این متن رو دوباره خواندم . من در یکی از مطالب شما برداشتم از کامنتها و بحث های شما این بود که چون از ساختارهای اجتماعی و .. انتقاد کرده اید پس افکارتان به افکار آنارشیستی نزدیک است ولی خودتون توضیح دادید که صحبت شما در مورد تصمیم گیری فردی است و هیچ ربطی به آنارشیست بودن ندارد.
سوالی که داشتم اینه که چطور میشه که به حرف مردم بی توجه بود و از اونطرف هم برچسپ ضد اجتماعی به شما نزنند . که البته این جواب رو هم گرفتم. ظاهرا افراد موفق چون کاری با مردم ندارند و در جامعه دقیق خودشان زندگی میکنند پس مورد هجوم قضاوت دیگران نیستند یا برایشان مهم نیست . و افراد دور و بر آنها نیز چنین قضاوتی ندارند.
مورد سوم که برام سواله اینه که من یه بار از شما شنیدم که همه نوع دوستی دارید از هر طبقه ای (اگر اشتباه میکنم لطفا بگید) . از خیلی ها هم شنیده ام که وقتی با افراد مختلف و از طبقات مختلف مراوده داری و دوستی میکنی چیزهای بیشتری یاد میگیری و تجربه ت بیشتر میشه . نسبت به کسی که همیشه با افرادی از یک جنس و طبقه وقت میگذراند شاید هم انتخاب یک جامعه برای همیشه باعث تک بعدی شدن انسان بشه.

درود بر شما استاد خوبی ها
ضمن قبولی طاعات و عبادات شما
بسیار مفتخرم که با سایت ارزنده تون اشنا شدم خیلی نیازش احساس می شد، خدا بهتون عافیت و خیر دهد ،واقعا استفاده نمودم ، امیدوارم همچنان با صداقت بارز کاریتان ادامه دهید .
براتون دعا میکنیم …
در پناه حضرت حق/ یاعلی

مطمئن نیستم ولی فکر میکنم توی این نوشته واژه ” مردم ” مفهوم پردازی شده و برداشتم اینه که دقت کنیم ” جامعه ” و “بشر ” را با ” مردم ” اشتباه نگیریم و درباره این واژه به یک مفهوم نسبتا مشترک برسیم
جالب بود چون این واژه ” مردم ” کلمه ای بود که پدرم خدابیامرز همیشه دقیقا به مفهوم همان غول بی و شاخ و دم بکار میبرد و چقدر ازش میترسید

سلام
بسیار آموزنده بود و به نکاتی اشاره شده که همه ما با آنها درگیر هستیم
حرف مردم نگاه مردم نظر مردم برداشت مردم=سرنوشت فرد

یاد یکی از مفهوهایی که قبلن بهش اشاره کرده بودی افتادم
که چرا باید همیشه خلاف جریان شنا کنیم…شاید رودخانه ای که انتخاب کردیم اشتباه است
به امید روزی که هر کسی قبیله خودش را پیدا کنه
چون مهم نیست که اون قبیله,قبیله خوبی هست یا نه
مهم اینه که فرد در اون احساس راحتی می کنه…با وجود هزاران تفاوت ظاهری اما باز هم به آنجا احساس تعلق داره

اون علامت سوالو از جلوی قسمت اول بردارید استاد. یه “ادامه دارد” به جاش بذارید لطفا…

سلام و احترام
محمدرضای عزیز خدا قوت
من فکر می کنم همین اصلی که بهش اشاره کردی اساسی ترین موضوعی هست که باید روی اون تمرکز بشه. یعنی نادیده گرفتن حرف مردم و این حتی توی همون جامعه کوچیک هم به نظر من مصداق داره یعنی خیلی وقتها باید حرف افراد درون گروهی رو هم نادیده گرفت. شاید شعاری به نظر بیاد میدونم خیلی سخته اما اگر خودسازی اتفاق بیفته و خودت رو مجهز به خصوصیاتی کرده باشی اونوقت دیگه آسیب پذیریت خیلی کمتر میشه. من میگم کلا نباید هیچ چیزی جدی گرفته بشه. چون اصلا چیز جدی در این دنیا وجود نداره. فقط تا جایی که میتونی باید بخندی خوبی کنی به حرف دیگران کمترین توجه رو داشته باشی مهربون باشی و هدفت ارتقا بعد روحی و معنوی خودت باشه ضمن اینکه به کارهای روزانه و کار و تلاشت هم رسیدگی می کنی. منظورم از ارتقا روحی و معنوی صرفا انجام مراسم و مناسک عبادی خاصی نیست. همین کارهای ساده همون مهربونی های کوچیک زندگی همین واقف بودن به هر لحظه از زندگیت به حرفات به عکس العمل هات به رفتارت و شکر گزاری بی پایان از کائنات به نظر من کفایت می کنه.
شاد باشید و در پناه خداوند منان

سلام استاد ،
خیلی قشنگ بود ،لذت بردم.
آنچه که شاید بشه مطرح کرد این است که با به وجود اومدن جوامع مختلف، هر کدوم مدل های ذهنی ای را ساخته اند که انسانها قرنهاست در اون جوامع با اون مدل ها و تفسیر های ذهنی زندگی می کنند و تکرار و تکرار می شه.در هر کدام از جوامع با مدل های ذهنی خاص خودش ،معیار و شاخص هایی یا به عبارتی ضعیف تر، اصول موفقیت ها و شکست هایی تعریف شده اند و چه کتاب ها یی در خصوص رسیدن به آن معیارها و اصول تعریف شده در این مدل های ذهنی(جوامع ) ،به رشته تحریر در آمده اند که ذهن انسانها را دائما درگیر خود کرده است .در حالیکه انسان به طور غریزی شاید انسان اجتماعی نباشد و آن معیار و اصول جوامع هم ، دارای اصالت انسانی و معنوی نباشند. و انسان مانند تمام موجودات در طبیعت ، بالقوه تمام ویژگی های رشد کردن و به کمال خود رسیدن را ، بدون حضور در این نوع جوامع را داشته باشد.

ممنون که مطالب را با مقدمه و روان بیان می کنید.

من میتونم بگم جزء اون دسته آدم هایی هستم که خیلی مواقع واقعا حرف مردم برام اهمیتی نداره در صورتی که برای خانوادم اهمیت داره! اگه مشکلی هم پیش بیاد اینجاست!
ولی مسئله ی این که حرف مادر و پدرم برام مهمه و هرچی میکشم از همینجاست! البته تو بعضی موارد برام مهمه تو بعضی موارد خودشون دیگه مدل من رو فهمیدن!

قبول و منطقیست
و فکر میکنم دوستان متممی تا همگی تا حدودی به این مسپله واقف هستند.
نکته اینجاست: روش مقابله با مردم درگیری ذهنی…

سلام، واژه مردم من را یاد قوانین یادگیری ۱ میندازه !
ای کاش در نوشته ی بعدی راجبه واژه آبرو هم صحبت کنید، خیلی از پدر و مادرها شخصیت و هویت و اعتماد بنفس را، به آبرو و حرف مردم میفروشند، بنظر من مردم و جامعه در مواردی مرز باریکی دارم، مثل سایه و نیم سایه، من حتی فامیلهامونو در حد مردم میبینم تا جامعه، شما بحث هزینه و فایده مطرح کردبد، بنابراین بنظر میاد جایی که حق انتخابی وجود دارد، بحث جامعه معنادار میشود، وای بر ملتی که از انتخاب مدرسه رفتن یا نرفتنشون تا اسم بچشون تحت تاثیر مردمه…
ولی حیف که مسیر ساختارشکنی در کشور عزیز ما با قدمت دو هزار و چند صد ساله، مسیری بس دشوار و ناهمواری و البته سوت و کور و خلوتیه !
واقعا برای من جای سواله که چطور میشه این آموخته های کهنه را زدود ؟ فکر میکنم کتاب های آقای حسن نراقی در این زمینه بتونه مفید باشه، خصوصا کتاب جامعه شناسی خودمانی !
ولی بنظر شما با فکر کردن به این مطالب چه ارزشی در جامعه میشه ایجاد کرد ؟ ترسم از ندانستنه، دردم از دانستن….

با سلام و احترام

اين متن عالى بود و من منتظر ادامه آن هستم.

ممنون كه روز نوشته هاتون رو با ما تقسيم مى كنين.

نظر شخصی: مردم خود مائیم. درون ما زاده می شود. به آن هویت میدهیم،صاحب تفکر و اندیشه اکتسابی است. گاهی تجلی باورهای ماست و آن را می گوید که من مجبور ناتوان برای سرپوشی برضعف های خود می خواهم بشنوم وگاهی بر علیه او می شوریم.
همانطور که یکی از بچه ها گفت، در نبود اعتماد به نفس حضور مردم پررنگ می شود ، ما به اندازه تک تک آدمها مردم داریم.

سلام محمد رضای عزیز لطفا بحث جالب خودتونو در مورد مردم ادامه بدین بنظرم اینقدر که این مردم در تصمیمات زندگیموم نقش دارن خودمون نداریم! قدرت ‘نه’ گفتن به این مردم هنریه که هرکسی نداره
خیلیا حاضرن دروغ بگن اما نمیتونن یه ‘نه’ بگن شاید اگه بتونیم این هنرو یاد بگیریم اعتماد در روابطمون بیشتر و محکمتر بشه .

ضمن تشكر فراوان، خواهشمندم نه تنها بحث رو ادامه بدین بلكه حتما این حواشی رو هم كنارش حفظ كنید. خیلی عالی و جذاب بودن!
البته كاش راهی بود برای تقلیل این “مردم” در ذهن والدین و تاثیرش در تربیت فرزندانشون. تا جایی كه یادم میاد همیشه تو خونه سر خیلی مسائل به توافق می رسیدیم اما نهایتا حرف مردم كار رو خراب می كرد. تا اونجا كه هرقدر از نوجوانی و ذهن فارغ از اطرافم فاصله گرفتم نقش مردم برای من هم پررنگ تر شد.

نوشتتون خیلی خوب بود. عمیقا به فکر فرو رفتم…

بنظرم این جمله که “نظرات چه کسانی را فراموش کنیم” یا به قولی اصلا نشنویم هوشمندانه ترین راه برای گریز از دست مردم هست و حداقل برای منی که سالهای سال اینگونه بودم سخت ترین.الان دو سال هست که واقعا دارم تلاش میکنم همیشه باید یک فیلتر روی گوشهایم داشته باشم و چند فیلتر روی لایه های مختلف مغزم که زمانیکه نظری را می¬شنوم و فکر و تفکر و منش و همه ی چیزهایی که راه زندگی من بر اساس آن هاست و البته در حال تغییر هم هستند، آن را رد می کند؛ باید قبل از رسیدن به لایه ی نهایی مغزم و نهادینه شدن و هرازگاهی سردر آوردن، آن را حذف کنم.

سلام. تقریبا ۶ ماهی هست که هروز به این سایت سر می زنم. همیشه هم حالم بهتر میشه.مرسی استاد.

سلام
۲سالی هست که بیشتر نوشته‌های شما رو می‌خونم، در کارنامه شما بنظرم یکی از بهترینهاست نه پیچیدگیهای علمی رو داره نه خشم والدانه و نه قهر کودکانه!
خواهش میکنم ادامه بدید و با انسجام بخشیدن به پراکندگیها رهگذران این خانه را فیلتر کنید.

اگردریک جامعه هدف از اجتماعی شدن افزایش قدرت وپیشرفت باشد بسیار خوب است ولی متاسفانه می بینیم اقداماتی که دریک کارتیمی از کارهای کوچک در دوران مدرسه مثل انجام یک تحقیق یا پروژه تا کارهای گروهی که برای اشتغالزایی ویا ایجاد کسب وکار صورت می گیرد اغلب با شکست مواجه می شود شاید عدم مسئولیت پذیری یا خودخواهی اعضا ازجمله عوامل شکست ورغبت افراد به انجام کارهای انفرادی باشد.تمایل به فردگرایی درکوچکترین عضو جامعه یعنی خانواده نیز وجود دارد همانطور که گفتید به لطف پیشرفت فناوری واستفاده نادرست از آن،فرصتی برای تعامل وگفتگو اعضای خانواده با یکدیگر وجود ندارد.پدرومادری که بخاطر مشغله کاری و حضور بیشتر زمان روزانه شان در خارج ازمنزل شاید بخاطر مشکلات اقتصادی وتامین معاش خانواده نمی دانند فرزندشان کلاس چندم وچه رشته ای است و زمانی را برای گفتگو با فرزندشان صرف نمیکنند.هرچند زیان وارد شده بر فرزندان در آینده قابل جبران نیست نمونه ای از این ماجرا من را به یاد فیلم “هیس دختر ها فریاد نمی زنند “می اندازد.
آنچه بنظرم نقش مردم را در زندگی پررنگ می کند نداشتن عزت نفس است وآنچه باعث می شود دیگران به خود اجازه سرکشی ودخالت بدهند نداشتن برنامه وهدف اینگونه افراد برای زندگی خودشان وپر کردن اوقات فراغتشان است هرچند بنظرم نوع رفتار ما دراجازه دادن به این افراد برای ورود به حریم شخصی بی تاثیر نیست.

بسیار جذاب و آموزنده بود
تا قبل از اینکه این متن رو بخونم، تو بحث هایی که می شد می گفتم من به حرف مردم کاری ندارم و کار خودمو می کنم،
( واقعا هم کار خودمو می کنم! ) ولی قدرت اینکه به بقیه تفهیم کنم مردم کیا هستن و به حرف چه کسایی رو گوش نمی دم رو نداشتم.
الان کل متن بالا رو تو یه جمله که زندگی منو عوض کرد بخوام بگم :

– من به مجموعه جملات و حرف هایی که گوینده ی مشخصی ندارد و فقط در ذهن عده ایی، به عنوان حرف مردم شکل گرفته است اهمیتی نمیدهم. چون ” اساساً چیزی به نام مردم وجود ندارد! ” که حالا من بخواهم به حرف آن ها توجه کنم !

ممنونم

به نظرم این موضوع دغدغه بسیاری از ما باشد، ممنون که نوشتید، لطفا ادامه دهید.
.با سپاس و احترام

من هر بار نوشته هاي تو رو ميخونم انگار حرفهاي دل خودمه كه يه نفر ديگه به زيبايي نوشته،تو انگار دقيقا همون جايي زندگي ميكني كه من هم زندگي ميكنم.اين موضوع باعث ميشه اين حس عميق تنهايي كمتر بشه،چون خيلي وقتها فكر ميكنم من جايي زندگي ميكنم كه هيچكي جز خودم اونجا نيست و نبوده،بقيه همين جا زندگي ميكنن و من تو جزيره اي تو ذهن آشفتم.
مرسي كه مينوسي

ياد فيلم بايكوت مخملباف افتادم. اون صحنه اي كه محمد كاسبي به مجيد مجيدي مي گفت تو بايد به خاطر آرمان هاي جمع و مردم بالاي دار بري و مجيد مجيدي جواب داد: وقتي پاهاي من بالاي دار مي لرزه اين مردم كجا هستن ؟

سلام.
در چند جای متن، از شدت غافلگیری با مشت روی میز کوبیدم:
۱- تجمیع سلول های بی شعور و ساخت موجودی ذی شعور در مقابل تجمیع انسانهای ذی شعور و ساخت غولی بی شعور.
۲- نقش ساختارهای قدرتمند ِکلان در روی آوردن به زندگی انفرادی (تا کنون ندیده بودم کسی از این زاویه به موضوع نگاه کند.)
۳- اشاره به رابطه ی جامعه ی توسعه نیافته با اصل – به قول شما قانون – بی کفایتی پیتر، هم برایم جدید بود. ندیده ام فرد دیگری به سهم توسعه نیافتگی در پیروی از این اصل اشاره ای کرده باشد.
بعد اینکه،
جان کلام تان را که خواندم با صدای بلند گفتم : همینه، همینه.
جان کلام، خودش به تنهایی می توانست همه ی متن این پست باشد؛ ولی چه خوب شد که پیش نوشت ِ مفیدی برایش نوشتید، و چه خوب که ادامه دارد! (شهرزاد راست می گوید، علامت سوال از نظر ما نیاز به حذف دارد.)
—
راستی استاد و دوستان عزیز، نکته ای هم من عرض کنم.
جوانی را می شناسم که به قصد رها شدن از وضعیت فعلی اش تصمیم به ازدواج گرفته است. نتیجه ی این تصمیم و اقدام پس از آن، این است که از شرایط فعلی ِ خود رها می شود، ولی این به معنای رسیدن به شرایط بهتر نیست.
خیلی خیلی ممنون.

از اینکه اطلاعات و تجربیاتت را بی دریغ در اختیار ما میگذاری ممنونم . و برایت سلامتی ارزومندم

یاد شعری از مارگوت بیگل افتادم که می گه:دلتنگی های مان را برای آزادی ودلخواه دیگران از رخنه هایش تنفس می کنیم

چه عنوان جالبی: “دستورالعمل مواجهه با غولی به نام مردم!”
عالی بود، مثل همیشه …
محمدرضای عزیز، مطمئن باش کسانی که خواننده ی همیشگی نوشته هات هستن، پیوستگیِ چیزی که میخواهی بهمون بگی رو از دل متن می کشن بیرون و پیدا می کنن.
واقعا حس می کنم به تمام چیزهایی که نوشتی در زندگیم به طور کم و بیش رسیدم و تجربه شون کردم.
با خوندن قسمتی از نوشته هات، یاد یکی از حرفهای «هلن کلر» افتادم. اونجا که می گه:
“قدم زدن توی تاریکی، با یک دوست خوب؛ خیلی بهتر از تنها قدم زدن توی روشناییه”
جای دیگری از نوشته ات هم که از غولی به نام مردم! و موضوعات مربوط بهش می گفتی؛ من رو به یاد حرفهای شگفت انگیز «نیچه» توی «چنین گفت زرتشت» (با ترجمه عالی «داریوش آشوری») انداختی. و حس کردم او هم در آن زمان، شاید چنین دغدغه هایی داشته که اونها رو اینچنین به رشته ی تحریر در آورده. اونجا که می گه:
“زیستن در میان آدمیان را از زیست در میان جانوران خطرناک تر یافته ام. از غرورم درخواست دارم که همیشه با زیرکی ام دمساز باشد. و اگر روزی زیرکی ام از من بگریزد – وای که او چه گریزپاست – بادا که غرورام با جنون ام پرواز کند!”
و در جای دیگری که می گه:
اراده ام به انسان چسبیده است. با زنجیر، خود را به انسان بسته ام، زیرا به سوی اَبَر انسان کشیده می شوم: از آن رو که اراده ی دیگر- ام چنین می خواهد. از این رو در میان بشر کورانه می زیم. چنان که گویی ایشان را نمی شناسم، تا آن که دست هایم ایمانِ خود را به استواریِ خویش یکسره از دست ندهند. من شما آدمیان را نمی شناسم. این تاریکی و دلداری بسا هنگام پیرامون ام را فرا گرفته است … اما شما را در جامه ی بَدَل می خواهم نگریست، شما همسایگان و همنوعان را و به نام نیکان و عادلان آراسته و خودبین و محترم. و خود نیز در میان شما با جامه ی بدل خواهم نشست تا هم شما را به جا نیاورده باشم و هم خود را. زیرا این است آخرین زیرکی بشری ام!”
در ضمن، لطفا در پایانِ عنوان این نوشته هم، علامت سوال رو بردارید؛ چون همگی، منتظر «قسمت دوم» هستیم.:)

سلام استاد عزیز.
خیلی بحث جالبی بود.
بخصوص این نکته که عضو هر کامیونیتی که هستیم ابتدا باید “بپذیریم” که عضو هستیم. این نکته خیلی برام ارزشمند بود و واقعا نکته ای بود که تا الان هیچ وقت بهش فکر نکرده بودم و به ذهنم نرسیده بود. الان هم که نکته را گرفتم، خیلی خوشحالم و احساس میکنم گنج ارزشمندی را یافتم.
خیلی ممنون که علی رغم وجود غولی به اسم مردم که انسان را از انجام هر کار درستی باز میدارد، اینجا از تجربیات ارزشمندتان مینویسید و خانه را نورانی میکنید.

سلام برادر؛

یک. اگر از فونت فارسی برای انتشار مطالب استفاده کنید گمان می‌کنم مطالب آسان‌تر خوانده خواهد شد. در این سال‌ها، گمان می‌کنم چشم‌ها به فونت‌های فارسی در وب‌سایت‌ها آشنا شده است.

دو. فونت «تاهوما» در حالت عادی بد نیست؛ اما «بولد» که شود خواندنش قدری سخت، و «خمیده» هم که شود، خواندنش فاجعه است. اجازه دهید مطالب خوب‌تان را با زحمت کمتری مطالعه کنیم و لذت‌مان را ببریم.

ارادت‌مند // جواد زارعی

همین چند روز پیش خوندن کتاب برادران کارامازوف،تموم شد.تجربه ی فوق العاده ای بود!
یه جمله ای با این مفهوم داشت که از قول یک شخصیت میگفت:من هر چه بیشتر به بشریت عشق میورزم،بیشتر از مردم متنفر میشوم!
به نظر من مشکل “مردم” خیلی بیشتر خودشو تو کشورهای در حال توسعه نشون میده(مثل ایران ما و روسیه ی زمان داستایوفسکی).کشور هایی که نخبه هایش میخواهند بدوند اما مردمش هنوز خوابند،یا به قدمی راضی اند.در کشورهای توسعه یافته،با تعریف شما استاد عزیز، عملا تجمعات “مردمی”دیده نمی شود و “جوامع”هستند که مطالباتشان را می خواهند.برخلاف “مردم” که اگر هم چیزی بخواهند،شعار است و بس.

محمد رضا نه تنها فحشی در کار نیست بلکه ما منتظریم یک کار نود قسمتی از این بحث در بیاری 😀

سلام … فکر کنم این مطالب شما تا حدود زیادی بر میگرده به یک آموزش قبلی تون که میگفتید نباید دنبال اتخاذ بهترین تصمیم باشیم بلکه باید بدنبال اتخاذ رضایتمند ترین تصمیم باشیم (رضایتی با محوریت خودم نه مردم !)

درس معلم گر بود زمزمه ی محبتی ، جمعه به مکتب آورد طفل گریز پای را! مرسی. خیلی مفید بود . بیخود میگن همه ی حرفها زده شده، دیگه حرف تازه ای نیست، شما همیشه یه حرف تازه دارید آدم بخونه و احساس کنه یه چی ی بهش اضافه شده.

سلام
بسیار موشکافه به مسائل و جامعه ای که مردم را تشکیل می دهند پرداخته بودید. نکاتی که مطمئنن هر کدام از ما تا به حال به آن اندیشیده بودیم. جامعه ای که مردم را می سازد و جامعه ای گاهی میتواند بزرگترین آسیب ها را متوجه ات کند، گاهی عدم آگاهی این آسیب ها را دوچندان می کند. از انچه که راجع به آقای پارسا نوشته بودید نیز ممنونم. نگاه ایشون به جامعه ای که مدتی متعلق به آن بود بسیار قابل ستایش است. محمدرضای عزیز، متن نوشته شده نه تنها پراکنده بلکه بسیار زیبا به مهمترین نکات اشاره کرده است. بسیار سپاسگزارم از مطالب شما

سلام
متنی چند وقت پیش در وایبر با عنوان “مردم چیست ” به دستم رسید. روزنوشته شما من را به یاد آن انداخت.

مَردم به موجودی گفته میشه که از بدو تولد همراهیت میکنه و تا روز مرگت مجبوری که برای اون زندگی کنی.

برای مَردم خیلی مهمه که تو …

چی میپوشی؟

کجا میری؟

چند سالته؟

بابات چیکارس؟

ناهار چی خوردی؟

چند روز یه بار حموم میری؟

چرا حالت خوب نیست؟

چرا میخندی؟

چرا ساکتی؟

چرا نیستی؟

چرا اومدی؟

چرا اینطوری نوشتی؟ عاشق شدی؟

چرا اونطوری نوشتی؟ فارغ شدی؟

چرا چشات قرمزه؟ حشیش کشیدی؟

چرا لاغر شدی؟ شکست عاطفی خوردی؟

چرا چاق شدی؟ زندگی بهت ساخته؟

و چراهای بسیاری که تا جوابش رو بدست نیاره دست از سرت ور نمیداره.

مَردم ذاتا قاضی به دنیا میاد.

بدون ِ اینکه خودت خبر داشته باشی، جلسه دادگاه برات تشکیل میده،

روت قضاوت میکنه،

حکم برات صادر میکنه و در نهایت محکوم میشی.

مَردم قابلیت اینو داره که همه جا باشه، هرجا بری میتونی ببینیش، حتی تو خواب.

اما مَردم همیشه از یه چیزی میترسه،

از اینکه تو بهش بی توجهی کنی، محلش نذاری، حرفاش رو نشنوی و کاراش رو نبینی.

پس دستت رو بذار رو گوشت، چشمات رو ببند و بی توجه بهش از کنارش عبور کن و مشغول کار خودت شو