«جایی که میلیونها نفر میتوانند همزمان یک جوک را ببینند و بخندند و همزمان همگی احساس تنهایی کنند».   چیزی شبیه این را، نخستین بار تی اس الیوت در مورد رادیو گفته بود، اما فکر میکنم امروزه، فیس بوک نمونه بهتری باشد. این گفته را بهانه ای میکنم برای اینکه گاه و بیگاه، در مورد شبکه های اجتماعی – از دیدگاه یک کاربر و نه یک کارشناس رسانه – حرفهایی را بنویسم. با متمم:ترجمه ماشینی از روسی به انگلیسی | یکی از انگیزه های سرمایه گذاری بر روی هوش مصنوعی در جنگ سرد زندگی در کشورهای کمونیستی | گاوی که شیر ندهد در خدمت امپریالیسم است چشمتان را ببندید و فکر کنید | چند جمله از کتاب فیزیکدانان مطرح جهان یک دانشمند به چه سطحی از هوش نیاز دارد؟ کتاب مردگان | افراد تأثیرگذاری که […]

امروز داشتم به رسم همیشه سر خط خبرها را دنبال میکردم که چشمم به این خبر فاکس نیوز افتاد. با وجودی اعتماد نسبی به فاکس نیوز، مجبور شدم وقت بگذارم و دنبال کلیپ سخنرانی بگردم تا بتوانم مطمئن شوم! نیکولا مادورو، رئیس جمهور موقت ونزوئلا و از نزدیکان چاوز، در زادگاه چاوز در سخنرانی خود گفته است: در خلوت و تنهایی خودم غرق نیایش بودم که چاوز به شکل پرنده ای کوچک آمد و در گوشم گفت (در این قسمت سخنرانی با لبان خود سوت میزند و سرش را تکان میدهد) و من هم به او پاسخ دادم که … (دوباره با لبان خود سوت میزند) او یک بار دور سر من چرخید و رفت و من روح چاوز را احساس کردم. میدانم که پیروز میشویم و … پی نوشت نامربوط ۱: این نوشته به […]

این جملات روزولت، ارزش آن را دارد که به دعای صبحگاهی پیشگامان و کارآفرینان، تبدیل شود: اعتبار و احترام، متعلق به کسانی است که در میدان عمل میکوشند. آنهایی که چهره شان با خیسی عرق، با آلودگی غبار و با خون زخم ها پوشیده میشود. آنها که با پشتکار، تلاش میکنند. آنها که بارها و بارها کم می آورند یا خطا میکنند چرا که هیچ کوششی بدون خطا نخواهد بود. ولی آن کس که خود و توانش را برای یک حرکت ارزشمند، هزینه میکند، اوست که در صورت موفقیت، لذت پیروزی را می چشد و حتی اگر شکست بخورد، حداقل شجاعانه شکست خورده است. چنین فردی را هرگز نباید با ترسوهای خونسردی که هرگز نه طعم شکست را چشیده اند و نه طعم پیروزی، مقایسه کرد… این جملات را در Top Dog خواندم. کتابی که […]

برایم کامنت گذاشته که: «جسور باش! نترس. حرفهایت را بزن. مشکلات حکومت را بگو. خیانتها را بگو. چرا میترسی؟ بزدل. محافظه کار! بدبخت! چرا نمی نویسی؟ ملاحظه چه چیزی را میکنی؟ انتخابات نزدیک است. نباید موضع مشخصت را اعلام کنی؟…» و در پایان زیر کامنت نوشته است: «دانشجو» بدون هر گونه اطلاعات بیشتر. بدون آدرس ایمیل! در دل گفتم: من که آدرس و خانه و شرکت و جایگاه و اطلاعات خانوادگیم مشخص است، حرفهایم را هم که میزنم، انتقادها را هم که منتشر میکنم و به بحث می نشینم! اما تو جسور باش. نترس. حرفهایت را بزن… و در آخر مشخصات کاملت را بنویس. همانطور که در دنیای واقعی، هر بچه ای پدر و مادری دارد – یا ترجیح میدهد داشته باشد – در دنیای مجازی نیز خوب است حرف ها، «پدر» یا «مادر» مشخصی […]