سلام
خوندن اینهمه مراحلی که طی شده تا متمم ، متممِ الان شده برام خیلی جالب و آموزنده بود. به خصوص اینکه الان خودم هم دارم همزمان دو کار میکنم و سختی ها و نیاز به صرف وقتی که کار دوم میخواد رو دقیقا دارم میبینم و هنوز جرات کامل کنار گذاشتن کار اول رو ندارم.
تجربه تون در مورد وبلاگ نوشتن به عنوان رزومه و برای برندسازی شخصی، من رو از صبح به فکر واداشته. خیلی قدیم تر ها دوست داشتم این کار رو، اما الان تو فضای اینترنت خیلی محافظه کار شدم.
معمولا راحت حرف میزنم، اما بیشتر وقتی حرف میزنم که بدونم مخاطبهام از چه دسته آدمهایی هستند. یعنی دوست دارم بدونم دارم به چه کسانی اطلاعات میدم.
مثلا قبلا اسمم توی متمم برای عموم ، کامل بود ، اسم و فامیل. یکبار دیدم یکی از نزدیکانم( که به نظرم آدم دوست داشتنی هم هست در کل) همینطوری نشسته اسم من و چند نفر دیگه رو سرچ کرده و کامنتهای من توی متنهای عمومی متمم رو دیده. متن درسها رو نخونده بود و فقط جملاتی مثل این به من گفت : میبینم که در مورد ترول فلان فکر رو میکنی… . بعد من پرسیدم خوندی درس رو نظرت خودت چی بوده؟ و دیدم فقط کامنت من رو خونده.
اون لحظه با اینکه با اون آدم تعارفی در گفتن نظراتم نداشتم و کاملا راحت بودم، اما حس خوبی نداشتم، اینکه هر کسی بدون اینکه عضو متمم باشه و با فضا آشنا باشه و متن زمینه رو بخونه،میتونه نظرات من رو ببینه و ازشون هر برداشتی میخواد کنه…. این طبیعتا یه حس ه و منطقی قوی پشتش نیست اما همین حس باعث شد نام فامیلم رو از پروفایلم برای عموم بردارم که سرچ کردن اسم و فامیلم در گوگل کسی رو به متمم هدایت نکنه ( تا بتونم با همون راحتی قبل نظرم رو بذارم) . از اسم بدون فامیل نوشتن الانم هم خوشم نمیاد اما هنوز راه حلی پیدا نکردم که هم راحت باشم با سرچ گوگل هم اسمم درست و کامل باشه.

همین حس رو در مورد وبلاگ نوشتن هم دارم اما خوندن این متن باعث شد که فکر کنم به این ذهنیتم و نمیدونم اما شاید نتیجه این فکرهای الانم ،روزی تغییر مدل رفتاریم شد.
اگر یه روز وبلاگی ساختم حتما میام میگم:)

سلام، سعی میکنم شسته رفته بنویسم.
چقد این حرفها که از شما به این شکل میخوانم، از حرفهایی که از شما مستقیما شنیدم، به صورت ملموس تاثیرگذارتر است. شاید یک دلیل آن روایت و داستانی بودن و روند آن است و شاید نبودن حس حب و بغض در من!
قبلا در باب موضوعی به مشکل میخوردم با خودم میگفتم برم ببینم [آقای]شعبانعلی چی گفته، بعد یه کلیدواژه مرتبط با دامین سایت شما سرچ میکردم، اینا اعترافاته؛ از کلیدواژه مهریه بگیرید تا سیاست و انتخابات.
ولی الان داستانم فرق داره، واقعیت نسبت به قبل خیلی بیشتر و بهتر و عمیق تر میدونستم فحوای حرف محمدرضا چیه! از این که بچه ها سوال میپرسیدند و میتونستم نظر شما را درست پیش بینی کنم، حس خوبی داشتم.
فکر کنم یادتونه چقدر درگیر فضای کلان بودم، خصوصا اقتصاد که لاجرم با سیاست گره میخوره، اتفاقا تحلیلهایم درست بود، ولی در جایگاه من فایده و هوده نداشت.
احساس میکنم یکی از مهمترین فاکتورهای نوشتن و حرف زدن و برند شخصی و الخ، اصالته!
الانم دیگه خیلی قائل به این نیستم که میگن به گوینده دقت نکنید، به حرف دقت کنید، دقیقا مهمه چه کسی و در چه جایگاه و با چه مدل ذهنی داره حرف میزنه.
حکایت همون کامنت شما در درس سخنرانی انگیزشی متممه که از خاطرات آبراهام لینکن میگن. :))
فاصله ی بین دغدغه ها و فعالیت من با جایگاهم سنخیت (نه انطباق) نداشت، ظرف و مظروف با هم خیلی فاصله داشت، بد جا پوزیشن شده بودم، ماحصلش هم شد تنهایی، که برای من هم تهدید بود و هم فرصت، ولی چون در فرهنگ ما (خصوصا خودم) خیلی تنها نیستیم، در برآیند منافع اش سنگینی میکرد. ناگفته نمونه که بنظرم در بلندمدت تنهایی درد بزرگی میشه! به جایی میرسه آدم که حس میکنی دغدغه اش با دوستای قدیمی اش فرق کرده، فکر میکنم دلیلش هم انتخابهامون هستن، از انتخاب شغلی تا ازدواج کردن و بچه دار شدن و …

الان به یه چی رسیدم و فهمیدمش، قبلا هم رسیده بودم و نفهمیده بودم، اون هم اینه که اون گره من دقیقا با نوشتن باز میشه، نزدیک به دوساله روی کاغذ مینویسم، ولی تریبون داشتن در حد یک وبلاگ برام یه داستان دیگه است.
وبلاگ با نام شخصی اون مزیت ها را داره، ولی نگرانی های خاص خودش هم داره، مثلا بنظر من برای شما نوشتن در سایت شخصی باید سختتر باشه تا نوشتن تو متمم.
تو سایت شخصی مجبورم یه لایه عمیقتر از اون چیزی که میخونم بنویسم و سختتر انسجام نوشته هاست.
این آقای راس اشبی که تو متمم معرفی کردید، کار جالبی کرده بود، حس همذات پنداری خوبی بود :))
اتفاقا این کتاب سیستمهای پیچیده شما و نحوه عمومی کردنش به این شکل،منو یاد ایشون مینداخت.
بر خلاف تصور شما قبلا در اواخر دبیرستان و اوایل دانشگاه وبلاگ داشتم، انشا مینوشتم، ولی خوندن یه سری مطالب و خصوصا آشنایی با شما از اوخر سال ۹۲ باعث شد که دیگه حتی حاضر نیستم خودم اونا را بخونم و پاکش کردم که فراموشش کنم.

فرق ماهوی روی کاغذ نوشتن و توی وبلاگ نوشتن دقیقا دیده شدن و مفید بودن برای بقیه است که هزینه های خودشم داره.
من یه شاخص هایی واسه خودم دارم، که یه سری نسبت بین کم و کیف مطالعه، یادگیری، نوشتن(روی کاغذ و برای خودم) و فکر کردنه! الان وزن نوشتن و فکر کردن خیلی زیاده.
به دلیل فوق من بسیار کند شدم، هم به این دلیل و هم مشغله ها و پول در آوردن(بخوانید محدودیت) نمیتونم پا به پای متمم و حتی روزنوشته ها بیام.
حتی دلیل دیر کامنت گذاشتن همینه، باید به چیزی که میخونم و میشنوم و میبینم فکر کنم.
آخر تابستون امسال گفتید دیگه تو فضای فیزیکی خیلی کمتر تشریف میارید، الان حس میکنم که شاید یک دلیلش این بوده که تو فضای مجازی مخاطب میتونه فکر کنه، کاری که سر کلاس نمیتونه بکنه!

همه اینا رو گفتم که بگم این پست واقعا بعد از مدتها هیجان زده ام کرد، اگرچه بار دوم بود که میخوندم. نمیتونستم تا آخر بخونمش، هی برمیگشتم عقب، دوباره میخوندم و فکر میکردم.
اون شکستهای اوایل خصوصا اون مورد “یک کار” داشتن بنظرم خیلی مهمه، چون ما یه سری چیزا را کار نمیدونم، مثل یادگیری یک زبان خارجی، موسیقی، ورزش و ….!
من حساب سرانگشتی کردم اگر کسی ۸ ساعت سر کار بره(و کارش در راستای دغدغه هاش نباشه و بنا به هر دلیلی برای پول درآوردن صرف باشه)، در بهترین حالت برای تفریح و یادگیری و نوشتن و روابط و …… فقط ۲ ساعت زمان میمونه.
یه مورد دیگه در مورد نوشته های شما، بومی بودنه!
الان اکثر محتوای موجود در فضای آنلاین، واقعا از جنس گزارش خبری هست و در بهترین حالت بنا به خود ماهیت موضوع هست که باعث میشه ترجمه هم مفید واقع بشه.
بنظرم مترجمی و گویندگی و مجری و خبرنگاری و ژورنالیست ها و هر کاری که به خروجی نهایی تو زمینه محتوا مربوط میشه، خیلی به فضای ذهنی و حوزه فعالیت شخص بستگی داره.
تحلیل در ذات خود به سمت کیفیت سوگیری داره!
در اون پست که بین تحلیل درست و پیش بینی غلط یا برعکسش مطلبی نوشته بودید، به اون موضوع فکر میکردم میشه این سوال را بهاین شکل مطرح کرد: ترجیح میدیم کدام باشیم ؟ کسی که نمیدونه چرایی درست بودن پیش بینی اش را تحلیل و بیان کنه یا کسی که میدونه چرا پیش بینی دیروزش، امروز غلط از آب در اومده ؟
بنظر من در نگاه بلندمدت قطعا دومی!

یک مشکل اساسی اکثر نوشته های ما طولانی بودن جملات. هر جمله بیش از یک پاراگراف. تا به آخر جمله برسیم بایستی پنج تا نفس تازه کنیم. لطفا در نوشته هاتون از جملاتی که برای خوندنش بیش از یک نفس لازم استفاده نکنید. خواننده اول و آخر مطلب رو نمی تونه بهم بچسبونه. 😉

میدونید آقای شعبانعلی
امروز که به خودم نگاه میکنم میبینم من هم مثل خیلی ها ی دیگه شاید با بخشی از شما زندگی کردم
بارها در قضاوتتون به تناقض خوردم. درمورد شما تشویق و تنبیه شدم.بخاطر خوندن مطالبتون و چالشهایی که با خیلیهاش داشتم باختم و به دست آوردم و باختم،راضی بودم و پشیمون.رفتم برگشتم.خیلی..مثل تمام فعلهای یک زندگی نرمال
کامنت گذاشتم و نظردادم و خیلی اوقات با وجود دنیایی از حرفهایی که داشتم باهاتون غمگین صفحه رو بستم و نظر ندادم .
به خیلی ها معرفیتون کردم هرچند گفتم مواظب باشید شعبانعلی زده نشید.باید دوستش باشید.(نمیدونم چقدر منظور حرفمو میدونید اما حس میکنم میدونید) خیلی ها دعوتم کردن خیلی ها نهیم کردن. اما امروز میبینم که هر دفعه نوشتم هرگز بر نگشتم تا ببینم جوابی دادید یا نه.فقط دو بار کامنتهای وب مایندست رو چک کردم شاید چون دغدغه ی علمی خاصی روی مطلبی داشتم که در موردش نظر داده بودم ضمن اینکه میدیدم کامنت ها کمن و این گیجم نمیکنه که کدومو بخونم.اما هرگز منتظر نبودم که منو ببینید یا باورکنید که در ورای رابطه یا که انگار یک طرفه بود نفر دومی ببینم. و امروز حس میکنم که تفاوتی نداشته .روابط همیشه دو طرفه هستند. نمیدونم مثل قبل عمل میکنم و این کامنتو رها میکنم یا برخلاف عادتم یک روز بر میگردم. اما میخوام آرزوی منو بریا خودتون یه بار بشنوید امیدوارم دوستدارانتون در کنارتون حرکت کنن نه پشتتون.این هدیه ی بزرگی برای شماست نه فقط چون”انسان از متوسط اطرافیانش فراتر نمی رود” بخاطر خیلی چیزهای دیگه.. مرسی که نوشتن رو دوست دارید توی دنیایی که همه از نوشتن فرار میکنن و به دیدن روی میارن. اما در حقیقت کسی که نتونه بنویسه نمیتونه ببینه..کاری که میکنه فقط فعال نگه داشتن اعضای چشمشه و شاید چند عضو کوچک در مغز. حرفهاییی که باش ما دارم بی نهایته ولی هیچوقت حس نکردم باید بگم، همون مکالمه ی من با اندیشه ها و معانی کافیه.و خب مگه ارزش آدما به حرفهایی نیست که برای نزدن دارن؟

من به دلیل مشغله کار و تحصیل خیلی وقت نمیکنم که کار دیگه ای انجام بدم اما در روز حتما حداقل ۲ ساعت به اینجا یا متمم سر میزنم. یه کار به لیست وظایف هر روزم اضافه کردم تا تجربه انسانی که از لحظات زندگیش لذت می بره یا به قول خودش “کسی رو ندیده که به اندازه اون از زندگی لذت ببره” رو بخونم. حداقل چیزی که ازش حاصلم میشه که جریان متفاوتی از زندگی رو حس میکنم. جریانی که انسانی از چیزی فرار نمیکنه و با تمام وجود در حال زندگی کردن خودش هست. سعی میکنم بعد ها بیشتر از چیز هایی که از محمدرضا شعبانعلی یاد گرفتم بنویسم. خوشحالم که یه مربی مجازی اما خیلی حقیقی دارم. میدونم که مطالعم بین اطلاعات بسیار زیاد متمم و لینک های تو در تو اون و سایت شخصی محمدرضا خیلی طول خواهد کشید و به لمس بیشتر روند زندگی خواهم رسید هر روز یه پنجره از مرورگر پر از تب های متمم و محمدرضا باز دارم که بخونمشون. ممنون محمدرضا. همیشه محمدرضا باشی .

-امید توکلی

سلام

قانون گردش رو خوب اومدین، چون من از طریق مصاحبه ای که استاد عباس منش با شما انجام داده بود آشنا شدم و خیلی خوشبخت و خوشناس بودم که خوره سرچ کردن هستم و با شما آشنا شدم.

فقط میتونم به خدا تبریک بگم که بنده ای مثل شما خلق کرده (فتبارک الله احسن الخالقین) که با وجود ختم نبوت باز هم افرادی مثل شما پیدا میشه که بی هیچ چشم داشتی انسان ها رو در این مسیر راه راه هدایت میکنند.

برایمان بمان و تا ابد بنویس

ارادتمند و دوستدار همیشگی شما

سلام
به سختی میشه نوشته های زیبات رو تکمیل کرد یا نکته ای بهش اضافه کرد.
فقط خواستم بگم منتظر ادامه این مطلب هستم.
از همون جنس مطالبی است که آدم رو چند سال جلو میندازه و لزوم تجربه و آزمون و خطا رو کاهش میده
برای همینم این مطالب رو میپسندم.

سلام
محمدرضا وقتت بخیر
یه سوال ازت داشتم. می خوام یه وبلاگ ایجاد کنم که بخش اصلی محتوای اون، خلاصه کتاب هاییه که خوندم.
می خوام خلاصه کتاب ها رو به صورت فایل های صوتی قرار بدم. یه کاری شبیه تراست زون
از نظر قانونی این کار ایراد نداره؟ کپی رایت و حق و حقوق و این حرفا؟
بین کتاب های داخلی و خارجی فرقی در زمینه حقوقی نیست؟
فردا نیان یقه مون رو بگیرن که چرا کتاب ما رو تو اینترنت پخش کردی؟

ناشناس مطلب ننوشتن گاهی سخته…
خصوصا برای کسانی که در زمینه ی خاصی مدرک دانشگاهی ندارن اما همچنان در اون متخصص هستن و دربارش می نویسن…نمیدونم…گیج شدم
برادرم آقای شعبانعلی را معرفی کرد…لطفا یک بخش مناسبی برای معرفی آقای شعبانعلی بگذارید. منظور، زندگینامه نیست…عادت ها و ویژگی های خاص ایشان…یک نوشته ی خودمانی…

سلام ،.
لطفا برای اون بخش که نوشتید : رها کردن دانشگاه و شروع به وبلاگ نویسی،..
یک مطلب جدا بنویسید ،
چون این روزها یا باید بگم سال های بعدکنکور فکرم این بوده است، حالا ن وبلاگ نویسی ولی شاید کار آزاد..
البته ۴ – ۵ سال از دوران کنکورم میگذرد ، دانشگاه هم رو با پیام نور شروع کردم ، دوسال ترم ها رو نخونده گذراندم با مشکلات خوب و بدی که بود ، بعد دو سال به دانشگاه آزاد رفتم به دلیل سنوات ، الان ترم سوم هستم و دو ترم قبل رو با نمره های خوبی گذروندم با توجه به آزاد بودن دانشگاه ؛
رشته ام که هم در پیام نور هم آزاد نرم افزار است ، شاید انتخاب برای این بوه که فکر کردم رشته ی دیگری رو دوست نداشتم.
میدونم با اینقدر نوشتن ، برای این که جواب من رو بدین، کم است و خلاصه!
ممنون.

محمد رضای عزیز سلام
امروز ۱۴ آبانماه است و روز تولد من، خوشحالم که دوباره تو را مرور میکنم و مطلبی بسیار نزدیک به اندیشه این ساعاتم از تو می خوانم.
با ۵ بند وبلاگ نویسی تو کاملا موافقم، میخواهم از حس امروزم و آنچه میدانم بگویم
من سی سال ندارم اما حدود ۱۰ سالی هست که می نویسم، هم در زندگی نامه و هم در وبلاگ هایی که داشتم (هر چند اکنون خیلی کم شده و به صورت مختصر و مفید در شبکه های اجتماعی درآمده) و باید اعتراف کنم که دلم برای نوشتن در وبلاگ بسیار تنگ شده ، بسیار زیاد.
وبلاگی داشتم حدود ۵ سال در آن نوشتم و کپی پیست کردم، تحلیل و … ولی متاسفانه بعد از ۵ سال یکباره برخی دوستان ناآشنایم منو نوشته هایم را شناختند و من مجبورم شدم در یک عملیات انتحاری وبلاگ را پاک کرده و از صفر شروع کنم 🙁 و هزاران بار افسوس می خورم که چرا نوشته ها و نگاه های اول جوانی ام را ندارم
وبلاگ دوم را هنوز دارم، اما خیلی وقت است دیگر در آن نمی نویسم: وبلاگ ثانیه به آدرس: http://www.sanye.blogfa.com (که به یاد دارم یک هفته برای انتخاب این اسم تلاش کردم) و سعی میکنم همیشه نگهش دارم و حتی شده بروم سراغ توسعه اش. و این مطلب تو، امروز مشتاق ترم کرده برای ادامه دلنوشته ها و گاهنوشته هایم.

محمدرضای عزیز
نوشتن دایمی من در وبلاگ و زندگی نامه ؛ باعث شد من از دنیای اطرافم جهش و هجرت کنم.
زمان برای من حرکت کرد و اطرافیانم ماندند و مرا «سجاد گذشته» پنداشتند، تا اینکه در گذر زمان به هم رسیدیم و دیگر هیچ تشابهی میان ما نبود و نیست.
امروز ، به رسم هر سال، در زادروز خودم، به مرور خودم پرداختم. و همه غم و غربت و تنهایی و شکست و عشق و هوس و وصال و ناکامی هایم را که مرور کردم، دو گزینه رو به رویم قرار گرفت : دلیل تنهایی و شوق جوانی.
و به جرات می توانم «نوشتن» را کلید ِ گذار ِ خودم به دنیای جدید بدانم.

نوشتن نور است و نوشتن در فضای مجازی، نور علی نور 🙂
همین نوشته ها، دوستانی که یافتم، اساتیدی که توفیق آشنایی پیدا کردم، موضوعات و مفاهیمی که بدان ها پی بردم همه و همه در طی شدن مسیر زندگی من بی نهایت تاثیر گذار بود. جمله ات را تایید می کنم: بین دانشگاه و وبلاگ نویسی، دومی ارجح تر است.

محمدرضا جان،
همین نوشتن ها باعث شد آن همه شور و شوق کنترل شده شود و دست از دامان ِ سیاست بشورد و به توسعه در جایی دیگر و نسلی دیگر بیاندیشد، باعث شد استعفا دهد، به عده ای خداحافظی گوید و به عده ای سلام ، از جایی هجرت کند و در جایی ورود و سیری دائمی و رو به رشد .

فکر میکنم بندهایی که نام بردی را ، به صورت ضعیف، در وبلاگم داشته ام. شاد و سربلند باشی معلم عزیز.

سلام خدمت استاد ارجمند
من هم مدتی است که تصمیم گرفتم وبلاگی برای خود درست کنم و مطالبی در ان بنویسم ولی در زمانی که برای این کار با خود فکر میکنم به خود میگویم که چه بنویسم؟ از کجا شروع کنم ؟ شاید گرفتار پیچ و خم های روزمره و کسب و کار زندگی شده ام؟یا شاید هم به دلیل کم سوادی خودم باشد.به هر حال صحبتها،نوشته ها و نسیحتهای شما همیشه برای من کار ساز بوده و عامل پیشرفت من شده . هرچند در طول یک سالی که من با شما اشنا شدم انگونه که باید در متمم فعالیت میکردم را نداشته ام و به گمانم همین کم کاری خودم دلیل به وجود امدن سوالهای بالا از خودم در ذهنم است.از زمانی که با شما اشنا شدم با نگاهی دقیق به اطراف خود متوجه ای موضوع شدم که دوستی بهتر از شما را نمیتوانم پیدا کنم و همواره از نظراتتان استفاده کردم هر چند گاهی اوقات نظراتتان را با دیدگاه شخصی خود ادقام کردم (از فیلترینگ مغز خودم عبور دادم) باز هم برای زندگی شخصی من تاثیر گذار بوده و هست، تصمیمی که مدتهاست عملی نکرده ام را انجام میدهم و وبلاگی درست میکنم امیدوارم که نوشته هایم کمکم کند که بتوانم روزی توانسته باشم به جامعه خودم خدمت کنم و لطف استاد را اینگونه اداء کنم. برای همه دوستانم ارزوی موفقیت میکنم.

گاهی آدم می ترسه شروع کنه چون از وجود این سمیه ها هراس داره
اینا باعث می شن نتونه همه چیزو ول کنه و بره
یه مسولیتی رو دوشش می یاد انگار.