سلام محمد رضا عزیز. تصویر زیبایی از ماه ثبت کردی. هربار که عکس از ماه میذاری من یاد این شعر از خیام میفتم.
چون عهده نمیشود کسی فردا را
حالی خوش کن تو این دل شیدا را
می نوش به ماهتاب ای ماه که ماه
بسیار بتابد و نیابد ما را
پ.ن:
البته اگه بازم وسط همت عکس گرفتی خیلی به توصیه خیام گوش نکن. ما دوستت داریم. 😉

سلام
من هر فرصتی پیش بیاد به ماه نگاه می کنم و خیلی نگاه کردن به ماه رو دوست دارم. ولی نگاهم از دور بوده و تا حالا نشده که ازش با این دقت عکس بگیرم. انگار از دور موزون تر به نظر می رسه و انقدر جزئیات نداره. ولی از نزدیک پر از پیچ و خم و می شه براش یه عالمه داستان سرایی کرد.

پیش نوشت: برای اسم خودم یه پسوند گذاشتم که اگه فرصتی برای چک کردن ایمیل‌ها نبود با دوستان دیگه اشتباه گرفته نشم 😉

اولش ع پسوند رو گذاشتم تو پرانتز بعد که خودم داشتم نگاهش میکردم گفتم همین مونده که از طرف دوستان خارج نشین! سمانه علیه‌سلام خونده بشه! منصرف شدم و با یه نقطه اسم و پسوند رو از هم جدا کردم. اما اگه کسی خواست درودی بر من بفرسته خوشحال خواهم شد همون سمانه (ع) بخونید 🙂

پیش نوشت دوم: یادمه بعد از قضییه “هلیکس” و “تخمک” و ماجراهایی که به وجود اومد. جدای از اینکه تصور میکردم بیولوژیست هستم! و به نجوم هم علاقه دارم، روحیه آریایی من این اجازه رو نمیداد که در برابر #شباهت این دو دنیا سکوت کنم. حالا با دیدن این ماه کامل که شما ثبت کردین، شاید بد نباشه بگم که این تصویر هم بی‌شباهت به مراحل میوز و میتوز چرخه سلولی نیست.
دقیق تر بخوام بگم شبیه مرحله متافاز میتوز . باور کنید خیلی قشنگ میشه رشته‌های دوک و سانترومرها و یکی از قطب‌های تقسیم رو تو این تصویر ماه دید 😉

اصل مطلب: ۱۹ آگوست روز عکاسی رو به همه‌ی کسانی که برای خوب شدن حال خودشون و بقییه تصاویری رو ثبت میکنن و این کامنت رومیخونن تبریک میگم. شاید خیلی‌ها دوربین حرفه‌ای نداشته باشن و عکاس حرفه‌ای نباشن اما لذت ثبت برخی تصاویر و به اشتراک گذاشتن و یا به یادگار گذاشتن اونها با دیگران و برای دیگران، براشون عزیز و دوست داشتنیه.
روزتون مبارک.
راستی، چقدر خوبه که یک نفر با دست چپ یه همچین تصویر زیبایی از ماه ثبت کرده. امیدوارم هیچ وقت دست چپتون رو شاتر دوربین نلرزه و عکسهای خوبی ثبت کنید : )

پی نوشت: خیلی باخودم قرار گذاشتم که برای متمم بیشتر وقت بگذارم وحواسم بهش باشه. خودم هم میدونم کار بدی میکنم و یه روزی بابت این کم کاری‌ها پشیمون خواهم شد. اما چه کنم که حتی مثال زدن از محمدرضا زمانی عزیز هم باعث نشد یه کم خجالت بکشم و اسکار وایلد لعنتی هم که همه‌ش میگفت سمانه تنها راه رهایی از وسوسه کامنت گذاشتن اینه که ثبتش کنی و خلاص

شاد باشید و شادی‌بخش

بالاخره ماه هم کامل شد.
عکس بی نظیر تو و در ادامه خوندن پروژه محمد رضا (که البته چند ماهیه قصد انجامش رو دارم و فکر کنم منم باید یه تنبیه برای خودم در نظر بگیرم) من رو یاد زمان دبستانم انداخت.
تابستون ها میرفتم کانون پرورش فکری، کلاس آسمان نما ، عاشق اون چتره کوچیک و بی نظیر بودم. کلی با دیدن دب اکبر و دب اصغر و خرس قطبی اون زیر کیف میکردم.
کاش زمان میتونست به عقب برگرده، روزایی که دنیای من نه تنها اندازه کره زمین که حتی به کهکشان ها هم میرسید، به هر چیزی که دوست داشتم فکر میکردم و هیچ اتفاقی برام غیرممکن به نظر نمیومد.

من توی گردی ماه، تکاملش رو حس میکنم.