خيلي خيلي خيلي ممنون از نوشتتون ، بمن يادآوري كردين كه دوباره دست بقلم بشم ، سالها تقريبا هرروز يا شايد روزهاي زيادي از هفته مينوشتم ولي با بزرگ شدن مشكلات و دغدغه ها و درگيريهاي زندگيم فرصت نوشتن يا همون موهبت نوشتن رو به فراموشي سپردم. بينهايت سپاسگزارم از اين تذكر كه نقش برداشت از حاشيه متن برام داشت( باتوجه به توضيحتون در قوانين يادگيري من)
درنهايت هم ميخواستم بگم كه از تمام مباحث ارزشمند، جالب و جذاب بخش هاي مختلف سايت مرتبط با محمدرضا شعبانعلي من هميشه شيفته روزنوشته هاتون بودم و هستم! خوشحالم كه كامنتهاي اين بخش براتون با بقيه جاها فرق داره
با كلي آرزوي خوب

ممّدرضا!
استادی داشتم که می گفت ” از خدا بخواهید که در کنار روشنفکری به شما روشنایی دل هم عطا کند ”
خوشحالم که با چون تویی آشنایم که هر دو را داری.
زنده باشی پسر

سلام
دسته بندی کردن تصمیماتی که آگاهانه گرفتید یا اتفاقاتی که ناخوداگاه براتون پیش اومده، خیلی جالب بود. و در نهایت انتخاب مهم ترین تصمیمتون تو زندگی … از این نوشته یاد گرفتم که از این به بعد از خودم برای خودم بیشتر بنویسم.
موفق باشید

سلام استاد مهربان و آموزگار ساعاتم.
سلاح شما سلاح من نیزبوده وهست قلمتان،رساترازهمیشه راه گشاه تر از روزهای دیگر.
هیچ محتسبی را یارای زندانی اندیشه نبوده بیندیشیم شاید کامرورانباشیم دست کم جوانمرگ نخواهیم شد.

تصمیم های مهم زندگی من تا امروز

سلام محمدرضا ، الان ساعت سه صبحه ! خوابم نمی برد و تصمیم گرفتم یه سر به خونه دومم بزنم. نمی دونم چرا ! اما همیشه با خوندن نوشته های تو فکر می کنم که من همون محمد رضای ۱۷ ساله قبل تو هستم ! فقط شاید کمی بالغ تر ! و با تجربه هایی متفاوت که اون تجربه ها هم مطمئنا حاصل زندگی در یک جهان اجتماعی تر هست ! ابزار های اجتماعی زندگی ما رو به کلی متحول کردن و من از این قاعده مستثنی نیستم.
من هم مثل تو خیلی وقت ها می شینم و به زندگیم فکر می کنم ، امشب هم با دیدن این پست این کار رو کردم. فرق من و تو اینه که تو بخاطر تجربه زیسته ات به تصمیم هایی که گرفتی فکر کردی اما من با توجه به سن و تجربه زیسته کمم به تصمیماتی که گرفتم و می خوام بگیرم ! امشب من هم جواب های فوق العاده ای پیدا کردم محمد رضا !
امشب چندتا از تصمیم های مهم تاثیر گذار زندگیم رو فهمیدم و البته خیلی هاش رو هم خط زدم ! تصمیم های من زیاد نیستن ، چون ۱۷ سالمه و هنوز زمان های زیادی برای تصمیم گیری های بزرگتر دارم.انگار مثل یه هارمونی با نقطه به هم وصل شده بودن ! امشب فهمیدم اگه تو سن ۱۳ سالگی کتاب خاک خورده ” به سوی کامیابی ” رو از کتابخونه داداشم در نمی آوردم و نمی خوندمش هیچ وقت محمد امروز نبودم . فهمیدم چقدر اون یه تصمیم ساده من و اون دست دراز کردنم برای گرفتن کتاب به کلی زندگیم رو متحول کرد و باعث شد محمد امروز باشم. تصور کن محمد رضا ، یه پسره ۱۳ ساله ایرانی کتاب به سوی کامیابی رو بخونه ! مطمئنم خودت این کتاب رو خوندی و تجربه اش کردی ،اما حس و حال خودت در ۱۵ ،۱۶ سالگی رو در اون سن من تصور کن ! من تبدیل شده بودم به یه پسر بچه فوق العادهه رویا پرداز ! راه می رفتم و همه جا از رابینز و تغییر زندگیش می گفتم . به این که باید حرکت کنید و زندگیتون رو بسازید ! اما همه مسخره ام کردن ! همه بهم گفتن بچه جون اینقدر رویا پرداز نباش ،تو زندگیت شکست می خوری ! تنها کسی که در اون روزها به من گفت ادامه بده ، پسر خاله ام بود که امروز جز یکی از افراد ثروتنمد و با نفوذه !خوندن کتابهای رابینز به کلی زندگی منو تغییر داد . بعد از اون اکثر کتابهای رابینز رو خوندم و شروع کردم به خوندن کتابهای موفقیتی ! در ۱۴ ،۱۵ سالگی تو مدرسه فقط کتابهای موفقیتی می خوندم و برای آینده ام برنامه ریزی می کردم و همش به دنبال راه موفق شدن بودم. راهی که امروز بالاخره بعد از خوندن اون همه کتاب کمی احساس می کنم می تونم درکش کنم !
می دونی محمد رضا ، امشب فهمیدم که یکی از تصمیم های بزرگ دیگه ی زندگی من این بود که تصمیم گرفتم توی یه بوفه کارگری کنم ! خانواده من وضع مالی خیلی خوبی دارن و از جایگاه اجتماعی خیلی بالایی هم برخوردارن. اما من همیشه دوست داشتم خودم پول دربیارم ، خجالت می کشیدم از این که پدرم بهم پول بده و این خیلی حس بدی بهم می داد .واسه همین تصمیم گرفتم برای خودم بوفه بزنم و اولین تجربه کاری خودم رو توی یه سالن ورزشی تجربه کنم .کاری که در مدت یک ماه تعطیل شد ! پدرم به شدت ناراحت بود از این که من کار می کنم و اصلا دوست نداشت من وقتم رو برای چندرغاز پول تلف کنم. با یکی از دوستام بوفه زدیم. دو تا پسر ۱۵ ساله ! مردم وقتی ما رو می دیدن ازمون خرید می کردن ! حس خیلی عجیبی بود ! به شدت از پول درآوردن لذت می بردم ، اما خب خیلی چیزها رو در اون سن نمی دونستم ! یادمه که برای نوشابه ها و آب معدنی ها یخچال نداشتیم و من مججبور بودم هر روز چندین کیلو یخ رو داخل ظرف های بزرگ حمل کنم تا وسایلمون خنک بمونن و مردم ازمون اونها رو بخرن . چون اوایل کارم بود و هیچ ذهنیتی از مدیریت درست پول و هزینه ها نداشتم تمام راه رو پیاه می رفتم تا هزینه ای برای تاکسی نکنم ! الان که می نویسم دارم به اون روزها می خندم. بالاخره اولین کسب و کار کستقل من که خیلی هم تجربه شیرین و تلخی بود در کمتر از یک ماه ورشکست شد ! پدرم دیگه اجازه نداد ادامه بدم ! یادم نمی ره هیچ وقت !بدون هیچ سرمایه اولیه ای اون کار رو شروع کردم ! هیچی نداشتم !

محمد رضا ، سومین تصمیم بزرگ رندگی من زمانی اتفاق افتاد که توی یه سمینار درباره مدیریت شرکت کردم ، هیچ ذهنیتی نداشتم ! فقط یادمه دوستم اومد بهم گفت : محمد ، یه سمینار درباره مدیریت هست. مدرک هم می دن . بریم ؟
خجالت می کشم از اینکه دارم تایپ می کنم ، اما باید بگم اون سمینار رو فقط بخاطر گرفتن مدرک رفتم هر چند امروز واقعا خوشحالم که دیگه به هیچ وجه یک آدم مدرک گرا نیستم بلکه به تجربیات و توانایی های آدمها بیشتر اهمیت می دم. من اون همایش رو رفتم و در اواسط همایش سخنران از حضار دعوت کرد تا یه نفر به روی استیج بیاد . امروز بی اندازه خوشحالم از اینکه به عنوان اولین نفر به روی اون استیج رفتم. به سخران سنم رو گفتم و بزرگترین هدف زندگیم رو هم برای کل حضار گفتم. بهشون گفتم می خوام روزی بزرگترین کارآفرین ایران بشم. بهشون گفتم اسمم رو بخاطر بسپارین . و بعدش همه اشون برام دست زدن. بعد از اون اتفاق فعالیت های من تو حوزه های مدیریتی شروع شد . شرئع کردم به برگزاری دوره های مدیریتی ، با اساتید بزرگمدیریت ایران آشنا شدم. انگار تمامی هستی دست به دست هم داده بود تا من به هدفم برسم. می دونی محمد رضا ، من به این اتفاق می گم روح دنیا ! یادمه تو یه بار یه جا درباره این گفتی که آدمها تلاش می کنند اما دلیلی وجود نداره همه موفق بشن ! نمی دونم ، شاید تو اینو از روی یه تجربه گفتی اما تجربه من کاملا چیز متفاوتی بود . فعالیت تو حوزه مدیریت برای من تجربه بی نظیری بود و باعث شد بعد از اون با شرکت های زیادی کار کنم و جالبتر اینکه دوستای کارآفرین زیادی پیدا کردم. دوستایی که امروز خیلی به من نزدیکن و افتخار می کنم بهشون .
چهارمین تصمیم بزرگ زندگی من ، زمانی بود که تصمیم گرفتم تو سن ۱۶ سالگی برای چیزی حدود صد نفر سخنرانی کنم . اون تجربه تو زندگی من بی نظیر بود . برای اساتید دانشگاه و دانشجوهاشون درباره درباره ارتباطات صحبت کردم و تجربه های اندکم رو در اختیارشون گذاشتم. آشنایی با اساتید بزرگ مدیریت و کار کردن باهاشون باعث شده بود تو دوره هاشون باشم و همینطور با کلی کتاب خوب اشنا بشم. کتابهایی که بهم کمک کردن خودم و قابلیت هام رو بشناسم و بتونم دنیای بهتری رو تجسم کنم . تو تصمیم اولم کتابهای زیادی درباره موفقت خونده بودم و تصمیم سوم زندگیم به کلی مکمل اون شد . و من رو به دنیای ارتباطات ومدیریت برد. با این حال من به شدت جوان ، بی تجربه و خام هستم. در ابتدای جاده ای هستم که تو سالها قبل طی کردی . دغدغه ها و تفکراتی رو دارم که تو سالها قبل داشتی . البته مطمئنا اینترنت و شبکه های اجتماعی از ما دونسل متفاوت ساخته محمد رضا جان. ساعت ۴ صبح شده ، دوست دارم بازم بنویسم ااما خوابم می آد و فکر می کنم خیلی زیاد نوشته ام ! شاید سه هزار کلمه ! فقط می خوام بهت بگم :
ممنون بخاطر همه چی . یه روز دیگه از نقش تو توی زندگیم می نویسم. از اینکه چطور بعد از آشنایی با تو شروع کردم به باری مذاکره و ارتباط گیری با افراد . اینکه چطور با کمک های تو توی سخت ترین شرایط ارتباط گرفتم و ….
ممنونم ازت .
دوستت دارم .
شاگرد کوچک تو
محمد

بسیار نوشتن فواید زیادی داره اما چطور نوشتن هم مهمه. و انتخاب یک استراتژی که نوشته ها رفته رفته بهتر بشه. همین طور انتخاب یک معیار برای سنجش این بهتر شدن. همون طور که هر کس باید به صدای خودش و نوع بیان مطلوب خودش دست پیدا کنه، خیلی خوبه به نوع نوشتن موثر خودش هم برسه

با سلام
اعتراف می کنم سوال کننده ای است. محمدرضای عزیز اگر از نگاه شما به این پرسش نگاه کنم می توانم بگویم خواندن مهم ترین تصمیم زندگی من بوده است. و می دانم اگر نمی خواندم شاید موقعیت اکنون و این جا برایم اتفاق نمی افتاد. من هم نه تنها به فرزندانم توصیه به خواندن خواهم خواهم کرد بلکه هم اکنون هم به دوستان خود توصیه به خواندن می کنم. شاید تصمیم به نوشتن هم روزی تصمیم مهمی در زندگی من شود.
ممنون

سلام استاد عزیزم
ممنونم که طرز نوشتن و رویه های فکر کردن خودتون رو هم به ما یاد می دهید.مثل مطلبی که درباره آقای ایوبی معلم انشای دوران مدرسه تون نوشتید و چقدر خوب فضاسازی رو در نوشتن به ما یاد دادید.خیلی علاقمندم به سبک شما استاد گرامی و مشتاقانه امیدوارم که بازهم “سرمشق های نوشتن شما “را در روز نوشته ها بخوانم .

سلام
می خواستم بگم چند روز پیش داشتم فکر می کردم شما تقریبا در تمام حوزه های انسانی، فلسفی، ادبی، کسب و کار، بازاریابی، منابع انسانی، روان شناسی، مدیریت… وارد شدید، ایدئولوژی و باور های شکل گرفته خودتون رو دارید و در ادامه به این فکر می کردم که چقدر جالبه که به انسان از همه چی بتونه عمیقا سر در بیاره ولی از اون مهم تر این بود که فکر کردم، شما توانایی بیان مسائل رو به شکلی روان، جذاب و قابل فهم دارید.
در آخر به این نتیجه رسیدم که این موضوع به هنر بزرگ نوشتن بر می گرده.
این همه سال تمرین نوشتن، هم دانش خودتونو پخته کرده و هم حرفاتونو برای دیگران قابل فهم و خوندنی کرده.
من هم به نوبه خودم یقین دارم کار بزرگ شما نوشتن بوده.
بهتون غبطه می خورم که چنین رد مثبت و ارزشمندی رو از خودتون به جا گذاشتید.
آرزو دارم سر بلند باشید.
خدا قوت انسان گرامی

خيلي خوشحال شدم كه ديدم يك نفر مثل آقاي شعبانعلي به راحتي ميگه بسياري از اتفاقات زندگيش از جنس تصميم نبوده‌اند، شايد بيشتر از جنس پيشآمد بوده‌اند، اتفاقاتي كه دنبالشان را گرفته‌ايم، شايد اگر جور ديگري هم اتفاق مي‌افتادند، پي همان را مي‌گرفتيم. خيلي ممنون كه اينقدر راحت و صميمي اين را نوشنيد نه مثل بقيه كه شايد يك صدم شما هم موفق نباشند ولي جوري وانمود ميكنند انگار تمام اتفاقات زندگيشون برنامه‌ريزي شده و از روي فكر و تصميم دقيق بوده حتي اينكه در چه ساعتي و كجا و با چه لباسي راه بيفنتد يا اولين كلمه را بگويند.
ممنون كه با نوشتن‌تان اين حس را به من داديد كه فقط من نيستم كه اينطور فكر ميكنم و خيلي از موفقيتها يا شكستهاي زندگيمو واقعا يك “تصميم” آگاهانه و برنامه‌ريزي‌شده نميدانم، بيشتر آنها را پيشامدهايي مي‌بينم كه دنبالشان را گرفته‌ام، شايد جور ديگري رخ مي‌دادند.
ممنون

من از بچگی می نوشتم. ولی کوتاه و سطحی. بیشتر گزارش روزانه می نوشتم.
الان دو ساله که سعی کردم یه تغییری تو نوشته هام بدم . عمیق تر بشه و ….
دو ماه بود که ننوشته بودم، حالا چرا نمی دونم. فقط می دونم که توی این دو ماه به شدت پریشان و عصبی شده بودم تا اینکه دیشب دوباره دفترم رو باز کردم و نوشتم و نوشتم و نوشتم …. وقتی تموم شد سبک شده بودم و راحت و پر از آرامش.
دیگه الان خیلی وقته که بهم ثابت شده تنها چیزی که یک آرامش واقعی بهم میده نوشتنه!
محمدرضا ممنون که یک بار دیگه اینو بهم یادآوری کردی.
یه وبلاگ هم دارم که چند سالی میشه توش ننوشتم اما از این به بعد سعی می کنم ادامه بدم و دوباره راهش بندازم.

قدیما که بچه بودم، یعنی از وقتی که سواد خوندن و نوشتن رو یاد گرفتم، از نوشتن خیلی لذت میبردم و خوب هم مینوشتم در واقع احساس میکنم استعداد خوبی داشتم. ولی هرچی بزرگتر شدم توانایی نوشتن در من کوچکتر شد. در حدی که الان ۳۲ سالمه فکر میکنم نوشتنم خشک شده. الان در حدی شدم که وقتی میخوام چیزی در شبکه های اجتماعی بنویسم فکر میکنم این اصلا ارزش نوشتن نداره، اصلا از نوشتنش خجالت میکشم . حتی دیگه کامنتم نمیذارم، چون احساس میکنم حرف مناسبی ندارم که بخوام بنویسم پس بهتره ننویسم. البته میتونم اعتراف کنم توی یک سال اخیر کتاب خوندنم کم شده. کلا تو خوندن بی حوصله شدم. شاید همینطوری که گفتید باید کتاب بخونم و از نقل قول ها شروع کنم. ولی خب نقل قول نشر کردن خوبه ولی باز حرف من نیست…یعنی کمک میکنه دوباره که بتونم بنویسم؟!

خیلی وقت بود ننوشته بودم؛ اومدم تا بگم..
یه سری آدما هستن که متفاوت بودنشون تو رو به خودش جذب میکنه برای اولین بارها…
خیلیاشون متفاوتن ولی فقط صرف اینی که فرق داشته باشن با بقیه خودشون رو کردن یه وصلله پینه ای از ایده های متفاوت؛ اینا رو تا نزدیک شون میشی و درک میکنی شون واقعا چیزی ندارن برای نگه داشتنت کنار خودشون
امشب مهر تایید زدی به اینکه سر زدنم به این خونه پرمهرت از سر عادت نیست و از روی اینکه آدرست پین شده اون بالای مررورگر.. محمدرضا صداقتت رو دوس دارم خیلی… چیزی که باعث میشه تخصص و صاحب نظر بودنت تو کلی زمینه دیگه تبدیل بشه به یه خاص شدن دوست داشتنی که نمیشه دل کند ازش
مرسی که هستی… مرسی که مینویسی.. عمیق ترین لبخندای هرروزم رو بت مدیونم

تا حالا دید دیگری نسبت به تصمیم گیری داشتم و این بود که هر کاری که ما انتخاب می کنم یک تصمیم هست!
اما تازه فهمیدم چه تفاوت نگرشی به تصمیم گیری میتونه باشه.

سلام محمد رضا،
ساعت ۱۲:۱۵ شب ، در حالی که نه حس چک کردن ایمیل و نه سایت های مختلف و انجام کارهای متفرقه رو داشتم، حتی با اینکه صبح باید زود بیدار شم حس خوابیدن هم نداشتم… تصمیم گرفتم بیام اینجا، گفتم بعید میدونم مطلب جدید گذاشته باشه، نامه به رها رو تازه گذاشته ولی بزار سر بزنم!
با این نوشته، حس نوشتن در من جاری شد! از اون دوست غریبه ممنونم که موجب این نوشته شد.
================
نوشتن همیشه با من بوده است، یک نوشتن معمولی با کلمات عادی. آن زمانهایی که در روز مرگی ها و دغدغه های مختلف غرق میشوم و مدتها از نوشتن فاصله میگیرم ، ناخوشایندی حالم را درک میکنم، گاهی که بعد از مدت ها به سراغ نوشتن میروم اشک از چشمانم سرازیر میشود، میدانم در این مدت چه ظلم بزرگی در حق خودم کردم، اما چه کنم که گاهی اسیر روزمرگی ها میشوم 🙁
================
چقدر این عبارت حقیقت عجیب و گاها تلخی است : عدم تصمیم در بلند مدت و تبدیل شدن به تصمیم
خیلی وقتها برام اتفاق افتاده هم نتیجه خوب داشته و هم غیر دلنشین! تلنگر خوبی بود این جمله
ببخشید طولانی شد! نوشتت باعث این همه نوشته شد!

سلام
با قلم زیبا و پر محتوای خودت، نوشتن را برایم سخت کرده بودی و حالا سخت تر از قبل. تا پیش از این رنج ندانستن یا کم دانستن وادار به سکوتم می کرد و امروز نوشتن نزد کسی که نوشتن ایمان اوست.
اما تو که بررگوارانه به واسطه نوشته های نه چندان سلیس و روان به نامها جان می دهی شهامت نوشتن را در من زنده کردی. با تو عهد می بندم، برای آنکه شایسته دوستی تو باشم و هم خانه خوبی برای دیگران ، زیاد بخوانم و زیادتر بنویسم.

بعد از مدت ها دوباره یه متنی از خودم نوشتم گفتم لینکش را برای شما هم بگذارم:
http://omid-war.blogfa.com/post/53
(سلاح سردت را همیشه دم دست بگذار، نیازمان می شود ! :دی )

سلام به استاد عزیزم

ممنون بابت این متن و صداقتی که همیشه توی نوشته هاتون وجود داره.

من حدود نصف عمرم در دفترچه های کوچکی حرفهام رو برای خودم نوشتم. تجربه عجیبیه. انگار این دفترچه ها قسمتی از حافظه م هستند که دیگه در حافظه سرم وجود ندارند!
البته بیشترشون رو دیگه دوست ندارم و معمولا با حیرت میخونمشون.
ولی نوشتن برای دیگران رو دوست ندارم. شاید چون از درک نشدن یا قضاوتشون میترسم یا نمیتونم پل بزنم بین دنیای اونها و دنیای خودم. تنهایی رو ترجیح میدم مگر اینکه چیز بیشتر در قبال از دست دادنش بگیرم که به کم پیش میاد.

تشویق شدم که جدی تر بنویسم.

این پست رو خیلی دوست داشتم. باید این هفته چندبار بخونمش…

سلام
من کلا در حرف زدن هم مختصر و مفید صحبت کنم البته به قول استادم از کجا می دونی و کی گفته مفیده:) و گاهی اوقات برای جلوگیری از دلخوری و یا خچالت و رعایت ادب، بعضی از صحبتهام رو بصورت مختصر و بهتره بگم مبهم مطرح می کنم. خیلی دوست دارم راحت تر صحبت کنم و دامنه و گنجینه لغاتم را بیشتر کنم. از این به بعد سعی ام را میکنم امیدوارم شما هم بیشتر بنویسید تا ما بیشتر ازتون یاد بگیریم. با آرزوی آرامش برای شما دوست و معلم عزیزم

اول از همه بایستی بخشنده باشی تا بتوانی بنویسی از ته دل بنویسی و دیگران را در احساست ، فکرت ، زندگی ات سهیم کنی ، ببخشی تا بدست بیاوری ، به نظر من ارزش زندگی هر شخصی به تاثیری که روی دیگران دارد بستگی دارد ، می دانم که روی من و فکر و احساس و زندگی من خیلی تاثیر داشته ای بقیه را نمی دانم.

مرسی از این نوشته ات
از امروز من هم تصمیم گرفتم که بنویسم ،البته منظم