یادش بخیر آن روزها.
روزگاری بود که «چالش» واژه ای عظیم بود و حتی ترسناک!
چالش، اگر بود، ماه ها طول میکشید و شاید سالها و شاید یک عمر.
چالش اگر داشتی، دیگر خواب در چشمانت جایی نداشت.
شب با روز برایت فرقی نداشت.
سرحالی و خستگی برایت معنا نداشت.
چالش اگر داشتی، مرگ نگرانت میکرد. نه از ترس نابودی. بلکه از آن رو که چالشی که روح و جانت را تسخیر کرده، ناتمام نماند.
آن روزها، سیاه و سفید کردن یک عکس رنگی، هنوز چالش نبود.
آن روزها، ریختن سطل آب برسر، هنوز چالش نبود.
آن روزها، نوشتن با دست دیگر، هنوز چالش نبود.
آن روزها، عکس گرفتن از محتوای کیف هنوز چالش نبود.
آن روزها شکست خوردن در یک چالش، چیزی چندان از پیروزی در آن چالش کم نداشت.
آنچه مهم بود این بود که تو برای چیزی که برایت مهم بود، کوشیده بودی و جنگیده بودی.
آن روزها، اگر کسی را به چالش دعوت میکردی، روبرویش می ایستادی و میدانستی که یا تو پیروز می شوی یا او.
این روزها اما،
دیگری را به چالش دعوت میکنیم و خود، آسوده میخوابیم!
من شما را به چالش دعوت می کنم.
چالش بازگشت به معنای قدیمی چالش!
پی نوشت ۱: شبکه های اجتماعی را دوست ندارم. صادقانه تر بگویم، از شبکه های اجتماعی نفرت دارم. حالم از فیس بوک به هم میخورد. همچنانکه از اینستاگرام. همچنانکه توییتر. مردمی که به خودی خود سطحی زندگی میکنند و حتی حوصله ی نشخوار افکار دیگران را هم ندارند، به ابزاری مجهز میشوند که سطحی تر بودن را تجربه کنند. حالا دیگر ثبت لحظه هاست که ارزش دارد و نه عمق لحظه ها.
از آن روزی که عاشق و معشوق، شب تا صبح در کنار هم میماندند و میگفتند و میخندیدند و میرقصیدند و میزیستند و می رفتند و حاصلش، قطعه شعری عاشقانه بود یا دستنوشته ای که دیگری در کیف گذاشته بود و مانند جان دوستش داشت یا گلدانی که به بی دقتی آنها شکسته بود و اکنون با تداعی سرمستی آن لحظات شیرین، به یادگاری مقدس تبدیل شده بود، چقدرراه رفته ایم تا امروز که حاصل با هم بودنمان، تصویری از یک ظرف سالاد است یا یک جفت کفش که خاطره انگیز بودنشان هم باید با لایک های دیگران تایید شود.
پی نوشت ۲: سالها پیش آنها که مدیریت خوانده بودند را مسخره می کردم. جوانان کار نکرده کتاب حفظ کرده ای که از پوتین تا اوباما را به فاصله یک قهوه و سیگار، تحلیل می کردند. دهانی گشاد داشتند و مغزی تهی. به جای آن نسل قبل که ذکر می گفتند و نمی فهمیدند، اینها هم ذکر دیگری می گفتند. این بار با واژه های مدرن! گفتند، مدیریت نخوانده ای و نمیدانی چه چیزی را نقد میکنی. درس خواندم. کنکور دادم. ارشد مدیریت خواندم و بیرون آمدم و امروز، همچنان همان نقد قبلی را دارم. اما جدی تر و محکم تر از قبل. ماجرای شبکه های اجتماعی هم همین است. من در آنها میمانم. فیس بوک. توییتر. اینستاگرام. می مانم تا وقتی که سطحی نگری و سطحی پروری آنها را نقد کردم، کسی بر من خرده نگیرد. همین!
آخرین دیدگاه