سعی میکنم خلاصه بنویسم. شاید بیشتر یه درد و دل باشه تا سوال.
۱-اونطوری که شنیدم و تو خودم هم احساس میکنم، اینه که نسل ما جوون ترها به سمتی کشیده میشه که یا آرزوهامون کوچیکه یا شاید دنبال آرزوهای بزرگمون نمیریم یا هر چیز دیگه ای که باعث میشه به اندازه کافی کوشا نباشیم.
یه چیزی هم که شاید موازی با همینه، حس خستگی نسلمونه. اینو من از هیچ منبعی که اشاره کرده باشه، نمیگم. صرفا یه بازخوردیه که از دوستان گرفتم، یا از گشت و گذار تو توییتر و … فهمیدم. پس شاید اینطوری هم نباشه.
۲- نمیدونم معقولانه است این سوالو بپرسم یا نه(چون شاید هزاران بار پاسخ دادین بهش).
به نظرتون تو یه شهر کوچیک، چه راه هایی برای پول درآوردن(حتی در مقیاس خیلی کم) وجود داره که علاوه بر پول سازی، بشه ازش برای آینده های حتی دور هم ازش بهره گرفت. منظورم اینه که فقط یه کاری برای پول درآوردن نباشه، یادگیری هم توش باشه. دقیقتر اینکه شاید بیشتر کارهایی از جنس دورکاری مد نظرمه. گرچه من از هر پیشنهادی که شما بگید، سعی میکنم نهایت استفاده رو بکنم.
۳-یه چیزی که برای من و بعضی بچه های دیگه سخته، اینه که چطور بریم یه شرکت و بگیم میخوایم اینجا کار کنیم؟ اصلا ما چه میدونیم اونا چیکار میکنن؟ سوالم اینه که شما در اولین کارهای شرکتیتون، چطوری کار پیدا کردین؟ البته شاید شما سختی این مورد رو درک نکرده باشین. چون احتمالا همیشه آدم کاری ای بودین

سلام به همه دوستان و آقای شعبانعلی
امروز کتاب مقدمه ای بر سیستمهای پیچیده رو خوندم و حسرت میخورم که چرا ادامه پیدا نمیکنه ولی تا همینجا هم برای من که تا حالا در این مورد چیزی نخوانده بودم جالب بود حتی باعث شد بیشتر در مورد این موضوع فکر کنم و با شناخت تقریبی مدل ذهنی شما در خصوص زندگی و هستی و…. کامنتهای شما رو بهتر بفهمم یعنی زاویه دیدتان برایم روشنتر شد.
آقای شعبانعلی یا سیار دوستان متممی ٫ من اگر بخواهم کتابی در این زمینه بخوانم چه کتابی پیشنهاد میکنید ؟ البته در حد مقدماتی چون تا حالا مطالعه ی من محدود به همین ۳۷ صفحه بوده است.

محمدرضای عزیز سلام
یه سوالی داشتم، یعنی بیشتر میخوام ازتون راهنمایی بگیرم اگر فرصت شد
برای انجام کارمون و جذب سرمایه گذار نیاز داریم که بیزینس پلن بنویسیم، من دیدم فرصت خوبیه که خودم هم به این فضا ورود کنم و بیزینس پلن نوشتن رو یاد بگیرم البته تا حدودی.
یه مقدار تحقیق کردم و از یکی از دوستام که تو دانشگاهی در المان درس میخونه هم خواستم که از استاد یکی از درس هاشون مشورتی بگیره ، خلاصه به مجموعه ای از کتاب ها و دوتا نرم افزار رسیدم.
که الان نمیدونم باید کدوم مسیر رو انتخاب کنم.
خودم حسم اینکه اگر یکی دو ماه وقت بذارم و ۲ ۳ تا کتاب خوب تو این زمینه بخونم اتفاق خوبیه (البته مشکلش اینکه نمیدونم کدوم کتاب ها رو انتخاب کنم، و یکی از خواهش هام این بود که بهم منبع معرفی کنید.)
نرم افزار business plan pro رو هم پیدا کردم که نسخه آنلاین هم داره، تو اینترنت هم مرور کردم دیدم خیلی ازش تعریف کردن. (همیشه این تعریف ها و ریوو های سایت های اینترنتی یه مدلی از تبلیغ میدونم و نمیتونم خیلی بهشون اعتماد کنم.)
خلاصه اگه فرصتش رو پیدا کردی لطف کن برامون راجب بیزینس پلن نوشتن بنویس و راهنماییمون کن که خودمون چطوری بتونیم اطلاعات کامل تری به دست بیاریم.
ممنون.

سلام. من هم به نوبه خودم ازت ممنونم که این وقت و موقعیت گفتگو رو فراهم کردی. در مورد سیستم های پیچیده منتظر شاخ و برگهایی که قراره به این درخت افزوده بشه مشتاقم بدونم و بخونم. امیدوارم که بتونم تا پایان بحث، مباحث سیستم ها رو در متمم بخونم تا بهتر از قبل، متوجه موضوعات مطرح شده باشم.
چند وقتی هست که دو تا سوال توی ذهنم دارم که می خواستم بپرسم، اما خب منتظر بودم کمی نشخوارش کنم و بعدش در جای مناسب بپرسم. فکر میکنم اینجا جای خوبیه برای پرسیدن.
اگر هر کدوم نامناسب یا خصوصی و غیرقابل قبول؛ بود، راحت از کنارش شما رد شو، منم صداشو درنمیآرم 🙂
سوال اول)
(البته خصوصی هم میتونه باشه، ولی خب تو کلاس درس جرات داریم از استاد بپرسیم)
محمدرضا این روزها، بجــز مطالعه کتاب و مقالات و سایتها، آیا استاد (یا اساتیدی) هم داره که حضوری ازش بهره مند بشه؟
ممنون میشم کمی در این مورد با توضیحات بنویسید. اگر نام اساتید مقدور نیست، میتونید به حوزه های مورد مطالعه اشاره کنید
سوال دوم)
در بحث گوسفندنگــری که در آدرس زیر مطرح شده بود:
https://goo.gl/w9tFdO
مدتها ذهنم درگیر شد و هست، اما واقعا امروز یک سوالی برای من پیش آمده و اون این هست که، با اصطکاک و توقفی که «گوسفندنگری» برای ما ایجاد میکند، چه کنیم؟
و اگر سوالم را بخواهم تکمیل کنم باید بگویم که این سبک نگاه، «عمق» می بخشد اما از شعاع و دامنه فهمیدن،کشف و حرکت بسیار میکاهد. چه محیط ها و کارها و رابطه هایی، ارزش آن را دارد که عینک «گوسفند نگری» را به خود بزنیم و از چه موقعیت ها و رابطه ها و فرصتهایی باید چشم بپوشیم
و بخش خصوصی این سوال می شود این: من که قصـد ندارم برای مدت طولانی در یک شغل بمانم، آیا واقعا ارزش دارد که «عینک گوسفندنگری» و استفاده از تمام ظرفیتهایش را به چشم بزنم؟
.
مجددا ممنونم که این فرصت گفتگو و فکرکردن و یادگرفتن رو برای من و ما فراهم کردی معلم عزیزم.
منتظرم و در کنارش امیدوارم بتونم درست فکر کنم و به جمعبندی این سوالها کمک کنم.

سلام محمد رضای عزیز.
پیش نوشت۱: ممنون بابت جوابی که به سوال قبلیم دادی. راستش با خوندن اون یک جمله که برای سمانه نوشته بودی برداشتی از اون جمله کردم که با توضیح خوبی که دادی اون برداشت غلط بر طرف شد. ممنون.

پیش نوشت ۲: دیدم این مطلب گفت و گو با دوستان در حال تکمیله گفتم من هم از فرصت استفاده کنم و سوالمو بپرسم. تا اگر فرصت کردی و به نظرت ارزشش رو داشت بهش فکر کنی و اگر لازم دونستی منو راهنمایی کنی.
اصل سوال:
امروز از خواب که بیدار شدم با این این فکر و سوال روزم رو شروع کردم که کدوم یکی از این دوتا راه میتونه هم رضایت خاطر در طول زندگی رو برای ما داشته باشه هم در اخر عمر از زندگیمون راضی باشیم؟
اول : رفتن به راهی که دل میگه و صرف نظر کردن از مفروضات و هشدار های عقل.( احتمالا هیجان انگیز ولی پر خطر).
دوم : رفتن به راهی که عقل میگه و فراموش کردن چیزی که تو دلمونه (احتمالا در امنیت و ارامش ولی سرد و بی روح).

به این فکر میکردم که کدوم راه رو برم که نهایتا هم در طول و هم در انتهای مسیر از راهی که اتخاب کردم خوشحال باشم؟ چون به هر حال ما مسئول و محصول همین انتخاب هامون هستیم و یک جایی باید به خاطر این انتخاب ها به خودمون جواب بدیم. توی همین فکرا بودم که یه عکس نوشته از چارلز بوکفسکی برام اومد.

find what you love and let it kill you
این جمله به نظر من در بطن خودش به بهترین شکل جنگ همیشگی بین عقل و دل رو نشون میداد.

با خوندش سوالات زیادی برام بوجود اومد. این که ما در برابر کدوم مسئولیم؟ عقل؟ یا دل؟ و نهایتا باید به کدوم پاسخگو باشیم؟ و پاسخ گویی به کدوم راحت تره؟ عقل مفروضاتی داره که مبتنی بر اونها هشدار هایی میده که ای بسا فرض هایی خود انجام باشند یا در طول زمان به فرض هایی خود انجام تبدیل بشن. در این صورت پاسخگویی به عقل، وقتی که به راه دل رفته باشیم سخت تر نیست؟ از طرفی رفتن به راه عقل و در نظر نگرفتن دل هم نارضایتی درونی را در پیش داره و یک عمر شنیدن صدای منتقد درونی که هر کجا بریم مثل سایه دنبالمون خواهد بود. راه سومی هم هست ایا؟ یکی به میخ و یکی به نعل زدن ممکنه هر دو را راضی یا هر دو را ناراضی کنه. ایا نقطه ی بهینه ای برای این انتخاب ها میتونه وجود داشته باشه؟

سلام محمد رضا
چند روزی بود که در مورد این متن و چرایی این مطلب فکر می کردم ،حس خوبی بود ولی نمی توانستم مطلبی بنویسم ،چند بار متن را خواندم دیدیم هر یک از دوستان به فراخور طبع حال و هوای خود مطالبی نوشته اند و دغدغه هاو آرزوهایشان ،تشکر هایشان را نثارت کردند ،من هم دوست داشتن حس خودم را بنویسم در جستجو بودم ،تا اینکه چند شب پیش تصمیم گرفتم قبل از خواب جهت خارج شدن از حال و هوای رسمی یادگیری کمی برای خودم خلوت کنم ، مطالعه کتاب آرش نراقی (آیینه جان ) را انتخاب کردم و به متن زیبایی از حال و هوای مولانا قبل از آشنایی باشمس رسیدم (البته هنوز این جسارت را ندارم که بتوانم خود را با خداوندگار عرفان مقایسه کنم )ولی راستش مطلبی که در توصیف آن روزگار قبل از آشنایی با شمس و روح بیقرار خود توصیف شده بود خیلی نزدیک به حال و هوای و حس من نسبت به این وبلاگ و متمم و خودت است ، باشد من هم جز شاگردان خلف تو قرار بگیریم و بتوانم از چشمه معرفت و بزرگی شما لیاقت استفاده را پیدا کنم .
مولانا در آغاز میانسالی و پیش از دیدار شمس درونی نا آرام داشت ،او احساس می کرد که بیماری جانکاهی خوره آسا سرمایه روح ا و را می بلعد .او نیک می داند که تن خوش دارد ،اما گرفتار دل است .از این رو از خداوند می خواست که ولی از اولیای خود را برای درمان روح بیمارو رنجور او بفرستد . مولانا وقتی که به احوال خویش نظر می کرد ،وجود خود را مانند کرمی می دید که در درون پیله اش پس از سال ها ریاضت و مراقبه رفته رفته تبدل یافته و به پروانه ای بدل شده است ،اما این پروانه خوش خط و خال و رنگارنگ هر چه می کوشد نمی تواند حصار پیله ای را که بر گردش تنیده بدراند و در فراخنای باغ دلگشایی که در بیرون پیله می بیند جولان کند . او به چشم خود می دید که این پروانه پرورده و زیبا زنده زنده در گور آن پیله می میرد . این احساس وحشت و خفقان روح حساس او را تشنه نفس کشیدن و رهایی می کرد . تمام وجود او تمنای حضوری بود که شمشیر آسا پیله خودی ها او را بدرد و پروانه گرفتار روح او را رهایی بخشد .
در طریق معنا وقتی سوز طلب و شوق به رهایی در وجود سالک سر می کشد تمام وجود او طالب دیدار “ولی” می شود و درد طلب او را به جستجوی ولی الهی بر می انگیزد .
ما کار و دکان و پیشه را سوخته ایم
شعر و غزل و دو بیتی آموخته ایم
در عشق که او جان و دل و دیده ماست
جان و دل و دیده هر سه را سوخته ایم

این بخش خیلی خوبه،که به سوالات مبهم ما جواب می دید و نظرتونو می گید.
ممنون محمدرضای عزیز

کار خیلی باارزشیه آقای شعبانعلی اونهم پاسخ دادن به سوالاتی پیچیده و نامشخص که پیدا کردن جواب براش اعصاب رو ضعیف میکنه.
معمولا در وبلاگ همه برای دلشون مینویسند ٫ از اینکه این فضای شخصی شما رو گرفتیم ازتون عذر میخواهم

می خواستم اگه لطف کنید در مورد اینکه، چگونه می توان واقعا، اولویت های ارزشی خود را تغییر داد.
اصلاٌ چطور می توان اولویت های ارزشیمون را شناساسی کنیم. صحبت کنید یا بهتر بگم بنویسید.
فکر می کنم، اولویت هایی ارزشی که داشتم یا مال دیگران بوده که به نام خودم حفظشون کردم، زیاد کارکردی برام نداشتن. الان دوست دارم تغییرشون بدم

محمدرضا جان سلام یه مسئله ای دارم که جواب گرفتن اش خیلی به من (و شاید به دیگران) کمک کنه
مسئله: کتاب خارجی (چاپ شده یا pdf) که در ایران نیست یا ترجمه نشده رو چطور بخریم؟ (از آمازون یا هرجای دیگه)
من از خیلی ها پرسیدم و ساعت ها هم تو اینترنت گشتم و به روشهای مختلفی هم رسیدم اما واقعا برای من گرون هستند. (حدودا برای هر دلار کتاب نزدیک به ۱۰ هزار تومان) شما راه حلی ارزون تر برای این موضوع به ذهنت می رسه؟

محمدرضاي عزيز
قبلا محبت كردي و در كامنتي ، زير پست مربوط به گام دهم سري با متمم تا نوروز در مورد دوستان متممي با شرايطي نزديك به خودم مطالبي رو نوشتي و ادامه آن رو كه براي امثال من خيلي مهمه به زمان مناسبي در آينده موكول كردي . به بهانه اين پست اين لينك رو مجددا در اينجا ثبت مي كنم تا با صلاحديد شما به ليست با لا اضافه بشه .
http://www.shabanali.com/ms/%D9%85%D8%AF%DB%8C%D8%B1%DB%8C%D8%AA-%D8%AA%D8%BA%DB%8C%DB%8C%D8%B1-%D8%A7%D8%B2-%D8%B7%D8%B1%DB%8C%D9%82-%D8%AA%D8%B9%DB%8C%DB%8C%D9%86-%D9%86%D9%82%D8%B7%D9%87%E2%80%8C-%D8%A7%D8%AA%DA%A9%D8%A7/comment-page-1/#comment-69812

سلام
اگه امكانش باشه و بحث “نظريه اطلاعات” بيشتر و بيشتر باز بشه خيلي عالي ميشه.
در مورد learning theme هم يه سري صحبتي پيش اومد ، اما بنظرم بد نباشه چون الان متممي زياده اينجا و همه هم با مقوله يادگيري درگير هستن، بيشتر بسط داده بشه.
پي نوشت بسيار نامربوط: اون فايل كار آفريني كه زبانش انگليسي بود و قرار بود ترجمه و زير نويس بشه رو كاش وقت تون اجازه بده و برامون اينجا بذارينش.
ممنونم

محمدرضای عزیز
لطفا به نوشته‌هایت در مورد مدل ذهنی ادامه بده. هنوز منتظر جوابت برای آن سوالی که مدتی پیش مطرح کردم هستم (سوال: آیا مدل ذهنی مخلوق دارای نقص‌های مدل ذهنی خالق‌اش است؟ یعنی وسیله‌های ساخت انسان، نقص های مدل ذهنی انسان رو دارند؟).
البته دلیل فکر کردنم به این سوال را پرسیده بودی که الان فرق کرده.

محمدرضا جان داشتم كم كم نا اميد مي شدم از جواب سوالم. اما با اينحال بهت حق مي دادم چون مي دونم سرت شلوغه و فرصت نمي كني به هر اسوال بي ربطي جواب بدي؟ ولي ممنون كه دغدغه هاي ما برات مهمه و گفتي قراره كه برام بنويسي.

سلام و درود بر شما
چقدر خوب که عنوان جداگانه و مشخصی را برای سوالات دوستان اختصاص دادین. همیشه از پاسخ های شما در دیدگاه ها لذت بردم و استفاده کردم.
راستش را بخواهید مدتها بود که دلم می خواست سوالی را از شما بپرسم ولی احساس می کردم شاید پرسش مستقیم از یک رویداد که باعث زخمی شدن روحتون شده خیلی مناسب نباشه. آنجایی که نوشتید :
” بعضی ضربه ها، روح انسان رو «زخمی» میکنند. این زخمها اگر خوب هم بشن، جاشون تا آخر عمر میمونه. اگر هم ازشون خوب مراقبت نکنیم عفونت میکنن و تمام جنبه های وجود ما رو فرا میگیرن.”
و بعد اشاره ای به ماجرای اخراجتون از مدرسه داشتید. اما با اجازتون سوالم را نوشتم.
ماجرا را کم و بیش در جاهای دیگر خواندم و شوکه شدم. شوکه از اینکه چطور یک مرد بالغ در جایگاه مدیر یک مدرسه می تواند سرنوشت تحصیلی دانش آموز را به مخاطره بیاندازد و براحتی اخراجش کند. برایم جالب بود که در آن مدرسه حتی یک معلم وجود نداشت که از شما و استعدادهای شما دفاع کنه و پادرمیانی کنه؟ بنظر من معلمین براحتی می توانند هوش و توانایی های دانش آموزانشان را در طول سال تحصیل تشخیص بدهند. شاید هم چنین معلمانی بودند و حریف مدیر مدرسه و قوانین وضع شده نمی شدند؟ یا نمی خواستند با مدیر مدرسه درگیر بشوند و یا منافع و موقعیتشون بخطر می افتاده ( هر چند که متاسفانه در سطحی وسیع تر هم چنین رخدادهایی را دیدم و دیدیم)اما سوال اصلی من این است که من بعنوان یک خواننده از ماجرای اخراج شما احساس “نفرتی ” نسبت به آن مدیر پیدا کردم. اتفاق “اخراج” اتفاق کوچکی برای دانش آموز نیست. مساله زندگی و آینده او است.
در حال حاضر هم وقتی یک تصمیم گیرنده با سوءاستفاده از جایگاهش و قدرتی که بدنبال آن جایگاه بدست آورده حکم ناروایی صادر می کند که تبعات طولانی و سنگینی را ایجاد می کند، حس نفرت من بشدت بالا میاد و این نفرت بدلیل مشاهده روزانه آن افراد نه تنها کاسته نمی شه بلکه در خوشبینانه ترین حالت ثابت مونده و عصبانیت های آنی هم یکی از عوارض آن حس نفرت است و فکر انتقام سرد (چه تعبیر زیبایی داشتین)یک لحظه از ذهن دور نمیشه.
وقتی که شما گفتین بعد از ده سال آن مدیر مدرسه را دیدین و گفته که : مگه تو را اینجا راه دادند و از پدرتون حال و احوال کرده، نمی دونم شما چه پاسخی دادین ولی فکر می کنم اگر من بودم تاب نمی آوردم و جواب محترمانه دندانشکنی می دادم هرچند که موقعیت و دستاوردهای شما پاسخ یکی از آن رفتارهای نادرست مدیرتان بوده.
دوست دارم بدانم شما برای کاهش حس نفرتتون چه کردید یا چه می کنید؟ و یا پیشنهادتون چیست؟