جناب شعبانعلی عزیز

باز هم چراغ را روشن کردید!
با تشکر از نوشته تان که همیشه مسایل جامعه را از زاویه دیگری بیان می کنید که شاید تلنگری باشد برای فکر، ذهن و نوع دیدگاه خواننده و تمرین بسیار خوبی است برای بیان حرفهای مخالف و البته فرصتی برای اندیشیدن.
فکر می کنم جامعه ای هستیم که با توجه به برنامه های اجتماعی در معرض بمباران اطلاعاتی و البته همانطور که بیان داشتین ،بدون ذکر منبع ، قرار گرفته ایم و بهتر است در مورد هر چیز جدیدی هم به خودمان زحمت کنکاش و ریشه یابی را داده و بعد اظهار نظر نماییم.

شاید کامنتم چندان مربوط نباشه ولی برای خودم دیدن همچین افرادی واقعا جالب بود
دوستی داشتم که یبار یه جمله از راسل رو تو یه گفتگوی دوطرفه براش نقل کردم و گفتم که این جمله از راسله
واکنشش واقعا عجیب بود
گفت تو یا نباید این جمله رو جایی بگی و یا اگه گفتی نباید اسم راسل رو بگی
چون ممکنه یه نفر با گفتن این حرف تو بع راسل علاقمند بشه و بره کتاباشو بخونه و جهان بینیش تغییر کنه :)))
نمیدونم چرا دوستمون انقد از مطالعه میترسید
خب اینم یه مدلشه دیگه :)))))

یهویی نوشته

با یه نگاه اجمالی انداختن به اتفاقات دوروورمون یا بهتر بگم ورم شاید از این زاویه هم بشه بهش نگاهی انداخت
که منشاء این بحث ها رو میشه به این صورت دید که ادمیزاد به ذات اقدس الهی خودش همیشه از همون دوران بود و نبود الهام پذیری خواص خودش رو از شرایط و محیط اطراف خودش داشته و دارد یا دنبال دررو بوده یا راه حل

حالا ما ادم های به اصطلاح جهان سومی هم خواسته یا نخواسته میریم ببینیم اقایون اولی چی گفتن و بازم خواسته یا نخواسته یه الهاماتی رو نظر به علایق خودمون واسه خودمون ترتیب میدیم و نسبت سطح اطلاعات و تجربیات و توهماتمون میزاریمش پای حساب کمو کاستیهای همه جورمون
و اگه احیانا بخوایم از این چالش جهان سومی بودنمون هم خارج بشیم خیلی هامون هم در نوسانات بین این دو جهان هی در حال رفت و آمدیم و آخرش هم به یه نتایجی میرسیم

واسه بعضی ها چرخ گردون فلک میشه و واسه بعضی ها هم دویه ماراتون، تا میرسیم به نقطه ی این داستان همچنان ادامه دارد

محمد رضا ی گل از این که با کارا و روش تفکر و نوع نگاهت به مسائل دارم کم کم آشنا میشم بسیار بسیار خوشحالم

سلام
این قسمت به نظرم زیبا ترین بخش نوشته بود:
“من امروز اگر از نوشته‌‌ی یک فرد زنده خوشم بیاید، نمی‌توانم او را به راحتی نقل و تبلیغ کنم. چون شاید حرف دیگری هم زده باشد – یا بعداً بزند – که نادرست باشد و من مجبور شوم به دفاع از «تمامیت» آن فرد بپردازم. پس منطقی است صبر کنیم فوت کند و بدانیم که دیگر عمل اشتباهی از او سر نمی‌زند و سپس با خیال راحت از او یک ((بت)) بسازیم.”
والبته پی نوشتی که به نظرم خیلی “مربوط” آمد……….
گمان میکنم ما انسان ها به تازگی از انسان های نخستین هم از لحاظ فکری عقب تر رفته ایم.
البته بهتر است بگویم عده زیادی از ما
چون انسان نخستین به دنبال کشف و بهتر کردن زندگی و تعالی “خویش”،
و ما در پی بهتر جلوه دادن و تعالی بخشیدن به “دیگران”!!!
نمیدانم….
شاید افرادی که دست به ساختن جملات حکیمانه و نسبت دادن آن به بزرگان میزنند،آنقدر کوچکند که باور دارند با نام خودشان،این نوشته ها هیچ وقت خوانده نخواهند شد…

محمدرضا من چراغارو خاموش میکنم 🙂

با درود
انچه شما گفتی درد بزرگی بر دل من بوده و هست . بارها به دوستان ونزدیکانم گفته ام . این جمله شما عجیب به دلم نشست چرا که سخن من بوداما واژگان مناسبش را پیدا نمیکردم:
ما هزاران سال، مهد فرهنگ و تمدن، بوده‌ایم. حق‌مان نیست که به دست خودمان منقرض شویم. ….

اگر تکنولوژی، به تکثیر نادانی و تورم توهم تفکر، در میانمان کمک کرد. اما خدمت بزرگی هم به ما کرد. آیینه‌ای شد روبروی ما. تا دشمن تمدنمان را ملاقات کنیم: دشمن، خودمان هستیم!
بارها با مطالعه متنهای مشابه آنچه گفتید و دسته متن هایی که به نظرم شاید جا انداخته شدند ( و توضیح خواهم داد) به شدت ناراحت , غمگین و گاهی عصبانی می شوم . از فرستنده منبع میخواهم. به راحتی می گویند که از گروهی دیگر کپی کرده اند و حتی خودشان تا آخر نخوانده اند…..!!!!! سرم و قلبم درد میگیرد . چطور متنی را نخوانده کپی میکینم؟!
دسته دوم متنها که یاد کردم , متنهای در قالب طنزو لطیفه هستند که در انتهای آن نوشته “آریایی نیستی اگر کپی نکنی”! و ” اگر خون ایرانی در رگهایت جاریست , کپی کن”!!! کدامملت را در جهان می شناسید که خود به جان مفاخر وبزرگان و یا فرهنگ و تاریخ خود افتاده باشد؟ برفرض که انتشار دهندگان و سازندگان این متنها آگاهانه و قصد تخریب هویت ما این کار را کرده اند, اما چه خوب مخاطبانشان را شناخته اند! بی سوادی و بی مطالعه بودن و دستکم کم مطالعه بودن , بخش بزرگی از جامعه ما , درد بسیار بزرگی است . من آمار ندارم اما از میزان کپی شدن این متنها در گروههای گوناگون خانوادگی , هنری, ادبی ! , دوستانه , همکلاسیها , همسایگان و…… از درد به زانو در میام .
اما به خیلی از این عزیزان پرسیدن منبع خبر و یا تذکار , به شدت برخورنده بوده و حتی ممکن است پیامدهای دیگر هم داشته باشد!

خیلی دوست دارم یه روز قد مریم میرزاخانی بشم که برای منم نامه بنویسید:)

معمولا انسان ها ما را آنطوری که خودشان دوست دارند می خواهند… واین روانشناسی کنترل بیرونی است… آدمها تمام سعی شان را می کنند که تو خودت نباشی !…اگر تو خودت شدی ، آن موقع اون هم مجبور است خودش باشد… و مسوول این درد ، قطعا تو هستی !!!…

حدود یک سال و بیشتری است که سعی می کنم در صفحهء فیس بوکم ، دائما خودم باشم … اگر عصبانی هستم و دلم فحش می خواهد ، یک جوری آن را بدهم !…برای همین دائما عدد دوستانم ( که بسیار مهم است درزندگی دنیوی و اخروی انسان ) کاملا در حال ” منها ” و به ” به علاوه ” شدن است …
از همه جالب تر دوستانی هستند که می آیند ، کامنت می گذارند ( بماند که تو حق نداری طوری که دوست داری جواب دهی و باز هم آنطور که دوست دارند باید جواب دهی ! ) و سعی می کنند با پند هایی حکیمانه از دکتر شریعتی و ایشان ، تو را به راه راست هدایت کنند ( ما همیشه باید همدیگر را هدایت کنیم ! از آنجا که ما همیشه می دانیم چه چیز برای دیگری بهتر است ، همیشه باید به دیگری توصیه کنیم که دقیقا چیکار کند بهتر است ! ) ، اگر هدایت نشدی یا دیگر فالویت نمی کنند یا آن فرند ، یا آنقدر به سیاست های کامنت گذاری شان ادامه می دهند که تو مجبور می شوی بلاک شان کنی !… ( چون ما به همانی که هستیم ادامه می دهیم ، حتی اگر تو دردت بیاید ، من همیشه بهتر می دانم که تو چه کسی هستی !)

جالب این وسط آن دوستانی هستند ، که شاهین را نه شاهین اهل ” یونگ ” که شاهین عشق موسیقی و فیلم می دانند…شاهینی که وقتی گیتار دستش می گیرد ، می تواند خل ترین انسان روی زمین گاهی باشد و
knocking on heavens door
سر دهد…
معمولا تو گروه های واتس آپیم هم دیدم ، آنهایی که به تو پاداش می دهند ، با کف زدن هایشان در واقع مشغول به کنترل تو هستند ، آنها روزی حتما تو را ترکه هم خواهند زد… و آنها که پاداش و کف زدن را وظیفه نمی دانند و شور در واکنش دارند ، همیشه همان هستند …آنها که گاهی باتو مست می شوند ، گاهی با تو می گریند ، گاهی با تو حال نمی کنند….
آنها که با تو می نوشند ، با تو ساز می زنند ، با تو پرواز می کنند و همه اینها را می کنند ، چون خودشان حال می کنند ! نه اینکه تو حال کرده باشی ! …
همیشگی ترین دوستانم ، دوستانی بودند که شاهینی ترین شاهین همیشه با آنها بوده …

یادمه بچه تر که بودم و هنوز خبری از هجوم امروزی فضای مجازی و موبایل و … نبود حتی خوندن جملات تابلوهای شهری برام شیرین و آموزنده بود و بهش فکر می کردم و سوال می پرسیدم. مثلا تک بیت :”پاک بودن در جوانی شیوه ی پیغمبریست ورنه هر گبری به پیری می شود پرهیزگار” روی یک دیوار مدرسه هنوز یادم هست و تا الان ذهنم رو مشغول کرده. یا تک بیت های توی مینی بوس یا حتی نوشته های پشت وانتی هر چند مسخره ولی فرصت خوندنشون رو از دست نمی دادم و حتما بهش فکر می کردم. اما الان با این رگبار جملات قصار حتی اگه منبع موثقی داشته باشن یه جورایی انگار واکسینه شدم و هر جارو نگاه می کنم انبوهی از این جملاته که دیگه اشتیاقی به خوندنشون ندارم.
تجربه خودم : من به همه دوستان و آشنایان در فضای مجازی گفتم که هرگز مطالب هر چند مفید اینترنتی رو برای من نفرستن. از جمله در خواست فرستادن ذکر و نکات علمی و اخبار و پیام های اخلاقی و اجتماعی و غیره
خودم هم هرگز نمیفرستم برای کسی. برای کسانی که دلیل میخواستن گفتم ممکنه ویروس یا بد افزاری در قالب همین پیام ها منتقل بشه.
اکثرا توجه کردن ولی چند نفری که همچنان می فرستادن با تقاضای مجدد تعطیل شد. الان فقط وقتی با من کاری دارن به من پیام میدن. یا تصاویر و حرفهای تولید خودشون رو واسم می فرستن.
شما هم امتحان کنید حتما نتیجه میده.

سلام
در ابتدا من به عنوان یکی از همین حکیم شیفترها عذرخواهی خودم را اعلام میکنم و از همه دوستان آزرده خاطر تمنا دارم بنده حقیر سراپا تقصیر را مشمول عفو و مرحمت خود قرار دهند .
برای توجیه اعمالم ، به شخصه فکر میکردم مهم دریافت پیام و فهم نکات سخن سخنوران است (بالاخص عمل به آن ها تا حد ممکن) و منبع پیام برایم فاقد اهمیت بود (اغلب اوقات اگر گوینده سخن مشخص بود نیز، هیچ دقتی روی آن نمیکردم)
برای جبران اعمالم ، از این به بعد اگر مطلبی را به اشتراک گذاشتم با ذکر نام گوینده و منبع پیام خواهد بود و حتی شاید بد نباشد برای ترغیب خوانندگان ، کشف منبع را مانند حل یک معما به آن ها بسپارم . 🙂
و در آخر در باب این که ما ادم ها اصولا بت ساختن رو دوست می داریم، از نظر من از انجایی نشآت می گیرد که نشستن و پرستیدن خیلی خیلی راحت تر از دنبال کردن و پیروی از افراد است، بنابراین برای این که مجبور نباشیم کسی را الگو قرار دهیم او را بت میکنیم تا به جای استفاده از راهنمایی ها و راهبری های او، او را بپرستیم و بسیار برتر از خود و دست نیافتنی بدانیم .حتی اگر شخص مورد نظر اعلام کند که او هم انسانیست مثل ما، در اندیشه ما او احتمالا پسر خداست و چون از ابتدا این گونه خلق شده پس ما هرگز نمیتوانیم مثل او باشیم و توجیهی داریم برای ادامه زندگی راحت و بی دغدغه خودمان.
(تشویق کسی که زیبا و درست زندگی می کند بسیار آسان ترست از زیبا و درست زندگی کردن، به هر حال زندگی زشتی های شیرینی برای انجام دارد.)
حال اگر ضعفی در شخص مذکور دیده شود به این معنی است که او واقعا انسانی بودست ممکن الخطا مثل خودمان بنابراین نه این که ما آن بت را بشکنیم، که خودش شکسته می شود و برای فرار از باور این که تنها تلاش او بیشتر از ما بوده کلا منکر او می شویم و بتی دیگر می تراشیم.

با توجه به سیاست روزنوشته نیازی به تایید حرف هات نیست ولی حیف اومد کامنت نزارم پس بزار یه خاطره برات بگم.
ما دانش آموز تیزهوشان زنجان بودیم خب چند سال بود خیلی خوب نتیحه میگرفتم هر سال یه مدال کشوری و جهانی داشتیم آقای مدیر مدرسه همیشه از بین معلم ها انتخاب می شد. اینبار مدیر مدرسه یه معلم معمولی نبود یه آدم تحصیل کرده واقعی،استاد دانشگاه،با مدرک تو فلسفه و الهیات بود.هر هفته ام تو برنامه تلویزیون محلی میومد راه سعادت و خوشبختی رو نشون میداد.
خوب اون موقع هم ما داشتیم برای المپیاد میخوندم یه مدرسی داشتیم به اسم آقای معصومی،ایشون به بچه ها برای المپیاد ریاضی کمک میگرد سال بالایی مدرسه مون بود (اگه اشتباه نکنم احتمالا با شما تو دوره المپیاد هم بوده البته اگه شما المپیاد آموزشی تو دوره بوده باشین ) یادم نزدیک های عید بود که معصومی گفت به خبر خوب دارم براتون،از برق چشاش مشخص بود خبر خیلی خوبییه!گفت من با یکی از هم دوره هایی، دوره المپیادم صحبت کردم یه خانومی به اسم مریم میرزاخانی که تو آمریکا زندگی میکنه برای تعطیلات عید میاد ایران.معصومی گفت میرزاخانی قبول کرده بدون دریافت هزینه بیاد یه هفته فشرده بهتون درس بده!ولی از کمالات میرزاخانی گفت…
ما هم که انگار قند تو دلمون آب شده بود خوشحال بودیم که یه استاد خوب خواهیم داشت.همه چی به نظر خوب میومد تا اینکه معصومی گفت یه موضوعی هست که من رو نمیشه به شما بگم برین پیشه آقای مدیر و خب تا آخر کلاس تاب نیاوردیم رفتیم پیش آقای مدیر تحصیل کرده استاد دانشگاه،که راه زندگی رو به همه مردم نشون میده..
ایشون گفتن چه معنی داره یه دختر بیاد به چندتا دانش آموز دبیرستانی درس بده اونم تو شرایطی که مدرسه تعطیل کادر مدرسه نیست!!
——————————
الان که فکر میکنم شاید بود و نبود مریم میرزاخانی ،اون هم به مدت یک هفته حداقل تو در اومدن یا در نیومدن المپیاد ما تاثیری نداشت.
ما سال بعد یه مدال المپیاد داشتیم .ولی خوب بعد اون دیگه مدرسه ما مدال المپیاد نداشت از اون قضیه الان ۶،۷ سال میگذره.

من از لا به لای روز نوشته هاتون فکر کردن وتحلیل یاد میگیرم. ممنون آقا معلم
کاشکی به خودمون رحم کنیم

درد داغی بود محمدرضا. ممنون 🙂
یک نظر داشتم نامربوط، که نمی خواستم بین کامنت های اینستاگرام یا ایمیل های انبوه گم بشه
کاشکی حداقل یه درس هم تو شریف برمی داشتی، تا دانشجو های اونجا بیشتر باهات اشنا بشن
فک می کنم واسه عوض کردن جو نافرم دانشگاه خیلی موثر باشی.
من تو را به این چالش دعوت می کنم!!!!!
ممنون

من جامعه شناسی بلد نیستم و برام بخش هایی از نوشته هاتون بدون توضیح فهمش سخته اما تو شرکت یه رسمی داریم و اون اینکه هر کسی تو گروه ( منظورم همون وایبره ) چیزی بگه که تعدی به حریم خانوم ها محسوب بشه ( یه جرمی تو اندازه های انکار هولوکاست ) باید واسه همه دسر بعد ناهار، دنت بخره..
فکر کنم برای شما هم یه جورایی تو بدهی تون نوشته باشن:)
ارادتمند

علاوه بر تمام مطالب این نوشته، دلیل مرده پرستی برام خیلی جالب بود. همیشه برام سوال بود و الان لااقل یکی از دلایلش رو فهمیدم(خیالمون راحته که دیگه اون آدم نیست تا بر خلاف خواسته ها و نیازهای ما عمل کنه!!!)
ممنون از شما که همیشه آموزگارید!

سلام محمدرضا
اسم فیلم رو می تونم ازتون بپرسم؟
ممنون

حسن نراقى در کتاب جامعه شناسى خودمانى به اينگونه رفتارهاى جامعه ايرانى نگاه آسيب شناسانه داره و به ريشه هاى اينکه چرا ما درمانده ايم مى پردازه. ما با تاريخ بيگانه ايم, حقيقت گريز و پنهانکاريم, ظاهرسازيم, قهرمان پروريم, احساساتى و شعارزده هستيم, همه چيزدانى توى خونمون هست ووو يکى از نتايجش مى شه پديده حکيم شيفت! بنظرم جز اين انتظار نبايد داشت:)

ریشه این حکیم شیفت کجاست؟
بنظر من اینکه از کودکی اینطور تربیت شدیم. والدین هیچوقت برا بچه ها از اشتباهات خودشون نمی گن.
برای بچه ها هر الگویی رو بجای اینکه از جنبه های مختلف معرفی کنیم، سعی میکنیم بدیهاش رو پنهان کنیم و فقط خوبیهاش رو با اغراق بگیم. وقتی چنین الگوهایی که در همه زمینه ها (اقتصاد و عرفان و ادبیات و حکمت و سیاست و …) کامل هستند در جامعه مطرح میشن، هرفرد هم خودش رو بخاطر کامل نبودن سرزنش میکنه و سعی میکنه در هر زمینه ای اظهار نظر کنه و خودش رو از هر لحاظ کامل نشون بده.
یکی از تبعاتش هم اینه که در چنین جامعه ای فردگرایی بیشتر مطرحه تا کارهای گروهی…

جالب بود ولی کاش توی یک پست مستقل موضوع انسان هایی که توی شبکه های اجتماعی فعالیت دارند را به نقد می کشیدید به هر حال این موضوع جای بحث خیلی زیادی دارد و البته صراحت ،شجاعت و انصاف در نقد می خواهد که امیدوارم شما داشته باشید.

همین امروز در لینکدین یه ضرب المثل چینی رو از زبان امیرکبیر شنیدم که کلی لایک و نور به قبرش بباره و قدرشو ندونستیم داشت.
و البته تذکر چینی بودن ضرب المثل هم چندان اقبالی نداشت

سلام
در مورد پي نوشت ، به نظرم بي ارتباط با متن نبود . در واقع فكر ميكنم همان حكيم شيفت باشد چون با و رود حكيمي جديد ، حكيم قبلي ناگهان فراموش و كشته ميشود.

امیدوارم از دستم ناراحت نشید ولی به تحقیق به این نتیجه رسیدم که خیلی از جملات معروف منسوب به دکتر شریعتی نیز از همین دست هستند
البته گاهی لازم هست سخن کسی رو در کاسه شخص دیگری قرار بدیم تا میزان نفوذپذیریش در مخاطب بیشتر بشه
مثلا” شاید اگر جمله ای به نقل از نیچه نوشته بشه و در آخرش بنویسیم امام علی (ع) دوستداران امام علی بهتر اونو بپذیرن تا این که اسم خود نیچه پای جمله باشه
قبول ندارید؟

سلام به همه دوستان و صابخونه عزيزمون
پيش نوشت نامربوط! :واقعاً توي اين روزنوشته ها كامنت گذاشتن خيلي حال ميده! سلام ميكنيم،احوالپرسي ميكنيم،خداحافظي ميكنيم و خلاصه انگار هر كاري كنيم(بجز امور ممنوعه) كسي بهمون گير نميده!

در مورد مصداق ريشه اول كه گفتين ،من يه خاطره اي دارم كه شايد بد نباشه بگم: حدود۸سال پيش حس حكمت عجيبي سراپاي وجودم رو گرفته بود و فكر ميكردم در طول تاريخ بشريت بجز معدودي از انسانها(اونم احتمالاً) از چنين حكمت و خرد و شعوري بهره مند نبودند.
خلاصه يه دفترچه داشتم كه آخر هر روز عصاره نگاه حكيمانه مو به زندگي تبديل به يك جمله ميكردم و اون تو مينوشتمش.
گاهي اون جملات رو براي ديگران هم ميگفتم تحت عنوان نظرات شخصيم،ولي معمولاً ديگران خيلي معمولي از كنارش ميگذشتن(شايد بيخود بودن يا شايدم اونا نميفهميدن!). يه بار به ذهنم رسيد كه به جاي اينكه بگم اين جملات مال منه از زبان فيلسوفان و حكماي نامدار نقلشون كنم. آقا با يك استقبال گرمي مواجه شده بودم كه بيا و ببين! -يكي ميگفت حالا كه اينهمه حكمت رو توي اين دفترچه جمع آوري كردي بده ما هم كپي بگيريم،يكي ساعتها با يك جمله ش در بحر مكاشفت مستغرق ميشد! ،و….- تا جايي كه خودمم كم كم داشتم اون “احتمالاً” داخل پرانتز رو كه چند خط بالاتر عرض كردم،حذف ميكردم.

آره واقعاً قبول دارم كه ما به دنبال تصوير كامل هستيم،ما انسان رو با انسان بودنش دوست نداريم،بلكه به دنبال بتي فرشته صفتيم يا كالبدي شيطان صفت. واقعاً درد رنج آوريه.
شايد اين بيت خيام به منظور شما نزديك باشه(اگه كوزه گر دهر رو انسان(من و شما) در نظر بگيريم!)
اين كوزه گر دهرچنين جام لطيف/ميسازد و باز بر زمين ميزندش
ظاهراً كلاً ما بت شكني رو دوست داريم،حتي هميشه شعارشم ميديم! ولي به فرايند ساختن بت بي توجهيم(اول به خودم ميگم)

با سلام به دوستانم
با خوندن این دلنوشته ، به یادِ «فایل صوتی دربارۀ هنر یادگیری و یادگیری کریستالی – قسمت پنجم» افتادم . فکر می کنم بیشترین دلیلِ این اتفاق ، یادگیریِ قطعه قطعه یا chunk learning هست که به لطفِ آموزشهایِ گوناگونی که میگیریم ، در وجودمون نهادینه شده و همیشه تلاش می کنیم که چند تکه از پازل رو در دست بگیریم و اون رو منتشر هم بکنیم به جای اینکه با شنیدنِ یک یا چند جمله که از یک فرد نقلِ قول میشه ، به دنبالِ خوندنِ یک یا چند کتاب از اون آدم باشیم تا یادگیریِ کریستالی رو در وجودمون نهادینه کنیم . جسارتاً پیشنهاد می کنم دوستانی که این فایلِ صوتی با ارزش رو نشنیدن ، از طریقِ لینک http://www.motamem.org/?p=7862 به این فایل گوش کنن چون اگر بخوام در موردِ اون فایل ، نکاتی رو بگم ، عملاً خودم بر خلافِ یادگیریِ کریستالی عمل کردم 🙂 ضمناً فکر می کنم چقدر بهتره که این سری فایل هایِ یادگیری رو از ابتدا در رادیو متمم ، گوش کنیم .
فکر می کنم خیلی اوقات ، این ما هستیم که با سوء مصرفِ تکنولوژی ، اون رو به ابزاری برای سرعت دادن به تخریبِ بزرگان و از بین بردنِ تمدن و . . . تبدیل کردیم .
مطلبی دربارۀ پی نوشتِ شما :
شکارچی های خرگوش ، برای شکارِ خرگوش ، به جایِ تفنگ ، از پروژکتورهای بسیار قوی و یا چراغ هایِ خودرو استفاده می کردن و با انداختنِ نور در چشمِ خرگوش ، باعث میشدن که خرگوش به نور خیره بشه و با دور زدن به دور خرگوش در زمانی که خرگوش به نور خیره شده بود و بی حرکت مونده بود ، به روشی که مسیرِ نور رو قطع نکنن ، به سمت خرگوشِ بیچاره میرفتند و از پشتِ سر ، خرگوش رو میگرفتند و زنده اون رو میبردن و بعداً خرگوشِ بیچاره رو میکشتن و معتقد بودند که اگه خرگوش رو همون زمان (درست بعد از تعقیب و گریز) بکشن یا توسطِ گلوله شکار کنن ، گوشتِ خرگوش تلخ میشه و خوشمزه نیست ولی خرگوشی که با فاصلۀ زمانی از شکار با نور ، کشته میشد و خورده میشد ، گوشتی بسیار لذیذتر داشت 🙁

امیدوارم تو سال جدید تب این شبکه های اجتماعی بخوابه، دیگه واقعا شورش درامده. دلم از دست این وایبر خون نمیتونیم بشینیممثل آدم دورهم یه شام بخوریم.

محمدرضا جان. خیلی خوب گفتی و ممنون که وقت گذاشتی و حوصله کردی و این موارد خوب رو نوشتی …
من فکر می کنم یک ریشه دیگرش هم میتونه این باشه که خودمون رو در آنِ واحد در معرض فراوانی ها از هر حوزه و هر مبحثی قرار میدیم و سعی نمی کنیم فراوانی های موجود و اجتناب ناپذیر دنیای امروزی رو برای خودمون مدیریت کنیم.
کمتر نظمی بر افکار و احساساتمون حاکم هست که تصمیم بگیریم در هر زمانی روی چه موضوعات یا مطالب یا مباحثی تمرکز کنیم. ( شاید به نوعی به همون یادگیری کریستالی که توی متمم ازش گفتید هم برگرده …)
این باعث میشه که از هر دری سخنی بشنویم و دیگه موضوعات خاص، ما رو به تفکر و عمیق تر شدن وا نمی دارن.
قبلا اگر جمله ی زیبایی از بزرگی می شنیدیم، اول مزه مزه می کردیم و میچشیدیم و ازش لذت می بردیم و سعی می کردیم مصداقهاش رو پیدا کنیم و برای زیباتر شدن نگاهمون به اطرافمون ازش استفاده کنیم… الان شاید فقط به حد بلعیدن رسیده، بدون اینکه طعم واقعی ش رو مزه مزه و حس کنیم. به طور سطحی می شنویم و میریم سراغ بعدی، بدون اینکه روی همون قبلی توقف کنیم و در عمق وجودمون بشینه و در موردش فکر کنیم و برای تغییر مثبت در نگرش و منش مون ازش بهره ببریم …

سلام رفیق !

من مطالبت رو میخونم و ازش لذت میبرم البته از همه مطالبت نه . ولی اگر به قول خودت فردا متوجه شدم شعبانعلی هم مثل خودم هزار تا عیب و ایراد داره مهم نیست و ازت بت نساختم . در مورد کتاب خواندن هم باهات موافقم و من سعی میکنم که مثلا اگر یک جمله از ماکیاولی خواندم و یا از شما شنیدم برم کتاب شهریارش رو بخونم ببینم اصلا کیه .
به مارکس علاقه دارم هر چند توی بعضی سایتها نوشته شده آدم ناجور و مریضی بوده ولی باز هم دلیلی نمیشه که نظرم در موردش عوض بشه یا ازش بت درست کنم یا فکر کنم که همه حرفاش درسته .
ادامه بده و از خوندن مطالبت لذت میبرم هم اینجا هم توی سایت متمم .
باید کسی اینها رو بنویسه و بگه وقتی هیچ کس نیست که اینکارو بکنه و چه بهتر که شما باشید . جور آموزش و پرورش و صدا و سیما رو امثال شما و دیگران به دوش کشیدن تا ببینیم بعدا چی میشه

شاعر می گه جانا سخن از زبان ما می گویی…

من شخصا هر موقع از این جملات و اشعاری می بینم که بدون ذره ای فکر به شخص خاصی نسبت داده شده ،تنها کاری که می تونم بکنم اینه که اعتراض کنم و شخص منتشر کننده این جمله رو زیر سئوال ببرم تا بلکه کمی خجالت بکشه و به این صورت سیر کپی کردن جملات و مطالب در جایی به سهم خودم قطع کنم….

البته با اجازه همیشه متنهای شما رو هم انتشار دادم تا بلکه یک نفر دیگه رو هم به فکر فرو ببره…