جالبه توام موقع مطالعه یه مقدار خم میشی روی کتاب
منم هرچقدر سعی میکنم صاف و صوف بشینم نمیشه،کلا باید بیوفتم رو کتاب 🙂

سلام به تو
عکس رو خیلی دوست داشتم انگار بعد از مدتها دیداری تازه شد.
ممنون که هستی و انگیزه بخشی و حتی اگر از تلخی هم می نویسی باز هم امید را در گوشه دلهایمان زنده نگه میداری.

معلم عزیزم
بی ربط به این پست تونه ولی میشه خواهش کنم،یک تحلیل سیستمی از این تصمیم آخر سازمان ملل در مورد عربستان بکنید. اگه یه ماه پیش بود احتمالا دید غیر سیستمی مدیرکل رو میبستم به ناسزا ولی از بعد فایل هنر شاگردی کردن با خودم گفتم احتمالا اون اقا که مدیرکل سازمان ملل شده از من که با شلوارک تو خونمون نشستم بیشتر میفهمه. علاقه داشتم نظر شما رو بدونم.

تقریبا مطالب و کامنتهای هنر شاگردی کردن رو هضم کردم و تا دیشب درگیرش بودم و اولین کامنتم رو میذارم. اجازه میخوام منم اینجا دردلی کنم در مورد وقت و مطالعه وتمرکز و …

چند سال قبل سر کلاس استادی بودم که خیلی به خودش و صحبتهاش علاقه داشتم، اواسط کلاس دیدم که صدای همهمه ی سایرین بلند شد و از صدای کامیون ها و بولدوزرهای کارگاه ساختمانی نزدیک کلاس شکایت کردن و گفتن که پنجره ها رو ببندیم و صدا اذیتمون میکنه و … / من تا لحظه ی این همهمه، متوجه این صداهای مزاحم کارگاه ساختمانی نبودم و سریعا بعد از شروع مجدد صحبت های استاد، انگار دیگه اون صداهای مزاحم رو نمی شنیدم. قاعدتا اون صداها آنقدر بلند نبودن که مانع جدی باشن.

زیاد دیدم افرادی رو که در اتاق کوچکی و با چندین هم اتاقی، مطالعه میکنن و راحت هم مطالعه میکنن. به نظرم علاقه و اشتیاق و نیاز، مهمتر از اینه که دنبال راه حل و فرمول های پیچیده باشم برای تمرکز و مطالعه. من در سر کار هم به “گلدون” معروفم! چرا که وقتی کاری رو دارم انجام میدم، سروصداهای اطرافم رو شاید نشنوم و اگر مخاطب صحبتشون من باشم، احتمالا نمی شنوم و برای همین به گلدون معروفم و میگن ما داریم با گلدون حرف میزنیم. البته “مانع جدی نبودن” رو هایلات می کنم.

قطعا یک میز خالی می تونه به من کمک کنه برای تمرکز بیشتر. اما وقتی من میز خالی ندارم و فضایی هم براش ندارم و نمی تونم میز فعلی رو خالی کنم، آینده ی من باید به خاطر نداشتن یک میز خالی از بین بره؟ اصن چرا باید در زمینه ی مطالعه و دانش، دنبال فرمول ساده باشم یا پیچیده؟ شاید برای بازدهی بیشتر، فرمول و تکنیک، به من برای افزایش بازدهی کمک کنه، اما اگر برای شروع کردن هم دنبال فرمول باشم، بعید می دونم هیچوقت شروع کنم از بس که فرمول های زیادی و متناقضی وجود داره.

دوستم از صبح تا شب داخل تلگرامه، هر خبری میده و مطلب علمی و غیرعلمی میده، میگم از کجا میگی؟ میگه تلگرام! و هیچی هم مانع تلگرام گردی نمیشه و فرمول هم نمیخواد . دو روز بعدش همونو ازش میپرسی، یادش نیست چیزی که خودش دو روز قبل گفته رو بگه. بعدش یکی از دوستان قدیمیش بهش زنگ میزنه و میگه چرا سراغی از ما نمیگیری؟ میگه سرم خیلی شلوغه و فرصت ندارم و این رو جوری میگه که واقعا انگار بهش باور داره و… البته همین ر هم در حین دیدن دوباره ی سریال شهرزاد میگه.

حتی انگار ما “ارزش” رو هم تعریفی ازش نداریم، چه برسه به اینکه بخوایم وقتمون رو برای چیزهای بی ارزش تلف نکنیم. تمام وقت گذرونی ما شده برای امور ” غیرمهم و غیر فوری”.

پی نوشت:
دوستت احتمالا از فرط خوشحالی فلج شده و دیگه نمی تونسته جواب بده چون دیده که محمدرضا همچنین طرز فکری در مورد مدیریت زمان داره ولی وقتش رو صرف جواب دادن کرده 🙂

آخی اون شمعه چقده جالبه.
انگار داری باهاش حرف می زنی.
آروم نشسته داره به حرفات گوش میده.
مثل همه ما.

متاسفانه جو جامعه هم می طلبه پیچیده حرف بزنیم، امشب تو یک جلسه کاری ساده گویی بنده داشت به ساده لوحی تعبیر میشد. من به پیچیده گویی روی آوردم و کمی خودم رو نجات دادم. اما از خودم خجالت کشیدم. من خودم نبودم تو اون لحظات. این خیلی انرژی می گیره ازم که خودم نباشم. کسی پیشنهادی داره که بتونیم در عین سادگی اثربخشی بالاتری داشته باشیم؟

۱-خوب.. می شه خیلی ساده به این پستتون نگاه کرد و نوشت: آقا میزتون فوق العاده زیباست؟؟
۲-امروز یکی از دوستانم داشت در مورد همیوپاتی حرف می زد و تعریف می کرد که چقدر روی تیروییدش موثر بوده.
لابلای حرفهاش گفت : “دکتر قرص رو برام گذاشت توی یک پاکت زیپ لاک خیلی کوچولو و گفت بعد از افطار توی آب بریز و بخور. بعدش هرچی توی پاکت رو گشتم پیداش نکردم درحالیکه مطمئن بودم اونجاست. دست آخر دیدم یک نقطه ته پاکت می بینم! نگو قرصه است!! ”
با چشمانی متحیر بهش گفتم “و شما واقعن باور کردی تیرویید وحشتناکت که باید جراحی بشه با این قرص خوب می شه؟! ”
گفت : “خوب شده ام فکر کنم!!! “

در مورد اصل کپشن:
محمدرضا، حل یه مشکل با زیاد کردن ابجکت ها برای عموم راحت تره تا حذف کردن (اعتقاد منه)
حرف تو هم مصداق همین موضوعه.
دارو بخور خوب میشی. چربی نخور خوب میشی! اما انتخاب گزینه اول محتمل تره. اما گزینه دوم با ارزشتره.

آرامش خاصی در این عکس هست.
واقعاً زیباست.
زنده باشید معلم عزیزم

محمدرضا جان،
بارها و بارها راجع به حذف عوامل توجه طلب رو برای بالابردن توجه مورد اشاره قرار داده بودی، با زبان های مختلف؛ اما انگار نیاز داشتم تصویری این قضیه رو ببینم تا دنبال کنم. در این برهه زمانی خیلی به رویکرد نیاز داشتم.
خیلی ممنونم