سلام 

وقت بخیر شعبانعلی اندیشمند

دنبال نقض در حرفهایت نیستم و سوالم ابدا (از منظر خودم حداقل )رنگ بویش را ندارد 

دایره موفقیت باید از جایی شروع شود و تو میگویی یک راهش این است که از من شروع شود .منی که از متوسط اطرافیانم بالاتر نیستم ؛میتوانم این کار را بکنم ؟

سلام ممنون از این نوشته به این حد خوب
اینها قوانینی هستند که من در زندگیم کاملا نبود ش رو حس کردم و الان که این نوشته رو میخونم میبینم چطور قطعه های گم شده ی پازل اصلاح روابطم در جای درستش قرار گرفتن و سوالاتم پاسخ داده شد.

محمدرضا سلام

“هیچکس از متوسط اطرافیانش چندان فراتر نمی‌رود”
جملاتی با ماهیت مشابه این جمله را از افراد مختلفی شنیده ام (برای مثال، جیم ران : شما میانگین ۵ نفری هستید که بیشترین وقتتان را با آنها می گذرانید). اما همیشه در ذهنم این بود که باید اطرافیان را عوض کرد تا میانگین بیشتر شود_ نه اینکه آنها را ارتقا داد. با دیدن این جمله هم همین حس را داشتم، ولی با خواندن متن با نگرشی جدید اشنا شدم و از این جهت که خواندن این متن نگرشی متفاوت به من داد، از تو ممنونم.
از طرفی، فکر می کنم شاید همیشه هم “ارتقا اطرافیان” امکان پذیر نباشد. افراد زیادی را دیده ام که به واقع خواهان پیشرفت و ارتقا نیستند، پس طبیعتا تلاش ما هم برای این کار فایده ای نخواهد داشت و به قول معروف خودمان را خسته می کنیم. این دسته از افراد ، حتی اگر زبانا خواهان پیشرفت باشند، اما حاضر نیستند کوچکترین قدمی در این راستا بردارند؛ پس در واقع نمی خواهند. شاید کنار گذاشتن این افراد با افرادی که لاقل خواهان پیشرفت باشند، اقدام مناسبی باشد.
اگر بخواهم نظرم را جمع بندی کنم، فکر می کنم “ارتقا اطرافیان” وقتی اطرافیان طالب پیشرفت باشند، و در غیر اینصورت “جایگزینی اطرافیان” ، سیاست مناسبی (بر مبنای قانون شماره ۱) باشد.

پی نوشت. من هم از اینستاگرام به اینجا آمدم. اما نظرم را بلافاصله ننوشتم. چند روز صبر کردم تا مطلب را دوباره بخوانم و در ذهنم تحلیل کنم.

سلام
اولش که عنوان این مطلب رو در اینستاگرام خوندم خیلی ناراحت شدم، تپش قلب گرفتم و بغض کردم. سریع اومدم تو نت سرچ کردم ببینم کل مطلب چیه و من کجای کارم.
با دیدن این عنوان اولین چیزی که تو ذهنم اومد خانواده ی و اطرافیان خودم بودن. من خانواده ی خیلی تحصیل کرده، ثروتمند یا موفقی ندارم. یک لحظه احساس کردم که من نمی تونم بهتر از خانواده ام باشم و یک چیزی شبیه انها خواهم شد.
بعد که کل مطلب رو خوندم دیدم تو حوزه ی کسب و کار هست. این طور برداشت کردم که ما به دیگران کمک می کنیم تا ارتقا
پیدا کنند و دیگران به ما. این سلسله همین طوری ادامه پیدا می کنه.
نمی دونم چرا این ناراحتی ته دلم موند. عجیب یک جمله حال من رو بد کرد!

سلام علیکم بر استاد معظم
من خودم هستم و همه با من فرق دارند. من مال دنیای دیگری هستم
من عاشق تمام مردم هستم
من از هیچ کس کینه به دل نمیگیرم و به هیچ کس بی احترامی نمیکنم
خدا با من است و همراه من.

بسیار ممنون موافقم

سلام
دقیقا، منم موافقم این موضوع تو زندگی شخصی هم هست.
آدم ها احساس خوشبختی نمی کنند، مگر زمانی که اطرافیانشون هم این احساس رو داشته باشند.

جناب آقای شعبانعلی زاده
با سلام
ممنون از متنتون. کاملاً منطبق بر تجربیات شخصی بنده نیز می باشد.
موفق باشید.
سعید – اهواز

(از منفی بینهایت)……… (۵-)مدیرعاملی رشد می‌کند که معاونانش هر یک، در حد مدیرعامل یک شرکت بزرگ باشند. رییس جمهوری رشد می‌کند که وزرایش هر کدام در قد و قواره یک رییس جمهور باشند.(۴-)ذکر مصیبتی برای دانشگاهها…دانشگاه در ایران:نشد یا نخواستیم بشود؟ (۳-)من اینجا در حال اشک ریختن به حال همین مردمی هستم که بیرون پنجره راه می‌روند. زندگی می‌کنند. به آینده امیدوارند. تلاش می‌کنند و با تمام وجود در مسیر پیشرفت و توسعه می‌دونداما: در خلاف جهت! (۲-)ما هنوز مشکلی مثل Resource Scarcity Attitude را در کشور داریم که فکر می‌کنیم محدودیت منابع وجود دارد و به جان هم افتاده‌ایم و یکدیگر را تکه تکه می‌کنیم و هیچکس وقت نمی‌گذارد که ببیند… (۱-) بالا بردن دیگران،‌ اگر همزمان به بهبود توانمندی‌ها و نگاه خود فکر کنیم، هزینه ندارد. دیگران پله‌ای می‌شوند… (۰)قسمتی از مقاله دکتر مهرزاد بروجردی منتشرشده در مهرنامه شماره ۳۸ (مهرماه ۱۳۹۳) – صفحه ۴۹ :دکتر حسین بشیریه همچون استادش حمید عنایت، با قلمی روان و دقتی ستودنی به‌کار آموزش و پرورش نسل نوین ایران از راه انتقال اندیشه‌های اندیشورانی چون تامس هابز و برینگتن مور، یورگن هابرماس و میشل فوکو، پرداخته است. بی‌شک پرداختن به سویه‌های گوناگون آثار و اندیشه‌های دکتر بشیریه بیرون از توان من و حد این نوشتار مختصر است. بدین‌روی در این مقاله تنها به آموزه‌ی توسعه‌ سیاسی در اندیشه‌ی ایشان ـ آن‌سان که در کتاب‌هایی چون «موانع توسعه سیاسی در ایران»، «دیباچه‌ای بر جامعه‌شناسی سیاسی ایران» و «عقل در سیاست» ـ بازتابیده است، خواهم پرداخت….*همچون برینگتن مور بر آن است که ***توسعه سیاسی ***پیش‌نیاز توسعه اقتصادی و اجتماعی و… است* (اپسیلن) ببخشید که کامنتهایم خیلی بی ربط هستند و جان میدهند برای ماندن در انتظار بررسی…

واقعا از خوندن مطالب و نوشته هاتون لذت می برم

من دبیر کنکور و مولف کتاب هستم
این جمله اتون رو خیلی تو کار باهاش برخورد می کنم
” فلسفه به اشتراک گذاشتن دانش هم همین است. آنها که می‌آموزند و می‌آموزانند، رشد می‌کنند. آنها که می‌آموزند و انبار می‌کنند تا به موقع آن آموخته‌ها را در لباسی مناسب به دیگران بفروشند، دیر یا زود، با تغییر فصل و تغییر سلیقه، باید لباس‌های قدیمی را بدون استفاده و کاربرد، کنار خیابان بگذارند و رها کنند.”
ممنون

سلام خدمت همه اونهایی که نظر دادن مخصوصا اونهایی که با نظرشون مخالف بودم
ولی یه چیزی
این هزینه هایی که صرف تجربیاتمون شده که مهمترینش وقته
چی میشه
تازه بعضی وقت ها طرف مقابلمون از ارائه تجربه تو هیچ تغییری نمیکنه
حتی نگاه کردنش
تقصیر تجربه نیست ها
فکر طرف روی چیزای دیگه ای قفله
مثلا چرا یه معلم تمام زندگیش رو صرف بالا بردن بقیه میکنه ولی تا آخر خودش همونه
بعضی ها هم تدریس خصوصی کردن رفتن بالاتر

به نظرم اینجا دو دوتا چهارتا نیست
نمیشه

فقط یه چیزی مثل پاداش اخروی میتونه راضیت کنه
و چون معنی زتدگی رو نفهمیدیم چه برسه به آخرت
توش لنگ میزنیم

آقای شعبانعلی راجع به معنی زتدگی با این دید کامنت بذار
دوستان بیان تجربه شون رو راجع به معنی زندگی رو بگن
تجربهه رو بگن
تا با مطرح شدن این نگاه هم یه جور دیگه ای ببینیم و هم دوستان به هم کمک کنن به بالا رفتن

موافقم،
و خودم تو جاهای مختلف که مشغول بودم لمسش کردم،
اما سوال اینجاست که چه طور می شه متوسط اطرافیانت و بالا ببری؟

با سلام جناب مهندس شعبان علی مثل همیشه به نکته جالب و ارزشمندی اشاره فرمودید . دقیقا درست می فرمایید همنشینی با طبقات به مراتب بالاتر از خودمان گاها باعث خسارات جبران ناپذیری می شود .

سلام و خسته نباشید.انچه که عنوان فرمودید رو در حوزه کاری خودم درک کردم.من اصطلاح و ابیاتم همیشه این بود که در کار همدلی و روح همکاری نهادینه بشه.حس تعلق و رضایت باعث رشد مجموعه خواهد بود.اشتراک دانش باعث این حس میشود.

حکایتی از عبید زاکانی:

خواب دیدم قیامت شده است.
هرقومی را داخل چاله‏ای عظیم انداخته و بر سرهر چاله نگهبانانی گرز به دست گمارده بودند الا چاله‏ی ایرانیان.
خود را به عبید زاکانی رساندم و پرسیدم: « عبید این چه حکایت است که بر ما اعتماد کرده نگهبان نگمارده‏اند؟ »

گفت:
« می‌دانند که به خود چنان مشغول شویم که ندانیم در چاهیم یا چاله. »
خواستم بپرسم: « اگر باشد در میان ما کسی که بداند و عزم بالا رفتن کند… »
نپرسیده گفت: گر کسی از ما ، فیلش یاد هندوستان کند خود بهتر از هر نگهبانی پايش کشیم و به تهِ چاله باز گردانیم!

سلام
محمد رضاي عزيز، قانون اول كسب و كارت بسيار قابل تامله و البته آموزنده
نوع نگاه و نگرشت به خيلي از مسائل زندگي واقعاً جالب و متفاوته
مشتاقم تا قوانين بعدي رو برامون بنويسي و مطمئنم كه درس هاي خوبي ازشون ياد ميگيريم

عاليست ….اگر رقيبان رفيق باشند و رفيقان در رقابت دشمني و عناد نكنند …ايده ال است اگر همه انهايي كه با انها كار ميكنيم اصول اخلاقي و اخلاق كاري انها برايمان مشخص باشد اصول كاري اگر مشخص باشد قاعده بازي هم تعريف شده و تغيير ناپذيره

با سلام، باید بگم واقعا فوق العادست که سری قوانین من در دنیای کسب و کار را شروع کردید. امیدوارم این سری همیشه ادامه داشته باشه و به مهم ترین موضوعات متمم تبدیل بشه.
ممنون

جالبه که هم در مورد رضایت از زندگی و هم در مورد دستمزد، شخصاً اینو تجربه کردم.
یه دروه ای بود که خودم و تمام آدمای دنیای اطرافم غمگین بودن. انگار همه پذیرفته بودیم که دیفالت زندگی غمگین بودنه. اگه م با هم حرف می زدیم، اگه یه روزی غمگین نبودیم، اصلاً حرف زیادی برای گفتن نداشتیم! دیگه جایی تو اون جمع نداشتیم… و خود این ما رو سوق می داد به غمگین موندن.
در مورد دستمزد هم این تجربه رو دارم که تو محل کار جدیدم یه میانگینی از حقوق دوستامو برای درخواست حقوق نوشتم. رئیسم خودش گفت که این خیلی کمه! و ۲۵% بهش اضافه کرد!!! و باز هم شاکی بود که این خیلی کمه و تو نباید این قدر از کارت کم بخوای! بعد از اون خیلی رفتم تو فکر. حتی خودمو تحت فشار گذاشتم که بتونم این پارادوکسو حل کنم.
فک کنم الان تونستم.

سلام
ناخوداگاه یاد یکی از مفاهیمی که حالا یادم نیست صوت تو بود یا نوشتت اما مرتبط با شخص خودت بود افتادم :….کلی هم که تلاش کنی به موفقیت برسی مثلا به فرض که خرید یه ماشین باشه اخرش رضایتت وابسته به اینه که کسی یا کسانی رو داری که باهاش سوار ماشین بشی و کیف کنی یا نه؟!….
میدونم این مسیله با متوسط اطرافیان متفاوته اما برای من دقیقا یکی از اون تلنگرای به موقعی بود که فقط محمدرضا میتونه بزنه!تلنگری که بهم فهموند که اهای فلانی مسیرموفقیت از هدفش مستقل نیست!
همیشه حال خوب برات ارزومندم

سلام محمدرضاجان
چیزی که مطرح کردی میشه گفت سیستمیک دیدنه.تفکر سیستمی رو اگه به دو بخش از منظر شخص و اجتماع،جزء و کل،در نظر بگیریم.نکته ی تو میشه شخص و جزء این تقسیم بندی همینجوریه،میخوام بگم ما اگه در سطح کلان بخوایم خودمون رو اصلاح کنیم به همین موارد کوچیک و موثر باید بپردازیم،چیزهایی که در تفکر سیستمی مطرح میشه کلیه،همون طور که خودت گفتی تفکر سیستمی از جنس نگرشیه،به نظر میرسه موارد آموزشی خیلی اینطور نیست و بیشتر رنگ و بوی دو دوتا چهارتا داره.شاید علتش اینه که آدما استدلال منطقی رو بیشتر و بهتر قبول میکنن تا حرفهایی از این دست،شاید بهتره این صحبتها رو تو یه همچین فضایی گفت که مخاطب مستقیم و هدفی مشخص مثل تاکید بر تفکر سیستمی نباشه.تنها حرفی که در تفکر سیستمی متمایل به نگرشه اینه که یه زنجیر از جایی پاره میشه که ضعیف ترین حلقه رو داره.جامعه ی ما نیاز داره به آموزه هایی نظیر موضوعی که مطرح کردی.

حرفات برای اینکه یادم بمونه،دوست دارم اینطور خلاصه و فرموله کنم که: من و جامعه ی من نیاز داریم به دست و دل بازی،فداکاری ای از جنس بده بستان و نفع بلند مدت شخصی.محافظه کاری منافعی دارد با عمر کم،باید نور و روشنایی را فریاد زد که نکند کسی یا کسانی سهوا یا متعمدا در خفا و در سایه ی جهل مسیر نفوذش را ببندد…

حاشیه مهم تر از متن:آقا محمدرضا این نوشته پیرو کامنتهای پست آخرین جلسه ی تفکر سیستمی در موسسه ی بهار میباشد:))

محمد رضا، یکی از مهم ترین مطالبی که ازت یاد گرفتم همین بوده، آدما از متوسط اطرافیانشان بالاتر نمیروند و اینکه اگه بخواهیم به پیشرفت خودمون سرعت بدیم همینطور که در بالا توضیح دادی،باید به اطرافیانمون هم در این راه کمک کنیم. اما افرادی هم وجود دارند که وقتی خودشون در حال بالا رفتن از قله هستند به کسی کمک نمی کنند،تا وقتی که از برتری و موفقیت خودشون نسبت به دیگران مطمءن شوند و این را به دیگران ثابت کنند.بعد که این اتفاق افتاد تازه برمیگردند و به پایین تر از خودشون کمک میکنند و خیلی دوست دارند نقش فداکار و یاری رساننده را بازی کنند، نظرت درمورد چنین افرادی چیه؟ بهترین راه برخورد با اینها چی میتونه باشه؟ البته من خودم بهترین روشی که در نظر گرفتم اینه که تاجایی که میتونم همه ی کارهام را خودم انجام بدم و از کسی کمک نگیرم،مگر اینکه مجبور بشم:)

سلام، واقعا همینطوره.وقتی من یه چیزی رو از شما یاد میگیرم و به کار میبندم ارزش شما تو ذهن من چند برابر میشه، اگه این علم صادقانه و رایگان به دست برسه این باور رو در من پدید میاره که این انسان بزرگیه و حریصم برای یاد گرفتن از تو،رادیو مذاکره ای که رایگان گداشتی منو تا الان با اشتیاق به سمتت نگه داشته. حالا حتی تو رو تبلیغ هم میکنم و به عنوان یه صاحب نظر تو مدیریت و مذاکره و حتی بهبود کیفیت زندگی شخصی از تو یاد میکنم ، تو باعث رشد من میشی و من وقتی رشد میکنم تو یه پله بالاتر داری میری چون کسانی رو که من رشد بدم یا حتی نتونم و فقط با تو آشنا کنم رو معلم اصلی تو هستی.
پایدار باشی و همچنان معلم