با عرض معذرت میدونم که برای صاحب محتوا آزار دهنده ست که حرف نامربوط بزنیم زیر پستش، چون تجربه ای مشابه تجربه دوستمون دارم گفتم که حد الامکان انتقال بدم.
علی عزیز
در مورد مسیر چندتا موضوع وجود داره، که فکر میکنم متمم یکی از رسالت های اصلیش کمک به ما برای پیدا کردن راه هست پس حرف هایی از جنس شناخت استعداد و تعیین هدف و ارزش افرینی و مدل ذهنی و چه و چه رو همه مون خوبه اول مسیر بدونیم.(حدس میزنم الان محمدرضا تو دلش میگه: تو یکی در مورد خوندن دروس متمم حرف نزن:)
بگذریم
منم برنامه نویسم و همه حرفای فواد عزیز رو تایید میکنم. دانشگاه عمیقا چیزی بهت یاد نمیده، میده اما چیزی که خودت تو یک ماه روزی دوساعت میتونی یاد بگیری رو چهار سال با زجر و تلف کردن منابعت بهت یاد میده(تازه اگه درس خون باشی)
من خودم نرم افزار میخوندم پارسال انصراف دادم.الان هم چه به عنوان owner چه به عنوان فری لنسر از کار و درآمدم راضی ام. اما چندتا نکته رو در نظر بگیر:
۱: محیط دانشگاه همون قدر که بی فایده است همون قدر هم فضای جدیدیه. مخصوصا برای ما که چنان که افتد و دانی بدون محدودیت بزرگ نشدیم. نمیگم می ارزه بری، چون نمیشناسمت اما برای خود من تجربه ی مثبتی بود، همیشه به خودم میگم اگر اون چند ترم رو نمیرفتم تا آخر عمرم احتمالا میگفتم اگه میرفتم چی؟ اما الان مطمینم که مفت نمی ارزه.(البته باید مواظب باشیم، تو همه موارد این شکلی تصمیم نگیریم چون عمر محدود تر از این حرفاست که بخوایم همه چی رو امتحان کنیم.) بگذریم
جادی اینجا چیز هایی نوشته که خوندنش ضرر نداره
(http://jadi.net/2012/09/is-university-good-for-you/)
۲: در مورد بازارکار. من هیچ وقت هیچ مصاحبه شغلی نرفتم، یه زمانی فری لنسر بودم که خب کسی از فری لنسرا نمیپرسه چی خوندی چه میکنی ، الان هم که یه کسب و کار کوچولو دارم کسانی که برای استخدام میان رو ازشون نمیپرسم چی خوندی، کجا خوندی.اما حقیقتش اینه که بعضی شرکت ها میپرسن.تو زمینه نرم افزار این موضوع کمتره اما هست. حقیقتش اینه که تو رقابت برای استخدام بین دو فرد با مهارت یکسان و مشابه اونی که مدرک داره انتخاب میشه و خب تصمیم گیری برمیگیرده به خودت و شناختی که از خودت داری. خلاصه نه گول اونایی رو بخور که میگن مدرک مهم نیست(که نیست) ، نه اونهایی که از گرسنگی بخاطر عدم داشتن مدرک میترسوننت.
۳: یه نکته مهم هم هست این وسط. باید به سبک زندگی هامون هم نگاه کنیم. یه ادمی مثل محمدرضا شعبانعی که روزی ۱۸ ساعت (حدس میزنم) کار میکنه قطعا و قطعا دانشگاه براش اتلاف منبع زمان که هیچ، اتلاف زندگیه.اما برای یکی دیگه که اگه بره دانشگاه هم درساش رو با اما اگر پاس میکنه، رفتن یا نرفتن فرقی نداره، به هر حال داره وقتشو تلف میکنه.پس به سبک زندگیت هم نگاه کن قبل از تصمیم گیری.
۴: من مای اسکول رو تو کمتر یک هفته بهش مسلط شدم.زبون جاوا کمتر از سه هفته. با سبک زندگی شعبانعلی ای حتا پیچیده ترین و سخت ترین موضوعات علوم رایانه ( مثل الگوریتم های هوش مصنوعی و داده کاوی و چه چه)‌نهایت یک سال طول میکشه مسلط شدن بهشون.
پس به نظر من الان حواست رو بده به کتابای کنکورت. تصمیم گیری رو بذار چند ماه دیگه . تا اون زمان با قدرت بگی تصمیم گرفتم و انتخاب کردم که مثلا برم مدیریت یا دانشگاه نرم(تا اینکه بگی مجبور شدم)
۵: به مصاحبه شرکت ها هم دل نبند . اونی که قول میده چار ما دیگه باهات کار میکنه شاید چار ماه دیگه صندلی و شرکتش وجود خارجی نداشته باشن(مخصوصا تو این تب چرند استارت آپ ها). منظورم اینه که عجله نکن، ارام و سرفرصت خودت رو تقویت کن به مرحله ای برس که حتا اگر میخوای کارمند باشی روی خوش طرف های مصاحبه شغلی ت دلخوشیت نباشه.بذار زمانی برسه که مبلغی که حاضرن برای بدست اوردنت خرج کنن بهت حس خوب بده. پس کماکان نظر من برای چند ماه اینده ت تمرکز رو همون کتابایی که بهت انتخاب باز تری رو میدن.
پی نوشت: ببخشید انقدر حرف زدم.