احساس میکنم دیدگاهتون کمی تک بعدی باشه چون رؤیاها رو تماماً به صورت مالی معنا کردید اما به نظر من وجود دارند آدم هایی که در دسته دوم قرار میگیرند و به یک کارمند ساده بودن اکتفا میکنند ولی در سایر ابعاد زندگشون، رؤیاهای بسیار بلندی برای خودشون دارند.

سلام
چطور ميشه پوست انداخت ؟! كارآفرين يا Self Employee يك مهارت ذاتيه يا ميشه ياد گرفت و تغيير كرد؟!
طبق درس هايي كه تا اينجا گرفتم ميشه با آموزش و تلاش ياد گرفت.!
ببينم محمدرضا يه سوال مهم و بزرگ …..به نظرت كار كاردن تو سيستم هاي بزرگ نميتونه زمينه ساز ساختن افراد و كارآفريني بشه؟ البته اگر از اول نگرش همين باشه نه اينكه نگاه و اميد و حراص منحصر به ساعت حضور و غياب و فيش حقوق آخر ماه بشه! خيلي دوست دارم نظرت رو راجع به اين ماجرا بدونم چون افرادي با توانمندي هاي خوبي هستند كه يه كم ذوق و سوداي پيشرفت مستقل(نه از جنس ارتقا تو سيستم مديريتي سازمانهاي چند لايه) دارن و قابليتش رو هم دارن كه تو مرز شكفته شدن يا بيات شدن قرار بگيرن……راستش خودمم حدودا تو همين محدوده هستم!!

این وبسایت یک کار افرین از نوع درد کشیده از جنس خودت

سلام؛
محمدرضا جان؛
خیلی محکم نوشتی!
بنظرم با این طور افکار و ذهنیت ها به کرّات برخورد میکنیم، ولی چیزی که در این میون خیلی مهمه اینه که اینها باعث بشه
ما یک “نارضایتی مثبت” رو تجربه کنیم نه یک “نارضایتی منفی”.
باید انگیزه ای باشه برای رویا گزینی و حرکت به سمت اون، نه اینکه حس کنیم عالم و آدم رو سر ما خراب شده، هرکسی که اطراف ماست، بوی ماکیاولیسم میده!
همچنین من بر این باورم که هستی، و به طور خاص دنیای زمینی ما، به شدت سیستماتیک داره عمل میکنه، ما فقط در صورتی میتونیم به رویای خودمون برسیم که اجازه بدیم و کمک کنیم افراد دیگر قبل از ما، همزمان با ما و بعد ما به رویای خودشون برسن.
مثلاً همیشه من بر این باور بودم کسی که چندین و چند مکان تفریحی نرفته باشه، چند کشور رو ندیده باشه، هفته ای چندبار با خانواده، همسر، مادر و پدر و فرزند و … شام در رستوران خوب نخورده باشه، و غیره، نمیتونه خوب از زندگی لذت ببره و همیشه در تنش درونی به سر میبره.
اینا در مورد همه صدق میکنه، چه من، چه همسایه، چه یه آدم تو اون سر دنیا.
راستش من خیلی بدم نمیاد از پول گرفتن از دیگران و اونها رو به رویاهاشون رسوندن، چون به قول معروف دست بالای دست بسیار است، من اگر به آرزوهای یکی گنده تر از خودم و پخته تر از خودم احترام نذارم و شوق برآورده شدن اون آرزوهاشو نداشته باشم، فردای روزگار خودم میتونم به آرزوهام برسم؟
اصلاً هم علاقه ای ندارم که فقط بشنوم انگیزه تلاش فلانی “خدمت به خلق”، و “برافراشتن پرچم سه رنگ ایران” ، و از این دست چیزهاست. رویا به موضوع دلی هستش، به دل همه با تمام وجودم احترام میذارم، خواه انگیزه فرد شهر باشه، خانواده، همسر، فرزند، دوست، خونه، خودرو، خلاصه هرچیزی دزدی و جنایت نباشه مقدسه.
یادمه وقتی داشتم رادیو مذاکره گفتگو با جناب بهرام شهریاری رو گوش میکردم، از یه خصوصیت ایشون خیـــــــــــلی خوشم اومد این بود که اصلاً جو گیر نبودن، و حس کردم به شدت تکلیفشون با خودشون معلومه.
خب آقا من اگر اجازه ندم چنین فردی از زندگی لذت ببره، در آینده راهی جز دست و پا زدن در رنج و مشقت و فلاکت واسه خودم و امثال خودم باقی میمونه؟
در آخر اینم بگم که کلاً بنظر من مدتی کارکردن برای سایرین اجتناب ناپذیره، بخصوص اینکه آدم بخواد در حوزه خدمات مشغول به کار بشه، در این صورت خیــــــــلی خوبه که آدم در اون از مقطع از زمان مشغول فعالیته، به فکر پایه گذاری اهداف رویاهاش باشه، تا بعدها بتونه بهتر و قوی تر دنبالشون کنه. 🙂