سلام.
این روزها، حال سازمان ِ ما و حال ِ من خیلی خراب است.
همه ی دیروز عصر و همه ی امروز صبح را مرتب دارم در راهروی اداره قدم می زنم و به سوال پشت این عکس فکر می کنم.
یک شغل استخدامی ِ بلند مدت با ساعت کاری صبح زود تا تاریکی شبانگاهی، احتمالاً برای بعضی ها رویایی شیرین است.
این شغل، خوب است، ولی تمامِ وقت که نه، تمام ِ انرژی مرا به خودش اختصاص داده.
برای پرداختن به رویاهایم دشواری های زیادی را تحمل کرده ام ولی فعلاً فقط تلاش می کنم از لابه لای ساعت های شبانه روزم، حداقل ها را از دست ندهم.
یا صبح زود یا نیمه ی شب بیدار می شوم که کتاب بخوانم یا اگر هوش و حواسی بود چند صدکلمه ای مطلب بنویسم ، چند ساعت در هفته را مرخصی ساعتی می گیرم که به بعضی جلسات تخصصی از حوزه ی مورد علاقه ام برسم و …
نوشته ی پشت این عکس و داستان مربوط به آن شیرین ترین، مهم ترین و در عین حال عذاب آورترین دغدغه ی ذهنی من شده.
تقریبا از روزی که اولین بار در جریان این داستان قرار گرفتم، با من همراه است و رهایم نمی کند؛ گاهی روزها بیشتر و گاهی روزها کمی کمتر.
ببخشید.

سلام محمدرضا
اين نوشته ات را خيلي دوست دارم
هرازچند گاهي يك سري بهش ميزنم و ميخونمش
رويايت را چند ميفروشي؟
زماني روياي من فروشندگي بود. درمقابل مخالفت خانواده از شغل كارمندي بيرون آمدم و وارد بازار شدم .
الان روياي ديگري دارم .كه فروشندگي جزئي از آن است.

انتخاب مسیر شغلی مهمه محمدرضای عزیز، من دقیقا تو بیست و پنج‌سالگی تو این دوراهی موندم، معلمی یا مهندسی و مدیرت ؟ البته نه معلم کنکور و المپیاد، معلم خاطرات….
ولی بنظر میاد تو رویاتو داری پس میگیری و تونستی که اینکارو بکنی….
شرایط اقتصادی حاکم بر کشورم که بیش از پیش با رکود و تورم همراهه….
من پی موفقیت نیستم، میترسم که رضایتمو از دست بره…
به شرایط اقتصادی کشورت، عقلانیت و توسعه یافتگی و حرف مردم و آپورچونیستی هم اضافه کن

واقعا دیدن یه ادم ۲۲ ساله که اینقدر موفقه خیلی لذت بخشه .من تو این سن میخواستم نوبل اقتصاد بگیرم .
ولی هیچ وقت هیچ کاری براش انجام ندادم.والان تو ۳۱ سالگی به ادمی مثل محمدرضا تبریک میگم و امیدوارم مثل همیشه موفق باشند.

… و میدونی بزرگترین راز موفقیتت که قلبهای بسیاری رو هم با خودش همراه کرده، چیه محمدرضا جان؟… «اینکه عاشق کارت هستی و عاشقانه انجامش میدی»…
به نظر من، این ساده ترین و البته بزرگترین راز موفقیت همه انسان های بزرگ دنیاست…

جایی که رویا نیست
قوم سرکش میشود…

همزمان با وقتی که این نوشته رو خوندم، متوجه شدم من رویامو گم کردم. زندگی بدون رویا شبیه دلمردگیه. اینو الان میفهمم که پیداش کردم، از لابلای تمام نوشته هام، ترسهام و امیدهام. رویا و امید به تحققش، با زندگی آدم معجزه میکنه!!!

سلام آقای شعبانعلی
اگه رویا نداشته باشی چی؟!چطور میشه که کسی رویا نداشته باشه؟! نه اینکه نومیدباشه نه! نه اینکه از زندگی چیزی نخواد نه!اما رویا نداره..کسیکه رویا نداشته باشه هیچی هم نداره؟!

دوباره خریدم رویاهامو ولی برام گرون تموم شد…

خدا می‌دونه چه بر من گذشته و چه تلاشی می‌کنم که رویامو نفروشم. بعضی رویاها سخت و پرهزینه هستن؛ اما هر چقدر نزدیکتر بشی لذت بیشتری می‌بری. مهم نیست راهت تنگ‌تر بشه. حالا اگه این رویا یه راه باشه و نه یه نقطه‌ی ثابت …

دانشجوی لیسانس که بودم علاوه بر کار پاره وقت در یک شرکت، تدریس خصوصی هم می کردم. خیلی تدریس رو دوست دارم و همیشه وقتی به آینده ام نگاه می کردم و می کنم تدریس رو به عنوان یک فعالیت می بینم. نه به عنوان یک شغل به عنوان یک علاقه. چند وقت پیش به سرم زده بود که دوباره شروع کنم. داشت فراموشم می شد که این نوشته دوباره تازه کرد داغ دلم رو. نمی دونم تشکر کنم یا گله، ولی می خوام برای چند جا رزومه خودم رو بفرستم شاید بتونم دوباره تدریس رو کمی جدی تر شروع کنم. کار خودتو کردی آخر 🙂

سلام
گاهی ترس هایی توی دل آدم هست که ….
بماند، آپدیت نوشته‌هات توی فید خوانم (feedly) نمی‌آد.

خاطراتی که اینجا خوانده ام هرکدام برایم درسهایی داشته اند درسهایی که فقط یک معلم به معنای حقیقی کلمه میتواند انرا تعلیم دهد.روزنوشته هایی که هرکدام را با بها بدست اورده ای و رایگان دراختیارما مینهی.سپاس

دارم حساب میکنم من رویاهایم را به چه چیز فروخته ام
شاید به رویایی دست نیافتنی تر
دارم هرروز با رویاهایم رویایی ترین زندگی را میکنم
غرق شده ام در رویاهایم
شاید تفاوت تو من در همین باشد منطقی تر فکر کردی و از رویاهایت در آن زمان جدا شدی و به سراغ زندگیه جدیدی رفتی اما من هنوزهم در رویاهایم پرسه میزنم پرسه میزنم
عکس جالبیست چقدر عوض شدی
اما الان هم معلمی هم نویسنده و اینجا در ایران نفس میکشی نه در کنار دانوب
بنظرم یه عکس کنار زاینده رود یا کارون ایران بگیری و مقدار واقعی رویاهات رو پشتش بنویسی هم بد نیست چندسالی که فروختی را از مابقی زندگیت کم کن

خراب عکسم!

کاش میشد رویا را عملی کرد اما با وجود مشکلات جامعه ما معمولا مسیری را برای زندگیت بر می گزینی که در خلاف جهت رویاهات می باشد و اگر خیلی خوش شانس باشی در مسیری کنار مسیر رویاهات قرار میگیری.
عده اندکی به رویاهای واقعی خود میرسند.
به نظر من تمام شرایط باید مناسب باشد تا یک رویا به حقیقت بپیوندد و رویایی به فروش گذاشته نشود.