با خواندن اين مطلب ياد موضوع «توجه» افتادم و اينكه شايد يكي از بحران‌هاي امروزي همين توجه و يا عدم توجه باشد. اين طوطي با رفتارش نشان مي‌دهد كه نياز به توجه دارد و از اينكه به او بي‌توجهي شود شاكي مي‌شود.
كاسكوي ما فكر مي‌كنه همه‌ي افراد خانواده وظيفه دارند به او توجه كنند و در صورت عدم توجه بلافاصله شروع به جيغ كشيدن مي‌كنه و البته خودش هم خودش رو به آرامش دعوت مي‌كنه و ميگه «جيغ نزن، زشته بده، هيس!» …
چيزي كه من از او مي‌فهمم اينه كه انتظار داره حالا كه حيوون خونگي ما شده، يعني ما او رو دعوت كرديم به جمع خودمون بايد بهش توجه كنيم و حق داره اينطوري فكر كنه. رفتارش در بسياري از مواقع بازتاب رفتار اعضاي خانواده است به محض اينكه يكي از ما عصباني بشه و صداش رو قدري بالا ببره او هم همين كار رو مي‌كنه و شروع به تكرار نامفهوم حرفهاي ديگران مي‌كنه با همون لحن و يك جورايي آينه رفتار افراد خانواده ميشه و راستش خيلي زود باعث ميشه كه آرامش بر خانه حاكم بشه همراه با حس شرمندگي!

خاطره‌ای که من از مجاورت و هم‌نشینی با طوطی دارم برمی‌گرده به یه کاسکو که متعلق به داییم بود.
یادم میاد که وقتی براش تخمه می‌ریختیم، دقیق تخمه‌ها رو با نوکش برمی‌داشت و می‌شکست و مغز‌شون رو می‌خورد.
غذا خوردنش برای من تماشایی بود.
جالب اینکه تخمه‌های باقی مونده در ظرفش همگی پوچ و خالی بودن. این نشون می‌داد که این حیوان تلاش بی‌خودی نمی‌کنه و در خوردن غذاش دقت به‌خرج می‌ده.
هر موقع هم که پیشش می‌رفتیم سعی می‌کردیم باهاش حرف بزنیم تا صحبت کردن رو یاد بگیره. ولی تلاش‌هامون اصلاً موفقیت آمیز نبود (البته به‌نظرم این کار آدم‌ها هم خودخواهانه هست که سعی می‌کنن زبان مادری خودشون رو یاد حیوانات بدن و بعد با دیدن اینکه اونها زبان‌شون رو یاد گرفتن ذوق مرگ می‌شن).
الان که فکر می‌کنم به‌نظرم میاد هر حیوانی طبیعت خاص خودش رو داره. همون‌طور که ما داریم. و این تحمیل سلیقه‌مون به حیوانات واقعاً آزار دهنده هست.
پی‌نوشت مربوط به پی‌نوشت نامربوط: به‌نظرم شاید زغال حتی به همسرش گفته باشه: «این پسره هرجا من می‌رم میاد دنبالم. فکر کنم مهرم به دلش نشسته که اصلاً هیچ‌جوره ول کنم نیست. هر وقت هم که می‌بینمش یه خورده باهاش بازی می‌کنم تا سرگرم بشه. البته منم دوستش دارم و یه بار نزدیک بود جونم رو بابت این دوستی از دست بدم (+). خلاصه اینکه این پسره از خودمونه و می‌تونی باهاش راحت باشی.» 😉

سلام.
با این وضع که زغال خان تا حالا پیش رفته شک ندارم گفته این ماشین خودمه.?

درباره ماشین و گربه یه خاطره دارم.
شب خیلی سردی توی زمستون از سرکار برمیگشتم. اون سمت کوچه ماشینی پارک شده بود دقیقا زیر درخت خشکیده. کوچه و خیابونا اونقدر خلوت بود که صدای نفس کشیدن خودت رو میشنیدی. روی سقف اون ماشین، یه گربه گرسنه روی پنجه های پاهاش ایستاده بود و تا آخرین حد ممکن خودشو می کشید تا با دست راستش به برگ خشک شاخه بزنه و اونو پایین بندازه و شاید بخوره.
خیلی نارحت شدم. رفتم خونه اما توی خونه چیزی جز غذا و گوشت منجمد نبود و همون رو توی کوچه گذاشتم اما گربه اونجا نبود.

محمدرضا، خوشحالم حال زغال خوبه و زندگی خوبی داره. اگه دیدیش از قول من بهش تبریک بگو :-). فکر کنم چند وقت دیگه بچه های زغال هم سر و کله شون پیدا می شه و یه عکس خانوادگی هم ازشون فوق العاده است :-).
وقتی داستان زغال رو شروع کردی و ادامه دادی برای من حس خوبی رو ایجاد کرد (فکر کنم حس تعلق). زمانی که داشتم بحث اتولوژی رو در کتاب پیچیدگی می خوندم یاد قصه زغال افتادم و دقتت در تحلیل رفتار گربه دوست داشتنی مون. اگه دوست داشتی برای این طوطی زیبا هم اسم بذار و از رفتارهاش برامون بنویس. من که کلی ذوق می کنم 🙂

من که هرچی طوطی دیدم بی اخلاق بود. بی اخلاق ترین طوطی هم که دیدم طوطی بابابزرگم بود. خونه مادربزرگ بابابزرگم یه حیاط خلوت داره. سالها قبل داییم رو حیاط خلوت یه سقف توری کشید و یه جفت فنچ اونجا رها کرد. فنجها کلا سریع زاد و ولد می کنند، حیاط خلوت هم شرایط خوبی براشون داشت و خیلی سریع زیاد شدند. یادمه هر یه مدت یه بار به حدود ۵۰ تا می رسیدند و مجبور می شدیم که تعدادیشون رو ببریم باغ پرندگان تحویل بدیم. یه روز یک طوطی پیدا کردیم که انگار راهشو گم کرده بود. برادرم گرفتش و متاسفانه صاحبشم پیدا نشد. برای همین دادیم به بابابزرگم. اونم گذاشتش تو حیاط خلوت پیش فنچها. اون طوطی هم تا می تونست فنچهای بیچاره رو اذیت کرد. لونه هاشونو خراب می کرد، نمی ذاشت غذا بخورن، می زدشون و سرشون جیغ می کشید. فنچهای بیچاره تمام روز یه گوشه جمع می شدند و از ترس تکون نمی خوردند و جالب این بود که طوطی با مادربزرگم خیلی بد بود و اگه مادربزرگم می اومد تو حیاط خلوت انقدر جیغ می زد تا بره بیرون. تنها کسی هم که دوست داشت بابابزرگم بود.یه روزم بابابزرگم که از رفتار طوطی با فنچها ناراحت بود، طوطی رو برد تو حیاط و می گفت بهش گفتم “اگه می خوای بمونی نباید فنچها رو اذیت کنی اگه نمیخوای هم می تونی بری” و طوطی هم انتخاب کرده بود بره و فنچهای قصه ما هم خوشبخت به زاد و ولدشون ادامه دادند. 🙂