مرسی استاد

( قلم خدا )
محمد رضای عزیز ممنون که به قولت عمل کردی .
نظر من را در مورد خودت می دانی اما امشب می خواستم اضافه کنم حقا قلمت فرستاده از سوی خداست .قلمی که در این اوضاع اقتصادی دغدغه کودکان نیازمند کشورش را دارد جوهرش روح اوست که هیچگاه خشک نخواهد شد .
امشب احساس می کنم چند سانتیمتر از زمین فاصله گرفته ای
بنویس…ینویس …دوباره هم بنویس آنقدر بنویس تا کیلومتر ها از زمین فاصله بگیری و اینست راز جاودانگی…

سلام، واقعا زلزله سفیدی که بهش اشاره کردید ناراحت کننده است این مطلب شر شد.

دل من حوصله کن داد زدن ممنوع است .داد از اینهمه بیداد زدن ممنوع است.بین این قوم که هرکار ثواب است کباب .این دل سوخته را باد زدن ممنوع است.تیشه برریشه فرهاد زدن شیرین است.حرفی از پیشه فرهاد زدن ممنوع است .شادی از منظراین قوم گناهیست بزرگ. بزن اهنگ ولی شاد زدن ممنوع است…..

سلام محمد رضا جان
چند روزیه سایتت باز نمی شه و من مجبور … استفاده کنم.
بودنت داره به هدف زندگی من معنای دیگه ای میده.
از اینکه هستی ممنون

شاید یکروز زیباترین آرزوی من بدل شدن به بابا لنگ‌درازِ یک جودی ابوت بود…..
برای فرار از تنهایی سالهاست که جاهایی میروم….کنار بچه هایی که از ابتدا هیچ کس را نداشتند…معنی تنهایی را از ابتدا میدانستند اما بی اعتماد نیستند…شک هم نمیکنند… انگار آنها راهِ اعتراض به این زندگی را بلد نیستند ولی هیچوقت خیال نمی‌کنند که چاره‌ای ندارند غیرِ سوختن و ساختن….. با خود فکر میکنم:وقتی بزرگتر شدند از رازِ بزرگی باخبر می‌شوند؛ چیزهایی را می‌فهمد که نفهمیدن‌شان بهتر است. و نتیجه‌ی این باخبرشدن بهُت است و حیرت. چه می‌شود کرد؟راهِ چاره، انگار پناه‌بردن به چیزی (کسی) دیگر است…. کسبِ اعتمادِ دیگری. یکی در آنطرفتر شاید یکی مثل من…، همه‌ی رازهای زندگی‌شان را آشکار می‌کنند….
چه‌کسی مَحرم‌تر از یکی که آدم را نمی‌شناسد و دستش به آدم نمی‌رسد؟ یک روز میروم و لبخند سرشار از شادی و دلتنگیشان را میبینم…. روی میز، یک نقاشی هم هست؛ بچّه‌ای که دستِ بزرگ‌ترش را گرفته و هردو شاد و خندانند….میگوید آن یکی منم..!!!
به نقاشی نگاه می‌کنم و اشک به چشم‌هایم می‌آید….. در تنهایی شروع می‌کنم به گریه و اشک امانم نمی‌دهد. …همین است؛ آدم باید به کسی اعتماد کند، باید تنهایی‌اش را کنار بزند و، گاهی، خلوتش را با کسی قسمت کند…. چه فرقی می‌کند کسی در این نزدیکی باشد، یا کودکی در آن طرف تر؟رمزِ زندگی همین است انگار….!!!!
این روزها از اعتماد که حرف می‌زنیم، انگار، از چیزِ دیگری حرف می‌زنیم، چیزی که شباهتی به مفهومِ قدیمی فیلسوف‌ها ندارد؛

چیزِ دیگری‌ست مخصوص همین روز و روزگار. امّا همین اعتماد کم‌رنگ، همین اعتمادِ رنگِ‌رو باخته هم غنیمتی‌ست که نباید از دستش داد….. همین اعتماد است که آدم‌ها را به‌هَم نزدیک می‌کند،اعتماد کنیم…..تا دنیای نه‌چندان بزرگِ آدم‌های این روزگار، کوچک‌تر از قبل نشود….

من با اجازه و با ذکر نام تو در صفحه فیسبوکم شر میکنم.ممنون

سلام

امروز تو کلاس من (پایه چهارم ابتدایی) زلزله سفید اومد این زلزله موقعی بود که تمرینهای کتاب بنویسیم رو حل میکردیم و یکی از تمرینه از بچه ها خواسته بود انتظارات خودشون رو از خدا، خانواده، رئیس جمهور و غیره بنویسند یکی از بچه ها نوشته بود :
“من از رئیس جمهور انتظار دارم قیمت برنج و قند و مرغ را ارزان کند”
بقیه بچه ها هم تو همین مضمون نوشته بودند
من هم با خوندن جمله لبخند زدم اما بعدش افسوس خوردم افسوس به اینکه کودکی که تو این سن باید پر از شوق ، امید، روشنایی و فکرهای زیبا باشه دغدغه و انتظارش شده… 🙁
به سایتی که معرفی کردید سر زدم من چند سالیه با مرکزی توی شهر خودمون همکاری دارم اما دوست دارم تا جایی که امکانش هست با اینطور موسسه ها همکاری داشته باشم خیلی ممنون که معرفی کردید
به نظر من هر کمک هر چند کوچک که به اطرافیانمون میکنیم اولین بازتابش به خودمون برمیگرده یه حس خیلی خوب که حیفه آدم ازش بگذره و اون رو تجربه نکنه

Like