روزهای اخیر، احساس میکردم شاید صحنه اقتصاد و مدیریت کشور، پس از وضعیتی که طی هشت سال اخیر طی کرده است، قصد دارد دوباره گامهای رو به جلو را بردارد. اما وضعیت انتخابات و خط مشی به کار گرفته شده در تأیید صلاحیت ها، نشان داد که چهار سال آینده قرار نیست با چند سال گذشته تفاوتی داشته باشد.
پانزدهمین سالی است که در محیط کسب و کار ایرانی، کار و فعالیت رسمی میکنم. روزی بیش از ۲۰ ساعت کار کردن، خسته ام کرده است. جلسات ۵ صبح تا ۱ شب، آوارگی در فرودگاههای مختلف، رفتن از یک اتاق کنفرانس به اتاق دیگر، همه و همه فرسوده ام کرده اند. فکر میکنم با هر استانداردی، حق داشته باشم خودم را برای مدتی بازنشسته کنم.
چهار سال آینده زمان خوبی است. درهای دفترم را به روی مهمانان خواهم بست. سرمایه داران و سیاستمداران را رها خواهم کرد و به گوشه کتابخانه ام پناه خواهم برد.
بیشتر خواهم خواند و بیشتر خواهم نوشت. حضورم را در فضای مجازی حفظ خواهم کرد. سفر خواهم رفت. درس خواهم داد و معلم خواهم ماند.
به سازمانها کمتر سر خواهم زد. اگر هم باشد در حد چای و قهوه ای. آنقدر که از فضای عمومی کشورم دور نمانم.
مدیران صنایع، سرمایه داران و سیاستمداران هم، اگر خواستند مرا ببیند، میتوانند به کلاسها و سمینارهایم سر بزنند.
همیشه گفته ام، که «سختی ها» و «تلخی ها»، باید میوه ای داشته باشند. میوه چهار سالی که خواهد آمد، برای من، «دوستان خوب» خواهد بود، «کتابهای جدیدی که خواهم نوشت»، «تحقیقات جدیدی که انجام خواهم داد» و «دانشجویان تازه ای که همچون من، به امید روزهای خوب دور، نگاه از افق ها بر نمی گیرند».
«فعال اقتصادی» بودن، در این فضا، «طنزی تلخ» است. «معلم بودن» را بیشتر می پسندم.
———————————————————————————–
لینک مرتبط: نوشته قبلی من در خصوص انتخابات
آخرین دیدگاه