من این فیلم رو چند سال پیش دیدم و بعد از دیدن فیلم اونقدر احساساتی شده بودم که تنها کاری که از دستم براومد (چون نصفه شب بود و کسی بیدار نبود که خودمو پیش ش تخلیه ی روحی-فکری کنم!) سرچ و مطالعه ی نقد و مطالب مرتبط و راه رفتن کنار تخت م و فکر کردن تا خود صبح بود!
همش به این فکر میکردم اگه من به عنوان دختری که چند سال بعد مادر میشه بتونم با همین شیوه فرزندمو تربیت کنم و یا حتی بتونم کاری کنم که این شیوه بشه شیوه ی رایج تربیت کودکان مون، در آینده چه نسل های خوش فکر و زیرک و توانایی خواهیم داشت … و میشه امیدوار بود که کودکانمون توی دنیایی بهتر که با دستای خودشون میسازن زندگی کنن…
توی جریان فیلم می بینیم که اون کودک رو طوری تربیت کرده بودن که دانشمند بود، روش تحقیق بلد بود، برای بحران های زندگی ش می جنگید تا جواب پیدا کنه و … و زیباتر از اون مادری بود که بی نهایت نگران فرزندش بود ولی با وسوسه ی مداخله جنگید و تنها آگاهانه نظارت میکرد تا کودک ش رشد کنه ، لمس کنه و زندگی کردن رو یاد بگیره…
چیزی که ما اینجا از بزرگسالانمون نمی بینیم…ما بلد نیستیم جواب سوالاتمون رو بگیریم و به جاش خودمونو غرق میکنیم توی روزمرگی(گرچه روزمرگی لزوما بار منفی نداره اما من اینجا اشاره به جنبه ی منفی ش دارم) و خیلی مسائل و پرابلم هایی که در این نظر مجال گفتن شون نیست
حتی الانم که دارم این متن رو می نویسم همون شور و هیجانی بهم دست داده که موقع دیدن فیلم داشتم 🙂
برام جالب بود که شما هم به این نکات از فیلم اشاره کردین…برام شد تجربه ی یه خاطره ی خوب مجازی مشترک بدون اینکه خودم از قبل خبر داشته باشم این خاطره ی خوب رو با کس دیگه ای هم شریکم 🙂
واقعاااا مرسی از حسن سلیقه تون

دوستان فیلم های “عدالت برای همه” ، “بوی خوش زن” ، “سیمونه” و “مخمصه” با بازیگری آل پاچینو ،فیلم هایی اند که دیدنشون خالی از لطف نیست.

استاد منظورتون از نوشتن قسمت اول چیه؟