محمد جان.

کسی مثل من، همین که در این کشور مونده نشون میده که نظر مردم براش یک ریال هم ارزش نداره. اگر مهم بود می‌رفتم آمریکا بعد برمیگشتم که مردم بگن:

این شعبانعلیه‌ها. می‌دونی که. میگن نصف سال آمریکاست. نصف سال ایرانه! خیلی حرفهاش درسته!

اما ماجرا چیز دیگری است.
اساساً وقتی مخاطب زیاد میشه، تولیدکننده و عرضه کننده محتوا باید توجه ویژه‌ای به سوء برداشت‌های احتمالی داشته باشه و در جهت پیشگیری یا کاهش اونها تلاش کنه.

خود تو اگر الان یک ساعت با دوستت حرف بزنی، بعد بری رادیو یا تلویزیون، همون حرف‌ها رو به همون شکل تکرار می‌کنی؟

تعداد مخاطب‌های فایل‌های صوتی من و خیلی از مطالب من اگر چند برابر رادیو یا تلویزیون نباشه کمتر نیست.

هنوز فایل‌های اول رادیو مذاکره دارن دست به دست میشن. فایل‌هایی که کیفیتش انقدر پایینه که خودم اعصاب گوش دادن به اونها رو ندارم.

هنوز متن دکترای من داره توی تلگرام می‌چرخه.

پس طبیعیه که من حساسیت بیشتری داشته باشم که پیام من درست درک بشه.

در موضع یک فرد، من می‌گم: گور بابای مردم و هر کسی که حرف من رو نمی‌فهمه.

اما در موضع یک معلم، درک درست پیامی که من ارسال می‌کنم وظیفه شنونده نیست. بلکه وظیفه منه.

به نظرم تا زمانی که می‌دونی حرفت رو کمتر از چندصد هزار نفر می‌شنوند و می‌خونن، به قضاوت مردم فکر نکن. اما بعدش به خاطر جونت هم که شده به قضاوتشون فکر کن.

مردم ما در طول تاریخ، هر کسی رو که خیلی دوستش داشتند، در نهایت کشته‌اند!

ایمان عزیز.

چیزی که بهت می‌گم صرفاً‌ از جنس درد و دل هست.
شاید این جنس حرف رو مدتها باشه در کامنت‌ها ننوشته باشم.
اما امروز صبح، بعد از مدتها به دلیل بیماری و اینکه نمی‌تونستم از تختم تکون بخورم نشستم و شاید بیش از سیصد ایمیل رو خوندم.

ایمیل‌های خوب هم زیاد بود. کم نبود. خدا رو شاکرم. اما چند ایمیل (نه یک ایمیل) دیدم که مفهوم مشخصی رو بیان می‌کردند.

اینکه:
دیدی؟! اینقدر به تو گفتیم که حرف‌های ناامیدکننده نزن. سیاه نمایی نکن. اونقدر این کار رو کردی که روح و جسم خودت هم آلوده شد. الان نگاه کن. دو ساله که دیگه در هیچ جمعی حاضر نمی‌شی. کلاس نمی‌گذاری. سمینار نمی‌گذاری. اون یه جو خاصیت هم که برای این مردم داشتی دیگه نداری! همه کارت شده نشستن و دلخوش کردن به یک وبلاگ روزنوشته و به چهار تا مقاله متمم!

ایمان عزیز.
اصلاً نمی‌خوام بگم حرف اینها درسته و اصلاً هم دیدن اینها تاثیری روی کار من و تلاش شبانه روزی همکاران من نداره.
اما همچنان – از اقلیتی که الان در متمم و اینجا با هم زندگی می‌کنیم بگذریم – تا زمانی که برای چیزی پول ندهند، باور نمی‌کنند که «یاد گرفته‌اند».

چون متمم ماهی دوازده هزار تومان است معلوم است که مطالب کم ارزش دارد.
متاسفانه کمتر کسی هم مثلاً فوربس می‌خواند یا نشریات دیگر را مرور می‌کند تا کیفیت را مقایسه کند.

روزنوشته ها هم که هر چه هست روضه است! (چون مجانی است و از قدیم، روضه تنها چیزی بوده که مجانی می‌شنیده‌ایم!)

بعد می‌بینی که شخص دیگری که دو مقاله متمم را به هم میچسباند و یک کارگاه سه ساعته می‌سازد، دویست هزار تومان هم می‌گیرد و می‌شود منجی این مردم!

قدیم‌ها در این باره زیاد گفته‌ام و شنیده‌ای.
من سبکم را اصلاح نمی‌کنم.
دلم خوش است به همین گروه کوچکی که روزنوشته‌ها را می‌خوانند و گروه کوچک‌تری که از متمم حمایت مالی می‌کنند و انتظاری هم ندارند و صرفاً دلخوش هستند که چهار تا مطلب تولید شود و چند نفر بخوانند.

اما در مقیاس بزرگتر، هنوز هم فکر می‌کنم مردم به اندازه پولی که می‌دهند یاد می‌گیرند.

اما تو این را بدان.
مستقل از همه آن جلبک‌هایی که چون دست و پا و دهان دارند و دستشویی می‌روند فکر می‌کنند انسان هستند:
من امیدوارتر از همیشه و خوشحال‌تر از همیشه دارم تلاشم را می‌کنم.
اثرات کار خودم و همکارانم را هم بهتر و بیشتر از همیشه می‌بینم و احساس می‌کنم که مسیری که رفته‌ایم چندان نادرست نبوده است.
برای من ارزش آن یک نفری که به خاطر آموزش ارزان قیمت ما می‌تواند چیزهایی را بیاموزد که شاید قبلاً نمی‌توانست، ارزشمندتر از هزار نفر دیگر است که فکر کنند امثال من، ناامید شده‌ایم و بریده‌ایم!