سلام. مثل همیشه عالی بود 🙂
من بین بیشتر کسانی که به طریقی با من آشنا هستند، دختر درس خوان و باهوشی (!) شناخته شده ام. شاید چون با وجود اینکه پدر و مادرم تحصیلات عالی نداشتند (اما حتی زمانی که وضعیت مالیشان بد شده بود، بهترین ها را برای پیشرفت دخترشان فراهم کردند) و کلا فضای علمی بین آدماهایی که با آنها زندگی میکرد و بزرگ شده بود وجود نداشت، توانسته بود لیسانسش را در دانشگاه شهید بهشتی باشد و پذیرش بدون کنکور مقطع فوق لیسانس در دانشگاه شریف را جشن بگیرد.
همه ی این به اصطلاح موفقیت ها برای من درست تا تابستان شروع اولین ترم مقطع جدید، بهترین اتفاق ها بود و من هر روز بابتشان و البته بابت خوشحالی و رضایت پدر و مادرم کلی به خود میبالیدم و فکر میکردم دیگر بهتر از این نمیشد و نمیشود. اما … . درست شهریور سال پیش بود که به خاطر شرکت در دوره ای که البته در آن فرصت یادگیری مباحث مذاکره و افتخار آشنایی با شما را هم داشتم، با چالش های جدیدی روبرو شدم. چالش خلاقیت، چالش کسب و کار، چالش مباحث واقعی، مباحثه و مذاکره … .
دیگر آن دختر شاد و موفق از نگاه همگان لحظات خوبی را سپری نمیکرد. بار ها در طول آن دوره، شب ها که تنها تر بودم و فرصت بیشتری برای فکر و تمرین داشتم، ساعت ها بیدار میماندم و حتی گاهی اوقات گریه ام میگرفت که مگر میشود یک آدم این قدر ذهن بسته ای داشته باشد؟ مگر میشود این قدر خنگ باشد؟! من برای اولین بار چندین مرتبه در خودم سخت شکست خوردم. البته شاید برای کسی دیگر این حرف ها خنده دار باشد اما من جدا ناراحت بودم و روزگار سختی را میگذروندم.
همه ی اینها را گقتم تا به این مطلب برسم که بعد از تمام شدن آن دوره، پروپوزالی آماده کردم و توانستم (البته به کمک اعتباری که از شناخت قبلی از دخترک باهوش سابق بدست آورده بودم) مدیران شرکتی که دو واحد کارآموزیم را در آن گذرانده و بعد همان جا استخدام شده بودم، راضی کنم تا سرمایه ای در اختیار من قرار دهند تا با نظارتشان کسب و کاری زیر مجموعه ی همان سازمان راه بیندازم.
القصه! شروع راه اندازی کسب و کار با شروع اولین ترم در دانشگاه شریف مصادف شد و شما که خوب میدانید دانشجوهای شریف، خصوصا در مقطع ارشد و دکتری چقدر باید تمام زمان خود را برای خلق ایده هایی خوب برای نگارش مقاله ای که در نهایت به افزایش اچ ایندکس اساتید کمک کند، اختصاص بدهند، من را با چالش بزرگی روبرو کرد… کسب و کار موفق یا نگارش مقاله و به اصطلاح شناخته شدن در سطح بین الملل؟!
این دومین باری بود که روز های سختی رو میگذروندم. اما در نهایت با همه ی وجود تصمیم گرفتم تا یک نه بلند بگم و به صورت داوطلبانه خود را آموزش محور کنم تا در کنار یادگیری مباحثی از رشته تحصیلی ام که مرتبط با کسب و کاری که در حال راه اندازی آنم، هست، حداقل زمانی که ممکن است را به دانشگاه اختصاص دهم و مقابل حرف و انتقاد همه دوستان و آشنایانم بایستم. البته باید بگویم همان پدر و مادری که تمام تلاششان در جهت پیشرفت فرزندشان بود، با همه ی این اوصاف به انتخاب من احترام گذاشتند و در همه ی این مراحل هم هنوز بهترین و بیشترین یاری و حامی من بودند و هستند.
ببخشید اگر زیاد صحبت کردم.

محمدرضای عزیز
با شما موافقم ، جنگ اصلی و مهم جنگ داخلی در درون من بین “نه” و “بله” است. تا الان تنها ابزاری که در برد یا باخت این جنگ به من کمک کرده “باور” هایم است. در زمان تصمیم گیری برا نه یا بله باور زیر این موقعیت را بررسی می کنم. متشکرم یادآوری خیلی ضروری به من کردید.

انسانهایی هستند که نه نمیتوانند بگویند اما اعتقاد دارند باید نه میگفتند و چیزی به نام قوانین جاری حکومتی باعث شده نه نتوانند بگویند. انسانهایی هستند به زندگی و هرانچه دارند و ندارند نه میگویند اینها همان هایی هستند معنی شکرگزاری را درک نکرده اندبه سلامتی به خانواده به کارشان نه میگویند. انسانهایی هستند نه نمیتوانند بگویند چون مهارت نه گفتن را یاد نگرفته اند و کسی هم نبوده که یادشان بدهند. انسانهایی هم هستند که نه نمی گویند چون اصلا” با خود درونی شان در تضاد هستند هرجا که باید نه بگویند خودگویی شان اجازه نمی دهد .ولی دردمند ترین نه گفتن به همه اون نه هایی هست که با انسانیت انسان در تضاد هست و قوانین جاری مارا وادار میکند اری بگوییم به همه نه ها

هنر نه گفتن ر. از سه جهت قابل بررسی است نه گفتن برای تمایز یافتن و خاص شدن یا نه گفتن به خاطر عدم توانایی های ممکن یا نه گفتن به خاطر نه بودن ….در مورد اول این نه گفتن شامل عده کثیری از شبه روشنفکران شبه خلاقان شبه کارآفرینان و …. که به این شیوه برای خودشان کار و کسب راه انداختن که به وفور در فضا های مجازی و حقیقی رویت می کنیم … نه گفتن به خاطر عدم توانایی این هم دو مصداق داره یکی از شناخت کامل نشات می گیره و دیگر از شناخت نیمه و ترس و اضطراب های بسیار …. اما در آخر نه گفتن برای نه بودن … همان های که برای ما رنج آوردن و حتی تایید های اجتماعی و عرفی و شرعی هم نمی تواند پاسخ مثبتی بیابند ….. در شناخت موضوع های انسانی و دسته بندی آنها پارامتری به عنوان احساس بسیار دخیل تر از منطق عمل می کند و در این دسته بندی ها هیچ چیز مطلقی وجود ندارد … چه بسیار نه های که در عمل هزارن بار بله شدن و بلعکس

معتقدم همه ما انسانها باید ” نه ” گفتن را یاد بگیریم و در جای مناسب و بموقع از ” نه ” گفتن هراسی به دل راه ندهیم. ولی باید اذعان کرد همانطور که عده ای “نه ” گفتن را بلد نیستند در مقابل کسانی هم هستند که از تایید کردن و بله گفتن عاجز هستند و نافشان را با نه بریده اند . از این تیپ افراد بخواهید ” بله ” گفتن را بیاموزند.

چقد آدمی پیچیدست …گاهی وقتا تو همین نه گفتن ها و نه نگفتن هاست که خودمونو بیشتر میشناسیم و تازه میفهمیم که اصلااا اون آدم قوی ک همیشه فکر میکردیم نیستیم و این بخش قضیه خییلی دردناکتر از اتفاقی هست که به خاطر ناتوانی تو نه گفتن الان توش موندیم …حداقل فایدشم اینه که دیگه اون آدم مدعی قبلی نیستیم ..که من چنینم و چنانم….

از آن جنس “نه” هایی که پاسخ ” آری” به عزت نفس آدمیست.

من خیلی زیاد نه نگفتم چون همیشه نه تنها از هزینه ی نه گفتن ها ترسیدم بلکه زمان هایی هم که نه گفتم خواستم پیش دستی کنم و نه نشنوم. شاید به همین دلیل هست که نه گفتن هام خیلی به دل خودم نمیشینه! بعلاوه این موضوع فقط به دیگران محدود نشده به عنوان مثال به یاد ندارم به اتلاف وقت زمانیکه موضوعی سرگرمم کنه با وجود اینکه میدونم هیچ گونه دستاوردی نخواهم داشت نه بگم. به نظرم نه گفتن فهم و درایت زیادی لازم داره و فقط محدود به دیگران و فرصت هایی که بنا به تصادف برای ما به وجود میاد نمیشه.

عالی

محمد رضاي عزيز موضوع خيلي خوبي رو گفتي ولي من واقعا خودم نميدونم زمان اون نه گفتن چه وقتيه. الان كه فك ميكنم ميبينم هرچي “نه” گفتم وقتي بوده كه به اندازه كافي زمانم رو واسه اون مسئله گذاشتم، يعني اگ بيشتر از اون زمان ميذاشتم حماقت بود و اونموقع “نه” گفتم. ولي واقعا تو اشخيص اينكه چه وقتي اون نه بايد گفته بشه مشكل دارم

سلام محمدرضا عزیز، به نظرم گاهی شاید نابودی ناگزیر بهای رسیدن به خورشید باشد. شاید “آری” گفتن به آن کورسو های چراغ که در مسیر خورشیدند بتواند همچون کارونسراهایی در مسیر به ما جانی تازه بخشد و ما را برای حرکت بیشتر به سوی انتهای مسیر یاری کند. کسانی که توانسته اند کورسوهای چراغی در مسیر خورشید عَلَم کنند تا حدی شایستگی و لیاقت رسیدن به خورشید را داشته اند اما از رسیدن به ادامه ی مسیر باز مانده اند. آری گفتن به این کورسو چراغ ها نیز هنر می خواهد. چرا که این کورسوهای چراغ بین راه می توانند سکوی پرواز ما یا سکوی سقوط ما شوند. سکوی پرواز از این جهت که می توانند خستگی راه را از ما بگیرند و انگیزه ی دوباره ای برای ادامه ی حرکت به ما دهند، و سکوی سقوط از آن جهت کی می توانند وابستگی ایجاد کنند و ما را مجذوب خود کنند، چرا که می تواند همچون خورشید پشه های سرگردان برای ما نیز جذاب جلوه کند. اما هنر نه گفتن، در نه گفتن به کورسوهای چراغی که در دل تاریکی اند، و در این تاریکی در مسیر اشتباه نیز قرار گرفته اند اهمیت بیشتری دارد. حال سوال اینجاست که اساساٌ اگر اعتقادی به رسیدن به خورشید نباشد، انگیزه ی حرکت و سکنی نگزیدن چه می تواند باشد؟
ببخشید از حرف های آشفته ی من، مطلبی که نوشتید دغدغه اصلی این روزهای من هست. خواستم حرف دلی زده باشم.

من فکر میکنم اینکه ما گاهی نمیتونیم نه بگیم به این علت هست که به دنبال اثبات خود هستیم.و با اینکار احساس چیزی بودن میکنیم.اما به قول کریشنا مورتی”خود”در هر حال هیچ چیز نیست.یک خلا و تهی است.
و اگر ما بتوانیم با این خلا رو در رو بمانیم.اگر بتوانیم با درد تنهایی و چیزی نبودن بمانیم ترس از نه گفتن به کلی از بین میرود.برای تحقق این تغییر باید”چیزی نبودن”را تجربه کرد.

سلام
خیلی ممنون از مطالب خوب و ارزشمندی که در اختیار ما می گذاری، بدو اغراق می گم که این سایت از معدود سایت هایی است که هر روز چک می کنم که مطالب جدیدش را از دست ندهم.
با دیدن “هنر نه گفتن” یاد خاطره ای افتادم که شاید بی ربط نباشد:

من اگر بودم شاید تعداد “نه شنیدن” را هم می پرسیدم و “تصور آن فرد از دلیل آن نه ها”
یادم می آید روزی از استادی درخواست کردم که استاد مشاورم شود و سوالی که از من پرسید این بود که “تو چه ارجحیتی نسبت به سایر دانشجوهای من داری که من وقتم را از آن هابه تو اختصاص بدم؟” چون حقیقتا جوابی نداشتم با چند جمله خداحافظی کردم و رفتم… بعد از آن خیلی فکر کردم و تصور می کنم این از اولین “نه” های جدی و علمی بود که شنیدم، دنبال دلیلش که گشتم فهمیدم علت اینکه تعداد کمی “نه”های جدی شنیدم، خوبی و موفقیت من نبوده بلکه “جسارت” کم من در “درخواست کردن”بوده…

محمدرضای عزیزم چقدر زیبا بیان کردی 🙂
“خورشید پشه‌ها و حشرات سرگردان”
من در زندگی شخصی خودم چند بار با خودم جنگیدم و این حسی که توصیف کردی رو تجربه کردم، هیچوقت از “نه” هایی که گفتم پشیمون نشدم، اما گاهی دامنه ی این جنگ، اونقد وسیع میشه که جز خودت مجبوری با خیلی ها بجنگی!! کسایی هستند که مدام بهت یادآور میشن خورشیدی که بهش فکر میکنی توهمی بیش نیست و باید قدر همین چراغ رو بدونی اما نمیدونن تو میتونی با خیال این خورشید هم زندگی زیباتری رو بسازی. حتی گاهی معنای خورشید از دید ما آدمها با هم متفاوته! خیلی وقتها نور چراغ، به چشم بعضی از ما حتی از خورشید هم روشنایی بخش تره! و چقدر سخته از خورشیدی حرف بزنی که کسی گرماش رو حس نمیکنه!

سلام معلم عزیزم

من هر روز و همیشه اینجا رو میخونم و هربار با نگاهی بکر و عمیق روبرو میشم و لذت می برم. ممنونم که می نویسید.
جزو افرادی نیستم که برای شما بنویسم چون اینقدر این مطالب عمیق و خوب نوشته میشه که نمیدونم چه نظر و دیدگاهی شایسته ی مطالبی که شما می نویسید بنویسم.

خواستم از صمیم قلب به خاطر زحماتی که می کشید برای چندمین بار تشکر کنم.

خدا را شاکرم که پیگیری و مطالعاتم در متمم داره به اون چیزی که میخوام نزدیک تر میشه و البته در این راه استاندارد های متمم و روش آموزش و متمم خوانی خیلی به من کمک کرده.

هزاران بار سپاس.
شاد و سلامت باشید