سلام
خوندن اینهمه مراحلی که طی شده تا متمم ، متممِ الان شده برام خیلی جالب و آموزنده بود. به خصوص اینکه الان خودم هم دارم همزمان دو کار میکنم و سختی ها و نیاز به صرف وقتی که کار دوم میخواد رو دقیقا دارم میبینم و هنوز جرات کامل کنار گذاشتن کار اول رو ندارم.
تجربه تون در مورد وبلاگ نوشتن به عنوان رزومه و برای برندسازی شخصی، من رو از صبح به فکر واداشته. خیلی قدیم تر ها دوست داشتم این کار رو، اما الان تو فضای اینترنت خیلی محافظه کار شدم.
معمولا راحت حرف میزنم، اما بیشتر وقتی حرف میزنم که بدونم مخاطبهام از چه دسته آدمهایی هستند. یعنی دوست دارم بدونم دارم به چه کسانی اطلاعات میدم.
مثلا قبلا اسمم توی متمم برای عموم ، کامل بود ، اسم و فامیل. یکبار دیدم یکی از نزدیکانم( که به نظرم آدم دوست داشتنی هم هست در کل) همینطوری نشسته اسم من و چند نفر دیگه رو سرچ کرده و کامنتهای من توی متنهای عمومی متمم رو دیده. متن درسها رو نخونده بود و فقط جملاتی مثل این به من گفت : میبینم که در مورد ترول فلان فکر رو میکنی… . بعد من پرسیدم خوندی درس رو نظرت خودت چی بوده؟ و دیدم فقط کامنت من رو خونده.
اون لحظه با اینکه با اون آدم تعارفی در گفتن نظراتم نداشتم و کاملا راحت بودم، اما حس خوبی نداشتم، اینکه هر کسی بدون اینکه عضو متمم باشه و با فضا آشنا باشه و متن زمینه رو بخونه،میتونه نظرات من رو ببینه و ازشون هر برداشتی میخواد کنه…. این طبیعتا یه حس ه و منطقی قوی پشتش نیست اما همین حس باعث شد نام فامیلم رو از پروفایلم برای عموم بردارم که سرچ کردن اسم و فامیلم در گوگل کسی رو به متمم هدایت نکنه ( تا بتونم با همون راحتی قبل نظرم رو بذارم) . از اسم بدون فامیل نوشتن الانم هم خوشم نمیاد اما هنوز راه حلی پیدا نکردم که هم راحت باشم با سرچ گوگل هم اسمم درست و کامل باشه.

همین حس رو در مورد وبلاگ نوشتن هم دارم اما خوندن این متن باعث شد که فکر کنم به این ذهنیتم و نمیدونم اما شاید نتیجه این فکرهای الانم ،روزی تغییر مدل رفتاریم شد.
اگر یه روز وبلاگی ساختم حتما میام میگم:)

سلام، سعی میکنم شسته رفته بنویسم.
چقد این حرفها که از شما به این شکل میخوانم، از حرفهایی که از شما مستقیما شنیدم، به صورت ملموس تاثیرگذارتر است. شاید یک دلیل آن روایت و داستانی بودن و روند آن است و شاید نبودن حس حب و بغض در من!
قبلا در باب موضوعی به مشکل میخوردم با خودم میگفتم برم ببینم [آقای]شعبانعلی چی گفته، بعد یه کلیدواژه مرتبط با دامین سایت شما سرچ میکردم، اینا اعترافاته؛ از کلیدواژه مهریه بگیرید تا سیاست و انتخابات.
ولی الان داستانم فرق داره، واقعیت نسبت به قبل خیلی بیشتر و بهتر و عمیق تر میدونستم فحوای حرف محمدرضا چیه! از این که بچه ها سوال میپرسیدند و میتونستم نظر شما را درست پیش بینی کنم، حس خوبی داشتم.
فکر کنم یادتونه چقدر درگیر فضای کلان بودم، خصوصا اقتصاد که لاجرم با سیاست گره میخوره، اتفاقا تحلیلهایم درست بود، ولی در جایگاه من فایده و هوده نداشت.
احساس میکنم یکی از مهمترین فاکتورهای نوشتن و حرف زدن و برند شخصی و الخ، اصالته!
الانم دیگه خیلی قائل به این نیستم که میگن به گوینده دقت نکنید، به حرف دقت کنید، دقیقا مهمه چه کسی و در چه جایگاه و با چه مدل ذهنی داره حرف میزنه.
حکایت همون کامنت شما در درس سخنرانی انگیزشی متممه که از خاطرات آبراهام لینکن میگن. :))
فاصله ی بین دغدغه ها و فعالیت من با جایگاهم سنخیت (نه انطباق) نداشت، ظرف و مظروف با هم خیلی فاصله داشت، بد جا پوزیشن شده بودم، ماحصلش هم شد تنهایی، که برای من هم تهدید بود و هم فرصت، ولی چون در فرهنگ ما (خصوصا خودم) خیلی تنها نیستیم، در برآیند منافع اش سنگینی میکرد. ناگفته نمونه که بنظرم در بلندمدت تنهایی درد بزرگی میشه! به جایی میرسه آدم که حس میکنی دغدغه اش با دوستای قدیمی اش فرق کرده، فکر میکنم دلیلش هم انتخابهامون هستن، از انتخاب شغلی تا ازدواج کردن و بچه دار شدن و …

الان به یه چی رسیدم و فهمیدمش، قبلا هم رسیده بودم و نفهمیده بودم، اون هم اینه که اون گره من دقیقا با نوشتن باز میشه، نزدیک به دوساله روی کاغذ مینویسم، ولی تریبون داشتن در حد یک وبلاگ برام یه داستان دیگه است.
وبلاگ با نام شخصی اون مزیت ها را داره، ولی نگرانی های خاص خودش هم داره، مثلا بنظر من برای شما نوشتن در سایت شخصی باید سختتر باشه تا نوشتن تو متمم.
تو سایت شخصی مجبورم یه لایه عمیقتر از اون چیزی که میخونم بنویسم و سختتر انسجام نوشته هاست.
این آقای راس اشبی که تو متمم معرفی کردید، کار جالبی کرده بود، حس همذات پنداری خوبی بود :))
اتفاقا این کتاب سیستمهای پیچیده شما و نحوه عمومی کردنش به این شکل،منو یاد ایشون مینداخت.
بر خلاف تصور شما قبلا در اواخر دبیرستان و اوایل دانشگاه وبلاگ داشتم، انشا مینوشتم، ولی خوندن یه سری مطالب و خصوصا آشنایی با شما از اوخر سال ۹۲ باعث شد که دیگه حتی حاضر نیستم خودم اونا را بخونم و پاکش کردم که فراموشش کنم.

فرق ماهوی روی کاغذ نوشتن و توی وبلاگ نوشتن دقیقا دیده شدن و مفید بودن برای بقیه است که هزینه های خودشم داره.
من یه شاخص هایی واسه خودم دارم، که یه سری نسبت بین کم و کیف مطالعه، یادگیری، نوشتن(روی کاغذ و برای خودم) و فکر کردنه! الان وزن نوشتن و فکر کردن خیلی زیاده.
به دلیل فوق من بسیار کند شدم، هم به این دلیل و هم مشغله ها و پول در آوردن(بخوانید محدودیت) نمیتونم پا به پای متمم و حتی روزنوشته ها بیام.
حتی دلیل دیر کامنت گذاشتن همینه، باید به چیزی که میخونم و میشنوم و میبینم فکر کنم.
آخر تابستون امسال گفتید دیگه تو فضای فیزیکی خیلی کمتر تشریف میارید، الان حس میکنم که شاید یک دلیلش این بوده که تو فضای مجازی مخاطب میتونه فکر کنه، کاری که سر کلاس نمیتونه بکنه!

همه اینا رو گفتم که بگم این پست واقعا بعد از مدتها هیجان زده ام کرد، اگرچه بار دوم بود که میخوندم. نمیتونستم تا آخر بخونمش، هی برمیگشتم عقب، دوباره میخوندم و فکر میکردم.
اون شکستهای اوایل خصوصا اون مورد “یک کار” داشتن بنظرم خیلی مهمه، چون ما یه سری چیزا را کار نمیدونم، مثل یادگیری یک زبان خارجی، موسیقی، ورزش و ….!
من حساب سرانگشتی کردم اگر کسی ۸ ساعت سر کار بره(و کارش در راستای دغدغه هاش نباشه و بنا به هر دلیلی برای پول درآوردن صرف باشه)، در بهترین حالت برای تفریح و یادگیری و نوشتن و روابط و …… فقط ۲ ساعت زمان میمونه.
یه مورد دیگه در مورد نوشته های شما، بومی بودنه!
الان اکثر محتوای موجود در فضای آنلاین، واقعا از جنس گزارش خبری هست و در بهترین حالت بنا به خود ماهیت موضوع هست که باعث میشه ترجمه هم مفید واقع بشه.
بنظرم مترجمی و گویندگی و مجری و خبرنگاری و ژورنالیست ها و هر کاری که به خروجی نهایی تو زمینه محتوا مربوط میشه، خیلی به فضای ذهنی و حوزه فعالیت شخص بستگی داره.
تحلیل در ذات خود به سمت کیفیت سوگیری داره!
در اون پست که بین تحلیل درست و پیش بینی غلط یا برعکسش مطلبی نوشته بودید، به اون موضوع فکر میکردم میشه این سوال را بهاین شکل مطرح کرد: ترجیح میدیم کدام باشیم ؟ کسی که نمیدونه چرایی درست بودن پیش بینی اش را تحلیل و بیان کنه یا کسی که میدونه چرا پیش بینی دیروزش، امروز غلط از آب در اومده ؟
بنظر من در نگاه بلندمدت قطعا دومی!

یک مشکل اساسی اکثر نوشته های ما طولانی بودن جملات. هر جمله بیش از یک پاراگراف. تا به آخر جمله برسیم بایستی پنج تا نفس تازه کنیم. لطفا در نوشته هاتون از جملاتی که برای خوندنش بیش از یک نفس لازم استفاده نکنید. خواننده اول و آخر مطلب رو نمی تونه بهم بچسبونه. 😉

میدونید آقای شعبانعلی
امروز که به خودم نگاه میکنم میبینم من هم مثل خیلی ها ی دیگه شاید با بخشی از شما زندگی کردم
بارها در قضاوتتون به تناقض خوردم. درمورد شما تشویق و تنبیه شدم.بخاطر خوندن مطالبتون و چالشهایی که با خیلیهاش داشتم باختم و به دست آوردم و باختم،راضی بودم و پشیمون.رفتم برگشتم.خیلی..مثل تمام فعلهای یک زندگی نرمال
کامنت گذاشتم و نظردادم و خیلی اوقات با وجود دنیایی از حرفهایی که داشتم باهاتون غمگین صفحه رو بستم و نظر ندادم .
به خیلی ها معرفیتون کردم هرچند گفتم مواظب باشید شعبانعلی زده نشید.باید دوستش باشید.(نمیدونم چقدر منظور حرفمو میدونید اما حس میکنم میدونید) خیلی ها دعوتم کردن خیلی ها نهیم کردن. اما امروز میبینم که هر دفعه نوشتم هرگز بر نگشتم تا ببینم جوابی دادید یا نه.فقط دو بار کامنتهای وب مایندست رو چک کردم شاید چون دغدغه ی علمی خاصی روی مطلبی داشتم که در موردش نظر داده بودم ضمن اینکه میدیدم کامنت ها کمن و این گیجم نمیکنه که کدومو بخونم.اما هرگز منتظر نبودم که منو ببینید یا باورکنید که در ورای رابطه یا که انگار یک طرفه بود نفر دومی ببینم. و امروز حس میکنم که تفاوتی نداشته .روابط همیشه دو طرفه هستند. نمیدونم مثل قبل عمل میکنم و این کامنتو رها میکنم یا برخلاف عادتم یک روز بر میگردم. اما میخوام آرزوی منو بریا خودتون یه بار بشنوید امیدوارم دوستدارانتون در کنارتون حرکت کنن نه پشتتون.این هدیه ی بزرگی برای شماست نه فقط چون”انسان از متوسط اطرافیانش فراتر نمی رود” بخاطر خیلی چیزهای دیگه.. مرسی که نوشتن رو دوست دارید توی دنیایی که همه از نوشتن فرار میکنن و به دیدن روی میارن. اما در حقیقت کسی که نتونه بنویسه نمیتونه ببینه..کاری که میکنه فقط فعال نگه داشتن اعضای چشمشه و شاید چند عضو کوچک در مغز. حرفهاییی که باش ما دارم بی نهایته ولی هیچوقت حس نکردم باید بگم، همون مکالمه ی من با اندیشه ها و معانی کافیه.و خب مگه ارزش آدما به حرفهایی نیست که برای نزدن دارن؟

من به دلیل مشغله کار و تحصیل خیلی وقت نمیکنم که کار دیگه ای انجام بدم اما در روز حتما حداقل ۲ ساعت به اینجا یا متمم سر میزنم. یه کار به لیست وظایف هر روزم اضافه کردم تا تجربه انسانی که از لحظات زندگیش لذت می بره یا به قول خودش “کسی رو ندیده که به اندازه اون از زندگی لذت ببره” رو بخونم. حداقل چیزی که ازش حاصلم میشه که جریان متفاوتی از زندگی رو حس میکنم. جریانی که انسانی از چیزی فرار نمیکنه و با تمام وجود در حال زندگی کردن خودش هست. سعی میکنم بعد ها بیشتر از چیز هایی که از محمدرضا شعبانعلی یاد گرفتم بنویسم. خوشحالم که یه مربی مجازی اما خیلی حقیقی دارم. میدونم که مطالعم بین اطلاعات بسیار زیاد متمم و لینک های تو در تو اون و سایت شخصی محمدرضا خیلی طول خواهد کشید و به لمس بیشتر روند زندگی خواهم رسید هر روز یه پنجره از مرورگر پر از تب های متمم و محمدرضا باز دارم که بخونمشون. ممنون محمدرضا. همیشه محمدرضا باشی .

-امید توکلی

سلام

قانون گردش رو خوب اومدین، چون من از طریق مصاحبه ای که استاد عباس منش با شما انجام داده بود آشنا شدم و خیلی خوشبخت و خوشناس بودم که خوره سرچ کردن هستم و با شما آشنا شدم.

فقط میتونم به خدا تبریک بگم که بنده ای مثل شما خلق کرده (فتبارک الله احسن الخالقین) که با وجود ختم نبوت باز هم افرادی مثل شما پیدا میشه که بی هیچ چشم داشتی انسان ها رو در این مسیر راه راه هدایت میکنند.

برایمان بمان و تا ابد بنویس

ارادتمند و دوستدار همیشگی شما

سلام
به سختی میشه نوشته های زیبات رو تکمیل کرد یا نکته ای بهش اضافه کرد.
فقط خواستم بگم منتظر ادامه این مطلب هستم.
از همون جنس مطالبی است که آدم رو چند سال جلو میندازه و لزوم تجربه و آزمون و خطا رو کاهش میده
برای همینم این مطالب رو میپسندم.

سلام
محمدرضا وقتت بخیر
یه سوال ازت داشتم. می خوام یه وبلاگ ایجاد کنم که بخش اصلی محتوای اون، خلاصه کتاب هاییه که خوندم.
می خوام خلاصه کتاب ها رو به صورت فایل های صوتی قرار بدم. یه کاری شبیه تراست زون
از نظر قانونی این کار ایراد نداره؟ کپی رایت و حق و حقوق و این حرفا؟
بین کتاب های داخلی و خارجی فرقی در زمینه حقوقی نیست؟
فردا نیان یقه مون رو بگیرن که چرا کتاب ما رو تو اینترنت پخش کردی؟

ناشناس مطلب ننوشتن گاهی سخته…
خصوصا برای کسانی که در زمینه ی خاصی مدرک دانشگاهی ندارن اما همچنان در اون متخصص هستن و دربارش می نویسن…نمیدونم…گیج شدم
برادرم آقای شعبانعلی را معرفی کرد…لطفا یک بخش مناسبی برای معرفی آقای شعبانعلی بگذارید. منظور، زندگینامه نیست…عادت ها و ویژگی های خاص ایشان…یک نوشته ی خودمانی…

سلام ،.
لطفا برای اون بخش که نوشتید : رها کردن دانشگاه و شروع به وبلاگ نویسی،..
یک مطلب جدا بنویسید ،
چون این روزها یا باید بگم سال های بعدکنکور فکرم این بوده است، حالا ن وبلاگ نویسی ولی شاید کار آزاد..
البته ۴ – ۵ سال از دوران کنکورم میگذرد ، دانشگاه هم رو با پیام نور شروع کردم ، دوسال ترم ها رو نخونده گذراندم با مشکلات خوب و بدی که بود ، بعد دو سال به دانشگاه آزاد رفتم به دلیل سنوات ، الان ترم سوم هستم و دو ترم قبل رو با نمره های خوبی گذروندم با توجه به آزاد بودن دانشگاه ؛
رشته ام که هم در پیام نور هم آزاد نرم افزار است ، شاید انتخاب برای این بوه که فکر کردم رشته ی دیگری رو دوست نداشتم.
میدونم با اینقدر نوشتن ، برای این که جواب من رو بدین، کم است و خلاصه!
ممنون.

محمد رضای عزیز سلام
امروز ۱۴ آبانماه است و روز تولد من، خوشحالم که دوباره تو را مرور میکنم و مطلبی بسیار نزدیک به اندیشه این ساعاتم از تو می خوانم.
با ۵ بند وبلاگ نویسی تو کاملا موافقم، میخواهم از حس امروزم و آنچه میدانم بگویم
من سی سال ندارم اما حدود ۱۰ سالی هست که می نویسم، هم در زندگی نامه و هم در وبلاگ هایی که داشتم (هر چند اکنون خیلی کم شده و به صورت مختصر و مفید در شبکه های اجتماعی درآمده) و باید اعتراف کنم که دلم برای نوشتن در وبلاگ بسیار تنگ شده ، بسیار زیاد.
وبلاگی داشتم حدود ۵ سال در آن نوشتم و کپی پیست کردم، تحلیل و … ولی متاسفانه بعد از ۵ سال یکباره برخی دوستان ناآشنایم منو نوشته هایم را شناختند و من مجبورم شدم در یک عملیات انتحاری وبلاگ را پاک کرده و از صفر شروع کنم 🙁 و هزاران بار افسوس می خورم که چرا نوشته ها و نگاه های اول جوانی ام را ندارم
وبلاگ دوم را هنوز دارم، اما خیلی وقت است دیگر در آن نمی نویسم: وبلاگ ثانیه به آدرس: http://www.sanye.blogfa.com (که به یاد دارم یک هفته برای انتخاب این اسم تلاش کردم) و سعی میکنم همیشه نگهش دارم و حتی شده بروم سراغ توسعه اش. و این مطلب تو، امروز مشتاق ترم کرده برای ادامه دلنوشته ها و گاهنوشته هایم.

محمدرضای عزیز
نوشتن دایمی من در وبلاگ و زندگی نامه ؛ باعث شد من از دنیای اطرافم جهش و هجرت کنم.
زمان برای من حرکت کرد و اطرافیانم ماندند و مرا «سجاد گذشته» پنداشتند، تا اینکه در گذر زمان به هم رسیدیم و دیگر هیچ تشابهی میان ما نبود و نیست.
امروز ، به رسم هر سال، در زادروز خودم، به مرور خودم پرداختم. و همه غم و غربت و تنهایی و شکست و عشق و هوس و وصال و ناکامی هایم را که مرور کردم، دو گزینه رو به رویم قرار گرفت : دلیل تنهایی و شوق جوانی.
و به جرات می توانم «نوشتن» را کلید ِ گذار ِ خودم به دنیای جدید بدانم.

نوشتن نور است و نوشتن در فضای مجازی، نور علی نور 🙂
همین نوشته ها، دوستانی که یافتم، اساتیدی که توفیق آشنایی پیدا کردم، موضوعات و مفاهیمی که بدان ها پی بردم همه و همه در طی شدن مسیر زندگی من بی نهایت تاثیر گذار بود. جمله ات را تایید می کنم: بین دانشگاه و وبلاگ نویسی، دومی ارجح تر است.

محمدرضا جان،
همین نوشتن ها باعث شد آن همه شور و شوق کنترل شده شود و دست از دامان ِ سیاست بشورد و به توسعه در جایی دیگر و نسلی دیگر بیاندیشد، باعث شد استعفا دهد، به عده ای خداحافظی گوید و به عده ای سلام ، از جایی هجرت کند و در جایی ورود و سیری دائمی و رو به رشد .

فکر میکنم بندهایی که نام بردی را ، به صورت ضعیف، در وبلاگم داشته ام. شاد و سربلند باشی معلم عزیز.

سلام خدمت استاد ارجمند
من هم مدتی است که تصمیم گرفتم وبلاگی برای خود درست کنم و مطالبی در ان بنویسم ولی در زمانی که برای این کار با خود فکر میکنم به خود میگویم که چه بنویسم؟ از کجا شروع کنم ؟ شاید گرفتار پیچ و خم های روزمره و کسب و کار زندگی شده ام؟یا شاید هم به دلیل کم سوادی خودم باشد.به هر حال صحبتها،نوشته ها و نسیحتهای شما همیشه برای من کار ساز بوده و عامل پیشرفت من شده . هرچند در طول یک سالی که من با شما اشنا شدم انگونه که باید در متمم فعالیت میکردم را نداشته ام و به گمانم همین کم کاری خودم دلیل به وجود امدن سوالهای بالا از خودم در ذهنم است.از زمانی که با شما اشنا شدم با نگاهی دقیق به اطراف خود متوجه ای موضوع شدم که دوستی بهتر از شما را نمیتوانم پیدا کنم و همواره از نظراتتان استفاده کردم هر چند گاهی اوقات نظراتتان را با دیدگاه شخصی خود ادقام کردم (از فیلترینگ مغز خودم عبور دادم) باز هم برای زندگی شخصی من تاثیر گذار بوده و هست، تصمیمی که مدتهاست عملی نکرده ام را انجام میدهم و وبلاگی درست میکنم امیدوارم که نوشته هایم کمکم کند که بتوانم روزی توانسته باشم به جامعه خودم خدمت کنم و لطف استاد را اینگونه اداء کنم. برای همه دوستانم ارزوی موفقیت میکنم.

گاهی آدم می ترسه شروع کنه چون از وجود این سمیه ها هراس داره
اینا باعث می شن نتونه همه چیزو ول کنه و بره
یه مسولیتی رو دوشش می یاد انگار.

خیلی برام جالب بود که نوشتید دانشگاه رو رها می کردم تا در وبلاگ بنویسم
کاش بیشتر توضیح بدید
متوجه نمیشم

سلام دوست عزیز . کاش بقیه رو نوشته بودید … چرا باید دید بقیه چی می گن ؟!! اگر خودتون (نوشته تون) رو با نظر شخص یا جمعی تطبیق بدید ۵ سال بعد علی آقایی خواهیم داشت که قلم خودش رو دوست نداره … من نظرم پروبال دادن به فردیت و انزوا نیست فقط می گم نظر بقیه به من چه ربطی داره خب من قلم و نظرم اینه

چه قدر خوبين آخه شما
یعنی با خوندن غم انگیز ترین مطالب سایت انرژی میگیرم
خوش به حالتون که اینقدر آموخته های جذابی دارین و خوش به حال ما که اينجاييم و استادی مثل شما آموخته هاشو به ما یاد میده.
امیدوارم لیاقت این همه مهر و محببتتون رو داشته باشيم.ادامه بدین که انگیزه و مسیر راه خیلی هايين.
سر بلند و موفق باشی مرد

سلام
برای افرادی مثل من که تازه با وبلاگ وسایت شما آشناشدم چنین مطالبی سبب آشنایی من بادیدگاه تفکر وتجربه های شماخواهد شد وروز به روز به یادگیری من اضافه خواهد کرد.ای کاش لطف خداوند زودتر شامل حالم شده بودوامیدوارم یک روز برسه که با تجربیات شما وتلاش ما به رضایت درون برسیم.سپاسگزارم

سلام
اول
آروزی سلامتی روحی و جسمی برای محمد رضای عزیز و بزرگوار
دوم
من مدتهاست که تصمیم گرفتم فیس بوکم رو ببندم و وبلاگی برای خودم داشته باشم با خواندن این مطلب انگیزه بیشتری پیدا کردم و اینکه چقدر خوب که بی تجربه ای مثل من می تونه به راحتی از نظرات باتجربه ای مثل شما بهره مند بشه
سوم
خوندن روند کاری که شروع کردی تا الان برای من آموزنده و شیرین بود و چقدر پر تلاش و با پشتکار و درپذیرش تغییر برای بهتر شدن بودی شما.
مرسی که هستی محمد رضا

سلام
در خصوص این مطلب که در بالا نوشتید:
“من گاهی به شوخی می‌گم اگر مطالعات رفتاری ما نشون بده که خواننده، از مطالعه‌ی مطالب با رنگ فونت سیاه بر روی پس زمینه‌ی سیاه لذت می‌بره و راضیه، من هرگز حاضر نیستم با طناب متخصصان UX و UI و …، به چاه برم و روی پس زمینه‌ی سفید با رنگ سیاه بنویسم! (جالب اینجاست که تجربه‌ی این چند سال، مواردی مشابه و البته نه به این شدت رو به من نشون داده و باورم رو تقویت کرده).”
آقای شعبانعلی عزیز، اگر متخصص UI و UX اصولی رو در طراحی اینترفیس میگه، باید و حتما، نتیجه مطالعات رفتاری باشد در غیر اینصورت او چیزی را که برای خودش می پسندد برای دیگران هم می پسندد که این نادرست هست

سلام
تقریبا دوسال است که به شما سر میزنم صدای شما را گوش میکنم و آهسته میرم خیلی حرف ها صحبت های دلنشینی است که حال آدم خوب می کند بعضی از حرف ها نکته هایی است که کار آدم خوب میکند هر دوش دوست دارم. فکر میکنم نقاط مشترک آدم ها موجب میشه حرف های دلشون برای همدیگر لذت بخش باشه

کاش اجرای قانون بن بست و به اسم خود نوشتن رو شفاف تر می کردید. من همیشه از این می ترسم که نظراتم ناپخته باشه(ینی مطمئنم هست و وقتی چند سال بعد بخونم پشیمون میشم و آبروم میره!) و اینکه من مردم رو به جای دیگری هدایت کنم که باعث گمراهی شه!

با سلام
حقیقتش من خیلی دست و دلم به کامنت گذاشتن نمیره، مخصوصا توی متمم که باید اول log in بشم…
اما گمان میکنم وقتی حرفی برای گفتن هست باید زد.
من حدود یک سال پیش در اینستاگرام “سخنان ماندگار” شما رو پیدا کردم و حالا هر هفته غرق مطالب ایمیل شما میشم که مخصوصا لینک هایی که در نوشته ها قرار میدید شدیدا وسوسه انگیز ان و دوست داشتنی
گاهی اوقات که به عقب برمیگردیم و نوشته های خودمونو مرور میکنیم متوجه تفاوت نگارشی و سطح فکریمون میشیم و واقعا جالبه
ممکنه اکثر اوقات به خودمون بگیم که چقدر خام بودیم و حداقل مثل خود من به خودمون بگیم کاش پخته تر مینوشتم کاش ملاحظه میکردم کاش و کاش و کاش
اما گمان میکنم قسمت بزرگی از این “کاش” ها محصول سختگیری ما به خودمون هست،بطور مثال وقتی که من پنج سال پیش فلان نظری رو در خصوص یک بحثی مطرح کردم و الان از اون نوع نگاه فاصله گرفتم نباید حسرت بخورم چون اون نظر محصول فکر اون زمان من هست و من چون به درست بودنش باور داشتم دلیلی نداره که الان زیر سوال ببرمش.
گاهی اوقات بعد نوشته های اغلب پرمغز شما به خودم میگم “آقای شعبانعلی چرا انقدر به خودش سخت میگیره و انقدر با تعاریف و مفهوم ها درگیر میشه”؟
من در حال حاضر باور دارم که غلت زدن زیاد از حد در هر حوزه ای به منزله وسواس تلقی میشه که خود من هم درگیرش هستم حتی گاهی در پی نوشت هایی که مینویسید انگار معنای “مسئول دانستن خود در قبال افکار بقیه” رو میدن و میدونم شما دلسوزی خاصی در این مورد دارین ولی بیش از حدش برای منه خواننده کمی آزار دهنده اس.
دانستن زیاد درد به همراه داره و نوعی عطش (این ادبیات من تحت تاثیر نوشته های شماست)
بعضی وقت ها بنظرم میاد ادبیات و کلمات شما از دنیای ما فاصله زیادی میگیره و حداقل منی که نوشته های شما رو دنبال میکنم (مثل خیلی های دیگه) دوست داریم نوشته های خوبتون ملموس تر باشن.
من در خصوص ارزیابی و قضاوت کردن علاقه و استعداد بالایی دارم اما قطعا اشتباه هم میکنم.
امیدوارم نوشته ی نه چندان بلند و پراکنده من رو به فال نیک بگیرید.
(ممنون میشم اگه به جای کلمه ی “رو” کلمه جایگزین مناسبی بمن پیشنهاد بدید، خیلی وقته دنبال کلمه بهتری میگردم)

سلام
من بيشتر از دو ساله كه مطالبتون رو ميخونم و هميشه ايدئولوژي، طرز تفكر، ارزش ها، رفتار حرفه اي و كاريتون و سبك نوشتنتون رو تحسين ميكردم.
در خصوص اين نوشتارتون بايد بگم همين پنج مورد اونقدر خوب و كارگشا بود كه من رو كه هميشه از نوشتن واهمه داشتم مصمم كرد كه ترس رو كنار بگذارم و شروع كنم به نوشتن ..
براي حرفهاي بعديتون مثل هميشه مشتاقم.

دوستدار و ارادتمند شما
مرتضي بهاءالديني

بی صبرانه منتظر مطالعه ۵ مورد بعدی هستم.

سلام
من یادمه سه سال پیش از طریق سایت دکتر شیری و یه همکاری مشترکی که باهم داشتین با سایت شما آشنا شدم و بعدش از طریق سایت شما با سایت و گروه متمم همون موقع ها آشنا شدم. ادعا نمیکنم خواننده هرروز سایت و مطالبتون بودم اما از خوندن گاه گدار مطالبتون هم خیلی چیزها یاد گرفتم یا خیلی مواقع به فکر واداشته شدم.
جزو اعضای فعال سایت متمم هم نیستم ولی سایت شما و متمم جزو معدود سایت هایی هستند که تو این چندسال هنوز ارتباطمو باهاشون قطع نکردم (هرچند ارتباط یکرطفه بوده و در نقش خواننده بودم) . خیلی خوشحالم که افتخار آشنایی با شما و سایتتون و خواندن و فکر کردن به مطالبتون سه ساله جزوی از زندگی مجازی و حتی میشه گفت زندگی حقیقی من بوده و هست و خواهد بود.

سلام محمد رضا

نوشته جالبت را خواندم، قسمتی که درباره قانون گردش نوشته بودی بیشتر نظرم رو جلب کرد.
بعضی از دلایلی که گفته بودی رو از افرادی که سال ها و با نگرش و هدف وبلاگ می نوشتند نیز شنیده بودم و فکر میکنم کم کم دارم قانع میشوم وارد فضای وبلاگ نویسی شوم!
منتظر ادامه مطلبت هستم.

سلام. یه نکته‌ای توی کامنت سمیه‌ی عزیز بود که برای منم مصداق داره. من تقریباً همه‌ی پست‌های اینجا رو خوندم. با این وجود وقتی با جمله‌هایی نظیر “کسانی که مرا خوب نمی‌شناسند، نخوانند… یا شاید درک نکنند و…” در نوشته‌ها مواجه می‌شم، مغزم برای فرمان دادن درباره اینکه باید در کدام دسته از مخاطبان خودمو طبقه‌بندی کنم؛ ناتوان می‌مونه. احساس کسی رو پیدا می‌کنم که دفترچه خاطرات دیگری رو بدون اجازه برداشته و داره تو نوشته‌های شخصیش سرک می‌کشه… یه جور حس غریبی و مهمان ناخوانده بودن… بگذریم. از بین نکات آموختنی که ذکر کردین، اولی واقعاً برام جالب توجه بود.

سلام.
متاسفانه مدت زیادی نیست که من مهمان این خانه شدم.ولی توی این مدت چیزهای بسیاری یاد گرفتم که بعضی تاثیر بر ناخوداگاه من داشته و وقتی خیلی دقیق به اون تغییر نگاه میکنم اسم محمدرضا شعبانعلی رو پایینش میبینم.و همیشه از اینکه نتونستم به معنای واقعی شاگردی در کلاس شما باشم ،حسرت دارم.یکی از اون تاثیرات ناخوداگاه همین وبلاگ نویسیه.این کار رو از یکی از نوشته های شما شروع کردم که واقعیتش به یاد ندارم که حتوای نوشته شما چه بود که منو ترغیب به این کار کرد.پیش از اون هم مینوشتم ولی به شکل دیگری.ازتون ممنونم که انقدر صادقانه آموخته هاتونو میگین و امیدوارم بدونین که حرفاتون میتونه راه زندگی رو تعییر بده.
شاد باشین.

سلام آقای شعبانعلی

گفتم این مطلبتون جزء جدیدترین هاست اینجا بنویسم شاید وقت شد و خوندید.
نمیدونم چرا بیشتر وقتها یک حس غم ار نوشت های شما به من دست میده؟ البته یه غم توأم با آگاهی… بیشتر میفهمم وغمگین تر میشوم! کاش فضای متمم و وبلاگتون شادتر بود ولی هر چه از دوست دانا رسد نیکوست، بگذریم که شما ارزشمندترین داشته هاتون رو سخاوتمندانه به ما می بخشید.
سپاس فرهیخته ی بخشنده
شاد باشید

دیدن تصویر این سررسید قهوه ای تداعی روزهای خوبی رو برای من داشت. دیدن دنیا از یک زاویه جدید و با یک عینک تازه. یادمه روزهای اول با هیجان مطالب رو میخوندم. شب تا نزدیکیهای صبح بیدار بودم، خسته نمیشدم. اون روزها سوالاتی ذهنم رو مشغول کرده بود. اینکه چطور میشه آدمی رو ندیده دوست داشت، چطور در تک تک کلماتش انگیزه و امید و حس خوب رو هم جا داده، چطوره که اسمش پایین کامنت ها وقتی جواب میده و باهات حرف میزنه اینقدر حال خوب بهت میده و مهمتر از همه چطور یه نفر میتونه با این موقعیت اجتماعی اینقدر شجاعت و صراحت داشته باشه؟
البته که جواب تمام این سوالها رو امروز دارم، امروز که خودم صدا و تصویر و کلمات این آدم رو به صدا و تصویر مشهورترین هنرمند ترجیح میدم(بهتر بگم دیگه علاقه ای به اون فضاها ندارم) دلیلش رو بهتر میفهمم.

اما در مورد وبلاگ نویسی به نظرم کار جالبیه و روزنوشته ها یک الگوی خوب. یکی از مهمترین دستاوردهای من از خوندن پیوسته این وبلاگ در این سالها تجربه حس آزادی بوده و رهایی از قید و بندهایی که اطرافیان ساختن.
راستش من حرفها و بحث هایی که اینجا میخونم برای همان اطرافیانم که در بالا به آنها اشاره کردم تعریف میکنم. مدتی پیش یکی از نزدیکان به من تذکر جدی داد که نکنه محمدرضا شعبانعلی رو الگوی خودت قرار بدی!
الان زیاد جرات ندارم اسم شما را بیارم، حساس شده اند و متاسفانه مجبورم کردند بدون منبع نقل کنم. میگم جایی شنیدم که…

در مورد قانون گردش هم میخواستم بگم اگه مثلا روزی برسه که ما انگیزه ای برای دیدن روزنوشته ها نداشته باشیم(که بعید میدانم) حتما برای دیدن نامها و صفحات جدیدی که پیشنهاد میدهید(که تا امروز کم هم نبوده) باز هم به اینجا سر میزنیم.

با سلام
هرچند که به مطلب مطرح شده رای مثبت دادم ولی واقعا ارزش مطلب و صداقتش بحدی بالاست که نمیشد کامنت ننویسم.
این روزها کمتر پیش میاد که طعم واقعی حسهای خوب و اخلاقی را چشید
یک دنیا سپاس از ایجاد حس دوست داشتنی صداقت در وجود ما

همیشه فکر می کنم نسبت ما با سیاست باید چگونه باشه نسبت افرادی مثل شما که مخاطبان زیادی دارند چگونه باید باشه چقدر حق داری که از نظرات و گرایشهای سیاسی و سلیقه هات در سیاست بگی شاید آدم یه موقعی دوست داشته باشه و نیاز داشته باشه از سلیقه و گرایشش در سیاست چیزهایی بگه البته خوب اگر بخواهیم نسبت به کشوری که در آن زندگی می کنیم حرف بزنم حق را به تو می دهم چیزی که نوشتی کاملا درسته…
من زمانی که ریاضی تدریس میکردم دانشجوهام خیلی مشتاق بودند و علاقمند که نظرات و گرایشهای منو بدونن و راجع به این چیزها بحث کنیم من اونقدر خودم رو بی اطلاع و بی خبر و خنگ نشون میدادم که اشتیاقشونو کاملا از دست میدادن . منی که از دوران دبیرستان به بعد کل شبکه های رادیویی را رصد می کردم و یه بار یادمه امتحان هندسه داشتم که خیلی هم سخت بود و اونروز سه بار دادگاه محاکمه کرباسچی رو دیدم و گوش دادم واقعا نمی دونم چرا لذت می بردم … واقعیتش این بود وظیفه ام رو سر کلاس ریاضی هم چیزی بالاتر از اون می دونستم که فضایی ایجاد کنم که این بحث ها ایجاد بشه و مهمتر از اون ما اصلا فضایی برا اینجور حرفها نداریم نه خودمون آمادگی داریم و نه خیلی چیزهای دیگه…اما با همه اینها گاهی وسوسه میشم نظرات و گرایش های خودم رو کاملا آزادانه در خصوص مسائل سیاسی و …جایی بنویسم اما دوباره منصرف میشم…قبلا تو نشریه های دانشجویی این کار رو می کردم…
راستش این مطلب برای من خیلی مفید بود من از سال ۸۵ وبلاگ شعرم رو فعال کردم خیلی فعال هم نه البته…اما الان با وجود شبکه های اجتماعی رغبت کمتری برای نوشتن تو وبلاگ دارم… قبلا هم خیلی مشتاق بودم که وبلاگ دیگه ای ایجاد کنم برای دلنوشته و اینجور چیزها و هیچوقت اینکار رو نکردم با وجودی که مطالبشم آماده کردم انگیزه ام هم خوندن مطلبای شما بود… اما باز منصرف شدم …اما ایندفعه دلیل شماره یک خیلی وسوسه ام کرد که این کار رو بکنم و صد درصد این تصمیم رو گرفتم که بنویسم… چون عاشق نوشتن هستم… و مهمترین دستاورد یه آدم رو تک تک کلماتی میدونم که می نویسه…بهتر از پول و جاه و مقام… انرژی عجیبی به آدم میده نوشتن…
یکی از شعرای وبلاگمو اینجا میزارم که دوسش دارم

باران که می آید
دو نفر می شوم
چتر را
می گیرم روی سر تو…
مادر همیشه سوال دارد
چرا؟
دختری که با چتر رفته بود
خیس
به خانه بازگشت…

منم تقریبن ۹ سال سابقه وبلاگ نویس داشتم. ک البته ولاگم بسته شد.
یه توصیه از یه تجربه تلخ: از وبلاگ های ایرانی استفاده نکنید

سلام

اول :تبریک میگم نوشتن ۱۰ ساله ی شما را در فضای وب استاد عزیزم. برای ما فوتبالی ها حسی شبیه خانواده ۱۰۰ تایی هاست(یعنی ۱۰۰ بازی ملی).

دوم:خیلی جالب بود سر زدن به لینک ها و آدرسهای این نوشتتون.اینکه گردش را میشه در اون وبلاگ ها هم دید.اینکه پرشین بلاگ بود و بلاگفا نبود(خاطره ی بد نوشتن تو بلاگفا برایم زنده شد،موقع من شد ،سرورها دچار اختلال شد و دیگر کاربری ورمز عبور را تشخیص نمیداد).

سوم: این پارگراف (فکر می‌کنم برای رسیدن به جامعه‌ای توسعه یافته، باید بپذیریم که تغییرات جزیی و تدریجی در رفتار و فرهنگمان را ایجاد کنیم و با این هدف تلاش کنیم که دو یا سه نسل بعد (که قطعاً ما در میانشان نیستیم) نتایج پایدار و باثبات تلاش‌های ما را ببینند. نسلی که می‌خواهد خودش، دستاورد تلاشش را به تمامی و به صورت کامل مشاهده کند، به نظرم رو به سوی فساد و تباهی نموده است.) خیلی دوست داشتنیه ،نمونه ی بارز کاریست که خود شما انجام میدهید و از تمام کسانیکه نوشته های شما را میخوانند ،این انتظار میرود که از مدل ذهنی شما الگوبرداری برداری کنند.اما یک نکته تو کتاب عقلانیت و توسعه یافتگی ایران ِدکتر محمود سریع القلم رهیافت جامعه محور و رهیافت نخبگان محور به عنوان متحول شدن یک کشور توسعه یافته یا جهان سومی مطرح است.اینکه نسل های بعد از ما نتیجه ی تلاش و نتایج پایدار ما را ببینند،رهیافت جامعه محور است،اما برای رهیافت نخبگان محور چه باید کرد؟چرا نباید تعداد بیشتری از بزرگانی چون شما ،باقی بمانند تا اکنون هم بتوان زندگی کرد معنای رشد و پیشرفت را درک کرد.

چهارم:منم عاشق نوشتنم،از شما هم خواهش میکنم اگر مطلبی نوشتم و ۵ درصد کیفیت نوشته های شما را داشت ،به آن سر بزنید و اولین کامنت خود را بگذارید.ما هم دل داریم زیر نوشته های خود نام شما را ببینیم.

سلام محمدرضا
در خصوص “دومین مورد”
من مدتها، حتی برای حضورم در متمم هم این سوال رو داشتم که آیا باید با اسم و فامیل کامل بیام یا با اسامی مستعار یا مثلا فقط “سعید”
اما همیشه احساس میکردم که این نوع حضور تعهد آوره. بارها شده که متنی رو خوندم و برای جواب دادن بهش یک فایل ورد باز کردم و شاید چند ساعت زمان گذاشتم تا جواب رو نهایی کنم. از اونجا که متمم اجازه حذف کامنت رو نمیده (و این رو نکته مثبت میدونم) مساله کامنت گذاشتن در متمم یه جورایی دقت نظر خاصی رو طلب میکنه که الان دیگه دوستش دارم! گویی که اون بحث “بازنشر هیجانی” یا جواب هیجانی دادن رو باید کنترل کنم.

ممنون محمدرضا که وقت میزاری و نظرات ما رو میخونی

با سلام
مثل همیشه عالی

مدت هاست که Home page گوشیم رو Shabanali.com قرار دادم.

در مورد متمم خیلی خوب میشد اگر امکان آشنایی با اعضای تیم مدیریت و تولیدکنندگان محتوا برای بازدیدکنندگان فراهم میشد.

سلام
مورد اول و مورد چهارم خیلی خوب بودند و مفید. بن بست بودن کلمه جالبیه. تا حالا اینطوری به قضیه نگاه نکرده بودم
ممنون

جناب آقای شعبانعلی، با سلام و تشکر از نکاتی که فرمودید؛ سوالی در مورد نکته چهارم _ گردش _داشتم و اینکه فرمودید:اگر شما با سایت من سر زدید ، باید با انسان های دیگری آشنا شوید و ….
در کسب و کار ها ؛ با مشکل اصطلاحا قر زدن افراد و پرسنل توسط انواع مراجعان؛ با توجه به قبول اصل گردش ؛ چطور باید کنار امد؟
و آیا اساسا اصل گردش در مورد کارمندان و پرسنل در رابطه با مراجعان صادق هست؟

سلام محمد رضا جان
من هم تجربه وبلاگ نویسی رو چند سال پیش داشتم ولی شاید مثل سینا فکر می کردم و هر وقت می خواستم مطلبی رو بنویسم به نظرم مسخره می آمد تا اینکه از نوشتن روی صفحه کاغذی شروع کردم و دیدم که اون لحظه اصلاجذاب نبود و فقط تخلیه ذهنم رو می نوشتم ولی بعد ها که مراجعه می کردم، می دیدم که چقدر هوشمندانه متن نوشته شده و به خودم افتخار می کردم ولی حسرت می خوردم چرا روی وبلاگ خودم منتشر نکردم . الان که نگاه می کنم می بینم ترس ها یم غیر واقعی بودند و الان از اون سال ها ۸ سالی می گذره ولی باز هم دیر نشده . در ضمن محمد رضا جان ،جدیدا من هم وارد عرصه تولید محتوا شده ام چیزی که متتم انگیزه اصلی اون رو تامین کرد . خدا را شاکرم به دلیل آدم های مثل تو که خدمت به خلق را پیشه خود قرار داده اند.

بی ربط : من بعد از یه مدت طولانی دوباره اومدم اینجا سر زدم، احساس کردم چقدر دلم واسه شما تنگ شده! نه نوشته هاتونا دقیقا خودتون،،، حالا من که اصن تاحالا شمارو ندیدم :))) خلاصه ما کماکان شمارو دوست داریم.
یه نکته هم من به نظرم می آد فقط دارم بلند فکر میکنم وگرنه البته که شما خودت بهتر صلاح کار خود دانی،،، من واقعا فکر میکنم face book خیلی متفاوت تر از شبکه ها و فضاهای مجازی دیگه ست، مثبت منظورمه،، بخصوص الان خیلی بهترم شده،، کلا فکر میکنم خیلی هوشمندانه تر از بقیه ی این فضاها طراحی شده و قابلیت این رو داره که یکی مثل شما بیشتر بهش توجه کنه، قربان شما ، موفق باشید :))

سلام محمدرضای عزیز
همیشه خدارو شکر می‎کنم که محمدرضا شعبانعلی در زندگی‎ام هست. از خداوند می‎خواهم که به من درک و فهمی بده تا هرچه بیشتر و بیشتر و بیشتر حرف‎های معلمم را بفهمم.

نحوه آشنا شدنم با روزنوشت‎ها همیشه برای من جالبه بوده و مرورش می‎کنم. دوست دارم اینجا هم بنویسم.
همیشه سایت علیرضا مجیدی عزیز را می‎خواندم ( و میخوانم) و به پیشنهادهایی که میده عمل می‎کنم.سایت یک پزشک یک قسمت داشت که وقتی علیرضا مجیدی عزیز مطالبی را می خواند و دوست داشت دیگران هم بخوانند لینکش را اونجا قرار می‎داد.
یکروز لینک مطلب “چگونه کتابخوان شویم؟” را گذاشته بود.
بروی لینک کلیک کردم مطلب را خواندم و لذت بردم و لینک مطلب را در بوک مارکم اضافه کردم تا در زمان دیگه مجدد بخوانم.
دفعه بعد که مطلب را خواندم صفحه نخست را نزدم! و فقط آدرس shabanali.com را باز کردم !
راستش یک صفحه شلوغ را دیدم که پر از لینک بود (تم اولیه سایت که عکسش را گذاشتید) با دیدن این همه لینک از سایت خارج شدم.

مدتی گذشت چگونه کتابخوان شویم را باز کردم (ولی خداروشکر این مرتبه صفحه نخست را زدم) و مشتری پروپاقرص شما شدم.

دوست دارم این را هم بگم: توی گوشیم عکس خانواده و عزیزانی چون معلم خوبم محمدرضا را دارم که در لحظات مختلف با دیدن عکسها حالم خوب میشه و لحظات به گونه بهتری رغم میخوره.
ممنون که هستی محمدرضای عزیز.

ببخشید که وقت ارزشمندتان را گرفتم.

خسته نباشید استاد عزیزم برای تمام انرژی که این چند سال صرف کردید.
به نظرم رشته افکار و دونسته ها رو به تحریر در آوردن یک مهارت و یک هنر هست. واقعا میشه فهمید توانایی شما در انتقال مفاهیم به صورت نوشتاری حاصل سالها تمرین و آزمون و خطا در این زمینه ست. این اواخر ریشه هر موفقیتی رو که جستجو میکنم به واژه های مقدس صبر و پافشاری میرسم!
سلامت و پرشور باشید دوستان

دوست خوب من
چند سالیست که با تمام نوشته هایت زندگی کرده ام،
آنقدر با نوشته هایت عجین شده ام که تو ، محمدرضا یکی از نزدیک ترین و عزیز ترین دوستانم بشمار می آیی تا حدی که هر که به من نزدیک شود حتما تو را خواهد دید !
بهترین محمدرضای دنیا، من در این سالها بار ها و بارها نوشته هایت را با جان و دل خواندم و یاد گرفتم اما می دانم که من در حق دوستی مان کوتاهی کردم .
محمدرضا مرا ببخش .
من همیشه گفتم دوستی که دو طرفه نباشد مفت نمی ارزد .
من در این سال ها برایت کم نوشتم ، نه این که حرف قابل ارائه ای داشتم یا در آینده خواهم داشت، نه ! فقط اینکه بعد از چند سال نمی خواهم همچنان یک خواننده خاموش بمانم و به دوستی که ادعایش را دارم بی اعتنا باشم .
محمدرضا از بالا و پایین شدن خانه مان گفتی ، در این سال ها چه بسیار مواقع یک نوشته ات را بارها خواندم وقتی بالا و پایین می شدم و امید وارم در برابر تمام طوفان ها خانه مان سالم بماند تا ما از گرمایش استفاده ها ببریم .
من با نوشته هایت داد زدم، خندیدم، انرژی گرفتم و نمی دانی چقدر حس خوب از تو گرفته ام حتی آنجا که در رادیو مذاکره دهاتی بغض کردی با تو بغض کردم .
مدت ها قبل من بسیار می نوشتم و الان به هزار دلیل نمی نویسم .
اما محمدرضا نمی خواهم چیزی را توجیه کنم، من برای دوستی مان کم گذاشتم و اگر تو مرا ببخشی سعی می کنم جبران کنم دوست من .

محمدرضا تو عشق منی!
خیلی چیزها ازت یاد گرفتم.یکی از مهم ترین ویژگی هات همین قانون گردشی که ازش حرف زدی.خیلی لذتبخش که سعی میکنی مثل یه منتور راه رو به آدم ها نشون بدی.عاشقتم دیگه…
بنظرم درسته که می گویند.زمانی از دید بقیه شجاع بنظر میرسی که خودت رو آسیب پذیر کنی.شاید برداشت اشتباهی داشته باشم ولی فکر میکنم این ویژگی تو فضای نوشته های تو موج میزنه…

پ ن:فکر میکنم تنظیمات هورمونی مغزم (دوپامین ،نورآدرنالین و سروتونین ) در زمان نوشتن نظرم تو سایتت بهم ریخته!برای اینکه حرفام به یار هم برنخورده باشه باید بگم آدم میتونه عاشق کتاب ، فیلم یا حتی کالباس هم باشه!

ربطی به بحثتون چندان نداره، اما اینی که می گید:
((به این باور رسیده‌ام که برای بهبود پایدار وضعیت اقتصادی و برای رسیدن به زندگی بهتر و ساختن جامعه ‌ای مترقی و حل یک چالش یا مسئله (به صورت دائمی و پایدار) هیچ راه میان‌بری وجود ندارد.))
واسه م خیلی غم انگیزه. یعنی واقعا راه حل هایی وجود ندارن که سریع جواب بدن؟ پس این همه مردم مشکلات براشون ایجاد می شه ما چطوری هضمش کنیم؟ البته اینشتین میگه مردم شکستن چوب رو دوست دارن چون زود نتیجه ش مشاهده میشه، اما خب واقعا آدم مشکلات مردم رو می بینه گاهی هم توهم میزنه که میتونه خیلی کارهای بزرگی بکنه، مخصوصا فرهنگی، چونکه به گمونم بخش بزرگی از فقرها دذجامعه ی ما ناشی از فرهنگه.