برای من محمد رضای شعبانلی هستی، نه کمتر نه بیشتر، لطفا همون محمد رضای شعبانعلی باش، زیبا، ساده و دوست داشتنی.

محمد رضای عزیز .در دل ما جا داری

سلام و وقت بخیر
برای من قرار دادن پیشوند عادت شده اما به احترام بزرگی شما بدون پیشوند می نویسم،کاش روزی سعادت ملاقات شما را به دست بیارم
محمد رضا شعبانعلی بدون اغراق میگم خیلی بزرگی،دوست دارم

سلام و خسته نباشید
نمیدونستم این پیغام رو کجا بگذارم به همین دلیل اینجا نوشتم با تشکر از فایهای خیلی خوب و آموزنده که تهیه کردید من هر روز با صدای شما زندگی میکنم خیلی خوشحالم که با شما و سایت شما اشنا شدم خیلی چیزها دارم از شما یاد میگیرم .
شما دید من رو نسبت به ایران و ایرانی عوض کردید. شما دید من را نسبت به سایتهای فارسی زبان عوض کردید . برایتان آرزوی موفقیت های بیشتر و سلامتی میکنم .انشاالله که هزار سال عمر کنیدددددد که واقعا این مملکت و همه ما به وجود شما تشنه هستیم.

سپاسگزارم.

با سلام
مثل همیشه عالی بود
منم هیچ وقت لذتی که در گفتن اسم کوچکم از طرف مقابل هست رو با هیچ چیز دیگه ای عوض نمیکنم.
محمدرضا شما تنها کسی هستی که من همیشه با اسم کوچیک از اون جلوی دوستام یاد میکنم

محمد رضا همیشه گفتی که سیستم آموزشی توی ایران و خیلی جاهای دیگه دنیا ایراد داره، منم وقتی با خودم فکر میکنم میبینم کاملا درست میگی، و همیشه از مدرک های دانشگاهی انتقاد کردی و ادامه تحصیل بدون داشتن هدف مشخص رو مخالفت کردی، با خودم فکر کردم دیدم اینم درست میگی، ولی یه مساله ای که من هیچ وقت جواب مشخصی براش پیدا نکردم این هستش که حالا فرض کن توی کنکور کارشناسی و ارشد که شریف قبول شدی، رتبه خوبی به دست نمیاوردی، و به جای تهران، زاهدان قبول میشدی، اون موقع بازم میتونستی به شرایطی که الان داری دست پیدا کنی؟ یا اصلا فرض کن اصلا درس نمی خوندی و بعد از کنکور میرفتی یه مهارتی یاد بگیری، به نظرت بازم میتونستی دغدغه های الانو داشته باشی؟
محمدرضا همه اینا رو گفتم تا به این جمله برسم که، همونطور که خودت گفتی درسته دانشگاه و مدرکش هیچ ارزشی نداره، ولی باعث میشه که با ادم هایی معاشرت کنی که دغدغه های تو رو دارن و باعث رشدت میشن، البته اینو قبلا هم خودت گفته بودی که یادگیری در حاشیه اتفاق میوفته، خلاصه اینکه خواستم بگم دانشگاه و مدرک گرفتن شاید یه خوبی داشته باشه و اون هم آشنا شدن با ادم هایی هستش که شاید خیلی سخت تر توی محیط بیرون بتونی پیداشون کنی،

درود بر تو و همکارانت
خدا قوت

آفرین و احسنت بر این شعور و فهم و تفکر چه زیبا گفتی و می گویی و امیدوارم باز بشنویم و نظر بدهیم.
بنظرم ما همه برای یک هدف اینجاییم و اون راه رسیدن به کمال و درک زیبایی های پروردگار هستی است.

محمدرضا حضورت تو برنامه ایران شهر خصوصا که زنده هم هس برا من و دوستان خوب قبیله ام که هنوز فرصتش پیش نیومده شما رو از نزدیک ببینیم مثه هدیه اس، چون لحن و صدات از رادیو مذاکره رو در ذهن دارم و موقع خوندن روزنوشته ها هم تصورش میکنم وقتی توی برنامه صحبت میکنی بازم حس میکنم تو روزنوشته ها دارم مطلب میخونم و خلاصه اینکه کلی کیف میبرم و البته از صحبت هات هم استفاده، مهندس گفتن آقای مجری و محسن گفتن شما هم که بماند ☺
و اینکه چه خوبه نسبت به اسمت حس خوبی داشته باشی…

خيلی دلنشين بود 🙂 ممنون از شما و جناب امينی عزيز

با سلام
اولا که من هم چپ دست هستم و به خودم و دیگر چپ دستان بعد از چند روز تاخیر تبریک می گم. شاید اینم یه جور برند یا برچسبه اما من بهش باور دارم.
ابتدا به ساکن نظر من اینه که کلن سیستم آموزشی ما غلطه و بالاتر از اون کلن سیستم های آموزشی چون یک قالب و فرم ثابت برای همه ارایه می کنن خلاقیت و نوآوری یه آدما رو از بین می برن و دلم می خواست خودم برای بچه های آینده به گونه دیگری عمل کنم.
اما نقدی که من بر مطلب بالا دارم اینه که ما متاسفانه یه عادت بد داریم همه چیزو صفر و صد می بینیم و در نوشته بالا هم این عادت تکرار شده.
جناب مهندس شعبانعلی عزیز، شما اگر یک مدرک مهندسی مکانیک از دانشگاه شریف گرفته اید مسلما برای بدست آوردنش ۱۲ سال درس خوندین که دیپلم گرفتید بعد تلاش کردید که در یک دانشگاه خوب قبول شدید و ۴ سال دیگه تلاش کردید و پس از اون رتبه یک ارشدم آوردین. آیا اینا ارزش نداره؟ آیا کسی که می دونه با کسی که نمی دونه برابره؟ کسی که زحمت کشیده، بیشتر زحمت کشیده با کسی که بی خیال و بی برنامه بوده برابره؟
من برای مدرکم زحمت کشیدم و برام با ارزشه و ضمن اینکه با مدرکم هم هویت نشدم از اینکه مهندس یا دکتر خطابم کنند به هیچ عنوان موضع تدافعی نمی گیرم بلکه بدون خودستایی و غرور ازش استقبالم می کنم و برای دیگرانی هم که تحصیل کرده هستند احترام بیشتری قایلم.

عالی بود.وای از این فریم های ذهنی که اکثر اطرهفیان کمبودهاشون رو باهاش جبران می کنن , ای کاش فقط دکتری بود , من مهندس فلانی هستم ,پسرم نخبه اس, من شریف ام ( صنعتی شریف) یا تهرانیم ( دانشگاه تهرانی). هر کسی اگه ذره ای فکر کنه متوجه میشه که این خود شخصیت و افکار و عزت نفسش هست که بهش هویت میده نه این القاب و اسم ها که دانشی رو تضمین نمی کنه.

وزارت علوم در قد و قواره‌ای نیست که به جای پدر و مادرم، نام کوچک من را تعیین کند

عالی بود

این روزها که در حال داغان کردن دنیای روانشناسی ( البته بیشتر روانکاوی ) هستم …دوستان زیادی مرا می بینند و خواهش می کنند که برم دانشگاه روانشناسی بخونم…( البته حتما پس از موسیقی ، حالا شش ماه تا یک سال دیگر خواهم رفت…آن هم چون با اساتید دانشگاه کمی کار دارم ! 😉 … ) …
چند روز پیش بود ، ازم دعوت کردن در مکانی سینما روانکاوی برگزار کنم ، دوستی آنجا بود که فکر کرد من الان چند تا دکترا از چند تا رشته حتما دارم ! ( خود غلط بود آنچه می پنداشتیم 🙂 – جالب اینه که همیشه فکر می کنم یک دکتر ، مثالش دکتر صنعتی ، مراد فرهاد پور – صالح نجفی – مصطفی ملکیان و شفیعی کدکنی و … هستند )
خانمی که فرم بازی های اداری را می خواست پر کند گفت : شما مدرک روانشناسی ندارید ! گفتم نه ! من کارم هنر است …روانشناسی عشقم…بعد هم ، وقتی که می شود با تسلط بر زبان انگلیسی ، عادت کتابخوانی و متدولوژی صحیح دانش را آموخت ، بیکارم برم دانشگاه ! …
فضایی سنگین بر اتاق حاکم شد…گویا ازین بیکارها آنجا کم نبودند !: ))
هر چند دانشگاه هم خوب است …. ( همیشه دوستش داشتم ، فضا و نمره گرفتن واینکه انسان می تواند خودش را با نمره های استادانی ارزش گذاری کند که گاهی وقت ندارند کتاب و مقاله بخوانند…گاهی آنها محکوم به تدریس کتاب های قرون وسطایی خودشان هستند )

هر چند نوشتار بالا غلو و شوخی توش زیاد داشت … ( همیشه بدم می اومده که آدم مجبوره به دلیل کمبود تخیل و نبود حس طنزی که گاهی با آن بیگانه ایم یادداشت و نوشته ای را توضیح دهد ! )
واقعا خنده داره که این روزها…منی که سواد واقعا در روانشناسی نصف و نیمه است ، گاهی بایستی سوال فوق لیسانس های روانشناسی را توضیح بدم …
خنده دارتر آنجایی است که فوق لیسانس مشاوره و بالینی ، هنوز خودش درمان را تجربه نکرده ، درمانگر می شود !!! …این ویژگی ها این رشته و خیلی از رشته های ماست ! …مهندس الکترونیکی که هویه به دست گرفتن و لحیم کردن نمی داند !!….ما همیشه جالب هستیم :))))

محمدرضا جان
سلام.و ممنون از مطالب ارزشمند و مفیدت.
من ارشد مکانیک تبدیل انرژی خوانده ام.با این حال در طیف دوستانم از مدرک ابتدایی وجود دارند تا دکترای مکانیک و جراح بیمارستان.کاملا با شما همعقیده هستم.هم من و هم دوستانم.اما پرداختن زیاد شما به این موضوع به نظر کسی یا کسانی در اطرافت می باشند که شما به آنها حساسی و یا احتمالا حساسیت پنهان خود شما که در ظاهر با آن مبارزه می کنی.اما در خصوص کسانی که دنبال علمند من به شخصه آنها را بسیار دوست دارم.همچون دکتر افشین احمدی که در کلاسهایش پروانه گون تدریس می کند.
دوستت دارم و همیشه همراهت
رامین

“من ۳۶ سال زندگی کرده‌ام و زحمت کشیده‌ام و مطالعه کرده‌ام و درس خوانده‌ام. چهار سال یا شش سال دانشگاه، مقطع بسیار کوچک و کم‌ارزشی از سی سال دانش آموختن من بوده و هست. چرا باید آن را پررنگ کنم؟”
این نوشته درمان بعضی دردهای مزمن اجتماعی ماست. متشکرم

سلام ؛ احتمالا روزی که آدم کلی فاجعه در خودش کشف کنه روز وحشتناکی براش باشه !! روزی که حس کنه جنس زندگیش همیشه حقیرانه ، بدون چالش ، بدون یک قدم رو به جلو و… بوده! یه جایی نوشته بودی “زندان هویت سازی” … من اومده بودم اینجا که خوب بنویسم و گله هام از خودم رو برای خودم نگه دارم ولی این عبارتی که استفاده کردی منو به یه سمت دیگه برد . “زندان” … خیلی مرتبطه با حال الآنم ؛ “زندان ذهن ” …
شاید ازش بشه به عنوان یه شکنجه سفید توی گوانتانامو یا ابوغریب استفاده کرد !!! یا حتی برای تنبیه عضوی از داعش که صد نفرو زنده زنده سوزونده و سر هزار نفر رو از تنشون جدا کرده …

نمی دونم دقیقا ساز و کارش چجوری باید باشه ولی در نهایت طرف باید به این نتیجه برسه که ناسپاس و قدر نشناسه … مثلا بهترین فرصت رو برای فرار از گوانتانامو در اختارش بذاری و یه جوری روی ذهنش مسلط بشی تا نتونه قدم از قدم برداره و رها بشه !! اون آدم رو حتی اگر چند دقیقه بعد با سلام و صلوات از اون جا آزاد کنن باز تا آخر عمرش فراموش نمی کنه که چطور به خاطر تنبلی ، کاهلی ، سستی ، بی ارادگی ، بی انگیزگی ، قدرناشناسی و … آزادی رو حتی چند دقیقه دیرتر به دست آورده … اون هم آزادی که ازش گرفته شده بود و اون بااااایــــد پس می گرفتش !! نه اینکه بهش پسش بدن …
حالا سختیه کار اینجاست که آدم خودش زندانی و رندان بان باشه و از همه بدتر اینکه از حصاری که براش ساخته شده راضی باشه و بشه یه محصوره راضی !! راضی از این که کوچکترین پستی و بلندی رو تجربه نمی کنه … راضی که هیچ ناملایمتی خاطر عزیزش رو مکدر نمی کنه !! راضی که تا آخر عمر یه گوشه بخزه و یه تیکه غذا برای زنده موندن بهش بدن و عوضش یک سانت هم از جایی که هست جا به جا نشه … چقدر حقیرانه !!
این روزا فهمیدم که این زندگیه منه !! اون قدر حقیرانه که حس ترحم کسی بیشتر از هر نوع پیشرفتی آدم رو خوشحال می کنه … اعتراف می کنم زمانی که این نوشته رو می نوشتم چهره های شما رو موقع خوندنش تصور می کردم و اونایی که می گفتن “آخییی بیچاره ” ، “طفلک” ، “حیووونی !!” ، … بیشتر از هر کس دیگه ای راضیم می کردن !!! این زندان لعنتیه منه که به زندانی بودنش همیشه راضی بوده ام !!!!
( این خودش یه روزنوشته بود واسه خودش !! البته روزنوشته یه آدم احمق 🙂 )

سلام آقای شعبانعلی
از بچه های راه آهن هستم (مکانیز)
مدت زیادیه به مکانیزه سر نزدید البته سرتون شلوغه میدونم
یه راهنمایی می خواستم ازتون
بهترین سرمایه گذاری ذر حال حاضر به نظر شما چیه
مسکن ؟ بورس ؟ . . . یا سود بانکی
باتشکر

استاد یه سوال واسم پیش اومده و نمیدونم چطور تحلیلش کنم.البته چندتا دلیل واسش پیدا کردم اما دوست داشتم از خودتون بشنوم.
شما بارها و بارها از تلوزیون میگین و اینکه سالهاست نگاه نمیکنید و معتقدین فقط ابزاری برای سرگرمیه و اگر به سمت آموزش بره به بیراهه رفته و از طرفی دعوت شبکه های تلویزیونی رو قبول میکنید و اونجا میرید و آموزش میدید!