سلام
بعد از چند وقت الان به متمم سر زدم، دلم براش تنگ شده بود، خیلی زیاد. خوشحالی هم آغوشی مجدد ( خواستم اندازه ریزترین ذره کهکشان هستی نوشته ام مثل ادبیات شما بشود : ) )رو نمیدونستم کجا بیان کنم، درسی هم نبود که بخواهم زیرش کامنت بگذارم، و از اونجا که بیم این میرفت که ذوق مرگ بشوم، خودم رو سریعا به اینجا رسوندم : ) چند وقتی بود خودم رو تنبیه کرده بودم و به متمم سر نمیزدم، البته باید اعتراف کنم که شیطونی میکردم و بدون وارد شدن به حساب کاربریم، عنوان درسها رو مرور میکردم و گاهی استرس میگرفتم که چقدر از درسها عقب افتاده ام و از زمانی که درس”انگیزه چیست؟” منتشر شد، چشمک میزد و مدام وسوسه ام میکردم اما خب مقاومت کردم و در نهایت بعد از تصمیمی که گرفتم امروز ندای لبیک سر دادم : )
پی نوشت مربوط به لحظه نگار: وقتی این لحظه نگار رو منتشر کردید، دوستم پیامکی با این مضمون فرستاد “شعبانعلی حالمون رو گرفته : D نکنه ما هم همدیگرو دیدیم همچین حسی داشته باشیم” همون موقع ازش اجازه گرفتم که بدون اینکه اسمش رو ببرم ،پیامکش رو بنویسم ولی حس نوشتنم نیامد. چند وقت پیش قرار بود همدیگه رو ببینیم که در آخر نشد، اما خب فردا قرار هست بیاد تهران و بسی خرسندم. البته گفته که هر طوری بودیم همدیگه رو قبول کنیم : D منم گفتم قبول. ( لازم به ذکر است که با نگاهی همراه با اندکی اخم اضافه کنم که دوستم خانم هستاااا)
پی نوشتی دیگر: آخییییییییییش، کم کم داشتم خفه میشدم، خیلی وقت بود سکوت کرده بودم. چقدر سخت هست دردی در دل داشته باشی که نخواهی و نتونی به کسی بگی، یه همچین دردی به دردهام اضافه شده است و روزهاست دارم صبوری میکنم و باز پناه آوردم به خلوت شبانه زیر آسمان با خدا و هرشب منتظرم که غروب بشه و برم پشت بام پیش خدا.

تجربه سالها نوشتن وبلاگی و دیدن و مواجه شدن با واقعیت اونا، به من یاد داده که خیلی خوبه بزاری آدمهای دنیای مجازی توی همون دنیا باهت زندگی کنن. خیلی هم حالت خوش و خرم باشه که دنیا هنوز آدم خوب داره!

یاد ماجرایی افتادم مربوط به چهار پنج سال پیش. یکی از دوستان شیفته نوشته های یه نویسنده میشه (ازین نویسنده هایی که جملاتی رو در مورد آدمیت و زندگی و کمک به خود و غیره جمع آوری می کنن و یمقدارهم خودشون بهش آب و تاب میدن، کاراشون به جلد دوم و سوم هم می رسه و سریالی میشه و کلی طرفدار پیدا می کنن و خلاصه جشن امضاء میگیرن و کتاباشون کلی هم فروش میره و …) اون دوست همه کتاب ها رو می خره هدیه هم میده اتفاقا منم یدونه ازش هدیه گرفتم با چه پکیجی.
و بعد اتفاقی با خود نویسنده آشنا میشه، کجا؟ تو فیسبوک. درخواست دوستی رو کی فرستاده بوده؟ نویسنده. دیگه یعنی دنیا رو بهش هدیه داده بودن….
همیشه برام سوال بود که چند وقت بعد اون ماجرا، چرا دیگه حرفی از نویسنده و کتاباش نشد تا اینکه از خودش پرسیدم. اونم گفت: بعد چند جلسه آشنایی متوجه شدم اون آدم و خواسته هاش، اصلا شبیه کتاباش نبود.. حافظ خوب گفته که:
واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند
مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند
این چند شکلی ها و دورویی ها، سابق بر این هم بوده فقط الان یه شکل جدیدتری پیدا کرده به نام شبکه های اجتماعی و برای آدم ها مخفی شدن زیر نقاب های ساختگی خودشون راحت تر شده.
البته فکر کنم اینجا فیسبوک سبب خیر شد. 🙂
اون کتابی که من هدیه گرفتم، مقدمه خیلی خوبی هم داشت اما هیچوقت رغبت نکردم مطالعش کنم..
محمد رضا نمیدونم اگه بهشون هدیه میدادی تاثیری داشت یا نه چون خیلی ها رو دیدم که این ماجرا ها واسشون تکرار میشه انگار دوست دارن این چهره های غیر حقیقی رو بازم ببینن به امید اینکه اینبار شاید پشت ماجرا و روی ماجرا، یکی باشه..

شما به این مثال اینستاگرام مجالس عروسی رو هم اضافه کنید که بعد از تموم شدنش آدم با خودش میگه ای دل غافل من این همه آشنا و فامیل خوش قیافه و زیبا داشتم و بی خبر بودم:)
پ ن : این واقعا چی بود آقای شعبانعلی میوه ی خشک شده ؟