یه زمانی پیش خودم می گفتم این شکست ها خیلی هاش بالفعل نیستند و عوامل بیرونی تاثیر حداکثری داشتند ولی وقتی با خودت روراست بشینی موارد رو مرور کنی می فهمی چقدر تاثیر بسزایی در روند هرچه سریعتر رسیدن به اون شکست داشتی.
جمله هات دردناکه محمدرضا شعبانعلی
دردمون اومد D:

ممنونم، خیلی عالی بود.
فکر می کنم به تعداد آدم ها، ترجمه و تفسیر برای این متن وجود داشته باشه. شکست، دستاورد، فرصت، نزدیک و دور و همه این ها برای هر آدمی معنای متفاوتی داره و هر کس با توجه به مدل ذهنی خودش میتونه درک و معنای مختلفی از این متن داشته باشه. جالبه، خودم هم که داشتم به این متن فکر می کردم هر بار برام معنای جدیدی به همراه داشت و با کلی سوال جدید مواجه میشدم. اینکه معیار برای شکست چیه، اینکه تو زندگی چیو واقعا فرصت میدونیم، اینکه دور واقعا چقدر دوره و کلی سوال دیگه.
ارادتمند شما
محمدرضا

من یاد ماتریس فوریت و اهمیت آیزنهاور افتادم. جایی که با وسوسه بهره وری بالاتر سراغ کارهای مهم وفوری می ریم اما کارهای مهم اما غیر فوری رو رها می کنیم.

امیدوارم افرادی که زندگی خودشون رو بر اساس قسمت دوم جمله جلو می‌برن، انقدری عمر و زمان داشته باشن که دستاوردهای بزرگشون رو لمس کنن. تا هم بتونن از انتخاب‌هایی که در زندگی داشتن، دفاع کنن و هم التیامی باشه بر زخم‌های عمیق و چرکینی که در زندگی از افراد قسمت اول جمله خوردن.

محمدرضا، شاید شناسایی فرصت های بزرگ و عالی برای فردی مثل من دشوار باشه؛
اما فکر می کنم در پس زمینه ی هر فرصت بالفعل کوچک نزدیک که برای همه چشمک می زند، یک فرصت بالقوه ی بزرگ دور در تاریکی پنهان شده است.
من اگر فرصت های کوچکی دارم که چند مقاله را در عرض شش ماه به هر ضرب و زوری در یک ژورنال معتبر خارجی چاپ کنم (و احتمالا این مقالات کاربردی نخواهند داشت جز فریب دیگران در پذیرش من بعنوان دانشجو یا کارمند یا استاد). در پس زمینه ی این کار، فرصت بزرگی هم هست که چند سال روی یک مساله و مشکل واقعی که واقعا دغدغه ی آن را دارم تحقیق کنم و در نهایت مقاله ای ارائه دهم که ارزش واقعی ایجاد کند و بسیار مفید واقع شود.
می خواهم بگویم شاید بتوانیم به “هر کاری که انجام می دهیم”، به دو صورت نگاه کنیم، در افق کوتاه مدت و فرصت طلبانه یا در افق بلندمدت و ارزش آفرینانه.
البته نمی دانم این دیدگاه چقدر با منظور تو در جمله بالا مطابق است.