سلام محمدرضا، بالاخره کد کامنت گذاری رو گیر آوردم! (البته شاید بدونی که یکم نامردی کردم! طوری کامنت گذاشتم که امتیاز بگیره، می تونی توی پروفایلم این موضوعو ببینی)
امروز داشتم توی وبلاگم می چرخیدم که نوشته ام درباره ی تو رو دیدم، گفتم به عنوانِ اولین کامنت، اونم زیرِ این پست بد نباشه بذارمش:
محمدرضا شعبانعلی از نگاهِ من بعد از یک ماه آشنایی.

سلاااااااااااام
فکر کنم من آخرین نفر باشم که تبریک میگم، ببخشید انقدر دیر شد، دسترسی به اینترنت نداشتم، خب میدونم که زیاد مناسبتهای تقویمی براتون خاص نیست ولی من اولین بار هست که تو این مناسبت مهمون این خونه هستم و ذوق دارم، اگر تبریک نگم حسرتش میمونه به دلم

روزتوووووووووووووووووووووووون مبارک

بعضی از آدما هستند که حضورشون تو دنیا باعث میشه، بودن دیگران رنگ بهتر و معنادارتری به خودش بگیره، شما یکی از این بعضی ها هستید، پایدار باشید 🙂

ﻗﯿﺼﺮ ﺍﻣﯿﻦ ﭘﻮﺭ ” ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ :
ﺁﺩﻣﻬﺎﻳﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻴﺘﺎﻥ؛
ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﺧﻮﺑﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺪ ..
ﭼﮕﺎﻟﻰ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎﻻﺳﺖ ……
ﺍﻓﮑﺎﺭ،
ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ،
ﺭﻓﺘﺎﺭ،
ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺸﺎﻥ
ﻭ ﻫﺮ ﺟﺰﺋﻰ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﻣﻀﺎﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ …
ﻳﺎﺩﺕ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﺩ
” ﻫﺴﺘﻦ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ “..
ﺑﺲ ﮐﻪ ﺣﻀﻮﺭﺷﺎﻥ ﭘﺮ ﺭﻧﮓ ﺍﺳﺖ .
ﺭﺩﭘﺎ ﺣﮏ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ،ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﻭﻯ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻧﺖ …
ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻠﺪﻧﺪ ” ﺑﺎﺷﻨﺪ …”
ﺍﻳﻦ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺭﺍ، ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺪﺭ ﺑﺪﺍﻧﻰ …
ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﻫﺎﻯ
ﺑﻰ ﺍﻣﻀﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﺷﻴﺐ ﻣﻨﺤﻨﻰ ﺣﻀﻮﺭﺷﺎﻥ، ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ

سلام
محمدرضاجان، معلم عزیزم، که خیلی وقته توی این خونه دلت مهمونمون کردی و باهامون نشستی و حرف زدی، صمیمانه و از ته قلبم دوستت دارم. امیدوارم در راهی که انتخاب کردی و دردش رو بجون خریدی، شادی دیدن نتایجش رو هرچقدر هم کوچیک تجربه کنی و ما هم بتوینم شاگردای خوبی باشیم تا تو بدست اومدن این شادی کمکی کنیم. روزت مبارک.

معلم خوبم
جناب آقای محمدرضا شعبانعلی عزیز
همیشه به داشتن معلم اصیل و فرهیخته ای چون شما افتخار می کنم.
از صمیم قلبم احساس می کنم با وجود انسان موثری چون شما جهان جای بسیار بسیار زیباتری است.
بهترین لحظه ها را برایتان آرزو می کنم.

اينو يادم رفت بگم كه به نظر من معلمي قطعا انتخابه ، شايد شغل هم باشه و شايد نباشه.
كساني كه معلمي رو به عنوان شغل انتخاب كردن بعضي وقت ها (بيشتر وقت ها) راهي ندارند جز اينكه با شاگردشون چيزي ياد ندن و مفاهيم ساده رو سخت تر كنن تا سال هاي بيشتري بتونن كاسبي كنن و زندگي بگذرونن.

محمدرضای عزیز روزت مبارک
من کمتر از یک ساله که با شما و متمم آشنا شدم و تاسفم اینه که ای کاش خیلی زودتر از این ها شما رو می شناختم. اول با رادیو مذاکره شروع کردم و بعد از اون با سایت روز نوشته هاتون . زمانی که یه قانون گذاشتید که کسانی می تونن تو روز نوشته ها کامنت بذارن که حداقل ۱۵۰ امتیاز از متمم داشته باشن منو تشویق کرد به اینکه فعالیتم رو تو متمم شروع کنم. (چون به سایت روزنوشته ها تون خیلی علاقه مندم). به نظرم این قانونتون برای من خیلی خوب بود چون خیلی چیزا از متمم یاد گرفتم.
ممنونم از چیزایی که به من یاد دادید که مهمترینش باز شدن دید و فکر کردنه.

خوشحال و خوشبخت هستم که معلمی چون شما دارم که تلاش می کند شاگردانی چون من بتوانند بهتر زندگی کنند و راحت تر گامهای زندگی را بردارند. خدا را بسیار شاکرم که چون تویی را در مسیر زندگیم قرار داده.
روز و سال و تمام دقایق زندگیت مبارک معلم بزرگم محمدرضا جان

سلام به استاد شعبانعلی و همه ی دوستان متممی
معلم عزیزم روزت مبارک. انشاالله تنت همیشه سالم و استوار باشه.
من دیروز در حال رانندگی بودم، که یکباره معلم کلاس دوم ابتدایی ام را دیدم. ۱۷ سال پیش شاگرد خانم سلیمانی بودم. اما بعد از این همه سال با یک نگاه شناختمش. ترمز کردم، خانم سلیمانی سعید رنجبر هستم مدرسه مفید کلاس دوم، در وا شد و گل اومد، خانم سلیمانی خوش اومد. سوار شد. قند تو دلم آب شد. پدرم با من بود، گفت چطور انقدر سریع شناختیش؟
اول از همه با وجود اینکه صورتش پیر شده بود، هنوز آن نگاه مهربون را به خاطر دارم. یادمه وقتی دست چپم شکسته بود و نمیتونستم با دست راست بنویسم، کمکم میکرد تا با کلاس پیش برم.
یادم افتاد وقتی سرود بهاران خجسته باد را میخواستیم جلوی همه بخوانیم، من که خجالت میکشیدم را اول صف قرار داد و با حرف های قشنگش باعث شد تا سال های بعد هم تو گروه های سرود باشم.
دیروز وقتی رفت اشک تو چشمام جمع شد، فقط از خدا خواستم که تنش سالم باشه.
استاد شعبانعلی من به جز فوتبال و ورزش هیچی نمیفهمیدم، با وارد شدن شما به زندگیم حداقل نوع حرف زدنم و نگاهم به زندگی تغییر کرد، کتاب وارد زندگیم شد، و یاد دادن و یادگیری دیگران مهم شد. الانم امیدوارم سال های سال سایه ی پربرکتتون بالای سر ایرانیان باشد. دوستتان دارم

از آن سوی تمدن می آیم
جایی که اگر بانویی پیاده ببیند
صف طویل مرکب های آهنین اش
به او لبخند میزنند
و اگر عابری قصد عبور کند
پا بر پدال گاز می فشرند !
تو اما در گوشه ای سرسبز
اسب تشنه روح های سرکش را
سیراب میکنی
زمان را آنچنان که تو گره میزنی
جاودانگی را آنچنان که تو نعره میزنی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
محمدرضای عزیز
امروز بهانه است ، من در تمام ۵۲۸۴۸۰ دقیقه گذشته شاگردت بوده ام
اما نمیتونم به این شاگردی افتخار کنم
چون تو شمال را نشانم داده ای ، من تنبلی کرده ام
تو شمال واقعی را نشانم داده ای ، من دور خودم چرخیده ام

سلام محمدرضای عزیز
روز معلم بر تو مبارک باشد, جمله ی قشنگی از استاد مطهری همیشه در ذهنم هست که می گوید: “سپاسگزار معلمی هستم که اندیشیدن را به من آموخت، نه اندیشه ها را” در این زمان و سن من, محمدرضا شعبانعلی اولین کسی است که به مصداق این جمله در ذهن من تداعی میشود. با تمام وجود از تو سپاسگزارم به خاطر همه ی زحماتت.

سلام محمدرضای عزیز
روزهایی بود که بسیار درگیر بودم، روزهایی که فکر می کردم تمام دغدغه های بر می گردد به مذاکره
روزهایی که احساس می کردم نمی توانم خواسته هایم را مطرح کنم و برای خواسته هایم بجنگم.
محیط کارم برای خسته کننده و دلمرده شده بود.
آن روز ها صبح ها دیر سرکارم می رفتم تا که یک روز یکی از همکارام یک هدیه بهم داد و گفت برادرش که مدیرعامل یک شرکت معتبر می باشد، صبح ها در ماشینش این فایل های صوتی را گوش می کند. بعد آن فایل های صوتی در یک فلش ریخت و به من داد.
یادم است که چقدر حالم خوب شده و چقدر امید در دلم زنده شد.
آن فایل های صوتی، فایل های رادیو مذاکره بود و آن روزه ها بهمن ۱۳۹۲ بود.
از آن روز تا امروز تا فرصت پیدا می کنم به متمم و روز نوشته هایت سر می زنم و می خوانم.

روزت مبارک

تقدیم به تمامی کسانی که تا به امروز ذره ای علم و معنا به من آموختند و تقدیم به معلم گرانقدر جناب شعبانعلی.
“من معلم هستم ”
هر شب از آینه ها می پرسم:
به کدامین شیوه
وسعتِ یادِ خدا را بکشانم به کلاس؟
بچه ها را ببرم تا لبِ باغچه ی عشق؟
غرقِ دریایِ تفکر بکنم؟
با تبسم یا اخم؟
“من معلم هستم ”
نیمکت ها نفسِ گرمِ قدم هایِ مرا می فهمند
بال های قلم و تخته سیاه
رمزِ پروازِ مرا می دانند
سیب ها دستِ مرا می خوانند
“من معلم هستم”
دردِ فهمیدنِ و فهماندن و مفهوم شدن
همگی مالِ من است…

روز معلم مبارکباد.

سلام محمد رضای عزیز
زبانم برای تشکر از زحمات تو قاصره .حیفه که فقط بهت بگم معلم.تو برای من.همدم . الگو .معلم .اسوه . رفیق.مشوق.و…بودی و هستی.اهل چاپلوسیو تملق و اینها نیستم که از هر دوتاش بدم میاد.بهترین اتفاق زندگیم آشناییم با تو بوده .
یادمه اون روز سرچ کرده بودم بهترین راه یادگیری زبان انگلیسی.همین که سرچ کردم .ی کاری برام پیش اومد که باید میرفتم بیرون.وقت اومدم داخل اتاق دیدم بچه ها دارم ازم میخندن.گفتم چتونه بابا ،گفتن صادق و زبان بابا بیخیال تو کلاساتو بیا زبان پیشکش.
خلاصه با وجود همه این اتفاق ها خدارو شکر میکنم که اومدم پای لپ تاپ و صحفه رو نبستم .و اینطور شد که با محمد رضا آشنا شدم.

ی چیز خنده داره دیگه هم هس 🙂 یادمه که توی اولین کامنتام .آدرس دادم به محمد رضا گفتم بیا خونمون(دقیق یادم نیس چی نوشتم ولی توی همین مضمون بود)هر موقع یادش میفتم خندم میگیره.
اگه برگردم عقب و دو سال پیش رو ببینم واقعا عوض شدم و اینها همه به خاطر محمد رضا و البته ی کمی هم تلاش خودم بوده.چون من محمد رضا رو تا حالا به خیلی ها معرفی کردم ولی ندیدم مث خودم کسی این همه قدرشو بدونه.

خیلی حرف زدم . روزت مبارک معلم صبور

حاشيه كامنت !:
قبلاً گفته بودي كه :
-حسود می‌گوید تو چیزی داری و من هم دوست دارم داشته باشم و ترجیحاً تو نداشته باشی!
-خسیس می‌گوید من پولم را برای آن کار نمی‌دهم یا برای این فرد خرج نمی‌کنم یا به این مصرف نمی‌رسانم. چون پول کم است و پولم تمام می‌شود. خسیس، همیشه فکر می‌کند محدودیت منابع دارد و باید مراقب محدودیت‌های خود باشد.
-بخیل، کسی است که می‌تواند به دیگری کمک کند بی آنکه خسارتی متوجه خودش شود یا می‌تواند از داشته‌ی خود هزینه کند بی آنکه چیزی از دست دهد، اما میل و رغبتی به این کار ندارد. یا دیگرانی را می‌بیند که چیزهایی دارند یا می‌توانند داشته باشند و داشتن آنها به معنای نداشتن او نیست، اما باز هم نمی‌تواند خودش را به “داشته‌ها و داشتن‌های دیگران” قانع کند.

به نظرم ،همونطور كه خودت گفتي، معلم بودن فقط بخيل و خسيس و حسود نبودن نيست بلكه معلم كسي است كه وقتي ميفهمد كه ميتواند به ديگري كمك كند با آنكه خسارتي متوجه خودش هم باشد باز هم از تمام وجودش مايه ميگذارد حتي براي كمك به بخيل ها و خسيس ها و حسود ها هم آستين بالا ميزند.
معلم همان است كه آرام جانش در بخشيدن تكه تكه هاي وجودش است. بياموزد،بييند،بشناسد،ببخشد و برود .
برود تا ارمغان سرزمين هاي تازه تر را براي بخشيدن بيابد.
شك ندارم كه در دل هر معلم واقعي اي، چيزي از مهر و عشق خانه دارد كه اگر نداشت كسي را ياراي معلمي نبود.
اصل كامنت:
محمد رضاي عزيزم، انقدر اين كلمات روي توي ذهنم چرخوندم كه چي ميتونم به تو بگم كه سرگيجه گرفتم.
شايد باورش سخت باشه ولي تو دنيا سه نفر هستن كه هر روز باهاشون حرف ميزنم،به فكراشون فكر ميكنم و فكر ميكنم فكر و حسي كه از اين سه نفر ميگيرم براي غني كردن زندگيم كافيه(شايد فعلا شايدم براي هميشه)
تو يكي از اين سه نفري.
نميخوام اغراق كنم و بگم محمد رضا، تو چقدر توي همه زمينه ها كاملي و از اين تصاوير خيالي توي ذهنم بسازم.همين دو سه سالي هم كه ميشناسمت،موضوعات مختلفي بوده كه تو برام مطرحشون كردي و من يا اصلاً نفهميدمشون يا برام مهم نبودن يا قبولشون نداشتم و يا هاي ديگه.
خلاصه ميخواستم روز معلم رو بهت تبريك بگم كه ديدم اگه به تبريك گفتن باشه كه هر روز دارم بهت تبريك ميگم! فقط ممكنه تو صدامو نشنيده باشي.نميدونم شايدم شنيده باشي
ميدوني، اينكه كسي مثل تو معلم آدم باشه، براي من هم غرور آفرينه و هم خجالت زدم ميكنه(واقعاً چه تناقضاتي دارم!). شايد غرورش رو همه ميتونن حدس بزنن چرا. ولي خجالتم براي اينه كه چيزهايي كه ازت ياد گرفتم و ميخوام اثرشونو توي زندگيم تست كنم رو هنوز نتونستم اونطور كه بايد و شايد به مرحله ظهور! برسونم
و خجالت بيشتر بخاطر اينكه هنوز نتونستم كاري كنم كه باعث غرور معلمم بشه.

حالا همه اينها هم به كنار، بيشتر ميخواستم بگم كه خيلي دوست داريم معلم جان(با يه صورت سرخ خجل!)

روزتون مبارک !
همین

معلمی جریانی است که کوران رویدادها،همچنان انتخابی بودن اش را از میان تمام فرصتهای دیگر به عنوان یک ارزش مقدس به رخ می کشد چنانکه از این واژه مقدس، فرصت طلبها نیز در بیابان تفکر خود نیز بذری کاشته اند با توهم “باغی در نقطه بلندی”(بقره ۲۶۵).
“متمم” روزت مبارک.

سلام معلم عزیز

تبریک روز معلم را نوشتن برای شخصی همچون شما سخت است. واژه ها به هر شکلی که انتخاب بشن و پشت هم ردیف بشن نمیتونن اون حس درونی و قوی که دوست داران شما نسبت به شما دارند بیان کنند
من فکر می کنم شاگردان خوب شما هر روز و هر لحظه با رشدشان و تلاشی که انجام میدهند به شما تبریک میگن چون شما روزی از رویای یک معلم نوشته بودید :
“در هر کسب و کاری، رویای تو این است که روزی جلوتر از دیگران باشی.
اما رویای یک معلم، این است که دیگران روزی جلو‌تر از او باشند.”

دوست دارم بدونید با اینکه شاگرد خوبی نبودم اما یاد شما در قلب من همیشه پر رنگ بوده و هست. به خاطر وجود شما از خداوند سپاس گذارم.

محمدرضای عزیز
بدون حاشیه بگم : همیشه برام سوال بود که لذت یادگرفتن چیه که معدود انسان هایی در این دنیا حاضر میشن این لذت رو به قیمت از دست دادن بسیاری از لذت های دیگه به دست بیارن. فکر میکنم با خوندن این مطلب تا حد زیادی جواب این سوال رو گرفتم (ظاهرا این لذت رو نمیشه در قالب کلمات به تصویر کشید و چاره ای جز بیانش در قالب استعاره هایی چون باغ و بوستان نیست. مثل توصیف خداوند از بهشت…)

اما در مورد متن، دیدم هیچکس راجع به نام این معلم چیزی نپرسید، گفتم نکنه من خیلی خنگم و اسم ایشون در قالب کنایه در متن مطرح شده و من نفهمیدم…..به هر حال بسیار کنجکاوم که ما را هم در لذت شاگردی ایشان شریک کنید.

محمدرضاي عزيز
شبهاى بسيار خواب را از من گرفتي
و مرا به طلوع صبح وصل كردى
مرا بردى به سرزمينى كه
هرگز از وجودش با خبر نبودم
ناشناخته ها را با تو ديدم
از تو ممنونم
شب و روزت مبارك

یاد داستان “رویای مرد مضحک” نوشته داستایفسکی افتادم . کسی که میگفت من دنیای دیگری رو دیدم که خیلی زیبا و دل انگیزه و اقسوس که شما دارید اینجا با مصیبت و رنج زندگی میکنید این دنیا در مقابل چیزی که من دیدم هیچه . ولی همه مردم مسخره ش میکردند.

سلام. روزتون مبارک معلم واقعی که حتما معلمی برای شما یک انتخاب بوده (میخواستم بنویسم قطعا به جای حتما ولی به شک افتادم که انقدر قاطعانه حرف بزنم. دوباره به شک افتادم که قطعا با حتما چه فرقی داره. به نظرم بگم امیدوارم بهتر باشه)
خیلی وقت ها شده دیدم که کسی تو مصاحبه ای گفته من معلمی داشتم در یک مقطعی که مسیر زندگی منو عوض کرد. بارها شده بود با خودم فکر کردم که چرا من چنین معلمی تو هیچ مقطعی نداشتم. شاید چون همیشه ادم درون گرا و ساکتی بودم کسی بهم توجهی نمی کرده. من هیچ وقت چنین تجربه ای نداشتم.
من با موضوع ادامه تحصیل شکم گرسنه و ساعت رولکس با سایت شما آشنا شدم. شما یکی از معلم هام بودید. ولی از اون معلم ها که تو خاطرم همیشه هستید. نمی تونم بگم شما مسیر زندگیمو عوض کردید (اگر عوض نشده حتما تقصیر خودم بوده). ولی یک چیزهایی بوده که ندونستم و اینجا متوجه شدم. یک کارهایی بوده که همیشه دوست داشتم انجام بدم ولی انگیزه نداشتم و همیشه پشت گوش انداختم ولی اینجا انگیزه گرفتم. اینو به حقیقت میگم که اینجا با حرف هایی که زدید خیلی آگاه شدم. من که مثل کبک سرم تو برف بوده جرقه هایی زده شدم تو ذهنم. ولی این رو هم بگم از بین حرفایی که زدید یکسری تناقض هایی تو ذهنم بوده که منو به یک دید منفی در مورد یکسری مسائل رسونده. هیچ وقتم اینجا نگفتم.
هر چی که هست خیلی متفاوت هستید و یک معلم واقعی. شاید خودخواهانه باشه که بگم برای اینکه همیشه اینجا باشید و بهمون درس بدید، سلامت باشید. ولی حتی اگر روزی هم دیگه اینجا نباشید و ننویسید انقدری درس دادید بهمون انقدر سر نخ مشخص کردید که بدونیم تلکیفمون چیه و اگر خودمون بخوایم می تونیم بفهمیم کجا هستیم و باید چیکار کنیم و اگر نفهمیدم حتما مقصر خودم بود و هستم.
ببخشید زیاد نوشتم. خیلی دوست دارم اینجا چیزی بنویسم ولی سوادم کمه. در مقابل حرفای بقیه، می بینم که حرفم خاص نیست. برای همین بعضی وقتا خجالت می کشم چیزی بنویسم.

خیلی چیزا هست که میشه بابتشون از شما تشکر کرد، ازینکه انقدر خوب بلدید معلم باشید.
من دلم میخواد بابت تغییراتی از شما تشکر کنم که به چشم کسی نمیاد بجز خودم، خیلی کوچولو هستن اما قبل اون تغییرات چیزی شبیه جیر جیر در رو اعصابم بود، اما بعدش حالم خیلی بهتر شد، منظور حس و حال گذرا نیست، اصل حالم! ارزش این تغییرات کوچولو برای خودم خیلی زیاده. چون قبلش انرژی زیادی از من گرفته میشد.
امیدوارم همیشه برای شاگرد ته کلاس نشین جا باشه!
خلاصه که زمان به عطر وجودت همیشه خرم و سبز است/ خوشا به حال زمان و خوشا به حال همیشه
خیلی دوستون دارم.
روزتون مبارک 🙂
دلم میخواد کامنتم اینجا باشه، اون یکی رو پاک کنید لطفن! مرسی:)
ضمنن متن به ظاهر بی حس رو با احساس بخونید 😀 بلد نیستم خیلی تاثیر گذار بنویسم.

محمدرضا.
تو معلمی هستی که بعد از تجربه ی دانش آموز بودن و دانشجو بودن، به ما تجربه ای جدید و شگفت انگیز بخشیدی:
«متممی بودن»
تجربه ای که هر روز و هر ساعت، به ما لذت و انگیزه ی بیشتری برای آموختن و حرکت میبخشه، خیلی بیشتر از زمانی که دانش آموز یا دانشجو بودیم.
تو معلمی هستی که متمم رو به ما هدیه کردی. هدیه ای که جزو ارزشمند ترین دارایی های این دوران زندگی خیلی از ماهاست. تو با متمم، پنجره های زیادی رو برای ما، رو به دنیا، گشودی تا بیشتر ببینیم، بیشتر بفهمیم، بیشتر بخونیم، بیشتر بدونیم و بیشتر فکر کنیم.
تو معلمی هستی که وقت میذاری، فکر میکنی، و فکرهای خوب و ارزشمندت رو به راحتی در اختیار ما میذاری و اونها رو با ما شریک میشی.
خوشحالم که هر روز با متممی که به ما هدیه دادی هستم، درسی جدید ازش می آموزم، به حرفهاش گوش میدم، باهاش حرف میزنم و و هر روز بیشتر از روز قبل دوستش دارم.
و خوشحال و مغرورم از بودنت.
روزت مبارک.