لیلا زیر مطلبی که برای زینب دستاویز تحت عنوان چند پیشنهاد برای وبلاگ نویسی منتشر کرده بودم، کامنتی گذاشته بود که حس کردم شاید بهتر باشد اینجا در موردش کمی بنویسم.

سلام.
من یک مسئله با وبلاگ نویسی دارم، هیچ بهبودی در نوشته‌هام حس نمی‌کنم. به جزء نوشته‌های داخل وبلاگم، الان دوماه هست که به صورت مستمر هر روز در دفترم می‌نویسم به غیر از دو روز در این مدت.
سبک نوشتن خودم رو هم نمی‌تونم پیدا کنم، گاهی طنز می‌نویسم، گاهی جدی و گاهی نوشته‌های احساسی.
از روند خودم راضی نیستم و تا الان چندین بار خواستم کلا وبلاگم رو حذف کنم ولی این‌کار رو نکردم، حس می‌کنم مطلب مفیدی برای ارائه ندارم.
می‌دانم که کمال‌گرا هستم و البته تا اینجا خیلی با این کمال‌گرایی مبارزه کردم که به نوشتن ادامه دادم و مطمئن نیستم این نقصی که می‌بینم مربوط به کمال‌گرایی باشد.
برای کسی که نویسنده وبلاگ هست، چه چیزی رضایت رو حاصل می‌کند و باید دنبال چی باشد؟
چه نشانه‌هایی رو در مسیر باید ببینید که متوجه بشود مسیر را درست طی می‌کند؟
اصلا آیا باید همه وبلاگ داشته باشند؟
به این نکته‌ شما هم دقت می‌کنم، “آنان‌که می‌خواهند به سرعت نتیجه بگیرند، معمولاً چیزی از جنس علف هرز پرورش خواهند داد.” ولی واقعا نمی‌دانم از کجا باید متوجه بشوم که مسیرم درست هست یا نه، چون فکر کنم از یه جایی به بعد به جز فعل نوشتن باید خود “نوشته” هم ارزشمند باشد.

اما حرف‌های من

لیلا. حتی بدون اصرار و اشاره و تاکید من هم، واضح است که آنچه در ادامه می‌نویسم، از جنس سلیقه است و هیچ تاکیدی بر درست بودن یا مفید بودن یا مناسب بودن پیشنهادهایم ندارم.

با این حال، قاعدتاً همیشه فرضم بر این بوده و هست که اگر کسی اینجا کامنت می‌گذارد و سوالی می‌پرسد، خود عمداً آمده تا سلیقه‌ی دوستش را بشنود و در نهایت خودش تصمیم بگیرد.

چون حرفهای من آداب و ترتیب خاصی ندارد، آنها را در قالب چند نکته‌ی مستقل – بدون رعایت تقدم و تأخر و اولویت‌بندی – مطرح می‌کنم.

امیدوارم وقتی که تو و بقیه‌ی دوستان من برای خواندن آنچه در ادامه آمده صرف می‌کنید، هرز نرود و بتوانم حرفی بزنم که در نهایت – هر چقدر هم کوچک – مفید یا قابل استفاده باشد.

توضیح و تذکر:

من در مثال‌هایی که می‌زنم، از بعضی از نوشته‌های وبلاگ تو استفاده می‌کنم.

قاعدتاً اکثر این نکته‌ها و ابراز سلیقه‌ها می‌توانند در مورد نوشته‌های سایر دوستانم هم صادق باشند. اما به هر حال، چون سوال رو تو نوشته بودی، در مثال‌ها از نوشته‌های تو استفاده می‌کنم..

نکته‌ی اول: آیا همه باید وبلاگ داشته باشند؟

پاسخ کوتاه: نه.

پاسخ بلند: طبیعی است که همه نباید الزاماً وبلاگ داشته باشند. همچنانکه همه نباید الزاماً خودرو داشته باشند. همه نباید الزاماً لباس زرد رنگ داشته باشند و ده‌ها نکته‌ی طبیعی دیگر.

پس بگذار سوال را به شکل دیگری بازنویسی کنیم: از کجا بفهمم که وبلاگ نویسی برای من مناسب است یا نه؟

چند معیار به ذهنم می‌رسد که اینجا برایت می‌نویسم.

اگر وبلاگ نویسی برای تو لذت دارد، به نظرم خوب است وبلاگ داشته باشی. مستقل از هر پارامتر دیگری.

اگر دوست داری با جستجو کردن اسم تو در وب، تو را چنان ببینند که خودت هستی و دوست داری باشی، منطقی است که وبلاگ بنویسی.

البته برای این کار، طبیعتاً باید از نام و نام خانوادگی واقعی‌ات استفاده کنی که تو نمی‌کنی. این را هم می‌فهمم که ممکن است تصمیم داشته باشی وقتی وبلاگت به استاندارد خودت نزدیک‌تر شد، این کار را انجام بدهی. در کل من فکر می‌کنم استاندارد منطقی تو و هر کس دیگری، دقیقاً همان‌جاست که هست. بنابراین همیشه باید بپذیریم که سطح ما و سطح نوشته‌هایمان به هم نزدیک است و از اینکه دیگران با جستجوی نام‌مان به نوشته‌هایمان برسند نگران نباشیم. بقیه‌ی این نوع حرفها را می‌توانی در درس عزت نفس متمم بخوانی 😉

اگر دوست داری در مهارت نوشتن پیشرفت کنی و تسلط کلامی تو بیشتر شود.

اگر دوست داری بهتر و شفاف‌تر فکر کنی. هنوز اختراعی را در میان اختراعات بشر نمی‌شناسم که به اندازه‌ی نوشتن، به بهتر فکر کردن کمک کند.

اگر دوست داری مجبور شوی بیشتر مطالعه کنی. چون بعد از مدتی نوشتن، می‌بینی که بدون خواندن حرف زیادی برای گفتن نداری. به قول تحلیل‌گران سیستم،‌ هر سیستمی یک Throughput دارد. برای اینکه خروجی خوب داشته و زیاد و کیفی باشی، مجبور می‌شوی ورودی بیشتر و بیشتر داشته باشی. بین بچه‌های نرم افزار، اصطلاح Garbage in – Garbage out رایج است. بنابراین، عملاً وقتی کسی مثل تو، دغدغه‌ی کیفیت نوشتن دارد، ترغیب می‌شود ورودی را هم بهتر کند و این دستاورد کمی نیست.

اگر دوست داری صاحب نظر شوی. این اصطلاح صاحب نظر، مستقل از معنای رایج آن در ادبیات مکتوب و گفتگوی شفاهی ما، گنج مهمی را در دل خود پنهان کرده است. اینکه خودت نظر داشته باشی. حرف خودت را داشته باشی. وقتی حرف چند نفر را می‌پرسند و می‌شنوند و می‌خوانند، بپرسند نظر لیلا چیست؟ فکر می‌کنم اگر همین یک هدف را برای تمام زندگی‌مان داشته باشیم، به کوشش برای نزدیک شدن به آن می‌ارزد. و دستاوردی چنان بزرگ است که کمتر چیزی می‌تواند جایگزین آن شود. خواجوی کرمانی (البته در فضایی دیگر) اشاره می‌کند که: پیش صاحب نظران، ملک سلیمان باد است. مستقل از پیام اصلی شعر او، فکر می‌کنم این کوچک‌ترین دستاورد صاحب‌نظر شدن است. البته صاحب نظر شدن، یک مسیر است و نه یک مقصد و نقطه‌ی پایانی برای آن وجود ندارد. البته طبیعتاً اگر این را جزو اهداف خود بگذاری، باید توجه داشته باشی که سبک تلاش و تمرین‌های نگارش تو هم با این هدف هم‌سو و هم‌راستا باشد.

توضیح نامربوط: من همیشه آرزویم این بوده که سه درس تفکر سیستمی، مدل ذهنی و تفکر نقادانه ما را به این مسیر نزدیک‌تر کنند. البته هر سه درس در متمم، هنوز با آنچه من در ذهن داشتم فاصله‌ی بسیار دارند. اولین گام هستند در مسیری طولانی که نقطه‌ی پایانش هنوز در افق هم دیده نمی‌شود.

نکته‌ی دوم: چقدر زمان می‌برد تا بهبودی محسوس در نوشته‌هایمان داشته باشیم؟

پاسخ کوتاه –  وقتی این سه شرط همگی محقق شده باشند:

۱) حداقل یکصد هزار کلمه نوشته باشی

۲) حداقل دویست نوشته در وبلاگت داشته باشی.

۳) حدقل یک سال از شروع وبلاگ نویسی منظم تو گذشته باشد.

پاسخ بلند: پاسخ کوتاهی که دادم غلط است. البته غلط نیست. اما غیردقیق است. بگذار دقیق‌تر بگویم.

عددهای بالا، صرفاً چیزهایی هستند که در ذهن من هستند. هیچ معیاری برای آنها ندارم. طبیعتاً برای هر کسی هم می‌تواند متفاوت باشد. اصلاً خود بهبود محسوس یک مفهوم ذهنی است. محسوسِ تو الزاماً با محسوسِ من یکسان نیست.

اما حرفم این است که به نظرم در کمتر از این اعداد و ارقام، نباید ناامید شوی و باید ادامه بدهی.

حرف دیگری هم دارم که در پاسخ کوتاه، به صورت تلویحی گفته‌ام: این سه شرط باید با هم باشند.

یعنی اینکه فقط تعداد پست‌ها زیاد شود کافی نیست. مهم است که حجم نوشتن هم زیاد باشد.

اما اینکه فقط حجم نوشتن زیاد شود هم، به تنهایی کافی نیست. تعداد پست‌ها هم مهم است. چون هر پست، یک تمرین برای شروع، توضیح، جمع‌بندی، انتخاب عنوان و مواردی از این دست است. پس تعداد پست هم مهم است.

اگر هیچ اطلاعات دیگری در دست نداشته باشم، من لیلایی را که ۱۰۰ پست ۵۰۰ کلمه‌ای نوشته، نویسنده‌تر از لیلایی می‌دانم که ۵۰۰ پست ۸۰ کلمه‌ای نوشته یا ۵ پست ۱۲۰۰۰ کلمه‌ای نوشته است.

مورد دیگری هم هست و آن مدت زمان وبلاگ‌داری است.

ببین. فرض کن یک هفته بنشینی و ۱۰۰ پست ۵۰۰ کلمه‌ای بنویسی. آیا آخر هفته به چیز دیگری تبدیل شده‌ای؟ شاید: به یک جنازه.

اما بعید است جز فرسودگی ذهن و بدن، دستاورد دیگری ایجاد شده باشد. دستاورد وبلاگ نویسی، فقط نوشتن نیست. تو را عادت می‌دهد که در طول روز به دنیا به شکل دیگری نگاه کنی. شکل دیگری فکر کنی. چیزهای متفاوتی ببینی. چیزهایی را که قبلاً می‌دیدی نبینی. به عبارت دیگر، بخش مهمی از تحول ناشی از وبلاگ نویسی، در هنگام وبلاگ نویسی روی نمی‌دهد. بلکه در زندگی و نگرش یک وبلاگ نویس روی می‌دهد.

اگر می‌خواهی حرف من را بهتر بفهمی، پلتفرم دیگری را برایت مثال می‌زنم. شاید کسانی را که معتاد به اینستاگرام هستند دیده باشی.

اینها نگاهشان فرق کرده. چشم‌شان همه چیز را در یک قاب می‌بیند. در انتخاب لباس برای مهمانی، به این فکر می‌کنند که قبلاً از آن لباس پست نرفته باشند. هنگام غذا خوردن، چیزی را سفارش می‌دهند (یا درست می‌کنند) که تصویر آن قشنگ‌تر شود. غذای سردی که عکس آن ثبت شده را به غذای گرمی که فرصت نشده از آن عکس بگیرند ترجیح می‌دهند. رستوران معمولی جدیدی را که قبلاً از آن عکس و استوری نگذاشته‌اند، به رستوران خوب قدیمی که ده بار عکسش را منتشر کرده‌اند ترجیح می‌دهند.

نمی‌خواهم بگویم این خوب است یا نه. می‌خواهم بگویم اینستاگرام، نگاه را تغییر داده. انتخاب را تغییر داده. نگرش را عوض کرده. اولویت‌ها را تغییر داده.

وبلاگ نویسی هم همین است. من فکر می‌کنم اگر می‌خواهی ذهن و زبان و قلم تو، پخته‌تر شود باید حداقل یکی دو سال وبلاگ نویس باشی. این کار مثل زایمان نوزاد است. زمانش را می‌خواهد. مادر نمی‌تواند با تلاش مضاعف و دو برابر، نوزاد سالمی را در چهار یا پنج ماه به دنیا بیاورد. اگر چه ۹ ماه صبر کردن هم الزاماً به معنای تولد مطلوب یک نوزاد نیست.

نکته‌ی سوم: سبک نوشتن مناسب من چیست؟

این را هر کس خودش بهتر می‌تواند تشخیص بدهد.

اما چیزی که می‌دانم این است که باید تلاش کنیم سبک‌های مختلف را امتحان کنیم.

الان سبکی که در بخش قابل توجهی از وبلاگ تو وجود دارد را شاید بتوان نوعی سبک رمانتیک دانست.

البته می‌دانم که این واژه‌ی Romanticism، مفهومی گنگ و باز و مبهم دارد. حتی اینکه شاید در بستر فرهنگی ایران، اصطلاح دقیقی نباشد. اما به نظرم واژه‌ی مناسبی برای بیان حرف من است.

ببین.

سهمِ تو و احساس تو در نوشته‌هایت زیاد است. برون ریزی‌های احساسی عموماً در وبلاگ خوب است و اصلاً می‌تواند کمک کند وبلاگ دوست‌داشتنی‌تر شود. اما باید مراقب باشیم که چه سهمی از نوشته به خودمان تعلق دارد و چه بخشی به دنیای بیرون یا دغدغه‌ی مخاطب. اصلاً آیا فکر کرده‌ایم که کسی می‌خواهد نوشته‌مان را بخواند؟ یا می‌نویسیم که مثلاً در بطری بیاندازیم و داخل اقیانوس پرت کنیم تا نسل‌های بعد را با یک معما سرگرم کنیم؟

من خودم از علاقمندان این سبک نوشته‌ها هستم. در نوشته‌هایم هم چنین نمونه‌هایی کم نیست. اما حرفم این است که باید سهم آنها در کل وبلاگ را ببینیم. مهم‌ترین مشوق در وبلاگ نویسی، مخاطب است. مخاطب هم وقتی از خواندن وبلاگ لذت می‌برد که خودش را در آینه‌ی نوشته‌ی ما و حرف‌های ما ببیند.

خیلی مهم است که وقتی مخاطب نوشته‌ی ما را می‌خواند، برخی از خاطراتش، شکست‌هایش، پیروزی‌هایش، سوال‌هایش، خوشحالی‌ها و ناراحتی‌هایش، دغدغه‌ها و چالش‌هایش در ذهنش زنده شود. این تضمین می‌کند که دوباره به نوشته‌‌های وبلاگ نویس سر بزند.

باز هم تاکید می‌کنم که نوشته‌هایی که خود ابرازی یا خودافشایی یا برون ریزی هستند را – به نظر من – هرگز حذف نکن. اتفاقاً اینها می‌تواند به ما یادآوری کند که نوشته‌های یک انسان را می‌خوانیم و نه یک دائره‌المعارف علمی یا یک سایت آموزشی را.

اما به مخاطب هم اصالت بده. نه اینکه از او حرف بزنی و مدام بگویی: مخاطب عزیز سلام. مخاطب عزیز خوبی؟ مخاطب عزیز کجایی؟ بلکه به این معنا که به حس او بعد از خواندن نوشته‌ات فکر کن و ببین چقدر توانسته‌ای او را به خاطر سر زدن به نوشته‌ات خوشحال کنی.

این کار، تبعات دیگری هم دارد. تلاش خواهی کرد دقیق‌تر، بهتر، کاربردی‌تر و جدید‌تر بنویسی و احتمالاً تو را به تدریج به سمت یک سبک اختصاصی خودت سوق خواهد داد.

پیشنهاد یک: سعی کن تنوع سبک در وبلاگت بیشتر باشد. حتی اگر به مخاطب نمی‌گویی، خودت روی کاغذ پنج یا ده یا بیست سبک مختلف را فهرست کن. ببین از کدام سبک تا حالا ننوشته‌ای.

به نظرم در اینجا می‌توانی مطالب روزنوشته و حتی وبمایندست را مرور کنی. تنوع سبک در این دو مجموعه زیاد است. وبمایندست را عمداً گفتم. چون تمرین وبلاگ نویسی من به انگلیسی است. در آنجا من یک وبلاگ نویس بسیار تازه کار هستم و از این نظر، دقیقاً در تلاش هستم همان مسیری را که در فارسی، پیموده‌ام، به شکل دیگری تجربه کنم و بیاموزم.

مطلبی که در متمم تحت عنوان ایده هایی برای وبلاگ نویسی هم وجود داره و خودت خوندی، اینجا می‌تونه کمک کنه.

پیشنهاد دو: در هر سبک، یک مطلب شاخص را که دوست داری انتخاب کن. بعد یکی از این چهار کار را انجام بده:

۱) اگر می‌توانی در همان سبک، مطلب کاملاً متفاوتی بنویس.

۲) اگر مورد اول نشد، همان تیتر را بنویس. اما متن متفاوتی زیرش بنویس.

۳) اگر دو برایت سخت بود، همان تیتر را بنویس. سعی کن همان حرف را با کلمات دیگری به زبان خودت بنویسی.

۴) اگر سه هم سخت بود، متن را رونویسی کن.

پیشنهاد سوم: تا زمانی که در یک سبک خاص، ۵ تا ۱۰ مطلب ننویسی، نمی‌توانی بفهمی که آن سبک، برای تو مناسب هست یا نه. بعد از این تعداد هم،‌ قطعاً حرفه‌ای نمی‌شوی. اما می‌توانی حدس بزنی که در آن سبک نوشتن، آینده‌ای داری یا نه.

نکته‌ی چهارم: از کجا بدانم که در مسیر وبلاگ نویسی درست پیش رفته‌ام؟

ببین. اگر کسی تازه به اینجا برسد و به عنوان اولین نوشته‌ی من، جوابم به این سوال را بخواند، احتمالاً من را یک آدم پرت، احمق، نادان یا دور از فضای محتوا و نویسندگی و نگارش خواهد دانست.

اما چون تو و خیلی از خوانندگان اینجا، من را و دغدغه‌ها و اولویت‌ها و معیارهایم را می‌شناسید، یقین دارم چنین برداشتی برای شما پیش نمی‌آید.

به نظرم تا یک مدت (حداقل تا زمانی که رتبه‌ی جهانی الکسای وبلاگ تو به دویست یا سیصدهزار برسد)، رتبه‌ی الکسا را معیار قرار بده.

چند علت برای این پیشنهادم دارم:

۱) الکسا عموماً هر روز (و گاهی یک روز در میان) آپدیت می‌شود. اگر عادت کنی الکسا چک کنی، احتمالاً هر روز یا یک روز درمیان، مطلب خواهی نوشت. چون دوست نداری رتبه‌ات خراب شود. به نظرم از الکسا تا مچ‌بندهای هوشمند، یک مفهوم مشترک دارند. هر چیزی که تصمیم‌ها و اقدام‌های ما را به شکل منظم، عددی و ثبت کند، می‌تواند به بهبود نظم شخصی ما کمک کند.

۲) عملاً اگر به مخاطب بیشتر توجه کنی و مخاطب‌های تو بیشتر به وبلاگت سر بزنند، رتبه‌ی الکسای تو بهتر خواهد شد. البته این رابطه‌ علت و معلولی نیست و بیشتر از جنس همبستگی (Correlation) است (حتماً تفاوت این دو را از درس تفکر سیستمی به خاطر داری).

۳) دستاورد دیگر این کار، آن است که مجبور می‌شوی مبانی اولیه‌ی زندگی در وب (چیزهایی مثل بانس و Page View) را بیشتر و بهتر درک کنی. می‌دانم که اینها را می‌دانی. اما تجربه کردن آنها خیلی فرق دارد. تجربه‌ی مستقیم روی وبلاگ خودت، به تو در این زمینه‌ها شهود خواهد داد.

۴) الکسا معیاری است که بقیه‌ی بچه‌ها هم می‌توانند چک کنند و به نظرم نوعی رقابت سالم بین متممی‌ها ایجاد می‌کند. خصوصاً ما که هیچ کدام درآمد تبلیغی از سایت نداریم. انگیزه‌ای برای نابود کردن یکدیگر هم که نداریم. الکسا در بین وبلاگ‌نویسان متممی، می‌تواند نوعی مکانیزم خوب برای گیمیفیکیشن باشد.

اما به نظرم، از یک جا به بعد (مثلاً زیر همان ۱۰۰۰۰۰ یا ۲۰۰۰۰۰) باید توجه داشته باشی که الکسا می‌تواند بسیار گمراه کننده و خطرناک باشد.

چون ممکن است تو را وسوسه کند اولویت‌های استراتژیک و دغدغه‌ی نوشتن و بهتر فهمیدن خودت و دنیا و تجربه‌ی لذت از دوستی با مخاطب را قربانی بازی کثیفِ الکسابازی کنی.

نکته‌ی پنجم: چه نکته‌های دیگری را در نوشتن وبلاگ رعایت کنم؟

این بحث از نوشته‌ی من، حتی از بقیه‌ی این متن هم سلیقه‌ای‌تر است.

بنابراین، توجه داشته باش که اینها هیچ‌کدام، توصیه یا دستورالعمل نیست. ممکن است بعضی از آنها را در جا کنار بگذاری و بعضی را جدی‌تر بگیری. بعضی‌ پیشنهادهایم هم ممکن است به کلی نادرست و غلط باشند.

  سعی کن سهم پست‌هایی که می‌توانند برچسب برون ریزی احساس بخورند را کمتر کنی. (به نظرم این پست، نمونه‌ای از یک پست رمانتیک است: زیبایی‌های زندگی). پیشنهاد دقیق ندارم. اما مثلاً در سال‌های اخیر سعی کرده‌ام اینها کمتر از ۲۰٪ حجم وبلاگم باشند. زمانی ۳۰ تا ۵۰ درصد نوشته‌های من بودند.

  برخی از مطالب شخصی را می‌توانی کمی عمومی‌تر بنویسی. به این شکل، احتمالاً خواننده لذت بیشتری خواهد برد. خودت هم بهتر و عمیق‌تر فکر خواهی کرد. مثلاً در مطلب غر زدن، به خاطر اینکه کامنت خودت را قبل از Submit کردن، جایی کپی نکرده‌ بودی و آن را از دست دادی، نق زده‌ای. همین روایت، می‌تواند کمی کلی‌تر باشد. مثلاً بعد از غر زدن (به تعبیر تو)، چند شیوه برای Drafting (پیش نویس کردن کامنت در وبلاگ‌ها و سایت‌ها) را فهرست کنی و در مورد هر کدام، یک یا چند خط بنویسی. شاید هم بنویسی که چه می‌شود که ما انسان‌ها حاضریم یک کامنت جدید با ۱۰۰۰ کلمه را بنویسیم، ولی یک کامنت ۱۰۰ کلمه‌ای را دوباره ننویسیم. فکر کنم طاهره، زیر همان مطلب، این بحث را به حسابداری ذهنی ربط داده بود که کار زیبایی بود.

من بودم شاید حتی یه جور دیگه به مسئله نگاه می‌کردم. تیتر می‌زدم: همه‌ی نوشته‌های فراموش شده‌ی تاریخ

بعد سعی می‌کردم در دنیای خیال خودم، مرور کنم که چقدر شعر، چقدر نوشته، چقدر قصه، در طول زندگی انسان، به خاطر اینکه بخش اولشون گم شده یا نابود شده، برای همیشه از نعمت وجود محروم شده‌اند. نطفه‌ی همه‌ی این نوشته‌ها، حذف شدن اتفاقی یک کامنت هست. اما به نظرم میشه اون‌ها رو به یک مسئله‌ی جدی‌تر برای مخاطب تبدیل کرد.

  فکر می‌کنم بهتره از تیترهای مشخص‌تر استفاده کنی. ما همه‌مون اگه بخواهیم و برامون مهم باشه (یا شاید حتی اگه نخواهیم)، یه روز انقدر مخاطب پیدا می‌کنیم که اگر بالای نوشته‌مون تیتر بزنیم: بی‌خاصیت یا مثلاً آن روزها باز هم مخاطب بیاد اون‌ها رو بخونه. اما تا اون روز، بهتره تیترهای دقیق‌تری بزنیم. مثلاً در وبلاگ تو، تیتر یک مطلب هست: ادیتور آنلاین. این تیتر (که تازه از شفاف‌ترین تیترهای تو هست) خیلی مبهمه. نمی‌دونیم بحث مربوط به یک ویرایشگر متنی هست یا چیز دیگه؟ در حالی که توش یه آموزش خیلی خوب و گام به گام در مورد CodePen بود. چه اشکالی داره که تیتر چیزی شبیه این باشه: روشی برای قرار دادن کدها (یا اسکریپت‌ها)ی Codepen در متن وبلاگ

این نکته در مورد دسته‌بندی‌ها هم مصداق داره. دسته بندی یک درس چی رو مشخص می‌کنه؟ آیا نمی‌شه با یک تیتر سه یا چهار کلمه‌ای اون رو بهتر تفهیم کرد؟

ضمناً کلاً در تیتر، وقتی دقیق‌تر می‌نویسی، شانس اینکه سئوی وبلاگت هم بهتر شه وجود داره. لذت یک مخاطب جدید که از گوگل میاد، معادل هفت مخاطب قدیمیه که به خاطر دوستی قبلی با آدم میان (این قانون رو از خودم درآوردم. ولی جداً همینه).

  نوشتن پست‌های مرتبط هم، نکته‌ی مهم دیگه‌ای هست. بذار با همون مطلب قبلی مثال بزنم. فرض کن در مورد CodePen اون پست رو نوشتی. چرا خود CodePen رو معرفی نکنی؟ آیا همه‌ی ما که وبلاگ تو رو می‌خونیم CodePen رو می‌شناسیم؟ شاید واقعاً برای بعضی‌هامون جالب باشه. ممکنه بگی: خوب خیلی‌ها CodePen رو می‌شناسن. جوابش اینه که: خوب خیلی‌ها هم ممکنه قرار دادن Script کدپن در سایت رو بلد باشن. به نظرم چنین فکری منطقی نیست. ضمن اینکه کسی که وبلاگ تو رو می‌خونه، دوست داره روایت تو رو بخونه. اصلاً هیچ خاصیتی نداشته باشه، یه ایده برای نوشتن یه پست جدید با فشار ذهنی کم هست و به هر حال، تمرین نوشتن.

اگر بخوام کلی‌تر بگم، به نظرم تلاش کن که محتواهای جزیره‌ای در وبلاگت کمتر باشن. هر مطلبی، به یک یا چند مطلب دیگه ربط داشته باشه. منظورم از ربط، فقط لینک کردن نیست. اینه که واقعاً اگر مطلبی انقدر مهم بوده که در وبلاگ اومده، نباید فقط با یه پست تموم شه.

این رو در شکل کلی‌تر در مورد ژانر‌ها یا Category‌های وبلاگ هم میشه گفت. تو Category‌های کوچیک و رها شده زیاد داری (اگر بگی که محمدرضا، خودت هم داری، خفه‌ات می‌کنم).

چرا باید کتگوری سحرخیزی که مشخصاً مربوط به چالش هر روز زود بیدار شدن هست فقط دو تا پست داشته باشه؟ روزهای دیگه خوابت برد؟ 😉

فکر می‌کنم خیلی از متن‌ها هم، همچنان می‌تونن با عکس بهتر بشن. البته الان هم عکس‌ داری. اما چرا بیشتر نشه؟ (بازم به من نق نزن. خودم می‌دونم تنبلم توی این کار).

مثلاً در پستی که به اسم تکرار نوشتی، می‌گی در حال تجربه‌ی طراحی هستی. خوب چرا به جای اون کلیپ آرت بالای صفحه، یه عکس از طرح خودت رو نمی‌ذاری که خواننده بیشتر نزدیک شه به فضای تو؟

خیلی حرف زدم. خصوصاً نصیحت‌های زیادی کردم که خودم هم بهشون عمل نمی‌کنم و همچنان تاکید دارم که خیلی‌هاشون سلیقه‌ای هست. اما حداقل خواستم به احترام اینکه یه سوال مطرح کرده بودی (و با توجه به اینکه شاید دیگرانی هم به چنین سوال‌هایی فکر کنند) نظر خودم رو در این زمینه بنویسم.

آموزش مدیریت کسب و کار (MBA) دوره های توسعه فردی ۶۰ نکته در مذاکره (صوتی) برندسازی شخصی (صوتی) تفکر سیستمی (صوتی) آشنایی با پیتر دراکر (صوتی) مدیریت توجه (صوتی) حرفه ای گری (صوتی) هدف گذاری (صوتی) راهنمای کتابخوانی (صوتی) آداب معاشرت (صوتی) کتاب «از کتاب» محمدرضا شعبانعلی کتاب های روانشناسی کتاب های مدیریت