سلام
دوستان فکر کنم مضمون اصلی این متن انجام و اجرای کار های کوچک در زمان مناسب و تحمل سختی و داشتن پشتکار برای رسیدن به نتایج بزرگ است و همین تصمیم های کوچک در رابطه با انجام دادن کار ها در حال یا تعویق انهاست که منجر به نتایج بزرگ میشود نه تصمیم های بزرگ و اگر این تصمیم ها ی کوچک به درستی گرفته نشن بعدا به تصمیم های بزرگی بر می خوریم که مارو سخت درگیر خودشون می کنن

منم هرچی سعی میکنم دقیقا متوجه منظور جمله خط آخر نمیشم.آخه چرا«انتخابی در کار نیست. دو گزینه پیش رو هستند

یکی ممکن و دیگری ناممکن و ما میگوییم: این حتماً یک تصمیم بزرگ است»؟

اين انتخابهای کوچکی بین امروز یا فردا بعضي وقتها سرنوشت انسان رو كاملا برعكس ميكند ، يه دوست عزيزي ميگفت براي موفقيت سه قدم رو رعايت كن :
۱- اقدام كن ۲- سريع اقدام كن ۳- صحيح اقدام كن

شایداگربررسی وشناخت درست از گزینه های یک تصمیم کوچک یا دلایل نیاز به انتخاب گزینه ها بخوبی انجام بشه با گذشت زمان مجبور به انتخاب بین گزینه های محدودتریاحذف کردن آنها نباشیم.

سلام
نسخه موبایل روز نوشته ها مبارک هممون باشه

خیلی خوب شده. از زحماتی که برای این خونه دوست داشتنی میکشید خیلی خیلی ممنونيم

راستش بنظر من شما خیلی سعی می کنید بیش از حد روی همه چیز قانون بگذارید.
بیش از حد رو به این خاطر می گم که قانون گذاشتن فی نفسه خیلی کار خوبیه، باعث میشه زندگیت خط کشی بشه. حساب کار زندگیت دستت باشه. کمتر سر در گم باشی.
منتهی من می گم شما هزارتوی هیولاش می کنید.
نگید من از گذشته ی شما خبر ندارم و از سختی هایی که کشیده اید، می دونم، قطعا شما باید قانون گذاری های زندگیتون صدبرابر بیشتر از من باشه، منتهی در بعضی موارد هم واقعا قانون هایی که وسواس داشته باشیم حتما نوشته بشن، نمی تونن خیلی نجات بخش باشن. حداقل برای دیگران!
دیروز داشتم برای خودم در مورد این جمله می نوشتم که آیا “فرض محال محال هست” یا “فرض محال محال نیست” و به این نتیجه رسیدم که هر دو می تونن درست باشن، بستگی داره تاکید شما روی کلمه ی محال باشه یا روی کلمه ی فرض.
منظورم اینه که نوشته ها، اقوال، ظواهر و واضحات گاهی خیلی ضعیف هستن، خیلی ضعف دارن، من همیشه بخاطر توجهی که به این موضوع دارم با اینکه مشخصا آدم گرمی هستم، اطرافیانم بهم می گن که شخصیت آرومی دارم، و از این موضوع سوال می کنن. چون خودشون گاهی یک نفر رو، یک سخنش رو، یک عقیده رو، اصرار دارن که “با سرعت” توی بوته ی قضاوت بزارن و بعدش شروع می کنن به زخم زبون زدن، یعنی درست دست ماست و دلیلی هم نداره به تو توضیحش بدیم. درحالیکه میشه با اون فرد صحبت کرد، میشه قهر نکرد، میشه زخم نزد. و یا حداقل می شه سکوت کرد. من به شخصه اعتقاد دارم شما درگیر این موضوع هستید. حالا سیل منفی هم بیاد نظرم عوض نمیشه، چون من نمی دونم منفی چه معنایی می تونه داشته باشه، شاید معنیش دقیقا همین باشه که من چیزی رو می دونم و اما تو ارزش توضیح شنیدن نداری. من این حرف ها رو برای قضاوت کسی نمی گم، و حتی اگر می شد کامنت خصوصیش می کردم، به این معنا که هدفم صرفا گفتن حرف هاییه که احساس می کنم شاید بخاطر بزرگ شدن شما، کسی دیگه جرات نکنه بهتون بگه.
اما من که چیزهای زیادی از شما یاد گرفتم، وظیفه دارم چیزی بنظرم می رسه بهتون بگم.
و اما راجع به این متنتون. خب واقعا چرا باید دونستن این موضوع اهمیتی داشته باشه که “همیشه یا هرگز” یه تصمیم بزرگه یا یه تصمیم کوچک؟ و اصلا شما قبل از گفتن این جمله اصلا به این توجه کرده ید که “بزرگ” و “کوچک” دوتا معنی می تونن داشته باشن؟ بزرگ به معنای پراهمیت یا بزرگ به معنای سایز و طول و کمیت؟ پس گفتن اینکه واقعا این تصمیم بزرگه یا کوچک چطور می تونه درقالب کلمات برای کسی قابل تفکیک باشه؟
به شخصه از ای میل های هفتگی تون لذت می برم منتهی با دیدن این ای میل فکر کردم که شاید مثال این جملات وسواسی رو توی زندگیم تا به حال زیاد دیدم. /”فکر کردم”/، و اومدم اینجا که حرف هام رو بهتون بگم، شاید که فکر غلطی نکرده باشم.
این وسواس و احساساتی شدن ناگهانی واقعا در خیلی جاها وجود داره. تاحالا دیدید توی نوشته هاتون می نویسید “در فلان سال” اینطور فکر می کردم و در “بهمان سال” طور دیگری؟ این بد نیست. اگر آدم تغییر نکنه بدردنخوره. اما من به همین استناد می خوام بگم شاید خود “شدت احساسی شدن” و “وسواسی قضاوت کردن” شما از موضوعی در نوشته های امروزتون، روزی درآِینده تبدیل به چیزی بشه که حسابی ازش ناراحت باشید(؟).

انتگرال این تصمیم های به ظاهر کوچک موقعیت هایی به وجود می آورند که باعث به وجود آمدن پدیده ای بزرگ می شن و لذا ترس از انتخاب جدید با توجه به تجربیات گذشته باعث می شود تا تصمیم گیری های جدید سخت به نظر آید و شاید بزرگ!