اخوان در حوزه شعرخوانی های من از عزیزترین شاعران است. زمستانش را با صدای شهرام ناظری عزیز دوست دارم، قاصدک را با صدای خودش و عاشقانه “ای تکیه گاه و پناه…” را با صدای فروغ فرخزاد.
آن غمی که به آن اشاره کردی بسیار عمیق و احساس کردنیست. مثل غم شناور در صدای بعضی خواننده های کرد که هفت بند وجود آدم را آتش میزنند حتی اگر کردی ندانی.
هیچ وقت مقایسه بین بزرگان را دوست نمی داشته ام. اما در جمع دوستان همیشه گفته ام شاملو بسیار قابل احترام است. عاشقانه هایش تو را به اوج میبرد اما صمیمیت اخوان چیز دیگریست.

شعر مهدی اخوان ثالث در سوگ فروغ به نام “دریغ و درد” حداقل در میان اشعار م.امید برای من یکی از دوست داشتنی ترین هاست و جالب اینجاست که اخوان اواسط دههء چهل از فروغ با عنوان “…آن زن مردانه تر از هر چه مردانند” یاد میکنه و ما! امروز با گذشت پنج دهه از فروغ نه با نیت تحبیب که تحقیر، با عبارت آن “زن”.
و اینجاست که مفهوم مناظره و درد و زندان و رنجی که اخوان شاید بیش از همه از حاکمان دیروز و امروزمان می برد آشکارتر می شود…

چه درد آلود و وحشتناك
نمي گردد زبانم كه بگويم ماجرا چون بود
دريغا درد ،
هنوز از مرگ نيما من دلم خون بود …
چه بود؟ اين تير بي رحم از كجا آمد؟
كه غمگين باغِ بي آواز ما را باز
درين محرومي و عرياني پاييز ،
بدينسان ناگهان خاموش و خالي كرد
از آن تنها و تنها قمريِ محزون و خوشخوان نيز؟
چه وحشتناك !
نمي آيد مرا باور
و من با اين شبخون هاي بي شرمانه و شومي كه دارد مرگ
بدم مي آيد از اين زندگي ديگر
ندانستم ، نمي دانم چه حالي بود؟
پس از يك عمر قهر و اختيارِ كفر ،
ـ چگويم ، آه ،
نشستم عاجز و بي اختيار ، آنگاه به ايماني شگفت آور ،
بسي پيغام ها ، سوگندها دادم
خدا را ، با شكسته تر دل و با خسته تر خاطر
نهادم دست هاي خويش چون زنهاريان بر سر
كه زنهار ، اي خدا ، اي داور ، اي دادار ،
مبادا راست باشد اين خبر ، زنهار !
تو آخر وحشت و اندوه را نشناختي هرگز
وَنَفْشُرده ست هرگز پنجه ي بغضي گلويت را
تو را هم با تو سوگند ، آري !
مكن ، مپسندين ، مگذار
خداوندا ، خداوندا ، پس از هرگز ،
پس از هرگز همين يك آرزو ، يك خواست
همين يك بار
ببين غمگين دلم با وحشت و با درد مي گريد
خداوندا ، به حق هرچه مردانند ،
ببين يك مرد مي گريد …
چه بي رحمند صيادانِ مرگ ، اي داد !
و فريادا ، چه بيهوده است اين فرياد
نهان شد جاودان در ژرفتاي خاك و خاموشي
پريشادخت شعر آدميزادان
چه بي رحمند صيادان
نهان شد ، رفت
ازين نفرين شده ، مسكين خراب آباد
دريغا آن زن ِ مردانه تر از هرچه مردانند ؛
آن آزاده ، آن آزاد
تسلي مي دهم خود را
كه اكنون آسمان ها را ، زچشمِ اخترانِ دور دستِ شعر
بر او هر شب نثاري هست ، روشن مثل شعرش ، مثل نامش پاك
ولي دردا ! دريغا ، او چرا خاموش ؟
چرا در خاك ؟

محمدرضاي عزيز
سلام و سپاس
چقدر جالب و زيبا بود كه اين نوشته شما موجب شد، نظرهاي خواننده هاي شما از جنس شعر باشه!
دلنشان شد سخنم تا تو قبولش كردي
آري آري سخن عشق، نشاني دارد
به تاثير گذاري قلم و بيانتون همچنان و مثل هميشه بينهايت تبريك ميگم و قوت و توان بيش از پيش اون رو براي شما از خداوند طلب مي كنم