محسن جان.
مهمترین نکته در تضارب آرا اینه که فرض کنی چیزی که میگی فقط نظر توست و بس و بی هیچ ارزش بیشتر. اونوقت می‌تونی حرف دیگری رو بشنوی.

اگر فکر کنی حرفی که میزنی حقه، دیگه برای چی حرف می‌زنی؟ خوب بیا همه‌ی کسانی رو که حرف دیگری میزنن اعدام کن چون باطل هستند! (میشه مثل خیلی حکومتها!)

میگن مهمترین تفاوت علم و ایمان در اینه که کسی که علم داره می‌دونه که علمش قراره یک روز احمقانه و غلط باشه و همه بهش بخندن.
اما کسی که ایمان داره همیشه فکر می‌کنه که آخرین روز هستی نیز، هم ‌ایمانان او هستند که باقی خواهند ماند!

بنده سایت «توسعه‌ی فرهنگ و ارشاد اسلامی» یا «ترویج کفر و نفاق» تاسیس نکرده‌ام که بخواهم در مورد تک تک مواضعم توضیح دهم! اشتباه دوستان در این است که می‌گویند چرا فلانی در برنامه‌ روزانه اش ساعت نمازش را اعلام نکرد؟!
فقط ادب است که باعث می‌شود جواب چنین کسانی را ندهم. چون آنها هم می‌توانند بروند وبلاگ بنویسند و هر روز ۵ بار تمام نمازشان را آنجا منتشر کنند (من اگر اهل این نوع تزویر و ریا بودم امروز جایگاه خیلی بهتری در این کشور داشتم).
مخاطب هم همینطور حق دارد حرف‌هایش را بگوید. می‌تواند بیاید. حرفش را بزند. حرف بقیه را هم بشنود. حرف من را هم بشنود و در این دیالوگ همه رشد کنیم و
و در پایان بپذیریم که هر کسی برداشت خودش را کرده و برداشتش برای دیگری هیچ ارزشی ندارد!

تمام تاریخ، انسانها توسط جلادان ستمگری سلاخی شده اند که فکر می‌کرده‌اند ارزش حرفشان بیشتر از «یک عقیده‌ي شخصی» است.
بگذار جمله‌ی آخر تو رو بازنویسی کنم:
«تو باید با بیان دیدگاهت من رو به فکر وادار کنی نه اینکه من رو وادار کنی که به دیدگاهت فکر کنم!»
حالت دوم، میشه همین وضعی که الان در جامعه می‌بینیم…

——————————————-
ببخش که کمی صریح می‌نویسم اما دفاع از ایمان، حیا نمی‌شناسد:

(۱) تو گفتی قلب انسانها باید با حقیقت مواجه بشه. احساس نمی‌کنی بعضی‌ها دهن و چشم و همه‌ی بدن ما رو با حقیقت مواجه می‌کنند؟ و به این طریق تنها جایی که از حقیقت متنفر می‌شه قلب ماست؟
(۲) من میگم به جای اینکه آقا یا خانم «مبلغ» گلو و دست و جیب و … خودش را برای تبلیغ اسلام و مسیحیت و یهودیت و کفر و آتئیسم و … تکه تکه کنه، بیاید و جوری زندگی کند که چنان الگوی مردم باشد که مردم از او بپرسند: آقا یا خانم! تو پیرو چه دینی هستی که چنین شایسته‌ تحسین و تقدیر شده‌ای؟ آن روز با غرور بگوید: «مسلمانم». من غیر از این روش تبلیغ، هر روش دیگری را برای تبلیغ عقاید دینی مصداق بارز نفاق و تزویر می‌دانم و هرگز با چنان مبلغانی منافق صفت، مزور، سودجو و ساده‌اندیش ناپاک، هم‌نفس نخواهم شد.
البته می‌پذیرم که تبلیغ از نوع اول جان و مال و عمر ما را می‌خواهد (مفهوم واقعی انفاق) و تبلیغ از نوع دوم، ۱۰۰ بار فشار دادن دکمه‌ های سفت کی‌بورد (که تازه خیر دنیای بیشتری هم دارد!).
چنین است که مبلغان نوع دوم مثل قارچ در فضای مجازی و حقیقی می‌رویند و رشد می‌کنند و گروه اول همچون دایناسور‌ها رو به انقراض هستند…
(بگذریم از قارچ‌های سمی خوش خط و خالی که باعث شده مردم از قارچ‌های مفید هم روگردان شوند…)