امشب چند ساعت وبلاگ برای فراموشی را خواندم) و فکرکردن الان باورم اینه که نگاهم درست نبوده . آدمها خاکستری اند. آدم های مهم(از گاندی گرفته تا هیتلر) را هم نمی توان نادیده گرفت… به قول خودت کاش شریعتی کمی فلسفه(نیچه،اپیکور،شوپنهاور،…!) و اقتصاد میخواند(چی میشد) ..
۱ نکته : میدونم قبول داری که میشود حتی در مورد آدمی که ۱ میلیارد طرفدار دارد هم نظر داد. شکی در این نیست . اما در اینکه ۱میلیلرد طرفدار دارد شک دارم(آیا این ۱میلیارد نفر او را میشناسن ؟ از کجا میدونیم ۱ میلیارد ؟ من که به این آمارها اعتقادی ندارم) اصلا خیلی وقتها در این دنیا با این وضع مردم(که البته بهتر از گذشته هستن ) داشتن طرفدار زیاد میتونه نشانه خوبی نباشه …
اتفاقا رواج این پیامکها خیلی بجا و به موقع بود نسل جدید دیگر فرسنگها از دکتر علی شریعتی و آرمانهایش دور شده بود نمی گویم هدف وسیله را توجیه می کند ولی اگر این پیامکها باعث شده حتی یک نفر تحقیق کند دکتر که بود باز ارزشش را خواهد داشت .
با سلام متن زیباتونو خوندم بسیار متین و به جا فرمودید.اما لازم دونستم اینو هم بگم این اس ام اس ها فلسفشون تمسخر دکتر شریعتی بزرگ نیست .موضوع اینه که تو صفحات اجتماعی آدمایی هستن که درد دلشونو مینویسن بعد اونو نقل از دکتر شریعتی میکنن . یه سری مردم هم بدون اینکه بدونن این نوشته واقعا از کی نقل شده همین طور انتشارش میدن . در واقع این اس ام اس ها تمسخر اون افراده
پس چرا ریس جمهور فعلی جک روزتونه؟؟؟ آقای پای بند به ارزشهای مملکت؟؟؟
جوک و طنز دو مقوله مختلف هستند دوست من. جوک اون چیزیه که شما در روز به دلیل اینکه کار مفیدتری نمیتونی انجام بدی، وقتت رو با فوروارد کردن و اس ام اس کردنش پر میکنی.
طنز یک درد و دل دوستانه است از کسی که خودش رو درون یک سیستم میدونه.
حرف من طنزه. حرفهای تو جوک.
با سلام به همۀ دوستان
تا جایی که من میدونم و شنیدم ، همه جای دنیا به افراد فرهیخته و بزرگِ اون جامعه ، همیشه احترام میگذارن و اونها رو منشا اثر و تغییر می دونن و همیشه به نیکی ازشون یاد می کنن. ولی متاسفانه در ایران و بین همۀ لایه های جامعه ، سیستم لمپنیسم برقراره و سعی می کنیم با تحقیر بزرگان و فرهیختگان ، وقت گذرونی کنیم و با فوروارد کردنِ جوک های بی محتوا و به دور از اخلاقیات ، روزمون رو به شب وصل کنیم و در این میانه ، بعضی از کشورهای همزبانِ همسایه ، به دنبال این هستن که مفاخرِ ما رو به نامِ خودشون ، سند بزنن . این نتیجۀ قدر نشناسی و فراموشی و عدم تعلقِ خاطر ماست
ارادتمند و به امید دیدار در ۶/۶
سلام مهندس عزیز. با شما موافقم و ممنون از نوشته ات
بزرگش نخوانند اهل خرد، که نام بزرگان به خردی برد…
ایمان دارم که ملتی که بزرگان خود را به تمسخر بنشیند، هرگز طعم بزرگی را مزمزه نخواهد کرد…
سلام شبتون به خير
من هم چند باري از اين جور پيامها اومده برام درسته با خوندنش خنده ام ميگرفت ولي حسم بد بود نسبت بهش البته كسي هم در مورد اين جور پيامكها حرفي نزده بود يا حداقل من نشنيده بودم و هميشه يه شوخي فرضش ميكردم ولي با خوندن متن شما فهميدم براي اصلاح جامعه و ارج نهادن به انسانهاي گذشته و حال هر كسي اول بايد از خودش شروع كنه
راستي استاد اين نوع جوك و مسخره كردنها فقط مربوط به شخصيتهاي تاريخي نيست ازنوع مذهبي و سياسي و مسخره كردن زبان و اقوام مختلف هم هست يعني فكر كنم اين خانه از پاي بست ويران است
” گذشته خود را بپذیریم و به آن احترام بگذاریم ”
برای من جمله عمیق و تاثیر گذاری است . پذیرفتن نه قضاوت کردن (نه تایید کردن و نه لعنت کردن نه توجیه کردن ) نه مخفی کردن نه وارونه جلوه دادن ……. .
اولین گام پیشرفت و توسعه واقعا هم همین است که واقعیت را در باره ی گذشته مان همان گونه که بوده بپذیریم البته این پذیرفتن شهامت هم می خواهد .
آقای شعبانعلی کلا دیدگاه تون درباره بسیاری از مسایل دوست دارم.
به نظرم باید گفت ملتی که واقع بین نیست وضعش بهتر از این نمیشه چیزی که من دیدم تو رفتار خیلی از اطرافیانم (یا گاهی خودم )این بوده که نمیتونن واقع بین باشن مخصوصا در برخورد با شخصیت های تاریخی یا طرفو میبرن به اوج در حدی که ادم شک میکنه واقعا ادم بوده یا از ما بهترون که یه زمانی هم برای دکتر شریعتی صادق بود یا طرفو میکوبن ته دره (با جک درآوردنو ….)که بازم آدم میمونه هاجو واج .به نظرم این یکی از اثرات آموزه های رسانه ملیه که خوده منم ازش مستثنی نیستم هر وقت یه برنامه تاریخیو تو تلویزیون یا کتابای درسیمون به خاطر میارم که میخواسته یه شخصیتو معرفی کنه همیشه با حب و بغض در موردش صحبت کرده کم بوده دفعاتی که شخصیتو همونطور که بوده نشون بده و اموزش بده خب این ادم کارهایی میتونسته انجام داده و الان جز تاریخ ماست و ما باید قبول کنیم .در مورده دکتر شریعتی هم بالاخره ایشون آدمی بوده که یه زمانی حسینیه ارشاد غلغله بوده بخاطره سخنرانی این آدم چیزی که بعد ها ما به ندرت اینو دیدیم و حتما چنین کسی حرفی برای گفتن داشته پس باید برای داشتن نگاه واقع بینانه حداقل بریم ببینیم چی گفتن. نه این که جک بسازیم.
این کارا یه بانی داره که با لوث کردن یه شخصیت؛دوست داره ارزش گفتار رو کم کنه و از بین ببره و عوامی که حدود شوخی رو نمی دونه و این مناسب ترین راه برای از بین بردنه بدون اینکه کسی گلیه ای کنه