حمید جان
ممنونم از لطفی که همیشه به من داری و این حرف‌ها رو مطرح کردی. منم دلم برات تنگ شده و امیدوارم زودتر فرصتی پیش بیاد که دور هم جمع شیم.
واقعیت اینه که گاهی اوقات، سوء‌تفاهم‌هایی که به وجود میاد و گلایه‌هایی که مطرح میشه، انرژی من رو کم می‌کنه و برام به یک دغدغه تبدیل میشه که شاید اثربخشی فعالیت‌هایی که تا حالا انجام دادم کمتر از چیزیه که به نظرم میاد.
مثلاً من به احترام بچه‌های روزنوشته، قبل از اینستا رفتن اومدم این‌جا گزارش دادم که می‌خوام این کار رو انجام بدم و یه گوشه‌ای از علت‌هاش رو هم گفتم.
اما این چیزی از «شخصی بودن تصمیم» کم نمی‌کنه. حتی یه جورایی شبیه تعارف می‌مونه؛ شبیه احترام گذاشتن به طرف مقابل.
فرض کن بری خونه‌‌ی یکی مهمونی و آخرش بگی «با اجازه‌تون من بلند شم برم.»
این «با اجازه» به این معنا نیست که تو واقعاً به اجازه‌ی صاحب‌خونه نیاز داری، یه جور احترامه. حالا فکر کن صاحبخونه بیاد بگه: «غلط کردی. کجا؟ بشین ببینم.»
من وقتی می‌بینم که یه تصمیم شخصی مطرح می‌کنم و یکی می‌گه: «من حال نکردم و دلخورم و خودخواهم و حساسم» و اون یکی میگه «چرا این‌جا سوت و کوره» و اون یکی هم می‌گه «هوی! کامنت‌های این‌جا مونده و جواب ندادی. غلط کردی رفتی اونور»
احساس می‌کنم توی دنیای واقعی اگر مهمون چنین افرادی باشم و بگم «با اجازه‌تون» این‌ها واقعاً فکر می‌کنن من اومدم اجازه بگیرم ازشون.
نکته‌ی دوم هم چیزیه که تو می‌دونی و بعضی از بچه‌ها هم می‌دونن و خودم هم بهش اشاره کردم که من بر خلاف ظاهرم، به شدت اهل مشورت هستم. اما مشورت رو به شکل پابلیک و با همه انجام نمی‌دم. همیشه با چند نفر از آدم‌های معتمد که من رو می‌شناسن و شرایطم رو می‌دونن مشورت می‌کنم و بر اساس نظر جمعی تصمیم می‌گیرم (همه‌ی این‌ها رو توی کامنت‌های قبلی توضیح داده بودم).
بنابراین فکر می‌کنم وقتی تصمیم بقیه رو می‌بینیم همیشه باید به این فکر کنیم که ما از یک «پنجره‌ی محدود» به مسئله نگاه می‌کنیم و فردی که خودش داره تصمیم می‌گیره، داده‌ها و اطلاعات بسیار بیشتری داره و ملاحظات و محاسبات گسترده‌تری انجام داده.
من هم ممکنه مثلاً بعضی از استراتژی‌های تو رو در خدمت از ما – تا وقتی برام توضیح ندادی – نفهمم. اما همیشه فرضم بر اینه که از هر ده تا فکت، من یکی دو تاش رو می‌دونم و حمید هشت نُه تا دیگه هم می‌دونه. پس تصمیم‌هایی که من نمی‌فهمم، غالباً به خاطر «نقص اطلاعاته».
اما در کل، راستش دوست نداشتم بعد از سال‌ها حرف زدن و نوشتن، چنین بدیهیاتی رو توضیح بدم. ترجیح می‌دم به غریبه‌ها بگم من «استاد» و «دکتر» نیستم تا به آشناها بخوام «فرق تصمیم شخصی و تصمیم غیرشخصی» رو یادآوری کنم.
در پایان این‌ رو هم بگم که این روزها که من ساعات خلوتم بیشتر شده، خیلی علاقه داشتم که در روزنوشته درباره‌ی نحوه‌ی گذران این ساعت‌ها حرف بزنم.
اما بعد از این‌که دیدم تا این حد مورد قضاوت و ضرب و شتم قرار می‌گیرم، در تصمیم خودم تجدیدنظر کردم. از این جهت می‌تونم بگم که حرف‌های بچه‌ها سبب خیر شد.

مهتاب جان.
اتفاقاً منم مثل بقیه از این شرایط متأثر می‌شم و انرژی و حوصله و اعصابم مستهلک می‌شه. روحیه‌ام هم این نیست که سکه و دلار جمع کنم یا برم بورس بازی کنم و سرگرم این چیزها بشم و مثل بعضی از مردم سطحی، با افزایش قیمت این‌ها یا رشد شاخص، هیجان‌زده بشم.
حس تلخ‌تری که دارم اینه که وضعیت فعلی رو در بستر زمانیِ طولانی‌تری می‌بینم و در کوتاه‌مدت، امیدی به بهبود ندارم. حتی گاهی ‌وقت‌ها توی همین متمم خودمون، کامنت‌های بعضی جوون‌ترها رو می‌خونم و می‌بینم چه دیدگاه‌های ارتجاعی وحشتناکی دارن و به نتیجه می‌رسم که شستشوی مغزی گسترده‌ی رسانه‌ای (با تکیه به پول نفت) در خاک مساعدِ بستر فرهنگی (گذشته‌گرا و واپس‌مانده) چقدر جواب داده و نمی‌تونم دلم رو به مُردن نسل قبل و جانشینی اون‌ها با نسل جدید خوش کنم.
اما چه می‌شه کرد که عمر محدوده و زندگی تکرارناپذیر. اینه که سعی می‌کنم هر وقت از آدم‌ها ناامید میشم، با شماها دردِ دل کنم یا سر در دنیای کتاب‌ها ببرم و از فرصت هم‌نشینی و هم‌کلامی با آدم‌های بزرگ گذشته و حال استفاده کنم یا با حیوونها سرگرم بشم تا شاید کمی تحمل درد این شرایط راحت‌تر بشه.