دیدگاهم را برایت می نویسم استاد شعبون : اگر هم به اشتراک نگذاری ناراحت نمی شوم که هیچ شاید خوشحال هم بشوم . کامنتاتو به دوستات خوندم . ناراحت شدم.ناراحت شدم که امروز حست اینه . شاید من هزینه زیادی ندادم ، البته منم از ۱۸ سالگی کار کردم ، تو ۱۹ سالگی خونم جلو چشام سوخت . تو ۲۰ سالگی یه بار مُردم، یه عزیزیو که خیلی عزیز بود به خاطر خودم از دست دادم . به عشقم نرسیدم . تو ۲۵سالگی رماتیسم مفصلی گرفتم ،هنوزم دارمش، از خیلی بچگی خیلی چیزا رو بیشتر از بقیه می دیدم که دیدنشون واسم سخت بود، هنوزم هست. واسه همین حسم اینه که شاید تا حدودی بفهمم که چی می گی. استاد شعبون مرگ چیز بیخودیه . اصلا نمی فهمی که مرٌدی که بخوای احساس راحتی کنی. بگم این دنیا رو می شه قشنگ دید خب دروغ گفتم. ولی بهتر از هیچیه . بزغاله ها ، ملخ ها ، فصل ها ، پدر ، مادر ،بچه ، سگ و خیلی چیزایه دیگه دوست داشتنین ،حتی آب معدنی هم می تونه تو نوع خودش جالب باشه. حیفه ما اینا رو واسه هیچی از دست بدیم . درسته که آخرش هیچیه ولی الان که همه چیز هست چرا غصه آخرشو بخوریم؟ تازه اوضاع من که از تو بدتره . باز تو همه چیز داری. من که کارت ملیمم نگرفتم . البته من ملخها رو ، برف رو، سگمو ،مامانمو ، بابایه با نمکمو ، قاصدکها رو ، کشک بادمجونو ، اخته شمالو دارم . اینا حال منو خوب می کنه ،حتما تو هم چیزایه خوب زیاد داری که حالتو خوب کنن. نمیدونم حالتو بهتر کردم یا بدتر . ولی نیتم خیر بود …