گاهی که دوست دارم کتاب بخونم، گاهی که دوست دارم رادیو مذاکره گوش بدم، گاهی که دوست دارم قوانین جدید رو کشف کنم، همه ش برای اینه که فراموش کنم چقدر خرد هستم، و در توهم جامع بودن خودم، مدام در زندگیم به وجد بیام.
از لحظاتی که در اون ها هیچ تفکری ندارم شدیدا می ترسم، از لحظاتی که هیچ چیز اطرافم نیست تا من رو به وجد بیاره.
نمی دونم این با همون “می نویسم تا فراموش کنم” هم ارتباطی داره یا نه، اما گاهی به خودم می گم شاید مریضم، چرا حتما باید چیز جدیدی رو کشف کنم؟ چرا همچین اعتیادی دارم؟ خیلی آدم ها رو اطرافم می بینم که خیلی مطمئن و اغلب اوقات بدون اینکه حتی ذره ای ته دلشون برای چیزهای بزرگ خالی بشه زندگی می کنن. نمی دونم باید به حال اونها غبطه خورد، یا سر تکون داد، آخر تفاوت همه ی ما بعد از مرگ چی خواهد بود؟ آقا محمدرضای عزیز من متاسفانه گرفتار گرداب هایی هستم که هرچند هم با خودم مذاکره ی مثبت داشته باشم و وقتم رو برنامه ریزی کنم، بازهم خیلی از این سال های سال تلاش شبانه روزی و مطالعات تو به دور هستم. الان فقط می خوام یک سوال ازت بپرسم و امیدوارم که اون رو به من جواب بدی:
« آیا از نظر اسلام، پس از مرگ، آدم هایی که با دغدغه زندگی کرده ان، با مدام فکر کردن و مدام تلاش کردن، و مدام رنج کشیدن، متفاوت از آدم های دیگه خواهند بود؟ اگر آره، در چه چیزی؟ در باغ و درخت و نهر آب، یا چیزی بیشتر از اون؟ یا چیزی شگفت تر از اون؟ من می ترسم که نکنه لذت واقعی همین چیزها هست؟ همون جوری که شاعرها تو شعراشون می گن، آسوده باش، به پشتی تکیه بده، صبح ها برو بربری بخر و شیرتازه بخور، هرروز به گل هات آب بده و برگ هاشون رو لمس کن، هرروز از چیزهای کوچیک لذت ببر، چیزهای کوچیک محتویات بزرگی دارن، اسراری دارن، که نه تو می دونی و من، نه تو خواهی فهمیدشون و نه من، بیا معمولی زندگی کنیم… »

اين از عنايت ها شمر كز عشق پيش آمد ضرر
عشق مجازي را گذر بر عشق حق است انتها

قاضي به دست پور خود شمشير چوبين ميدهد
تا او دران اوستا شود شمشير گيرد در قضا

عشقي كه بر انسان رود شمشير چوبين آن بود
آن عشق با رحمان شود چون آخر آيد ابتلا!!

مولانا جلال الدين

برای من

دوست داشتن

آخرین دلیلِ دانایی‌ست

اما هوا همیشه آفتابی نیست

عشق همیشه علامتِ رستگاری نیست

و من گاهی اوقات مجبورم

به آرامشِ عمیقِ سنگ حسادت کنم

چقدر خیالش آسوده است

چقدر تحملِ سکوتش طولانی‌ست

چقدر……………

زندگی بی عشق همان جان کندن است…

ما گنهکاریم، آری، جرم ما هم عاشقی است

آری، اما آن که آدم هست و عاشق نیست، کیست؟

زندگی بی عشق، اگر باشد، همان جان کندن است

دم به دم جان کندن ای دل کار دشواری است، نیست؟

زندگی بی عشق، اگر باشد، لبی بی خنده است

بر لب بی خنده باید جای خندیدن گریست

زندگی بی عشق اگر باشد، هبوطی دائم است

آن که عاشق نیست، هم اینجا هم آنجا دوزخی است

عشق عین آب ماهی یا هوای آدم است

می توان ای دوست بی آب و هوا یک عمر زیست؟

تا ابد در پاسخ این چیستان بی جواب

بر در و دیوار می پیچد طنین چیست؟ چیست؟ …

قیصر امین پور

راه پیدا کردن گنج جهان جز رنج نیست
رنج آن را راست می گویند اما گنج نیست..

اما کسی که جویای گنج است از تحمل رنج ناگزیر است، هرچند که تمام موجودان فریاد بزنند گنجی نیست.. گنجی نیست…
راهی نیست باید به هر رنج ها تن داد؛ هر چند که گنج ها سراب باشد. این راه گنج یابی مسیری تجویزی نیست هر کس باید خودش مسیر نقشه گنج را تجربه کند.

خودش آخر دل نبست به همون سنگه؟!

بودا راست می گفت، اما
ما رنج را انتخاب کردیم…