در محل کارم بحث جالبی با همکارم و سوپروایزرم ! داشتم
به گونه ای که ما بحثی رو شروع می کردیم و بحث به هزار جا کشیده میشد
در قسمتی از صحبت ها که موضوعش خدا و خلق موجودات و روح بود ، من از حس مهربانی و لذت بردن بعضی حیوانات گفتم که نمی تواند اتفاقی باشد و آنها از روح کارشان بی خبر باشند
سوپروایزرم که تحصیلاتشان از من دانشجوی کارشناسی بیشتر بود از ماده* ای در بدن (هورمون یا پروتئین یا … که اسمش را هم نمی دانم) توضیحاتی با یک مثال از موش آزمایشگاهی دادند ( من به ساده ترین شکل و شاید با کمی کاستی بازگو می کنم)
“وقتی موشی جفت گیری می کند و کاشتش به بار می نشیند ، جفتش را ترک می کند و بدنبال جفت جدیدی می گردد ،ولی ، وقتی آن ماده* را به موش تزریق کردند دیگر جفتش را ترک نکرد و حتی از آنها مراقبت می کرد”
این مثال حتما برای نتیجه گیری کافی نیست ولی به ذهن من این مطلب خطور کرد که شاید به بهانه انجام کاری برای یک بار نتوان هیچ موضوعی را سنجید یا حتی برای آن نظر داد و فقط میشود لبخند زد(مثل همین کلیپ) یا برای چند ثانیه ناراحت شد و تمام کار ها برمی گردد به محیط و اصطلاحا جو آنجا !
مثل افرادی که اگر تنها باشند خیلی از مسائل برای آنها بی اهمیت مشود ولی کافیست همراه با چند نفر دیگر باشند و تازه شخصیتشان شکل می گیرد و تمام مسائل برای آنها مهم و امری حیاتی محسوب میشود
***شاید بشه گفت در انسان ها بیش از هرچیز جَو* تاثیر دارد و باید بگردد تا جو مناسب را پیدا کند وبه بهترین شکل ممکن جوگیر شود و تازه میرسد به جایی که کارهای مورد علاقه اش را دنبال کند و بعضی از آنها را انجام دهد

با دیدن این پست و خواندن” آنتروپومورفیسم، زبان بدن و بی توجهی به شگفتی‌های طبیعت“یکی از سخنرانی های تد برایم یادآوری شد با عنوان “حیوانات چه فکر می‌کنند و چه احساساتی دارند؟”
کارل سفینا در سخنرانی خودش از چیزهایی صحبت میکنه که به نظرم خیلی جالبه و پیشنهاد میکنم اگه فرصت داشتین، این سخنرانی رو هم ببیتید و بشنوید و بخونید 🙂
بخشی از صحبت های کارل سفینا رو اینجا قرار میدم
بعضی‌ می‌گویند «خب، چیز‌های بخصوصی هستند که انسان‌ها را انسان می‌کند، و یکی از آن چیزها همدلی است.» همدلی، قابلیت ذهن است برای تطبیق دادن حالت روحی با معاشران و همراهانتان. که چیز واقعا مفیدی است. اگر همراهان شما شروع به سریع حرکت کردن کنند، باید حس کنید که: «باید عجله کنی، الان همه عجله داریم.» قدیمی‌ترین نوع همدلی، ترس مسری است. اگر همراهان شما ناگهان از جا بپرند و پرواز کنند، خیلی نتیجه‌ی خوبی برای شما ندارد اگر بگویید: «اوه! نمیدانم چرا همه یکدفعه رفتند؟»
همدلی قدیمی است، اما همدلی، مانند تمام چیزهای دیگر در زندگی، دارای درجات متفاوتی است و جزئیات خودش را دارد. همدلی پایه را داریم: شما احساس ناراحتی می‌کنید، [و] این من را ناراحت می‌کند. من خوشحال می‌بینمتان، این خوشحالم می‌کند. جدای از اینکه همدلی چیزی باشد که ما را انسان می‌کند، همدلی انسان، ناقص و با عیب است. حیوانات بیچاره و حساس را به دام می‌اندازیم، می‌کشیم و می‌خوریم. شاید شما بگویید که خیلی خوب، آن‌ها از گونه‌های دیگری هستند. این کار فقط شکار کردن است، و انسان‌ها شکارچی هستند. اما ما با همنوعان خودمان هم خیلی خوب رفتار نمی‌کنیم. افرادی که به نظر می‌آید تنها یک چیز در مورد رفتار حیوانات می‌دانند، میدانند که اصلا نباید افکار و احساسات انسانی را به دیگر گونه‌ها نسبت داد. خب، من فکر می‌کنم این احمقانه است. چرا که نسبت دادن افکار و احساسات انسانی به سایر گونه‌ها بهترین گمانه زنی اولیه در مورد این است که آن‌ها چه می‌کنند و چه حسی دارند. چون مغز آن‌ها در اصل همانند مغز ماست. آن‌ها همان ساختار ما را دارند. همان هورمون‌هایی که حس و حال و انگیزه را در ما ایجاد می‌کنند، در مغز آن‌ها هم وجود دارد. منطقی نیست که بگوییم آن‌ها گرسنه‌اند وقتی که شکار می‌کنند، و خسته هستند وقتی که زبانشان آویزان است، و بعد بگوییم که وقتی آن‌ها با بچه‌هایشان بازی می‌کنند و شاد و خوشحال رفتار می‌کنند، هیچ ایده‌ای نداریم که آن‌ها در حال تجربه‌ی چیز خاصی هستند یا نه. این منطقی و علمی نیست!

ممنون
دیشب فیلم کوتاه Black Hole را دیدم که خیلی جالب و تاثیر گذار بود بخصوص با پرسش دکترحلت عزیر

“حفره سياه زندگى شما چيست؟!”

مشاهده انلاین و دانلود: http://goo.gl/IFM1Sn
مدت زمان: ۲دقیقه و ۵۰ ثانیه

خیلی بامزه بود . چه خوشی میکنه برای خودش.

وای چه کیفی می کنه

من فکرمی کنم رنگش به اندازه کافی سفید نبوده، اینجوری می‌خواسته خودش رو سفید کنه، بره خواستگاری 😐

به نظر من که غرق در لذت و خوشحالی بود 🙂