سلام محمدرضا
من معلمم هستم ( البته که مثل تو نه) و بعضی وقت ها یه سری دوره های ضمن خدمت هست که باید شرکت کنیم، عموما به خاطر محتوای نه چندان قوی و مفید دوره ها شرکت نمیکنم.
امشب دیدم که یه دوره ۳۰ ساعته به اسم نقشه راه کارآفرینی و کسب کارهای کوچک در حال برگزاریه. با توجه به نوع دوره و تشابه اسمی که با یکی از درس های متمم داشت کنجکاو شدم و وقتی مطلب رو باز کردم دیدم اسم مدرس هست دکتر علی رضا فیض بخش، اول گفتم لابد این هم تشابه اسمی هستش ولی وقتی عکسش رو دیدم متوجه شدم همین استاد فیض بخش دانشگاه شریفه. با توجه به شناختی که به کمک تو ازش پیدا کرده بودم سریع ثبت نام کردم و الان بعد از دیدن قسمت اول و کلی لذت بردن گفتم بیام و به خاطر اینکه این استاد بزرگ رو بهم معرفی کردی ازت تشکر کنم.
راستی وقتی اومدم اینجا بنویسم دیدم اسم سایتی (زریاد) که دوره توش برگزار میشه یه مقدار برام آشناست و یادم اومد که یکی از دوستان متممی (امیر رضا جعفری) توش نقش داره.
آدرس دوره: https://lms.zaryad.ir/course/wid/1/item/1/%DA%A9%D8%A7%D8%B1%D8%A2%D9%81%D8%B1%DB%8C%D9%86%DB%8C/
نمیدونم واسه همه باز میشه دوره یا باید آموزش و پرورشی باشی حتما.

سلام وعرض خسته نباشیدو قبولی طاعات شما.

سلام دوستان عزیز اقای دکتر دیروزبهبهان تشریف داشتندومابسیار ازمحضر ایشان استفاده بردیم من هم خداروشکرمیکنم که بدون خوندن نوشته های شما وبدون پیش زمینه سر کلاسشون رفتم خییییییییییییلی انسان شریفی هستند.باید بگم اقای دکتر خداقوت

سلام
من این مطلب رو خوشبختانه قبلا نخوندم و امشب دارم می خونمش و اونم درست بعد از یک روز کامل شاگردی استاد فیض بخش کردن.شاید اگر قبلا خونده بودمش امروز صبح با دیدن دتر فیض بخش فقط پیش زمینه هایی که شما ایجاد کردید ذهنم رو نسبت به ایشون بسته می کرد اما امروز خودم لذت تجربه همنشینی با این چنین استادی رو چشیدم.
اغراق نکن که بگم فوق العاده است و اسمانی و … من ایشون رو به قدر یک روز می شناسم و شما به انداره یکی دو دهه و صمیمی تر و … اما چیزی که هست این که واقها ایشون بزرگ منشانه و ساده و البته هوشمندانه با افراد و البته شاگردهاشون برخورد می کنن،مثل خورشید می تابن و این ماییم که هر قدر بخوایم بهره می بریم.
قبل از خوندن این مطلب امروز حس کردم که شما شاگردی ایشون رو کردید بالاخره نه اینکه تقلید اما منش ها تون چیزی که من ازتون سراغ داشتم می خورد که بی تاثیر از این چنین استادی نباشه و البته اینکه ایشون ام بی ای شریف و … باعث شد این حس ایجاد بشه.
پر حرفی کردم اما واقعا لذت بردم از شاگردی استادی که روزی استادِ استاد امروز من بوده و هست.

استادای ما که فقط به فکر خودشونن و سعی میکنن درس رو تو همون وقت کم تموم کنن بزار خوشون راحت باشن حالا دانش اموزان خسته شد از درس زده شد عیبی نداره دیگه…:)

سلام محمد رضاي عزيز
مطمئن باش خودتم استاد و معلمي هستي مثل دكتر فيض بخش چون ازشون خوشت مياد ويژگي هاي خوب خودت رو توي اوشون ميبيني به اين ايمان داشته باش
هرچند كه من تا حالا سعادت نداشتم سر كلاست باشم اما به حسم وچيزي كه از نوشته قشنگت برداشت كردم ايمان كامل دارم

خیلی قشنگ بود
ممنون
چ استاد خوبی…….
هست واقعا؟؟؟؟؟؟؟؟
یا بازم به وجود میاد و پیدا میشه؟؟؟؟؟

بهتون حسودیم شد ..داشتن همچین استادایی رو باید تو خواب ببینممممم.

مطلب جالب و آموزنده ای بود.ما که افتخار شاگردی شما نصیبمون نشده و لی فکر می کنم که شما هم از دکتر فیض بخش عزیز چیزی کم نداشته باشید!!

دلم استاد خواست

درود بر چنین استادی که پرورش میدهد فکر را … و درود بر تو ای استاد شعبانعلی که خوب فهمیدی درست را و خوب میفهمانی ما را… امید روزی که ما هم شایستگی عنوان “دانشجوی موفق” شما را داشته باشم همانطور که شما برای استادتان داشتید
مرسی بابت به اشتراک گذاری این حس خوب و خدا قوت بخاطر زحمات بی وقفه شما استاد گرامی

سلام
ما از همه معلم ها ياد مي گيريم ولي همه معلم ها در يادمان نمي مانند.
اسم معلم كلاس سوم ابتدايي من خانم كلانتري بود. وقتي حدود ۱۵ سال بعد براي رد گيري خاطراتم به محله و مدرسه قديمي مون رفتم همه اش چشمم دنبال پيدا كردن خانم كلانتري بود.
آن قدر دوست داشتني بودند كه يك بار كه گفتند به خاطر شلوغي كلاس ما مي خواهند چند نفر از بچه ها را به كلاس ديگري بفرستند . من داشت گريه ام مي گرفت ولي خوشبختانه كلاسم عوض نشد.
او تنها، معلم «مطالب درسي» ما نبود. يادم مي آيد يك بار كه بچه هاي نوبت بعد از ما روي تخته كلاس حرف زشتي درباره اونوشته بودند، ما – با همان تعصب همه دانش آموزان به معلم شان- تصميم گرفتيم تخته را پاك نكنيم تا ببيند و به شكل مقتضي حال آنها را بگيرد. او آمد. تخته را خواند و احتمالاً‌ نيت مار ا هم فهميد. اما كاري كرد متفاوت. او براي ما داستان جنگ خندق و حضرت علي را گفت و آب دهان انداختن عمروبن عبدود بر چهره ايشان را.
به ما ياد داد كه به خاطر خودمان بر كسي خشم نگيريم. حتي خشم را هم به خاطر چيزي بزرگتر خرج كنيم.
يادمه بعد از اين ماجرا وقتي تخته – آنموقع – سياه را پاك مي كرد، ماهمه مغموم و آرام او را نگاه مي كرديم.
خشم تعصب برانگيز ما را به آرامش تبديل كرده بود.
دوست دارم و تلاش مي كنم چنان معلمي باشم.
مثل شما استاد شعبانعلي

🙂
نوشته ی شیرینی بود
خدا حفظتون کنه

سلام.خیلی زیبا بود.

پاینده باد استاد فیض بخش پاینده باد استاد محمدرضا جان
این یاد ایام شما انقدر شیرین بود که موقع خوندنش لبخند از روی صورتم نرفت،خدا حفظ کنه همه اساتید نازنین رو