من انسانم؛
زخم عمیق زمین
آهوی تیرخورده‌ای بر شانه‌های خداوند
: احمد عزیزی

سلام استاد عزیز
سلام دوستای عزیز این خونه
نمی دانم چرا وقتی این مطلب را خواندم ،یاد معلم کلاس اولم افتادم.
نمی دانم درس را جواب نداده بودم و یا مشقم را ننوشته بودم . ولی به وضوح یادم می اید که خودکارش را بین دو انگشتم گذاشته بود و می فشرد.
آن زمان کودک خجالتی و ترسویی بودم.شاید دیدگاه و رفتار آن معلم باعث شد تا زمان دانشگاه نیز به همان صورت بمانم.
اثر آن زخم بر روی انگشتانم نماند، اما بر روی ذهنم حک شد.
اما امروز
کودک خجالتی کلاسم را که از خجالت ناخن هایش را می کند، به خوبی حس می کنم و سعی می کنم به او حس بهتری از خودش وتوانایی هایش بدهم.
امروز وقتی رضایت را دراین جمله “دوستت دارم”از شاگردانم خطاب به خودم می شنوم ،می بینم زخم سازنده ایی داشته ام.
امید آنکه زخم های مان مرهمی باشد بر روح انسانها .

سلام آقای شعبانعلی.با سخن گرانبهاتون یاد دو نفری از نزدیکانم افتادم که از نظر دستاوردهای بیرونی مورد تحسین هستند ولی وقتی پای حرفشون راجع به مسائل شخصی زندگی شون میشینم اثری از قدرتی که همه انتظار دارند نمی بینم.

سلام
بسیار عالی بود…
من نیز دقیقاً امروز ساعاتی را به همین موضوع فکر میکردم و با تصمیمی که گرفتم، انسانهای دیگری را پیدا کنم…
انسان ها را نه در بزرگی نامشان به خاطر هر آنچه که امروز میشناسم انتخاب کنم…؛ بلکه آنانی را پیدا کنم که با اندیشه بزرگشان خواستند انسانهای بزرگتری را بسازند که اثرماندگارتری در دنیا بگذارند
اندیشه های بزرگ در جانهای تشنه ای همچون کویر می روید…

سلام و خداقوت
و البته
از درد سخن گفتن و از درد شنیدن
با مردم بی درد ندانی که چه دردیست

به جایی رسیدیم ک وقتی میگن چت شده و از دردها و زخمهایم گوشه ای برای اطرافیانم میگم دردم بیشتر میشه
درد و زخمهایی ک برای من نیست برای “ما”ست

وای چقدر خوب که ما هم می تونیم راجع به دیدگاه دیگران نظر بدیم و Like or Dislike کنیم
خیلی کارتون جالب و قشنگ بود

به نظر من گاهی تمام زندگی انسانها بطور ناخودآگاه خلاصه میشه دراینکه زخمهای عاطفی ناشی ازکودکی شون روبه روش خودشون مداواکنن،آدمهاتوی هرسن وشغلی بازهم همون بچه های کوچک هستند بادردهایی که ازگذشته باخودشون آوردن،انسانهایی بودن که کارهای بزرگی توزندگی انجام دادن وانگیزه درونی وناخودآگاهشون درمان همون زخمهابوده
وبسیارانسانهایی که راه درستی برای درمان دردشون بلد نیستند،واون تجربه های تلخ روبارهاوبارهاتکرارمیکنندوزخمهاشون رو به جای پانسمان همیشه تازه نگه میدارند.
سوال من اینه اگراینقدر باهوش باشیم که بتونیم دردهای منحصر به فرد خودمون روپیدا کنیم،مداوای این زخمها باچه کسیه؟ باخودمون،؟
باشریک عاطفیمون؟
بامجموعه دوستانمونوخانواده مون؟
یاباهمه اینها

من فکر میکنم آدما معمولاً وقتی دردشون میاد رنگی میشن… بیشتر آدما وقتی کاریشون نداری یا حالشون خوبه یا سفیدن یا سیاه… اما درداشونه که باعث میشه بشینن یا برن جلو، یا حتی یه تغییر به وجود بیارن…

زخمها مهمن… یه وقتایی سرنوشت یه آدم با زخمهایی که بهش خورده و تصمیماتی که بعد از اون زخمها میگیره، از این رو به اون رو میشه…

خدا قوت محمدرضا عزیز.
دقیقا همین طوره که شما فرمودید.گاهی برای شناخت آدم ها نباید از مدل ماشین و محل سکونت و…استفاده کرد.برای شناخت آدم ها باید چشم سر رو ببندیم و چشم دل رو باز کنیم.قبول دارم کار سختیه ولی غیرممکن نیست.
یاد جمله ای از دکتر شیری افتادم که بهم گفت من با زخم انسان ها مشکلی ندارم.زخم آدم رو بزرگ میکنه.
کسی که درونش زخم داره روح متعالی و بزرگی در درونش داره کسانی ککه از امتحان های بزرگ خداوند قد خم نکردند و می دونستند که در هر زمستان تپشی از بهار هست احترام بیشتری را می طلبند.
در نظرات خوندم که آیا واقعا شناخت دیگران لازمه؟؟به نظر من تکامل در جمه صورت میگیره ما انسان ها موجودات تک بعدی نیستیم.باید انسان های دیگر رو هم بشناسیم.
کلیشه ای اگه مثل همه و مثل همیشه بگم عالی بود.
پس میگم عااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااالی بود.

بنظرم کار راحتی نیست…

از زمانیکه شما رو توی ماه عسل دیدم حدث زدم چنین نگرشی ممکنه داشته باشید
عالیه…ولی ای کاش افراد بفهمند راه شناختن دیگران را!
ممنون

گاه با خود اندیشیده ام واقعا نیاز به شناخت آدم های دیگر دارم؟درشناخت خویش مانده ام دم از دیگران میزنی؟