رها جان.
میخواهم برایت خاطره بگویم.
در رستورانی در لینز نشسته بودم. مهمانی شام کوچکی بود با آقای پیترز مدیر مرکز آموزش یکی از شرکتهای بزرگ آنجا.
کارمند آن مدیر، یک آقای ایرانی بود که از کودکی در لینز زندگی میکرد. داشتیم قرار کار فردا صبح را میگذاشتیم. پیترز گفت: هشت شما را می بینم.
پرسیدم: هشت یا هشت و پانزده دقیقه؟ چون دیروز پانزده دقیقه تأخیر داشتید…
کارمند پیترز، به زبان آلمانی – که فکر میکرد من نمیدانم – به پیترز گفت: اینها که اینجا برای شما، در مورد ۱۵ دقیقه چانه میزنند، در دفتر وزرا و مسئولین خودشان، روزها باید بنشینند تا شاید در اتاق مسئولان به روی آنها باز شود…
پیترز – که حدود ۴۵ سال سابقه کار داشت و دنیا را بهتر از همه حاضران دور آن میز، دیده بود – به زبان انگلیسی به کارمندش گفت: «تو چند دهه هست که اینجا هستی، اما اگر چند نسل هم اینجا بودی، همچنان ایرانی بودی. وطن انسان، به یک یا چند نسل تغییر نمیکند. به اینکه کارمند مجموعه ما هستی فکر نکن. در چنین بحثهایی همیشه طرف هم وطن خود را بگیر تا اعتبار خودت را هم حفظ کنی».
پیترز ادامه داد: «من فردا رأس ساعت هشت، منتظر شما هستم. تأخیر دیروز اتفاقی بود که دیگر تکرار نمیشود» و به آرامی مشغول خوردن غذایش شد…
رها جان. مهم نیست کجا باشی و کجای دنیا زندگیت را ادامه دهی، هر جا باشی، بخواهی یا نخواهی تو ایرانی هستی. با هزاران سال سابقه و خاطرات تلخ و شیرین. با نقاط ضعف و قوت. با فرهنگی که بخشهایی از آن، غرور آفرین است و بخشهایی دیگر، چهره ات را از شرم سرخ میکند.
اسمش را هر چه میخواهی بگذار: نعمت الهی یا جبر جغرافیایی
تو ایرانی هستی و ایرانی می مانی…
——————————————————————————————
پی گفتار: این شعر مجتبی کاشانی (قصیده دوهزار) را زمانی خوانده بودم. دوست دارم آن را دوباره گوش بدهی…
آخرین دیدگاه