معلم عزیزم
گویا جز فناوری نانو، حوزه های دیگری هم هستند که ما در اونها جزو پیشتازان جهان هستیم.
به نظرم یکی از خطاهای فاحشی که ما میتونیم در این مورد گرفتارش بشیم تکیه و اعتماد بی جا بر شخصیه که داره یک واقعیت رو عنوان میکنه و نه بر واقعیتی که داره عنوان میشه.
نمیدونم چرا بی اختیار مثال هایی که از این دست به ذهنم میرسه عموما در مورد دنیای سیاست هست. بسیار پیش اومده که در کشورمون یک مقام سیاسی یا یک خبرگزاری به دلیل عملکرد خوبی که در یک پاره زمانی داشته و در واقع واقعیاتی که عنوان کرده و بعدها به نوعی مشخص شده که خلاف واقع نبودند، خود به خود در مقامی تو ذهن ما جا میگیره که اصلا نمیتونیم به اون شک کنیم.
فکر میکنم اظهار از نوع عبور از واقعیت هر چقدر مخاطبان پذیراتری داشته باشه خطرناک تر هست. برای مثال خطر تاثیرگذاری فحاشی خلاف واقع یک نفر تو خیابون قابل مقایسه با اظهار نظر Post-truth یک پیشوا یا سیاستمدار ملی نیست.
در واقع به نظرم تاثیرگذاری بیان واقعیت به این شکل هم به خطای عمد و غیر عمد گوینده بر میگرده و هم به گوش پذیرای شنونده.
در خصوص تبلیغات هم شاید به همین شکل باشه. سواستفاده از خطاهای ذهنی یا سوگیری هایی که مشتری رو در برابر تبلیغات بی اساس تسلیم میکنه (یا میشه گفت سِر میکنه)، هم به غرض صاحب کسب و کار مربوط میشه و هم به ناآگاهی مشتری.
به خیالم مواردی هست که به عنوان مخاطب با دقت روی اونها میشه تا حدی از این خطا گریز کرد.
اول از همه احتیاط در ملاک قرار ندادن سابقه گوینده در بیان واقعیت: برای مثال به عینه وب سایت های خبری رو میبینم که ۴ سال تلاش دارند برای اعتماد سازی طیف سیاسی مخالف و درست در هفته پیش از انتخابات با تکیه به مدت ها اعتماد سازی هر چیزی رو در نفع سرمایه گذارانشون به خورد مخاطب میدهند. این در مورد سیاست مدار ها و برند ها هم به نظرم صادق هست. زمانی که اونها سعی دارند کوپن اعتمادشون رو در جایی که بسیار به نفعشون هست مصرف کنند، متاسفانه مقاومت در برابر ترید به اونها بسیار مشکل هست.
دوم نهادینه کردن فرهنگ رفرنس خواهی چه در محیط کوچک اطرافمون، و چه در شبکه های اجتماعی و اجتماعات بزرگ. مدتیه این بحث رو خیلی با دوستانم دارم، اینکه مطلبی که به دستت رسیده و در حال نشرش هستی چه منبعی داره؟ یا به نظرت مطلبی که اصلا نمیشه درش تردیدی کرد برای اینکه ناقل اون تنها یک فرد یا تجربه فردی هست چه ارزشی میتونه داشته باشه؟
و سوم پرورش نگاه تردید آمیز. فکر میکنم جدای از این بحث، نگاه با تردید و نه بدیبنی به مسائل روز در دنیایی که درش قرار گرفتیم لازمه پا گذاشتن به حیطه آگاهی هست.
پی نوشت بی ربط:
معلم جان من خودم از محتوای نه چندان با ارزش کامنت هام شرمسارم ولی چه کنم که بهم انگیزه میده از این طریق با شما در ارتباط باشم. این رو گفتم که بگم من چند هفته ست امکان کامنت گذاری با مرور گر لپ تاپ یا پی سی ام رو ندارم و فقط با موبایلم میتونم کامنت بذارم. در واقع وقتی از browser پی سی استفاده میکنم این ارور رو دریافت میکنم که کد فعال سازی شما در متمم معتبر نمیباشد. آیا مورد مشابهی داشتید و چاره چیست؟
ممنونم از شما

سلام به معلم عزیز و همه ی دوستان
به نظر میرسه که این پدیده بیشتر سیاست فرار رو به جلو بوده که اکثرا بین سیساتمداران رایجه و برای تحمیق مردم کاربرد بیشتری داره.
واضحه وقتی میشه با این روش به هدفهای کوتاه مدت رسید و بهره اش را چه در سیاست (فرار رو به جلو) و چه در بیزنس (شو آف) برد پس چرا نباید به این روش اعتماد کرد و آن را به کار نبرد؟
اینجا بحث مطرح برای تبلیغات تو خالی و کوتاه مدت (شوآف) و یا سیاست مدارهای تاریخ مصرف دار صرفا اثر و نتیجه کوتاه مدت مطرحه که به هدفشان نیز می رسند. شاید نگرش کوتاه مدت و عامل ترس باعث بشه که تمایل عموم جامعه به فرار از واقعیت باشه و پادزهرش هم شجاعت (روبرو شدن با واقعیت) و نگرش بلند مدت است.

فارغ از این موضوع باید توجه کرد که واقعیت هایی وجود دارد و متعلق به آینده است که البته همه قادر به دیدن آن نیستند و اگر کسی توانست این آینده را تا حدودی ببیند و یا در موردش حرف بزند نباید اسم این کار را عبور از واقعیت گذاشت یعنی نباید دچار این خطا بشیم که واقعیت را نیز شخصی تفسیر کنیم .

البته به کرات دیده ایم که تاریخ عموما نظرات و باورهای روز مردم (واقعیت های فعلی)را بعدا به سخره گرفته است در خصوص سیاست عموما خائنین و خرابکاران در حکومت سابق سردمداران حکومت بعدی بوده اند و این روال ادامه داشته است. پس نمیشود گفت واقعیت ثابت و تغییر ناپذیر است بلکه بر حسب شرایط عوض خواهد شد.

سلام محمد رضا جان
عبور از واقعیت یا تحریف واقعیت و یا تفسیر واقعیت ،دقیقا نمی دانم مفهوم کلمات با هم چه شباهت و تفاوتی دارند .اما آنچه متوجه شدم این است که از زمان هایبل و قابیل ما عبور از واقعیت را تجربه کرده باشیم ،اینکه آیا می توان جنبه مثبت داشته باشد به نظرم گاهی برای فرار از واقعیت محض ،می توان از آن استفاده کرد مثل یک واقعه دردناک و سوزناک در زندگی .
اما اگر آگاهانه باشد بسیار اثر بخش تر و واقعی تر است و اگر نا آگاهانه باشد هزینه این نا آگاهی را احتمالا به خوبی می دهیم .اما رواج شبکه های اجتماعی به پدیده سرازیرشدن داده ها منجر شده که این مسئله پدیده عبور از واقعیت را به نوعی واقعی کرده و تبدیل به یک واقعیت از جنس دیگری شده .
در این زمینه می توان اشاره به حوزه تبلیغات را در کسب و کار ها نمود ،پذیرفتن این نکته که کارکرد تبلیغات به نوعی عبور از واقعیت است و مخاطب این را درک نموده و این جنبه از کارکرد تبلیغات را به عنوان یک واقعیت قبول نموده ، زیرا اگر غیر از این بود الان باید تمام بیلبورد ها به زیر کشیده شده و به آتش کشیده می شد .

محمدرضای عزیز
اولین چیزی که بعد از خواندن این مطلب به ذهنم رسید ضرب المثل دم خروس و قسم حضرت ابوالفضل بود.
به نظر من ریشه ی عبور از واقعیت در گذشته در اعتقادات بعضی از صاحبان قدرت بوده که به طرق مختلف افکار جامعه را تحت تاثیر این عقاید قرار میدادند تا به صورت یک مدل ذهنی در می آمد، سپس از آن در جهت منافع خود استفاده میکردند و هر کسی که واقعیت را میگفت، هم از طرف آنها و هم از طرف افراد جامعه مورد حمله قرار میگرفت. نمونه آن گالیله است که یافته های او مبنی بر ثابت نبودن زمین و گردش آن به دور خورشید باعث شد تا از سوی کلیسا محاکمه شود و مجبورش کردند یافته های خود را انکار و توبه کند. البته واقعیت گردش زمین به دور خورشید پس از چند سال پذیرفته شد ولی اعتقاداتی هستند که پس از قرنها هنوز در مرحله ی عبور از واقعیتند.
من فکر میکنم در دنیای امروز هر کس بتواند از طریق رسانه، توجه بیشتری به خود جلب کند، راحتتر میتواند مردم را تحت تاثیر عقاید و افکار خود قرار دهد و این نشان میدهد رسانه ابزاری کلیدی برای عبور از واقعیت است. تصور میکنم وقتی مطلبی غیر واقعی از طریق یک رسانه ی قدرتمند، نشر داده میشود یا اینکه به دفعات باز نشر میشود خیلی ها آن را به عنوان واقعیت میپذیرند و پا برجا می ماند تا زمانیکه نتایج آن مشخص گردد یا غیر واقعی بودن آن توسط رسانه های دیگر با دلیل و مدرک نشر و به دفعات بازنشر شود که البته کاری سخت و زمانبر است و شاید کار از کار بگذرد و فردی که عبور از واقعیت را انجام داده در این مدت به اهداف خود رسیده باشد.

محمدرضای عزیز
مطلبی رو که درباره Post-Truth عنوان کردی من رو یاده مسئله دو راهی زندانی انداخت. یعنی افراد بر حسب منافع خودشون از واقعیت عبور می کنند. نتیجه این همه عبور از واقعیت به ازای هر فرد موجب چه اتفاقی میشه؟ این مسئله به نظر میاد یک مسئله پیچیده است که شاید نشه به راحتی دربارش اظهار نظر کرد. تو کتاب سیری در نظریه پیچیدگی آکسلرود که این مسئله رو شبیه سازی کرده بود، استراتژی مقابله به مثل رو به عنوان پاسخ مناسب عنوان کرد. شاید اینجا به این معنی باشه که در مقابل کسی که از واقعیت عبور می کنه بهتره ما هم این کار رو انجام بدیم.
پی نوشت: مطلب بسیار جالبی رو عنوان کردی محمدرضا. ممنون میشم اگه زمان داشتی مطالب بیشتری در این مورد بنویسی.

سلام . یه سرچی کردم یه تصویر جالب دیدم اینو نوشته بود . فکر کنم مثال خوبی برای درک بهتر باشه . گفتم همه ببینند.
Truth : i think therefore i am
Post-truth : i believe therefore i am right