چه مرز باریکی بین “فرصت ها” و “نیاز به دنده سنگین ها” هست.

فکر کنم بعضیا بهش بگن تواضع، اما بنظرم تواضع میوه ی درخت پختگیه. حالا این پختگی ممکنه حاصل تجربه، علم یا هر چیز دیگه یی باشه.
اگر در مورد ابزارهایی مثل شبکه های اجتماعی باشه، احتمالا با کسب دانش، بشه بهش رسید.

اما در موقعیت های دیگه برای افرادی که معتقدند زندگی سراسر سربالایی بوده(که تعدادشون هم کم نیست) و الان مثل مثال شوماخر( توی پیچ با گذاشتن روی پدال گاز) نوبت منه که کمی تو سرپایینی با دنده سبک برم، بلکه کمی عقب موندگیم از غافله رو بتونم جبران کنم این پختگی خیلی کمیاب هست.

این بحث منو یاد ریسک می اندازه، که ما گاهی برگای خودمون رو می سوزونیم و حالا که برگ دیگران در دست مونه که تا حدی حق(بهتره بگیم فرصت) خرج کردن شون رو بدست اوردیم.

پی نوشت:
سوالی که تو ذهنمه اینه که ما علاوه بر منابع خودمون مثل توان جسمی، پول، زمان که در اختیارمون هستن، چقدر حق داریم یا مفید بدونیم از منابعی مثل ارث، پول تو جیبی،
توجه دیگران(مثل نوشتن همین کامنتم)، استفاده کنیم؟

پی نوشت۲:
آخه تا موقعی که جاده کفیه، سرعت قانونی و تشخیص استاندارد ها باعث میشن راحت تر سرعت مناسب رو انتخاب کنیم.
توی سر بالایی ها هم که جز انتخاب دنده سنگین، راه دیگه یی نداریم و هر یک متری که طی می کنیم، خودمون رو تحسین می کنیم. می تونیم هم کنار بزنیم و گذر عمر رو نظاره کنیم.اگرم دنده رو خلاص کردیم و رو به عقب سرنگون شدیم، بخاطر بروز غم مون نه دیگران بهمون گله می کنن نه خودمون. شاید هم کاسبی ای راه انداختیم و با فروختن خاطره ی سختی های جاده، پولی به جیب زدیم.

اما سخت ترین قسمت ماجرا توی سرپایینیه که بخشی از دارایی ما از کیسه ی دیگرانه و تخمین عُرضه و مهارت خودمون تو اون شرايط به اين سادگيا نيست.
شايد تئوری ها بتونن نقش تلنگر رو به خوبی ایفا کنن،
اما به فرض که بخوایم کمی با دنده سبک حرکت کنیم، چند تا سر پایینی رو باید با دنده سنگین رد بشیم تا به اندازه ی کافی برای کمی دنده سبک حرکت کردن در اون موقعیت آماده بشیم؟

“با دنده سنگین حرکت کن ”
همه دوستان از مزیت هایش گفتند، ولی در محیطی که اکثریت زرنگ و اهل بخیه هستند، بسیار صبر و تحمل وتجربه می خواهد، تو را نادان، احمق، بزدل، می خوانند و تو دلخوش، به دیده شدن کسانی هستی که فرصتی برای رشدش ایجاد شده و اگر تنها فرصتش را کمی کمرنگ کنی، هرگز فرصتی دیگر برای او نخواهد ماند.
و این بدون زخم و جراحت برای تو نیست، گاهی از اینکه در این جاده ای احساس خفقان داری، ولی هر جاده ای هم سراشیبی دارد و هم سربالایی خودش را دارد و جالب اینکه همیشه سقوط در سراشیبی اتفاق نمی افتد، برای برخی ها در سر بالایی هم احتمال سقوط وجود دارد( برخی روبه بالا سقوط می کنند).
یاد کسانی که در اثر بی حوصلگی به سبقت از سمت راست به جاده خاکی می زنند و چنان گرد و خاکی بلند می کنند ، و با نگاه عاقل اند سفی ، انگار به تو می گویند، خیلی احمقی عقب مانده.
قسمت سخت این ماجرا، قرار گرفتن در این موقعیت وسوسه انگیز و حفظ اخلاق حرفه ای است.
که هزینه های آن، زخم هایش و شکلک های احمقانه اطرافیان، بیشترین رنج مسیر را برایت به ارمغان می آورد.
چند وقتی است که در این سراشیبی ام، و هر روز در مسیر وسوسه شدن جهت تعویض دنده .

با دنده سنگین حرکت کردن احتیاج به پختگی و خونسردی داره و کار مشکلیه. شاید باید بارها تصادف کرد و اشتباه کرد تا این شیوه رو یاد گرفت. نمیدونم چرا همه ی چیزهای خوب به بهای گزاف اشتباه کردن و تجربه به دست میاد و افسوس که با خودم میگویم یاد گرفتم ولی چقدر دیر .
چند روز پیش خاک بکر نوشته ی تورگینف رو خوندم و یاد این جمله افتادم(سالومین یکی از شخصیت های داستان است که میدونه داره چیکار میکنه):
—–
” هیچ کدام از این مردم نمیدانند که رستگاری واقعی ما در دست سالومین هاست . سالومین های ساده، کسل کننده ولی عاقل ”
امیدورام برای همه ی ما باز هم سراشیبی وجود داشته باشه تا این بار به جبران گذشته با دنده سنگین حرکت کنیم.
————
من اینجا وقتی کامنت مینویسم انگار توی بلاگ خودم دارم مینویسم و احساس خوبی پیدا میکنم نمیدونم شما هم چنین حسی دارید یا نه

محمدرضا ،استعاره ای رو که به کار بردی خیلی دوست داشتم.
در چند مورد از نمونه هایی که گفتی خاطراتی از خودم برام زنده شد متاسفانه.
با اجازه ت منم چند مورد به لیست اضافه کنم(وقتی بهت کد فعال می دن که بتونی هر وقت دلت خواست کامنت بگذاری:) )
– وقتی یک نفر چندتا کتاب در یک حوزه ای می خواند و با یاد گرفتن چند کلمه و اصطلاح فکر می کند علامه ای در آن حوزه شده و احساس پیامبری به او دست می دهد.
– وقتی شخصی که جایگاه بالاتری دارد بخاطر انگیزه دادن و تقویت یک نفر دیگر،توجه و تمرکزش را روی رفتار ها و ویژگی های مثبت او می گذارد و رفتارها و ویژگی های منفی او را برای مدتی و تا جان گرفتن او نادیده می گیرد.
– وقتی یک نفر که عمری زیر دست بوده فرصتی پیدا می کند تا زیردستانی داشته باشد
– وقتی یک نفر در سازمانی(غالباً دولتی) کار می کند که ارباب رجوع های زیادی دارد و بر حسب اتفاق همه ی آنها هم پولدار هستند و عجله دارند!
– وقتی که دوست یا همکارت عمداً نقش خودش را در موفقیتی که به دست آمده کمرنگ نشان می دهد تا تو هم بتوانی موفقیت هایی را به نام خودت ثبت کنی و کسب اعتبار کنی
– وقتی یک نفر در جای خلوتی احساس می کند که چشمی نیست تا کثافت کاری هایش را ببیند و …