فوق العاده بود، بی نظیر بود
تبریک میگ بهتئن به خاطر این نگاه ریز بین و درعین حال دید وسیعتون
سالم باشید

روزی روزگاری فکر می کردم اگر فلان مدرک را داشته باشم چه می شود؟ اگر در فلان دانشگاه خارجی درس بخوانم چه ها که نمی کنم؟ اگر در فلان شغل کار کنم و… . اما مدت هاست تمام این ها برایم بی معنی تر از معنا شده اند، اشتباه نکنید نا امید نشده ام، تلاش می کنم، مطالعه می کنم، برنامه ریزی می کنم، انگیزه می سازم و برای آن انگیزه وقت می گذارم، اما همواره سعی می کنم مسیرم را هم از این به بعد زیبا بسازم، زیبا ببینم، گسترده کنم وسعت دیدم را، عمق بخشم نگاهم را. مسیر طولانی تر می شود، خسته کننده تر می شود ، شاید برسی شاید نرسی، شاید مهلت زندگی ام به اتمام رسد، اما می دانم هرجا که برسم برایم کافی است، مطمینم کوله باری دارم پر از عشق، محبت ، دانش، تجربه و یک امید به اینکه هرجا برسم آنجا قله ی من است قله ایی با تمام داشته هایم، و من فاتح آن قله ام. دیگر آن قله برایم قله ی نا امیدی ها نیست

این نوشته خیلی منو تو فکر برد …………………………………………………

هیچ وقت تو کوهنوردی به قله نا امیدی برخورد نکردم…

عالی بود عالی،مثل همیشه، واقعا لذت بردم،و این روزها دارم تلاش میکنم که این اشتباه رو مرتکب نشم.

یک جمله ای از یک فیلم همیشه تو ذهنم چرخ میخوره: ” آنچه که برای ما شادی میاره مسیره نه مقصد! ”

شاد باشید آقای شعبانعلی

دقیقا من هم الان در مسیری قرار دارم که به قله ناامیدی ختم می شه

تولدتان مبارک 🙂
دوستتان داریم

باسلام به و محمدرضا و همه دوستان عزيز
محمدرضا جان، اين روز عزيز ، تولدتان را به شما تبريك و تهنيت عرض مي كنم
هميشه شاد و سلامت باشيد.

کسانی که روح نامید دارند مقصرترین مردم هستند
ناامیدی اولین قدمی است که شخص به سوی گور برمی‌دارد.
ناپلئون بناپارت

سلام
این شکست یا همان اشتباهات هستند که به ما لذت پیروزی را میچشانند…
پس چقدر خوبه ازشون نترسیم چون بهمون در نهایت لذت می بخشه…
شاد کام باشید

سلام
شوپنهاور میگه : اکثریت زندگی ما بین دو قطب نیازمندی(احساس نیاز و تلاش برای برای ارضای آن) و دلزدگی(بی حوصلگی و ملال) میگذره
(نقل به مضمون)
که به نظر منم درست میگه !

چه اتفاق جالبی محمدرضای عزیز!
دیشب داشتم به همین موضوع فکر میکردم.یه چند وقتی بود که از رفتو آمدها و ازین تاکسی به اون تاکسی سوار شدنهاو آخر شب کنار خیابون منتظر بودن،خسته شده بودم،مضاف بر همه ی اینها احساس رکود و یکنواختی هم داشتم که تصمیم گرفتم ماشین بخرمو یه تنوع مادی ایجاد کنم.این اتفاق افتاد.
قبل از این جریان فکر میکردم مدت مدیدی احساس لذت،یا شایدم رضایت بهم دست بده(مثل کسی که فکر میکنه فلانی بیاد تو زندگیش همه ی چیزهای خوب باهم میان سراغش:)،)ولی حالا که کمتر از یک ماه ازین ماجرا میگذره،میبینم که هیچ خبری نبوده!کنار خیابون موندن آخر شبها،خیلی بهم فرصت فکر کردن میداد.چیزهایی که تو هیاهوی روز هیچ وقت نمیشه دید.!
دیشب وقتی داشتم به این موضوعات فکر میکردم،در نهایت ارزش تمام ابزارهایی که دارم و اونهایی که به داشتنشون دل بستم،برام ازبین رفتو حداقل برای داشتنشون شوق و اشتیاق سابق را ندارم.
شاید به این دلیله که تعریفمون از کار کردها و ارزیابی ها غلطه.

چی کار کنیم ؟
باید مسیری رو که فکر می کنیم درسته و در اونجا به آرزو هامون می رسیم بریم.
با نشستن و فکر کردن به اینکه شاید از بالای این قله نتونم اون چیزی رو که میخواستم ببینم…. !!!
از قله ی آرزو ام بالا نرم؟
اینو برای کسایی گفتم که خودشون تجربه بالا رفتن از قله رو ندارن و به بقیه چنان توصیه های جدی و هشدار دهنده ای میکنن که انگار کوهنورد حرفه ای هستن.
ممنون که همراهی مون میکنی تو این قله های جدیدی که حتی مسیرشون هم هموار نیست ،حتی نمی دونیم که بالای قله به اون منظره ای که تو ذهنمون هست خواهیم رسید یا نه.