لیلا جان.
قاعدتاً‌ حداقل به سه علت مختلف، دوستانم رو تا حد خوبی یادم می‌مونه.
اولین دلیلش یه دلیل کاریه.
به هر حال، برای من مهمه که متمم (و حتی روزنوشته با وجود شخصی بودنش) به فضای ذهنی و نیازها و دغدغه‌های دوستانم نزدیک باشه.
البته متمم مکانیزم‌های پیچیده و متعدد سلیقه سنجی داره. اما با این وجود، برای خودم مهمه که در هر دو فضا یادم باشه چه کسانی سر می‌زنند و دنبال چه چیزهایی هستند.
با این کار می‌تونم در انتخاب مسیر مطالب و محتوا، تصمیم‌های بهتری بگیرم.
خیلی صادقانه و بدون تعارف بگیم، برای کسی در شرایط من، به یاد داشتن دوستان و جزئیاتشون، یک وظیفه‌ی حرفه‌ای محسوب میشه. البته در حد توانم.

نکته‌ی دوم رو شاید بشه گفت اخلاق معلمیه.
از چهارم دبستان، وقتی معلم‌ها غیبت داشتن می‌رفتم سر کلاس‌های مختلف، به بچه‌ها درس می‌دادم (خصوصاً ریاضی). حتی به بچه‌های پنجمی.
بعد از اون هم در راهنمایی و دبیرستان و دانشگاه و بعدش، همیشه این فرصت (و نعمت) رو داشته‌ام که به صورت رسمی و جدی، پای تخته وایستم و حرف بزنم و بنویسم آغشته به غبار گچ و جوهر ماژیک به خونه برگردم.
فکر می‌کنم سابقه‌ی جدی معلمی من در فضای فیزیکی بیشتر از بیست ساله. حداقل ۱۵ سالش رو که حقوق گرفتم برای این کار و “حرفه‌ام” هم محسوب می‌شده.
اگه دور و برت معلم داشته باشی می‌دونی که یه اخلاق معلمی (که کم کم مغزشون هم براش تربیت میشه) اینکه که تک تک کسانی رو که باهاشون کار می‌کنند رو به خوبی می‌شناسن (یا لااقل تلاش می‌کنن بشناسن).

علت سوم هم دوری من از ابزارهای ارتباطی نوین هست.
وقتی درگیر موبایل و تلگرام و اینستاگرام و کانال‌های مختلف و تلویزیون و رادیو و سایت‌های خبری و … نیستم، طبیعتاً ذهن و وقتم آزادتره.
بنابراین خوندن کامنت‌های دوستانم در اینجا و متمم، هم اوقات فراغتم رو پر می‌کنه و کلی چیز یاد می‌گیرم، هم طبیعتاً در ذهنم موندگار میشه.
فکر می‌کنم کمتر کسی به اندازه‌ی من، از کامنت‌های بچه‌ها در اینجا و متمم چیز یاد گرفته باشد.
گاهی به همکارها می‌گم متمم یعنی “محل توسعه‌ی مهارتهای من“. این من هم “من” هستم. محمدرضا. نه بقیه. بقیه احتمالاً اونقدر که باید وقت نمی‌کنن استفاده کنند از این فضا.

شاید خنده‌ات بگیره.
معمولاً وقتی متنی می‌نویسم یا مطلبی می‌خونم، قیافه یا حتی حرف‌هایی که بچه‌ها توی دلشون می‌گن رو قشنگ می‌تونم تصور کنم.
هم اون لحظه‌هایی که مثلاً فواد توی دلش می‌گه: بذار یه کم به محمدرضا انگیزه بدم.
هم اون موقع‌هایی که علیرضا حق‌گو توی دلش می‌گه: ای عوضی پدرسوخته!
حتی مطلبی که منتشر میشه اینجا یا متمم، تقریباً می‌دونم باید منتظر کامنت‌های کیا باشم.
مثلاً هم علاقه‌ی تو به نوشتن رو می‌دونم و هم تلاشت رو براش می‌بینم.
وقتی بحث چالش نوشتن مطلب هزار کلمه‌ای در متمم مطرح شد:
http://motamem.org/?p=17688
برام بدیهی بود که تو باید زود بیای تمرین اونجا رو انجام بدی.
حتی یادمه که من دسترسی به درس نداشتم. چون تمرین درس قبل رو انجام نداده بودم (از لحاظ فنی، خود من هم اگه تمرین رو انجام ندم نمی‌تونم درس رو ببینم و از طریق ادمین هم، انقدر کثیف و شلوغ و پر از کد و سیستم‌های محاسباتی پیچیده است که نمیشه چیزی خوند و نمی‌تونم بدونم که بچه‌ها دقیقاً چی می‌بینن یا خطایی در خروجی سیستم تحویل محتوا وجود داره یا نه. اینه که باید تمرین انجام بدم حتمن).
داشتم تمرین قبلی رو می‌نوشتم که بعد مجوز داشته باشم تمرین این درس رو ببینم و انجام بدم، همه‌اش می‌گفتم الان قبل از اینکه من بنویسم، این لیلا میاد تمرین میذاره.
البته خیلی شتابزده نوشتم یه کوچولو قبل از تو تمرینم رو ثبت کردم. 😉

خلاصه شاید خیلی از دوستانم رو ندیده باشم، اما واقعاً باهاشون زندگی می‌کنم.
هم کادویی که برام درست کردی و هنوز نگرفتمش یادمه و هم شیشه‌ی عطر نصفه‌ی پدرت.
هم این کارشناس ارشد لعنتی رو که نه فقط در برخی لحظات، تقریباً توی تمام شب و روز زندگیت و هر لحظه که می‌خوای به خودت و برنامه‌ها و آینده‌ات فکر کنی، میاد توی ذهنت و سایه می‌ندازه روی حس و حال تو.

راستی.
حوصله نداشتم تحقیق کنم و منابع رو پیدا کنم.
اما توی پروژه استعدادیابی گفته بودی “استعداد تقلید از دیگران” رو داری و می‌تونی با دیدن، کارها رو یاد بگیری.
اگه یه روز خواستی راجع بهش تحقیق کنی، کلمه‌ی کلیدیش هست: Learning by Imitation
به نظر میاد که انسان‌ها ژنتیکی برای این کار کد شده‌اند.
به عبارتی ما بچه‌ها همه‌مون با این توانمندی به دنیا میایم.
حتی کمی هم Over-imitation داریم.
یه جا می‌خوندم که ما اگر مسیری غلط یا زیادی پیچیده رو برای ساخت پازل به کار بگیریم، بچه‌ها هم دقیقاً همون مسیر رو به همون شکل غلط انجام می‌دن و راه رو کوتاه‌تر نمی‌کنند.
به عبارتی، ما همه از بچگی، مدام در حال تقلید از محیط هستیم (و البته کمی هم در کپی کاری، خطا داریم و همین به رشد و تنوع انسان‌ها کمک می‌کنه).
کسانی که این تقلیدها براشون پاداش و Reward داره. به معنای اینکه پس از تقلید، دستاوردهای خوبی رو تجربه می‌کنند، این توانمندی رو حفظ می‌کنند.
در بقیه به تدریج ممکنه ضعیف یا کمرنگ بشه. اگر چه هرگز، از بین نمی‌ره.

جالبه که انسانها، در حبس انفرادی، یکی از چیزهایی که کم کم براشون سخت میشه غذا خوردنه. نمی‌تونن قاشق رو دقیقاً‌ به سمت دهانشون هدایت کنند.
ظاهراً ما حتی در کالیبره کردن سیستم موتوری مغزمون هم، از مشاهده و تقلید رفتار دیگران، سود می‌بریم یا با مکانیزمی کمتر شناخته شده ازش استفاده می‌کنیم.

ببخش طولانی شد. و ببخش که رفرنس ندادم.
کمی سرچ کنی راجع به همه‌اش مطلب همه جا ریخته.

پی نوشت: امیدوارم قانع شده باشی که اگه کلاً یه جا سه نقطه گذاشتن درست باشه، برای منه.
فکر می‌کنم تا حد خوبی می‌تونم سه نقطه‌های بچه‌هام رو حدس بزنم.